بردگی جنسی ۷۵ زن سوری در خانه‌ای در لبنان

 گاردین گزارشی از کشف خانه‌ای در لبنان منتشر کرده که در آن ده‌ها زن سوری به بردگی جنسی واداشته شده‌اند. این زنان شکنجه شده‌اند، سقط جنین کرده‌اند و به بیماری‌های مقاربتی دچار شده‌اند. اخبار کشف این خانه لبنان را در شوک فرو برده است.

در یکی از شهرهای حاشیه‌ای لبنان به نام جونیه که در فاصله کوتاهی با سواحل مدیترانه قرار دارد، در یک خانه دو طبقه ۷۵ زن سوری به بردگی جنسی واداشته شده‌اند، این بزرگ‌ترین پرونده قاچاق انسان در لبنان است. زنان زندانی در این خانه پس از فرار از کشور جنگزده‌شان، به قیمت ۲ هزار دلار فروخته شده‌اند و آنها را واداشته‌اند که بیش از ۱۰ بار در روز با مردان سکس داشته باشند. آنها را کتک می‌زدند، با برق شکنجه می‌کردند و شلاق می‌زدند. پنجره‌ها و بالکن‌های این خانه محصور بود و آنجا را تبدیل به قفسی عظیم کرده بودند که شیشه‌های سیاه پنجره‌ها زنان را حتی از نور آفتاب محروم می‌کرد. آنها به دلیل دوری از نور آفتاب به بیماری‌های پوستی هم دچار شده‌اند.

این خانه که چز موریس نامیده می‌شد، اکنون خالی است و با نوارهای قرمز محصور شده است. پس از حمله پلیس، حالا لباس‌های زیر و سایر لباس‌های کثیف روی زمین افتاده و روی زمین قهوه ریخته است. بعضی پنجره‌ها نیمه باز است؛ پنجره‌هایی رو به زندگی زنانی که برای مدتی طولانی اینجا نگهداری شدند. بوی میوه گندیده می‌آید و بسته‌های نصفه سیگار در اتاق‌های خالی افتاده.

به گفته سخنگوی پلیس لبنان، این زنان به معنای واقعی کلمه برای بردگی اینجا نگه داشته می‌شدند؛ آنها تمام آزادی خود را از جمله آزادی بدن‌هایشان را از دست داده بودند.

جزییات اینکه چطور این زن‌ها را قاچاق کرده بودند، آزارهایی که این زنان دیده‌اند، ساختار شبکه قاچاق انسان و انهدام آن توسط گاردین جمع‌آوری شده و نام برخی از این زنان در مدارک موجود است اما هویت آنها مخفی نگه داشته می‌شود.

در کیفرخواست مربوط به این خانه، ۲۳ نفر به جرم قاچاق انسان، شبکه سازی و آزار و شکنجه زنان ، زندانی کردن و اجبار آنها به روسپیگری، متهم شده‌اند.

فواض علی الحسن رئیس این شبکه و عماد الرحاوی، مردی سوریایی است که از سوی پلیس به عنوان کسی معرفی شده که مجری این برنامه قاچاق بوده و تحت تعقیب است. روزنامه لبنانی الاخبار که به دولت بشار اسد نزدیک است، می‌گوید که این مرد بازپرس سابق اطلاعات نیروی هوایی سوریه بوده است. این ادعا را یکی از منابع اطلاعاتی امنیتی گاردین هم تایید کرده است. مقامات لبنان خواهان استرداد الرحاوی شده‌اند چون احتمال می‌دهند که او به کشور خود بازگشته باشد.

پلیس و مقامات قضایی می‌گویند زنانی که از جنگ عراق و سوریه گریخته بودند به وسیله دلالان این شبکه برای مشاغلی مانند کارگری رستوران استخدام می‌شدند. دلالان این شبکه احتمالا دنبال کسانی بودند که خانواده‌ای نداشته باشند که دنبال آنها بگردد؛ مثلا زنانی که پدرشان در جنگ کشته شده بود. آنهایی که از کار به عنوان روسپی سرباز می‌زدند مورد تجاوز قرار می‌گرفتند و کتک می‌خوردند، سپس آنها را وادار به انجام سکس بدون محافظ می‌کردند.

در کیفرخواست این پرونده آمده که این زنان به سکس با بیش از ۱۰ نفر در روز واداشته می‌شدند و در هر مرتبه بین ۳۰ تا ۷۰ دلار به دست می‌آوردند که همه آن مبلغ را نگهبانان از آنها می‌گرفتند. یکی از این زنان را همسرش به بهای ۴۵۰۰ دلار به این شبکه فروخته است. بقیه به قیمت بین ۱۰۰ تا ۱۵۰۰ دلار خریده شده‌اند. دلالان در صورتی که موفق به خرید زنان می‌شدند، ۲۵۰۰ دلار می‌گرفتند.

