شاپور جورکش، منتقد ادبی، شاعر و نویسنده، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ایران را متهم کرده که «نویسندگان را برای انتشار کتاب‌های‌شان در موقعیت “بده بستان” یا “سیاست چماق و هویج” قرار می‌دهد.»
شاپور جورکش نویسنده کتاب‌های مطرحی چون «بوطیقای شعر نو» و «زندگی، عشق و مرگ از دیدگاه صادق هدایت» و دو منظومه شعر «هوش سبز» و «نام دیگر دوزخ»
جورکش روز سه‌شنبه اول مهر به خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، گفت: «کتاب‌هایم طبق معمول همچنان اجازه انتشار ندارند و ظاهرا انگار همچنان ممنوع‌القلم هستم.»
جورکش درباره پیگیری‌هایش برای انتشار این کتاب‌ها افزود: «ناشران معتقدند که باید به ارشاد بروم و درباره مسائلی با مسئولان ارشاد صحبت کنم اما من دلیلی نمی‌بینم که برای انتشار کتابم کرامت انسانی را کنار بگذارم. باید کتابم بررسی شود نه خودم. من حاضر به این کار نیستم، چون آن‌ها انتظارات دیگری علاوه بر موضوع کتاب‌ها دارند.»
وی می‌گوید: «می‌دانم برای کسانی که به‌منظور پیگیری وضعیت انتشار کتاب‌های‌شان به ارشاد رفته‌اند، شرایطی به‌وجود آورده‌اند که به نوعی نویسنده را در شرایط بده بستان قرار می‌دهد، نوعی سیاست چماق و هویج. مگر نوشتن چیست که آدم مجبور به این کار شود؟»
سلام.
آقای جورکش شما بهتر میدانید که همه داریم در بازار تجارت جهانی زیست میکنیم،
پس ناگفته پیداست که مقوله “بده بستان” در ذات خود ایرادی ندارد،چرا که داد و ستد لازمه حیات و بقاست؛
آنچه ایراد دارد “سیاست چماق و هویجیست که بنا به شواهد موجود تا قیامت گریزی از آن نیست!
الغرض …
شما ممکنست بنا به قاعده “بده بستان” ظاهرا ممنوع چاپ باشید،ولی باطنا ممنوع القلم نیستید!
بنابراین یا با عقاید و نظرات متولیان امر چاپ و نشر همسو شوید،
یا قید چاپ و نشر افکارتان را بزنید و بنویسید و در گنجه پنهان کنید تا سحر چه زاید؟!
لطیف / ۰۲ مهر ۱۳۹۳