اختلافات حکومتی بر سر مجوزی که برای راهپیمایی روز کارگر داده نشد

با وجود اختلاف نظر در میان ارگان‌ها و مسئولان حکومتی، همچون هشت سال گذشته برگزاری راهپیمایی روز کارگر در ایران امسال نیز مجوز نگرفت.

به‌گزارش وب سایت «پیام نو»، تغییر دولت هم نتوانست باعث صدور مجوز برای راهپيمايی روز جهانی کارگر شود.

دليل عدم صدور مجوز برای راهپيمايی روز جهانی کارگر هنوز روشن نيست. نه مقام‌های وزارت کشور مسئوليت اين موضوع را به عهده گرفته‌اند و نه کميسيون ماده ۱۰ احزاب.

علیرضا محجوب، دﺑﯿﺮﮐﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺎرﮔﺮ ایران، دو روز پیش، از ندادن ﻣﺠﻮز راھﭙﯿﻤﺎﯾﯽ در روز جهانی کارگر انتقاد کرد.

وی راهپیمایی روز جهانی کارگر را ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ اﺻﻠﯽ خانه کارگر اعلام کرد و گفت ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺎس اﺻﻞ ٢٧ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ، ﺗﺠﻤﻌﺎت آزاد اﺳﺖ ﻣﮕﺮ آن‌که ﻣﺨﻞ ﻣﺒﺎﻧﯽ اﺳﻼم ﯾﺎ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

بر اساس بند «هـ» ماده ۷۳ قانون برنامه پنجم توسعه نیز دولت ايران موظف است قوانين کار و تأمين اجتماعی را به نحوی اصلاح کند که هم تشکل‌های صنفی تقويت شوند و هم حق قانونی اعتراض صنفی برای آن‌ها تضمين شود.

با این حال در جمهوری اسلامی ایران حتی تشکل‌های قانونی کارگری نیز اجازه برگزاری راهپیمایی روز جهانی کارگر را ندارند.

علی ربیعی، وزیر کار ایران، اعلام کرده است که مراسم روز جهانی کارگر امسال با حضور حسن روحانی، رئیس‌جمهوری ایران، در سالن سرپوشیده برگزار می‌شود و به همین دلیل امکان راهپیمایی وجود ندارد.

این در حالی است که اکبر هاشمی رفسنجانی، رئيس مجمع تشخيص مصلحت نظام گفته است دليلی ندارد که به کارگران برای راهپيمايی در روز جهانی کارگر مجوز داده نشود.

حسين‌علی اميری، سخنگوی وزارت کشور، نیز با بیان این‌که «ما مشکلی با راهپيمايی و تجمع نداريم»، در این‌باره گفت: «وزارت کشور تصميم‌گيری در اين مورد را به عهده استانداری‌ها گذاشته است و آن‌ها هستند که بايد پاسخگو باشند.»

حسين هاشمی، استاندار تهران، نیز گفته است «صدور مجوز برای راهپيمايی کارگران در تهران را به فرمانداری» واگذار کرده است.

استاندار تهران یادآور شد: «هر شهرستانی در اين زمينه با توجه به شرايط و موقعيت خاص خود تصميم می‌گيرد.»

وی همچنین افزود: «در جريان صدور مجوز برای راهپيمايی کارگران فقط مجموعه وزارت کشور و استانداری‌ها و فرمانداری‌ها دخيل نيستند و اين موضوع بايد به تأیيد شورای تأمين هم برسد.»

فرمانداری تهران نیز بدون هیچ توضیحی گفته است: «با جمع‌بندی‌هايی که انجام گرفت در نهایت تصميم گرفته شد که اين راهپيمايی انجام نشود.»

به‌گفته نادر قاضی‌پور، نايب رئيس فراکسيون کارگری مجلس، در پیوند با برگزاری راهپیمایی روز کارگر «فشارهايی به وزارت کشور وارد شد و البته وزارت کشور هم مقاومت نکرد و خيلی سريع به اين فشارها تن داد».

قاضی‌پور گفت: «کميسيون ماده ۱۰ احزاب موافق اين راهپيمايی نبود و رايزنی‌های ما با اين کميسیون هم مؤثر نشد.»

احمد بخشايش اردستانی، دبير کميسيون ماده ۱۰ احزاب در این‌باره مسأله «تهدید امنیتی» را مطرح کرد و گفت: «ما نمی‌گوييم کارگران تهديد امنيتی هستند، اما واقعيت اين است که در اين شرايط برخی می‌توانند از راهپيمايی آن‌ها برای تهديد امنيتی سوء استفاده کنند.»

به‌گفته این عضو کميسيون ماده ۱۰ احزاب، برگزاری راهپيمايی کارگران از نظر این کميسيون در حال حاضر «به صلاح نيست». وی گفت: «بهتر است فعلا مراسم روز کارگر به همان شيوه قبل و در يک جمع رسمی برگزار شود تا حاشيه نداشته باشد.»

با این حال اعضای خانه کارگر هنوز هم منتظر مجوز راهپیمایی روز کارگر هستند و گفته‌اند اگر اين مجوز در آخرين ساعات روز چهارشنبه هم صادر شود، آن‌ها روز پنج‌شنبه راهپيمايی خواهند کرد.

حسن صادقی يکی از اعضای خانه کارگر با بیان این‌که «اصلا به ما مجوز ندادند که بخواهند لغو کنند»، گفت: «ما درخواستی را قبل از عيد به وزارت کشور داديم و جوابی نگرفتيم. بعد از آن باز هم نامه پيرو زديم و مصاحبه کرديم و به‌دنبال اين به ما فکس زدند که نه تنها ما اجازه راهپيمايی نمی‌دهيم بلکه برای تجمع هم بايد از ما مجوز بگيريد.»

وی تأکید کرد که هر ساعتی به آن‌ها اعلام کنند که مجاز هستند در مسير مشخصی راهپيمايی کنند، بلافاصله می‌توانند «۴۰ تا ۵۰ هزار نفر از کارگران» را جمع کنند.

علیرضا محجوب، دبیرکل خانه کارگر، نیز گفته بود: «تشکیلات خانه کارگر اولین درخواست خود برای راهپیمایی را در آذرماه سال ۹۲ ارسال کرد، اسفندماه به‌طور شفا‌هی با این درخواست مخالفت شد و در ‌‌‌نهایت این مخالفت به‌طور کتبی ابلاغ شد، اما ما تا آخرین روز منتظر مجوز برای راهپیمایی خواهیم ماند.»

آخرین راهپیمایی تشکل‌های رسمی کارگران در روز جهانی کارگر در سال ۱۳۸۶ خورشیدی برگزار شد و از آن تاریخ، با مخالفت وزارت کشور، در پنج سال گذشته مراسمی به این مناسبت در فضای سرپوشیده برگزار شده است.

در سال‌های نخست انقلاب ایران راهپیمایی روز جهانی کارگر به‌شکل گسترده‌ای در شهرهای مختلف برگزار می‌شد و در آن تشکل‌های کارگری خواست‌های خود را مطرح می‌کردند و گروه‌های مخالف حکومت نیز در این گردهمایی‌ها حضور فعال داشتند.

پس از دهه ۱۳۶۰ فشارهای حکومت ایران به تشکل‌های مستقل کارگری نیز شدت گرفت و اجازه راهپیمایی مستقل در روز جهانی کارگر داده نشد و حتی ده‌ها فعال مستقل کارگری که در تهران و چند شهر دیگر اقدام به برگزاری این روز کرده بودند، بازداشت شدند.