فرنگیس حبیبی فقط یک روزنامه‌نگار فرهنگی نبود. او از نسل نویسندگانی بود که در «میدان» هم حضور دارند.

یک نامه از میان نامه‌های تاریخی نویسندگان تبعیدی ایران به سلمان رشدی در سی‌امین سالگرد صدور فتوای قتل او. سخن فهیمه فرسایی با سلمان رشدی.

احمد خلفانی – با خواندن آثار شهروز رشید درمی‌یابیم که او از خاک نیامده که به خاک برگردد. او از کتاب آمده و به کتاب باز می‌گردد.

«ادبیات انقلاب» فهم خاصی از «انقلاب» را ارائه داده‌: انقلاب در مفهوم میل کور به ویرانگری، قیام مستضعفان در برابر مستکبران، بازگشت به خویشتن و موتور تاریخ.

س. اقبال - تماشاگران تئاتر به لایه‌‌‌هایی بی‌انگیزه‌ از طبقات مرفه محدود شده و حتی آثار کلاسیک نیز در حد سیاه‌بازی و روحوضی تنزل یافته است.

اداره کل هنرهای نمایشی‌ شرایط تازه‌ای برای اخذ مجوز نمایشنامه‌های خارجی معین کرد. اعمال سانسور، این‌بار در پوشش سنجش اصالت ترجمه.

محمد الحلبوسی قتل علا مشذوب، داستان‌نویس و ادیب عراقی و از منتقدان اندیشه اسلام سیاسی در کربلا را محکوم کرد.

گزارش نسیم خاکسار از دیدگاه‌های ما در مورد انقلاب و واقعیت‌های برخاسته از دل آن در طی چهل سالی که از انقلاب بهمن ۵۷ می‌گذرد و بازتاب آن در شعر و داستان.

«مرثیه‌ای برای شکسپیر»از آخرین آثار اوست. این رمان درباره یک ایرانی از دنیا بریده ساکن برلین است که در «صعب‌العبورها» خیمه زده.

بهروز بوچانی با ارزش‌ترین جایزه ادبی استرالیا را دریافت کرد. او که برنده جایزه بخش ادبیات غیرداستانی ویکتورین پرمیر شده، در مراسم اهدای جایزه حضور نداشت.

ادوار لوئی با رمان «چه کسی پدرم را کشت» شاخه‌ای از ادبیات داستانی جهان را که فراموش شده بود، احیا کرده است. اثری معاصرِ حرکت اعتراضی نوظهور در فرانسه.

گفتی / ببین هوا چه سرد و / باغچه چه غمگین و / صدای پای عابر / چقدر مغموم است / و من گفتم / به تعطیلات تابستان می‌روم ...

احمد خلفانی - نیکولای گوگول داستان معروف "خیابان نووسکی" را با این جملات شروع می‌کند: "چیزی زیباتر از خیابان نووسکی نیست. و برای این شهر نووسکی همه چیز است."

کلماتی که به‌سختی قابل فهم بود همراه با بوی تند ودکا از دهانش خارج می‌شد. انگلیسی را با لهجه‌ی غلیظ ایرلندی صحبت می‌کرد. بریده، بریده و یک‌ریز .

در یک دیماه سرد، از یک سال دور، کلاس چهارم دبستان قدسیه بودم. برف، دور قاب پنجره را پوشانده بود و هنوز می‌بارید. بخاری گرگر می‌کرد، اما کلاس ساکت بود.

بیژن سمندر نیز مانند بسیاری از ایرانیانی که به دلیل سیاست‌های جمهوری اسلامی از بازگشت به ایران محرومند، در غربت چشم از جهان فروبست