ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

اگر زنبورها بمیرند

<p>یوسف تنها فرزند یعقوب و زهرا در منطقه&zwnj;ای کوهستانی و دورافتاده زندگی می&zwnj;کند. او که شش سال دارد، به&zwnj;تازگی کلاس اول دبستان را شروع کرده است. یوسف در اوقات بیکاری&zwnj;اش به پدرش که شغل&zwnj;اش تهیه&zwnj;ی عسل از کندوهایی است که بالای درختان مرتفع قرار دارند کمک می&zwnj;کند. یوسف شیفته&zwnj;ی پدرش است و کارهای ماهرانه&zwnj;ی او را موقع تهیه&zwnj;ی عسل با تحسین نظاره می&zwnj;کند.</p> <!--break--> <p>پدر وقتی با کندوهای بی&zwnj;عسل مواجه می&zwnj;شود، تصمیم می&zwnj;گیرد برای یافتن کندوهای باردار به جنگل&zwnj;های دوردست برود. نگرانی زهرا و یوسف زمانی آغاز می&zwnj;شود که غیبت یعقوب طولانی می&zwnj;شود و آنها را وادار می&zwnj;کند که به جست&zwnj;وجوی او بپردازند.</p> <p><strong><br /> </strong></p> <p><strong>شخصیتی شاعرپیشه به نام یوسف</strong><br /> <br /> &laquo;عسل&raquo;، فیلم سوم و فیلم پایانی سه&zwnj;گانه&zwnj;ی (تریلوژی) سمیح کاپلان اوغلو است که روی شخصیتی شاعرپیشه به نام یوسف تمرکز دارد. دو فیلم قبلی او &laquo;شیر&raquo; و &laquo;تخم مرغ&raquo; نام داشتند. فیلم&zwnj;ساز به جای آنکه در این سه&zwnj;گانه (تریلوژی) از کودکی قهرمان اصلی داستان به بلوغش برسد، برعکس عمل کرده و پایان این سه&zwnj;گانه را به کودکی شخصیت اصلی فیلم&zwnj;اش اختصاص داده است. سکانسی که با آن فیلم آغاز می&zwnj;شود نیز در واقع آخر داستان را به تصویر می&zwnj;کشد و بدین&zwnj;ترتیب وارونگی&zwnj;ها و شکستگی زمان در روایت داستان فیلم با هم هم&zwnj;خوانی پیدا می&zwnj;کنند.<br /> <br /> پس از سکانس اول، تیتراژ فیلم آغاز می&zwnj;شود و سکانس دوم فیلم، نمای درشتی از پرنده&zwnj;ای جغدگونه است که با چشمانی هراسان به یعقوب که در خواب است نگاه می&zwnj;کند و به یوسف که به پدرش خیره شده. مثل این است که این پرنده پیام&zwnj;آور خبری شوم در آینده است. چند دقیقه&zwnj;ی بعد هنگامی&zwnj;که یوسف کوچولو می&zwnj;خواهد خوابی را که دیده تعریف کند، پدر نجواکنان در گوش پسرش او را از این کار منع می&zwnj;کند و به او می&zwnj;آموزد که خوابش را تعریف نکند. در واقع سکانس اول فیلم را می&zwnj;توان خوابی در نظر گرفت که یوسف دیده و نگاه پرنده&zwnj;ی جغد گونه را نیز در راستای همان خبر شوم تلقی کرد.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>یوسف شیفته&zwnj;ی پدرش است</strong><br /> <br /> یوسف که شیفته&zwnj;ی پدرش، یعقوب است تنها با اوست که به روانی صحبت می&zwnj;کند. آنها بیشتر اوقات همچون عاشق و معشوق در گوش یکدیگر نجواکنان حرف می&zwnj;زنند. یوسف به جز با پدر با هیچکس رابطه&zwnj;ی اجتماعی موفقی ندارد و در مدرسه نیز مدام با لکنت زبان روبروست و همین ضعف باعث شده از همکلاسی&zwnj;ها خجالت بکشد و بیشتر در خلوت خودش و طبیعتی باشد که برایش پر از رمز و راز است.