زندانیان سیاسی افغانستان را تنها نگذارید!

حاکمیت بنیادگرا و فاشیست طالبان برحسب ماهیت پدرسالارانه و دینی خود برای حل تضادهای اجتماعی (۱. ستم برزنان؛ ۲. ستم بر ملیت‌ها؛ ۳. ستم بر کودکان؛ ۴. جنگ‌های نیابتی، جنگ‌سالاری و اشغال مستقیم؛ ۵. مهاجرت؛ ۶. فقر؛ ۷. ادغام دین و دولت؛ ۸. عدم آزادی اندیشه، عقیده و بیان) که در بیست سال حاکمیت دولت وابسته و پوشالی تکنوکرات‌ها و مجاهدین حاد شدند، بیش از دو سال است به سرکوب فعالین سیاسی به بهانه‌های مختلف می‌پردازد و از این طریق در تلاش یک دست کردن جامعه و حل تضادهای اجتماعی به صورت ارتجاعی آن در درون سیستم سرمایه‌داری است. میکانیزم سرکوب‌ حاکمیت بنیادگرا و فاشیست طالبان از دادن امتیاز و در خدمت گرفتن تعدادی اشخاص برای شناسایی فعالین سیاسی شروع می‌شود، با تهدید، قتل‌های مرموز، زندانی فعالین سیاسی و فشارهای متعدد بر آن‌ها در زندان ادامه پیدا می‌کند.

ما در بیش از دو سال شاهد بودیم که حاکمیت بنیادگرا و فاشیست طالبان به بهانه‌های مختلف از جمله توهین به اسلام تا اتهام وابستگی سیاسی فعالین به دولت‌های امپریالیستی یا استخبارات آن‌ها- که شبیه بهانه‌های رژیم بنیادگرا و فاشیست ایران برای سرکوب فعالین سیاسی و معترضین است- به سرکوب در اشکال مختلف و به بند کشیدن فعالین سیاسی در افغانستان پرداخته است و از طرف دیگر ادعای این را دارد که تمام فعالین سیاسی می‌توانند به افغانستان بازگردند. از دیدگاه حاکمیت بنیادگرا و فاشیست طالبان فعالین سیاسی تکنوکرات‌ها و مجاهدین و یا فعالین مدنی پروژه بگیر هستند که بدون توجه به سرکوب فعالین سیاسی -در افغانستان- با جلسات متعدد در تلاش یافتن راهی هستند که حاکمیت گروه بنیادگرا و فاشیست طالبان مذاکره کنند تا در قدرت سهمی داشته باشند؛ یا پروژه‌ای با پول هنگفت تطبیق کنند. وقتی حاکمیت بنیادگرا و فاشیست طالبان ادعا می‌کند که فعالین سیاسی می‌توانند به افغانستان بازگردند، دقیقن به آدرس این افراد و گروه‌هاست که با ماهیت طالبان مشکلی ندارند، و تمام خواسته‌یشان محدود به سهیم شدن در قدرت سیاسی یا گرفتن پروژه‌ای دیگر از دولت‌های امپریالستی و نهادهای وابسته آن‌هاست.

اما بیش از دو سال حاکمیت بنیادگرا و فاشیست طالبان نشان می‌دهد، که هر فعال سیاسی که دست روی هشت قدغن (۱. ستم برزنان؛ ۲. ستم بر ملیت‌ها؛ ۳. ستم بر کودکان؛ ۴. جنگ‌های نیابتی، جنگ‌سالاری و اشغال مستقیم؛ ۵. مهاجرت؛ ۶. فقر؛ ۷. ادغام دین و دولت؛ ۸. عدم آزادی اندیشه، عقیده و بیان) گذاشته است و برای حل آن‌ها مبارزه را آغاز کرده است، با ماشین سرکوب گروه بنیادگرا و فاشیست طالبان و سکوت گروه‌های تکنوکرات سیاسی و مدنی و مجاهدین روبه‌رو شده است.

دولت‌های امپریالیستی و سازمان ملل و نهادی حقوق بشری نیز که متأثر از تضادهای قطب‌های امپریالیستی چین-روسیه و آمریکا-اروپا و دو پوسیده‌ی بنیادگرایی دینی و امپریالیستی/صلیبی هستند، با معیارها دوگانه در مقابل ماشین سرکوب حاکمیت گروه بنیادگرا و فاشیست طالبان سکوت کرده‌اند یا به ابراز نظر و دادن رشوت برای آزادی فعالین سیاسی اکتفاء کردند. این نشان می‌دهد، در حال حاضر هنجارهای انسجام بخش جهانی مانند، حقوق بشر، حقوق زنان و… دیگر رنگی ندارد، تا این دولت‌ها و سازمان‌ها سیستم سرمایه‌داری که از هر منفس‌اش خون می‌جهد، رنگ کنند.

در چنین وضعیتی است که ما مردم باید وحدت کنیم و برای آزادی زندانیان سیاسی در افغانستان علیه حاکمیت بنیادگرا و فاشیست طالبان و ماشین سرکوب آن مبارزه را آغاز کنیم. باید در تمام جهان صدای این زندانیان سیاسی باشیم و نگذاریم که حاکمیت بنیادگرا و فاشیست طالبان با سرکوب جامعه را یک دست کرده و به حل تضادهای اجتماعی با سرکوب به صورت ارتجاعی بپردازد. ما خواهان آزادی فوری زندانیان سیاسی بدون هیچ شرط و رشوتی هستیم. بناً تمام اشخاص و نهادهایی که این اعلامیه را امضا می‌کنند، تعهد می‌سپارند که تمام موارد زیر یا چند مورد را تطبیق کنند: