سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو)  با اشاره به دو کنوانسیون ۱۹۵۴ و ۱۹۷۲ از آمریکا خواست از حمله به اماکن فرهنگی ایران خودداری کند.

پیام حسین دولت‌آبادی از تبعید به برادرش محمود دولت آبادی هشداری است درباره ضرورت پایبندی روشنفکران به حقیقت و وفاداری آن‌ها به مردم و نه به حکومت‌ها.

خبر‌، مثل توپ‌ ترکید: (حضرتِ استاد الف‌‌‌‌‌‌‌. ز. زکی)‌، خالق‌ِ (گُل و گلشن)‌، بزرگترین‌ِ رمانِ قرن ترور شد.

علی اسدالهی − نمی‌توانم بپذیرم که ترانه «یاد آر» نشان از پذیرش شکست دارد. خون ما و به تبعش، خون این ترانه، تا آن لحظه، آن روز بند نمی‌آید، پس جنگیدن ما نیز ادامه خواهد...

اسد دوزانو نشسته بود روی قالی ماشینی کف اتاق و به عکس توی آلبوم نگاه می‌کرد. ندا روی پله‌ی جلو دانشکده ایستاده بود.

چه می‌توان کرد؟/ وقتی رذالت/این‌گونه دست در دستِ شقاوت/دوش به دوشِ شرارت/همپایِ قساوت/با وقاحتِ تمام/ دیگِ جنایت بار گذاشته

مهدی سلیمی - کلمات به هر نحو می‌بایست بلای مردم ستمدیده را به سرزمین ستمگران منتقل کنند. ادبیات سیاسی، بلاگردان مردم ستمدیده است.

بیشتر کارهای هنری که در فاصله‌ زمانی اندکی از رویداد اجتماعی پدید می‌آیند کارهایی سرشار از احساسات هستند. اشاره به شعاری بودن این آثار ناظر به همین معناست.

ف. دشتی −  آنچه در این اثر ما را همچنان در پیوند با طبیعت نگه می‌دارد، نه شبیه سازی که ترکیب‌زدایی‌ای است که او در ابژه‌های همانند در طبیعت اعمال کرده است.

آرش سرکوهی − هدف این یادداشت نه ارزش‌گذاری این دو نگاه که بررسی آنهاست است بر تحلیل ساختاری شعر و موسیقی این دو اثر.

وظیفه‌ اهالی قلم و هنر، کنار گذاشتن محافظه‌کاری، اتحاد و پیوستن به جامعه است‌. بدون هراس از عواقب آن. هنرمند و نویسنده در اصل چیزی برای از دست دادن ندارد.

کسی نگفته هر شاعر و نویسنده‌ای روشنفکر است یا هر اثری معترض. بسیاری از اثرهای جهان تنها به دلیل توضیح، تشریح، توصیف و توجیه نوشته شده‌اند.

صحبت از کتاب سوزان که می‌شود عمدتاً کتاب‌سوزان بزرگ آلمان دوران نازی به خاطر همه می‌آید. اما در قرن بیست و یکم و در خاورمیانه، هنوز کتاب‌سوزاندن امری مرسوم است.

بابک بهرامی- نگاهی به فصلنامه اجتماعی، فرهنگی، هنری و ادبی «نگاه نو» با بخش‌های ویژه «حقوق شهروندی» و «جایزه نوبل ۲۰۱۹».

آنگاه که حس هنری/ ادبیِ نویسندگان و هنرمندان ایرانی- به لحاظ نمود بیرونیِ اعتراضات- بر تحلیل سیاسی پیشی گرفته، اثار به یادماندنی آفریده شده است.

سانسور نه تنها در شعور افراد، در آگاهی جامعه نیز مشکل ایجاد می‌کند. آن‌چه در دهه ۶۰ در زندان‌های رژیم گذشت، سه دهه بعد ذهنِ جامعه به آن آگاه شد.