بخش نخست گفت‌وگوهای زمانه با نویسندگانی که آثارشان به فارسی ترجمه شده به لیدیا دیویس برنده «من‌بوکر» اختصاص دارد: «نمی‌توانم و نمی‌خواهم» او را نشر افق منتشر کرده.

در «داستانی برای مردگان» از رضا نجفی کسی که «جهان» را گم کرده پی «قلب جهان» است و آن را هم می‌یابد. احمد خلفانی می‌گوید چگونه.

اول تحریم و بعد حمله نظامی. شهد الراوی در رمان «ساعت بغداد» از دریچه چشم یک راوی بی‌نام و دوستش نادیا این دوران بحرانی را نشان می‌‌دهد

چه کتاب‌هایی می‌خوانیم و کتاب چه تأثیری در زندگی ما گذاشته است؟ شکوفه کاوانی ما را با کتابخانه شخصی خود آشنا می‌کند.

شعری از زبان دختر فردوسی که می‌‌گوید: تو را در گورستان شهر راهی نیست. بگذار دستاربندان بر مُرده‌ی تو نماز نگذارند. جای تو اینجاست در زیر آن درخت کهن.

در بینال «گوانگ‌جو» ۲۲ اثر از هنرمندان کره شمالی به نمایش گذاشته شده. فرصتی برای آشنایی با آخرین بقایای رئالیسم سوسیالیستی.

چند تصویر از زندگی یک خانواده مهاجر ایرانی با مادری که جفت و بست خانواده است و پدری دلبسته و دختر و پسری در میانه دو فرهنگ.

مجید نفیسی - تنها شاعرى که در آثار او زنى با گوشت و پوست و هویت فردى به نام آیدا شخصیت هنرى مى‌یابد.

در چارچوب مجموعه‌ای از برنامه‌ها در سی‌امین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی، تازه‌ترین نمایش نیلوفر بیضایی در فرانکفورت اجرا می‌شود.

«میزان» در این نیست که نویسنده ایران‌نشین است یا نه. خط‌کش سانسور پی دوام گسست ذهنی است زیرا می‌داند که گسست مکانی دیگر کارساز نیست.

جان کونولی، نویسنده ایرلندی رمانی درباره یکی از شگفت‌انگیزترین دوستی‌ها در عصر طلایی سینما نوشته است. نگاهی به این رمان.

در صحنه بحران‌زده ایران پایه‌های قدرت لرزان شده و نقاب‌ها فروافتاده. از نمایشنامه‌های شکسپیر می‌توان به گوشه‌ای از چالش پی برد. عباس مودب می‌گوید چگونه.

یکی از مهم‌ترین جوایز ادبی در ایران دیوار حائل بین دو شاخه ادبیات ایران را فرومی‌ریزد. سیف می‌گوید ادبیات تبعید در موضوعاتی ماننند عشق، زن، زندان و زندگی نمود ویژه‌ای دارد.

۴۰ شعر از شاعران زن ایرانی زیر نظر روشنک بیگناه در این شماره از نشریه ادبی «آوای تبعید». «تجربه وحشت»، تجربه مشترکی در شعر گروهی از این شاعران است.

صدا از لامپ غبارگرفته زیرشیروانی بود، مثل تلنگری بر کاسه بلور. وارتگز سربلند کرد و به تنگستنِ ملتهب خیره ماند. فنر با نَبَضانی عصبی به سیاهی رفت و تاریکی همه چیز را بلعید.

پرویز تناولی، مجسمه‌ساز مطرح ایرانی به دلیل شکایت یک گالری‌دار سابق در تهران همچنان نمی‌تواند از ایران خارج شود. او در دادگاه محکوم شده است.