</p> <p><strong><br /> </strong></p> <p><img hspace="8" height="177" width="285" vspace="8" align="left" alt="" src="http://radiozamaneh2.vps.redbee.nl/sites/default/files/arefmhb02_0.jpg" /></p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>وقتی که غیبت پدر طولانی می&zwnj;شود</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>در یک سکانس زیبا وقتی که غیبت پدر طولانی شده، مادر لیوان شیری را به روال همیشه برای یوسف روی میز صبحانه قرار می&zwnj;دهد و خودش در سکوت اشک می ریزد. یوسف برای همدردی با مادرش برای اولین بار لیوان شیر را که بر خلاف اصرار مادر هیچگاه نمی&zwnj;نوشیده به یکباره سر می&zwnj;کشد. این همدلی در سکانس بعدتر و در آواخر فیلم بین معلم و بچه&zwnj;های مدرسه که گویا خبر مرگ یعقوب را شنیده&zwnj;اند با یوسف که هنوز از ماجرا خبر ندارد برقرار می&zwnj;شود. معلم از یوسف می&zwnj;خواهد متنی را بخواند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>یوسف با لکنت زبان شدید به زحمت کلمه&zwnj;ای را ادا می&zwnj;کند. معلم از بچه&zwnj;ها می&zwnj;خواهد که او را تشویق کنند و روبانی به نشانه&zwnj;ی تشویق روی سینه&zwnj;ی یوسف نصب می&zwnj;کند. در سکانس پایانی فیلم هنگامی که یوسف با تجمع همسایه ها جلوی خانه و تسلیت&zwnj;گویی به مادر مواجه می&zwnj;شود، ناباورانه به جنگل می&zwnj;گریزد تا شاید پدرش را بیابد و سرانجام خسته از تلاش بی&zwnj;حاصل&zwnj;اش به تنه&zwnj;ی درختی تنومند که احتمالاً درختی است که پدرش، یعقوب از شاخه&zwnj;های آن حلق آویز شده، تکیه می&zwnj;دهد و به خواب می&zwnj;رود. برای پسری که پدر را قهرمان و الگوی زندگی&zwnj;اش می&zwnj;داند و جز با او با کسی رابطه&zwnj;ای موفق ندارد، چنین خوابی می&zwnj;تواند تعبیری تلخ و غمگین داشته باشد.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>انسان&zwnj;هایی که در سکوت زندگی می&zwnj;کنند و در سکوت هم می&zwnj;میرند</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>عسل سینمای واقع&zwnj;گرای شاعرانه&zwnj;ای است که در حوصله&zwnj;ی تماشاگران مشتاق تحرک و حادثه نیست. فیلم دارای دیالو&zwnj;گ&zwnj;های بسیار کم و فاقد موسیقی متن است. در حقیقت موسیقی فیلم از نوای طبیعت، نغمه&zwnj;های پرندگان و ترنم جویبارها تشکیل شده است. آدم&zwnj;های قصه در سکوت، زندگی روزانه&zwnj;&zwnj;شان را سپری می&zwnj;کنند و چنین آدم&zwnj;هایی مرگ&zwnj;شان نیز در سکوت می&zwnj;گذرد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>حضور قاطر در جای جای فیلم عسل یادآور آثار روبر برسون، فیلم&zwnj;ساز مشهور فرانسوی است که حیوانات همواره به عنوان جزوی از شخصیت&zwnj;های فیلم&zwnj;هایش حضور دارند. با توجه به سبک فیلم&zwnj;سازی کاپلان اوغلو که به سبک کارهای برسون شباهت دارد، تاثیر پذیری او از این کارگردان دور از انتظار نیست. ازدیگر ویژگی&zwnj;های قابل توجه &laquo;عسل&raquo; فیلم&zwnj;برداری تحسین&zwnj;آمیز فیلم با استفاده ازعمق میدان&zwnj;های تأثیر&zwnj;گذاری است که به&zwnj;خوبی در خدمت داستان قرار گرفته است.