برای نخستین بار آینه‌کاری‌ها، نقاشی‌ها و مجسمه‌های این هنرمند برجسته ایرانی در آمریکا به نمایش گذاشته می‌شود. این نمایشگاه «بی‌کران امکان» نام دارد.

«چاک» بیانگر ناتمام ماندن یک زندگی‌ست و او که به ناگزیر گریخته است، چاره‌ای ندارد جز آنکه با خود بگوید: «دنیا گناهِ من است‌ ای لکّه‌های بی‌هدف!»

در این نمایش بهرام بیضایی باورهای کهن ایرانیان را از چشم خود آن‌ها نشان می‌دهد و نه چنانکه خودش می‌گوید «با نگاه خشک دینداران همزمان ما.»

یک داستان «شخصیت‌محور» که از شناخت نویسنده‌اش از واقعیت‌های اجتماعی نشان دارد: دوران احمدی‌نژادیسم و سیاست‌های عوامفریبانه‌اش.

نویسنده رمان «تسلیم» در جلسه داستانخوانی‌اش گفت برای یک عمل قهرمانانه حتماً نباید قهرمان بود. برای قهرمان بودن کافی‌ست که بر سر عقیده‌مان بمانیم.

جامعه فرهنگی مستقل کشور درباره درگذشت مشفق کاشانی سکوت کرده است. مقامات وزارت ارشاد و شاعران بیت رهبری اما در ستایش او گوی سبقت را از هم ربوده‌اند.

در «پاتختی» محمد بکایی به ما نشان می‌دهد که چگونه برخی چیزها سر جای خودشان قرار ندارند. آیا می‌توان گفت «عدالت» وجود دارد؟

پانته‌آ بهرامی - حد آزادی بیان چیست و حمله مسلحانه به دفتر نشریه «شارلی ابدو» چه پیامدهایی برای آزادی‌های مدنی خواهد داشت؟ عبدی کلانتری و پرتو نوری علا به این پرسش‌ها پاسخ می‌دهند.

لحن در شعر محمد تنگستانی بسیار اهمیت دارد، تا این حد که شعر او را می‌توان تلاش برای بازآفرینی لحن مردمان خونگرم جنوب ایران در نظر گرفت.

کانون نویسندگان ایران با نويسندگان، روزنامه‌نگاران و مردم فرانسه ابراز همدردی کرد و گفت نويسندگان و مردم ايران رنج و خشم آن‌ها را درک می‌کنند.

ماه‌منیر رحیمی – درونمایه‌های «ما» نوشته مهناز عطارها به قدمت فمینیسم است. در این اثر نویسنده «سیاه‌چاله‌های» درونمان را آشکار می‌کند.

رمان «ما» نوشته مهناز عطارها از رویدادهای نادر ادبی این روزهاست. عطارها می‌گوید یکی از لذت‌های زندگی‌اش نوشتن است.

فهیمه فرسایی – مهدی خرمی در یک اثر پژوهشی شگردهای ادبی در آثار ادبیات معاصر ایران را در پرتو «جنایت ادبی» جمهوری اسلامی بررسی می‌کند.

به «اوا» اما نگفتم روایتی است از یک سفر و آشنایی دو انسان از دو فرهنگ مختلف اما با یک تجربه بیش و کم یکسان از جنگ و نابودی.

محمدرفیع محمودیان - فلاناگان با کتاب جاده باریک به اعماق شمال نشان می‌دهد که انسان‌ها حتی بدترین تجربه‌هایشان را به فراموشی می‌سپرند.

نسیم روشنایی - چه چیزی زندگی ما را به زندگی فروغ متصل می‌کرد؟ چرا با اشعار او زندگی می‌کردیم؟ پاسخ این است: عصیان و برگذشتن از مرزهای پدرسالار.