معضلات نظام ارجاع‌دهی سنتی
در عصر اینترنت آیا همچنان به پانوشت نیاز داریم؟
وسواس به شیوه‌های سنتی و منسوخ شدۀ پژوهش به روان‌شناسی غم‌انگیز محیط دانشگاهی برمی‌گردد
در عصر اینترنت آیا واقعاً نیاز داریم برای یک مقاله پانوشت بزنیم تا به نقل‌قول‌های داخل متن، ارجاع دهیم؟
تیم پارکس ترجمۀ: علیرضا شفیعی‌نسب
چالش‌های کتاب الکترونیک در ایران با غرب تفاوت‌هایی دارد. کتاب الکترونیک در ایران بیش از همه برای گذر از بحران نشر مطرح است و نه یک گونه مجزا و مستقل از کتاب چاپی
نظرها
ترسا تنهایی
چون این یادداشت به زبان انگلیسی نوشته و منتشر شده، امیدوارم واکنش مناسبی هم در همان فضای اصلی انتشار دریافت کرده باشد، من فکر می کنم درست به همان دلیل که هنوز ـ در عصر اینترنت ـ کتاب های کاغذی منتشر می شود، رفرنس ها لازم است کتاب را همراهی کند، زیرا خواننده کتاب اگر قرار باشد برای هر رفرنس به اینترنت مراجعه کند، اصلن سراغ کتاب کاغذی نمی رود. دیگر اینکه، رفرنس جزء ضروری مستندسازی پژوهش است، در حالی که از اشارات نویسنده بر می آید ایشان داستان / رمان نویس اند نه پژوهشگر. نویسندگان رمان و داستان، نیازی نمی بینند رفرنس بدهند، زیرا در کارشان پژوهشی هم نمی کنند. همان متن ساختاریافته شان هم، معلوم نیست تا چه اندازه نتیجه تلاش خودشان است، و چه اندازه مدیون ویراستاران است، نگاهی به گفتگوهای نویسندگان رمان های مشهور، به ما می گوید آنان تا چه اندازه وامدار ویراستاران شان بوده اند. و سرانجام اینکه، اشاره نویسنده مقاله به ارجاع، کلا موضوع استناد را لوس می کند. امیدوارم خوانندگان جوان، در مواجهه با امثال این یادداشت ها، تحقیق و نگارش ادبی (داستان/ رمان و ...) را با هم در نیامیزند، و اهمیت مستندنگاری و مستندسازی در پژوهش کم نیانگارند