</p> <p><strong><br /> </strong></p> <p><strong><img hspace="8" height="190" width="285" vspace="8" align="left" alt="" src="http://radiozamaneh2.vps.redbee.nl/sites/default/files/arefmhb03.jpg" />مرگ زنبورها و نظریه&zwnj;ی انیشتن</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>روزنامه&zwnj;ی حریت چاپ ترکیه در مقاله&zwnj;ای تحت عنوان &laquo;مرگ زنبورها، تولیدکنندگان عسل را نگران کرده است&raquo;، در تاریخ ۲۴اکتبر ۲۰۱۰ به این نکته اشاره کرده که:&laquo;تولیدکنندگان طبیعی عسل در نواحی شرقی دریای سیاه در فصل برداشت کندوها با پنجاه درصد ضایعات روبرو بوده&zwnj;اند. این در حالی&zwnj;ست که تولیدکنندگان، در سال گذشته کندوهای عسل را چهل در صد افزایش داده بودند.&raquo;</p> <p>&nbsp;</p> <p>رمزی اوزبی مدیر یکی از کمپانی&zwnj;های تولید عسل عنوان کرده که: &laquo;گویا زنبورها در اعتصاب به&zwnj;سرمی&zwnj;برند. آنها به&zwnj;طور فاحشی تولید را کم کرده&zwnj;اند. چنان&zwnj;که ما فقط نیمی از میزانی که به مشتریان سفارش داده بودیم را می&zwnj;توانیم به آنها تحویل دهیم. به&zwnj;راستی مرگ زنبورها در حال افزایش است.&raquo;</p> <p>&nbsp;</p> <p>در ادامه&zwnj;ی این مقاله به این نکنه نیز اشاره شده که تولیدکنندگان عسل به طور جدی در حال بحث درباره&zwnj;ی نظریه انیشتن هستند که می&zwnj;گوید: &laquo;بعد از ناپدید شدن زنبورها از چهره زمین، انسان&zwnj;ها فقط چهار سال زنده خواهند ماند!&raquo;</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>از خرس سیاه در جنگل&zwnj;های ترکیه تا خرس طلای جشنواره&zwnj;ی فیلم برلین</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>&laquo;عسل&raquo; دومین فیلم سینمای ترکیه است که موفق به کسب جایزه&zwnj;ی خرس طلای جشنواره&zwnj;ی فیلم برلین شده است. پیش از آن &laquo;تابستان تشنه&raquo; ساخته&zwnj;ی متین ارکسان در سال ۱۹۶۴ این جایزه را به&zwnj;دست آورد. با وجود آن&zwnj;که فیلم عسل نماینده&zwnj;ی ترکیه در هشتاد و سومین دوره&zwnj;ی آکادمی اسکار در سال ۲۰۱۱ است، اما در ترکیه با فروش بسیار کمی مواجه شده که برای چنین سینمایی تعجب آور نیست. نمونه&zwnj;ی آن را می&zwnj;توان در سینمای وطنی خودمان با فیلم&zwnj;سازانی چون سهراب شهید ثالث، عباس کیارستمی، بهمن قبادی، سمیرا مخملباف و چند فیلم&zwnj;ساز دیگر مقایسه کرد که فیلم&zwnj;هایشان با وجود شهرت جهانی در داخل کشور با موفقیت در گیشه مواجه نبوده&zwnj;اند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>می&zwnj;گویند کندوی عسل، خرس&zwnj;ها را به&zwnj;سوی خود جلب می&zwnj;کند. سمیح کاپلان اوغلو به هنگام دریافت جایزه&zwnj;ی خرس طلایی گفت:&laquo;هنگام فیلم&zwnj;برداری، خرس سیاهی را از دور دیدم و حالا این خرس در دستان من جای گرفته است!&raquo;</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong><span>شناسنامه&zwnj;ی فیلم:</span></strong></p> <p>&nbsp;</p> <p><span>عسل<br /> </span></p> <p><span><br /> کارگردان: سمیح کاپلان اوغلو</span></p> <p><span><br /> </span></p> <p><span>فیلم&zwnj;نامه: اورکان کوکسال، سمیح کاپلان اوغلو</span></p> <p><span><br /> </span></p> <p><span>بازیگران: اردال بیکچی اوغلو، قولین اوزون، بورا اطلس..</span></p> <p><span><br /> </span></p> <p><span>محصول: ترکیه ۲۰۱۰</span></p>

