یک فعال کارگری کردستان: به کولبران اجازه بازرگانی بدهید
رییس کانون شورای اسلامی کار استان کردستان در مورد اجرایی شدن طرح کارآموزی در این استان گفته است اجرای چنین طرح‌هایی در یک استان غیرصنعتی تنها باعث فقیرتر شدن مردم میشود.
یک فعال کارگری در استان کردستان از دولت خواسته است به جای مطرح کردن طرح کارآموزی، به جوانانی که دستفروشی و کولبری میکنند اجازه بازرگانی و صادرات محصول ایرانی بدهد.
شاکر ابراهیمی، رییس کانون شورای اسلامی کار استان کردستان در مورد اجرایی شدن طرح کارآموزی در استان کردستان گفته است اجرای چنین طرح‌هایی در این استان که یک استان صنعتی نیست، باعث میشود نیروی کاری که زیر خط فقر است برای دریافت حتی یک سوم حقوق کارگری به کار گرفته شود که تنها باعث فقیرتر شدن مردم استان میشود.
طرح کارورزی از جمله طرح های چهارگانه دولت برای اشتغالزایی به شمار می رود: چهار طرح دولت برای حل مشکل ۶ تا ۱۰ میلیون بیکار
چنین طرحی اگر با نظارت درست و اصولی اجرا نشود می تواند به سوء استفاده از نیروی کار جوان جویای کار منجر شود.
ابراهیمی گفته است: «تا این لحظه هیچ آماری درخصوص شرکت‌کنندگان در طرح کارآموزی و همچنین مراکزی که مایل به پذیرش این کارآموزان باشند به ما اعلام نشده است. ما هنوز نمی‌دانیم که این طرح قرار است چگونه اجرا شود.»
استان کردستان از نظر شرایط و وضعیت اشتغال جوانان و نیروهای جویای کار اوضاع مناسب و مساعدی ندارد.
گفته می شود این استان برای ایجاد اشتغال در میان فارغ‌التحصیلان بیکار به طرحی جداگانه نیاز دارد.
بر اساس خبرها و گزارش های منتشر شده بسیاری از فارغ التحصیلان دانشگاه در کردستان از سر بیکاری به دستفروشی و کولبری می‌پردازند.
رییس کانون شورای اسلامی کار استان کردستان در همین زمینه به خبرگزاری کار ایران (ایلنا) گفته است: «این کولبران و دستفروشان پتانسیل آن را دارند که به بازرگانان خوبی تبدیل شوند و محصولات تولید ایران را به کشورهای همسایه صادر کنند ولی متاسفانه نیروهای کار در مریوان، بانه، سقز و سنندج دستفروشی میکنند و برخی هم به صورت کالایی کولبری میکنند.»
به گفته ابراهیمی اگر دولت طرحی با عنوان «بازرگانی بومیان کردستان» تصویب کند، جوانان میتوانند مالیات‌های قانونی خود را هم بپردازند و از این مالیات‌ها میتوان برای سرمایه‌گذاری در استان به منظور ایجاد اشتغال استفاده کرد.
ابراهیمی به اشاره به تصاویری که در شبکه‌های اجتماعی از کولبران کردستان منتشر می شود گفته است: «آیا نباید برای ایجاد شغل این جوانان که می‌خواهند بعد از سالها تحصیل و درس خواندن در معتبرترین دانشگاه‌های کشور به شغلی شرافتمندانه مشغول شوند برنامه‌ریزی کرد؟»
رییس کانون شورای اسلامی کار استان کردستان همچنین گفته است: «بسیاری از جوانان تحصیل کرده کردستان که به آخر خط می‌رسند و هیچکاری برای انجام دادن ندارند به قاچاق روی می‌آوردند. این افراد می‌توانستند یک زندگی معمولی همانند دیگران داشته باشند ولی متاسفانه بسیاری از آنها وضعیت زندگی مناسبی ندارند و در این راه جان خود را از دست میدهند.»
استان کردستان از جمله استان هایی است که نرخ بیکاری در آن بالاست و با توجه به شرایط خاص قومی و اقلیمی این منطقه، حکومت جمهوری اسلامی چنان که باید و شاید به وضعیت این مناطق رسیدگی نمی کند و سرمایه گذاری چندانی در این مناطق صورت نمی گیرد.
این استان در سال های گذشته و به طور مشخص در سال ۹۳ رتبه دوم بیکاری را در کل کشور در اختیار داشته است.
بر اساس آخرین سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۹۰ استان کردستان یک میلیون و ۴۹۳ هزار و ۶۴۵ نفر جمعیت داشته که ۶۶درصد آن در شهرها و ۳۴درصد آن در روستاها ساکن بوده اند.