بر اساس گزارش پلیس زنانی که حامله می‌شدند به کلینیکی در نزدیکی بیروت برده می‌شدند که پزشک شناخته‌شده‌ای به نام ریاض بلود آن را اداره می‌کرد. این پزشک بیش از ۲۰۰ مورد سقط در طول چهار سال انجام داده و بابت هر کدام مبلغی بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ دلار گرفته است. او اکنون به اتهام انجام سقط جنین که در لبنان غیرقانونی است متهم شده و وزیر بهداشت لبنان گفته که باید به زندان برود.

این خانه توسط نگهبانان زن و مرد حفاظت می‌شده و این نگهبانان موظف بودند که برنامه زمانی زنان زندانی را کنترل کنند و اگر این زنان نمی‌توانستند پول کافی به دست بیاورند یا مشتری از آنها ناراضی بود یا لباس و آرایش‌ آنها مناسب نبود، کتک می‌خوردند یا مجبور بودند اضافه‌ کاری کار کنند. این زنان گاهی روزی ۲۰ ساعت کار می‌کردتد؛ ار ۱۰ صبح تا شش صبح فردا.

روز عید پاک ۸ نفر آنها تصمیم به فرار می‌گیرند. این ۸ نفر از نگهبانان عبور می‌کنند اما چهار  نفر به دلیل وحشت زیاد از ادامه راه منصرف می‌شوند. در نهایت چهار نفر آنها موفق می‌شوند که خود  را به یک مینی‌بوس که به بیروت می‌رفت برسانند، با راننده صحبت کنند و داستان خود را بگویند. راننده آنها را به نزد پلیس می‌برد و ماجرا را تعریف می‌کند و سپس نیروهای آموزش دیده پلیس موفق به کشف این شبکه قاچاق انسان می‌شوند.

برخی از زنان چهار سال در این خانه نگهداری شده بودند و نیروهای امنیتی داخلی پلیس لبنان اکنون در حال بررسی این موضوع هستند که چگونه این موضوع برای این مدت طولانی از دید پلیس پنهان مانده است.

این زنان اکنون در مراکزی ویژه‌ای نگهداری می‌شوند که در‌ آنها دسترسی به خدمات پزشکی، قانونی و روانشناسی وجود دارد. احتمال انتقال آنها به کشورهای دیگر وجود دارد اما نخست باید از فشارهای ناشی از بازجویی درباره این شبکه تسکین پیدا کنند.

این پرونده بسیاری را در لبنان شوکه کرده و بحث‌هایی را در باره تن فروشی، قاچاق انسان و وضعیت حساس پناهندگان سوری در لبنان به وجود آورده است.

منطقه ماملتین در نزدیکی جونیه جایی که این زنان در آن زندانی بودند، به عنوان منطقه «رد لایت» لبنان شهرت دارد و اقامتگاه‌های ساحلی آن پر از کازینو و نایت کلاب‌هایی است که توریست‌های خارجی و لبنانی‌ها را به خود جلب می‌کند. زنانی که در این منطقه کار می‌کنند، یا غیرقانونی از مرزها عبور کرده‌اند یا با ویزایی به نام «ویزای هنرمند» به شکل رسمی به عنوان خدمتکار بار استخدام شده‌اند و در نایت‌کلاب‌ها اجرا می‌کنند. اغلب آنها در نهایت تن‌فروشی هم می‌کنند.

تن فروشی در لبنان ممنوع است. در سال ۲۰۱۱ لبنان قانونی برای مقابله با قاچاق انسان تصویب کرد که بر اساس آن نیروهای پلیس برای مقابله با قاچاق انسان آموزش‌های ویژه می‌بینند. پیش از آن، قانون مقابله با قاچاق انسان، زنان تن فروش را هم مانند قاچاقچیان مجرم می‌دانست اما قانون جدید زنان را قربانی می‌داند؛ هرچند زن باید اجبار خود را به تن فروشی به دادگاه ثابت کند. با این حال از آنجا که هر دو قانون همچنان وجود دارد، قضات و حقوقدانان درباره آن سردرگم هستند و نیاز به آموزش‌های ویژه در برخورد با این موضوع را دارند. قانون ضد تن فروشی لبنان هم هرگز کاملا اجرا نشده و افرادی که در ارتباط با این موضوع دستگیر می‌شوند، اغلب بعد از یک ماه زندان آزاد می‌شوند؛ گرچه که قانون مبارزه با قاچاق انسان بین ۵ تا ۱۵ سال زندان برای آنها در نظر گرفته است.

فعالان حقوق بشر و مقامات پلیس می‌گویند این مشکلات پس از جنگ سوریه بیشتر شده است چرا که این جنگ تعداد زیادی از زنان را در معرض قاچاق قرار داده است. همه زنان این شبکه پناهجو نیستند اما اغلب از خانواده‌های از هم پاشیده در جنگ سوریه می‌آیند.

اکنون از هر پنج خانواده پناهجوی سوری در لبنان، یکی را زنان اداره می‌کنند. آنها باید مخارج فرزندان خود را تامین کنند در حالی که بر اساس قانون اجازه کار ندارند.

بیش از یک میلیون آواره سوریایی در لبنان هستند که دو سوم آنها زن و کودک هستند. کار کودکان در بیروت و بقاع اکنون یک پدیده عادی است.