یوسف تنها فرزند یعقوب و زهرا در منطقه‌ای کوهستانی و دورافتاده زندگی می‌کند. او که شش سال دارد، به‌تازگی کلاس اول دبستان را شروع کرده است. یوسف در اوقات بیکاری‌اش به پدرش که شغل‌اش تهیه‌ی عسل از کندوهایی است که بالای درختان مرتفع قرار دارند کمک می‌کند. یوسف شیفته‌ی پدرش است و کارهای ماهرانه‌ی او را موقع تهیه‌ی عسل با تحسین نظاره می‌کند.

پدر وقتی با کندوهای بی‌عسل مواجه می‌شود، تصمیم می‌گیرد برای یافتن کندوهای باردار به جنگل‌های دوردست برود. نگرانی زهرا و یوسف زمانی آغاز می‌شود که غیبت یعقوب طولانی می‌شود و آنها را وادار می‌کند که به جست‌وجوی او بپردازند.

شخصیتی شاعرپیشه به نام یوسف

«عسل»، فیلم سوم و فیلم پایانی سه‌گانه‌ی (تریلوژی) سمیح کاپلان اوغلو است که روی شخصیتی شاعرپیشه به نام یوسف تمرکز دارد. دو فیلم قبلی او «شیر» و «تخم مرغ» نام داشتند. فیلم‌ساز به جای آنکه در این سه‌گانه (تریلوژی) از کودکی قهرمان اصلی داستان به بلوغش برسد، برعکس عمل کرده و پایان این سه‌گانه را به کودکی شخصیت اصلی فیلم‌اش اختصاص داده است. سکانسی که با آن فیلم آغاز می‌شود نیز در واقع آخر داستان را به تصویر می‌کشد و بدین‌ترتیب وارونگی‌ها و شکستگی زمان در روایت داستان فیلم با هم هم‌خوانی پیدا می‌کنند.

پس از سکانس اول، تیتراژ فیلم آغاز می‌شود و سکانس دوم فیلم، نمای درشتی از پرنده‌ای جغدگونه است که با چشمانی هراسان به یعقوب که در خواب است نگاه می‌کند و به یوسف که به پدرش خیره شده. مثل این است که این پرنده پیام‌آور خبری شوم در آینده است. چند دقیقه‌ی بعد هنگامی‌که یوسف کوچولو می‌خواهد خوابی را که دیده تعریف کند، پدر نجواکنان در گوش پسرش او را از این کار منع می‌کند و به او می‌آموزد که خوابش را تعریف نکند. در واقع سکانس اول فیلم را می‌توان خوابی در نظر گرفت که یوسف دیده و نگاه پرنده‌ی جغد گونه را نیز در راستای همان خبر شوم تلقی کرد.

یوسف شیفته‌ی پدرش است

یوسف که شیفته‌ی پدرش، یعقوب است تنها با اوست که به روانی صحبت می‌کند. آنها بیشتر اوقات همچون عاشق و معشوق در گوش یکدیگر نجواکنان حرف می‌زنند. یوسف به جز با پدر با هیچکس رابطه‌ی اجتماعی موفقی ندارد و در مدرسه نیز مدام با لکنت زبان روبروست و همین ضعف باعث شده از همکلاسی‌ها خجالت بکشد و بیشتر در خلوت خودش و طبیعتی باشد که برایش پر از رمز و راز است.

وقتی که غیبت پدر طولانی می‌شود

در یک سکانس زیبا وقتی که غیبت پدر طولانی شده، مادر لیوان شیری را به روال همیشه برای یوسف روی میز صبحانه قرار می‌دهد و خودش در سکوت اشک می ریزد. یوسف برای همدردی با مادرش برای اولین بار لیوان شیر را که بر خلاف اصرار مادر هیچگاه نمی‌نوشیده به یکباره سر می‌کشد. این همدلی در سکانس بعدتر و در آواخر فیلم بین معلم و بچه‌های مدرسه که گویا خبر مرگ یعقوب را شنیده‌اند با یوسف که هنوز از ماجرا خبر ندارد برقرار می‌شود. معلم از یوسف می‌خواهد متنی را بخواند.

یوسف با لکنت زبان شدید به زحمت کلمه‌ای را ادا می‌کند. معلم از بچه‌ها می‌خواهد که او را تشویق کنند و روبانی به نشانه‌ی تشویق روی سینه‌ی یوسف نصب می‌کند. در سکانس پایانی فیلم هنگامی که یوسف با تجمع همسایه ها جلوی خانه و تسلیت‌گویی به مادر مواجه می‌شود، ناباورانه به جنگل می‌گریزد تا شاید پدرش را بیابد و سرانجام خسته از تلاش بی‌حاصل‌اش به تنه‌ی درختی تنومند که احتمالاً درختی است که پدرش، یعقوب از شاخه‌های آن حلق آویز شده، تکیه می‌دهد و به خواب می‌رود. برای پسری که پدر را قهرمان و الگوی زندگی‌اش می‌داند و جز با او با کسی رابطه‌ای موفق ندارد، چنین خوابی می‌تواند تعبیری تلخ و غمگین داشته باشد.