نظرها
کرماشانی
آقای شاکر ابراهیمی و جناب گوران ایرانی، چرا به جای این پیشنهادهای سازنده تان! به شکل توسعۀ سرمایه دارانه در ایران انتقاد نمی کنید که چنین سرنوشتی را برای کوردستان رقم زده است؟ مگر وظیفۀ دولت توسعۀ ایران نیست؟ خوب چرا این کار را در رابطه با کوردستان انجام نمی دهد؟ کولبری یک معضل است و باید به آن به عنوان یک معضل نگریسته شود. راه آن توسعۀ صنعت و کشاورزی در کوردستان است و نه اینکه با هزار راه فرعی بخواهیم فقط خودمان را در این شرایط گول بزنیم. دولت «وظیفه» دارد به وضع فاجعه بار استان های کوردنشین رسیدگی کند و اگر چنین نمی کند پس بهتر است چهار سال یک بار هم به کوردستان نیایند و رأی گدایی نکنند و طرفداران اصلاحطلب و اصولگرای رژیم هم دهانشان را ببندند و از این رژیم دفاع نکنند. ما از بدبختی به کولبری افتاده ایم وگرنه لیاقت ما زندگی کردن به مانند یک شهروند عادی است و باید دولت زمینۀ آن را فراهم کند. این آقای ابراهیمی هم چنانکه در خبر امده مسئول شورای اسلامی کار است که همانطور که میدانیم گرایش اصولگرایانه دارد و این حرف ها را هم به خاطر این می زند که فکر میکند فشاری به دولت بیاورد، وگرنه هیچ کدام از این ها دلشان برای کوردستان نسوخته است.
گوران ایرانی
میخواهم انتقاد قبلی ام را با پیشنهادی سازنده تر کنم. گفتم کولبران عموما افراد فقیر هستند و این کار پریسک و دشوار از روی ناچار انجام میدهند، میشود با تشکیل تعاونی صادراتی سرمایه اندک این قشر زحمت کش متحول کرد. کولبران میتوانند تعاوانی تشکیل دهند و با همکاری هم یک شرکت تعاونی صدارتی. برای اینکه این کار باز به انحراف نشود و کمک به اقتصاد ملی ایران شود، حق واردات حداکثربه اندازه صادرات کالای ایرانی باشد، و همچنین حق واردات کالایی در داخل تولید میشود نداشته بانشد. در این صورت میتوان یک فعالیت مفید انظار داشت. متاسفانه عمده قاچاق کالا در ایران از نوع به شدت مضر است. هرچند تعرفه بالا گمرکی دولت و انحصارگرایی (کارتل های اشارفی-سپاهی-اطلاعاتی نظام) و گرانفروشی زمینه ساز قاچاق است، اما در نظر داشته باشید کشورهای شرق آسیا اقدام دامپینگ و یا ساخت کالای کم کیفیت میکنند و نبایست گول قیمت ارزانشان خورد. ضربات مهلکی قاچاق کالا به اقتصادو حتی اقتصاد خانوار فقیر ایران زده است. قاچقا کالاف تاکنون میلیون نان آور فقیر ایرانی بیکار و به خاک سیاه نشان دهد، همان طور ۲۰ هزار اشتغال کارگر ایرانی در صنعت خودروی بی کفیت و گران فورش موجب از دست رفتن جان میلیونها ایارنی شده، کولبران زحمت کش نمیدانند این رنج ارزان فروشی نیروی کارشان به بهای بیکاری هزاران کارگر زحمت کش داخلی منجر شده است و سودش را اشراف/سرمایه دارهای زالوصفت ضد ایرانی وطن فروش نظام استبداد ولایی میبرند! بنظرم تشکیل تعاونی مررنشنیان بهترین روش حل مشکل کولبران و قاچاقچیان فقیر مناطق مرزی است.
گوران ایرانی
در ظاهر اصل پیشنهاد خوب است: 1- اجازه فعالیت بازرگانی به کولبران (که اینجا مدعیست جوان هستند) 2- صادرات اما این ظاهر داستان است، ما شاهد بودیم کارت بازرگانی مرزی دههاسال است به مرزنشینان که اغلب از طبقات متوسط به پایین بودند داده شد، ولی در عمل این افراد -عموما فقیر - آلت دست سرمایه دارها منطقه و تهرانی و کلان شهرهای دیگر شدند، به اسم مرزنشین ولی به کام سرمایه دارها! چرا که برای امر بازرگانی خارجی نیازمند چند چیز مهم است: 1- تجربه و دانش فرد یا دروصرت کمبود این امر، وی با بکارگیری مشاوران و کاگزاران متخصص و باتجربه کمبودش جبران کند. 2- داشتن سرمایه یا از خود (که اغلب این کولبران فاقد آنند!) و یا توانایی جذب وام و شریک (ااس این کولبران امکان تهیه وثیقه ندارند برای وام و پیداشریک هم مورد تردید است) 3- بستر قانونی و نظارت دقیق تا مورد سوءاستفاده نشود و این مجوزها منجر به سیل واردات و یا قاچاق به شکل به ظاهر قانون نشود. ما بارها دراخبار خواندیم که مثلا یک پیرزن فقیر را مورد سواستفاده قرار داده با کارت بازرگانی اش خودروهای گرانی چون پورشه های ملیاردی وارد کردند و به اوتنها چند صد هزار تومان دادند! این سرمایه داری اشارفی بیرحم چنین با فقرا میکند! این پیشنهاد متاسفانه راه حل ساده انگارای است که سالها نتیجه نداده و ضربه زده به اقتصاد بیمار ونحیف ایران. من مواق توانمندسازی مرزنشینان هستم، هم به خاطر عدالت احتماعی برای عموم ملت ایران، هم به اینکه موحب افزایش امنیت و همبستگی ملی ایرانیان میشود. اما بایست مواردی که گفتم لحاظ شود و تدبیری اتخاذ شود.