وزیر اطلاعات ایران از اخراج اساتید دانشگاه‌ها انتقاد کرد
محمود علوی، وزیر اطلاعات ایران از اخراج اساتید دانشگاه‌ها در سال‌های گذشته انتقاد کرد.
محمود علوی، وزیر اطلاعات ایران از اخراج اساتید دانشگاه‌ها در سال‌های گذشته انتقاد کرد.
به گزارش خبرگزاری کار ایران (ایلنا)، علوی روز سه‌شنبه سوم فروردین در دیدار با مردم جنوب استان فارس گفت: «اگر کشور دچار افت علمی شده دلیل آن اخراج استادان با تجربه و استخوان‌دار است که هر کدام به نوعی در گذشته کنار گذاشته شدند.»
آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی تیرماه ۱۳۹۴ در دیدار با استادان و اعضای هیأت‌های علمی دانشگاه‌های سراسر کشور گفته بود: «شتاب علمی شوق‌برانگیز در ایران، امروز کم شده است.» او در این دیدار خواهان «قدرشناسی از اساتید مؤمن و انقلابی» شد.
به‌گفته علوی پیامدهای اخراج استادان دانشگاه‌ها «شش ماه تا یک سال قابل جبران نیست بلکه سال‌ها زمان خواهد برد تا این خسران و زیان جبران شود.»
دولت پیشین ایران، سالانه نزدیک به ۳۵۰ تن از استادان دانشگاه‌ها را اخراج یا به اجبار بازنشسته کرد. کامران دانشجو، وزیر پیشین علوم، تحقیقات و فن‌آوری ایران در اسفندماه سال ۱۳۸۸، گفته بود پرسنل علمی که «با نظام همسو نیستند» و «التزام عملی به ولایت فقیه ندارند»، اخراج خواهند شد.
شماری از استادان دانشگاه‌ها در آن زمان روند بازنشستگی اجباری و اخراج استادان دانشگاه از سوی وزارت علوم را «ایدئولوژیک، تبعیض‌آمیز و گزینشی» و روش‌های این وزارتخانه برای اعمال فشار بر استادان دانشگاه را «تحقیرآمیز، غیراخلاقی و غیرانسانی» توصیف کرده بودند.
نظرها
هیوا
استادان دانشگاه سرمایه های بسیار ارزشمندی کشور ند. کسانی که به هر بهانه های استادان منتقد و در عین حال باسواد و دلسوز را کنار زدند به تصور خود می خواستند جلو نفوذ کلام انان را در دانشجویان و جامعه بگیرند اما درعمل سرمایه های واقعی کشور را هدر دادند. در چند سال گذشته روند اخراج، بازنشستگی اجباری و نیز تبدیل وضعیت آموزشیی به پژوهشی ( نوعی بازداری از رفتن به سر کلاس درس) استادانی که با انحصار طلبان همسو نبودند فزونی گرفت. حاصل این سیاست نابخردانه بی بهره شدن از اساتید باتجربه بود. امری که جبران آن تقریباً غیر ممکن است. آزادی بیان و قلم برای استادان دانشگاه کشور را در مقابل سوء مدیریت و جهل و خرافه پرستی و نیز رفتار های غیر علمی و غیر منطقی بیمه می کند. حفظ اعضای هیات علمی متعهد و دلسوز و نیز عالم وظیفه دولت و نظام است. تامین معیشت استادان بگونه ای که دغددغه امور رفاهی نداشته باشند ضامن توسعه علمی کشور است. چرا باید شرایطی بوجود آورد که یک استاد علی رغم میل باطنی دانشگاه مهاجرت را بر ماندن در کشور ترجیح دهد؟!