شادی در خیابان‌های ایران

نظرها

• shamim

  ۲۶ خرداد ۱۳۹۲

  منصور تهرانی عزیزم کنارایستاده ای تکیه ات را داده ای به دیوار و خاموش به نقطه ای می نگری که انگار فقط خود ت می بینیش . ما از مرکز شهر راه افتادیم با پرچم ومشعل و پوستر و عکس و شعار و حالا در محوطه ی جلوی موزه ی هنرهای مدرن شهر دایره زده ایم و تو نه آنچنان دور و جدا از ما ، اما جایی که ایستاده ای تو را درگیر مستقیم با جمع معنا نمی کند . کنار دیوار به جایی خیره ای که انگار فقط خودت می بینیش. توی چه فکری منصور ؟ چرا با ما نمی خوانی: یار دبستانی من با من و همراه منی چوب الف بر سر ما بغض من و اه منی دشت بی فرهنگی ما ،،،،،،،،، زیرلب چه زمزمه می کنی ؟ لبهات تکان میخورد گاهی . چه در دلت میخوانی ؟همین یار دبستانی را که ما حالا با صدای بلند می خوانیم یا ترانه سرودی دیگری را برای نسلی تازه ای می سازی که صبور و سنگین و سرگردان به فرمان ایست توقف نمی کند . ما صدا در صدا انداخته ایم و یار دبستانی می خوانیم تو اما ان کنار تکیه داده به دیوار شعر تازه می سرایی!