انسان‌هایی که در سکوت زندگی می‌کنند و در سکوت هم می‌میرند

عسل سینمای واقع‌گرای شاعرانه‌ای است که در حوصله‌ی تماشاگران مشتاق تحرک و حادثه نیست. فیلم دارای دیالو‌گ‌های بسیار کم و فاقد موسیقی متن است. در حقیقت موسیقی فیلم از نوای طبیعت، نغمه‌های پرندگان و ترنم جویبارها تشکیل شده است. آدم‌های قصه در سکوت، زندگی روزانه‌‌شان را سپری می‌کنند و چنین آدم‌هایی مرگ‌شان نیز در سکوت می‌گذرد.

حضور قاطر در جای جای فیلم عسل یادآور آثار روبر برسون، فیلم‌ساز مشهور فرانسوی است که حیوانات همواره به عنوان جزوی از شخصیت‌های فیلم‌هایش حضور دارند. با توجه به سبک فیلم‌سازی کاپلان اوغلو که به سبک کارهای برسون شباهت دارد، تاثیر پذیری او از این کارگردان دور از انتظار نیست. ازدیگر ویژگی‌های قابل توجه «عسل» فیلم‌برداری تحسین‌آمیز فیلم با استفاده ازعمق میدان‌های تأثیر‌گذاری است که به‌خوبی در خدمت داستان قرار گرفته است.

مرگ زنبورها و نظریه‌ی انیشتن

روزنامه‌ی حریت چاپ ترکیه در مقاله‌ای تحت عنوان «مرگ زنبورها، تولیدکنندگان عسل را نگران کرده است»، در تاریخ ۲۴اکتبر ۲۰۱۰ به این نکته اشاره کرده که:«تولیدکنندگان طبیعی عسل در نواحی شرقی دریای سیاه در فصل برداشت کندوها با پنجاه درصد ضایعات روبرو بوده‌اند. این در حالی‌ست که تولیدکنندگان، در سال گذشته کندوهای عسل را چهل در صد افزایش داده بودند.»

رمزی اوزبی مدیر یکی از کمپانی‌های تولید عسل عنوان کرده که: «گویا زنبورها در اعتصاب به‌سرمی‌برند. آنها به‌طور فاحشی تولید را کم کرده‌اند. چنان‌که ما فقط نیمی از میزانی که به مشتریان سفارش داده بودیم را می‌توانیم به آنها تحویل دهیم. به‌راستی مرگ زنبورها در حال افزایش است.»

در ادامه‌ی این مقاله به این نکنه نیز اشاره شده که تولیدکنندگان عسل به طور جدی در حال بحث درباره‌ی نظریه انیشتن هستند که می‌گوید: «بعد از ناپدید شدن زنبورها از چهره زمین، انسان‌ها فقط چهار سال زنده خواهند ماند!»

از خرس سیاه در جنگل‌های ترکیه تا خرس طلای جشنواره‌ی فیلم برلین

«عسل» دومین فیلم سینمای ترکیه است که موفق به کسب جایزه‌ی خرس طلای جشنواره‌ی فیلم برلین شده است. پیش از آن «تابستان تشنه» ساخته‌ی متین ارکسان در سال ۱۹۶۴ این جایزه را به‌دست آورد. با وجود آن‌که فیلم عسل نماینده‌ی ترکیه در هشتاد و سومین دوره‌ی آکادمی اسکار در سال ۲۰۱۱ است، اما در ترکیه با فروش بسیار کمی مواجه شده که برای چنین سینمایی تعجب آور نیست. نمونه‌ی آن را می‌توان در سینمای وطنی خودمان با فیلم‌سازانی چون سهراب شهید ثالث، عباس کیارستمی، بهمن قبادی، سمیرا مخملباف و چند فیلم‌ساز دیگر مقایسه کرد که فیلم‌هایشان با وجود شهرت جهانی در داخل کشور با موفقیت در گیشه مواجه نبوده‌اند.

می‌گویند کندوی عسل، خرس‌ها را به‌سوی خود جلب می‌کند. سمیح کاپلان اوغلو به هنگام دریافت جایزه‌ی خرس طلایی گفت:«هنگام فیلم‌برداری، خرس سیاهی را از دور دیدم و حالا این خرس در دستان من جای گرفته است!»

شناسنامه‌ی فیلم:

عسل


کارگردان: سمیح کاپلان اوغلو

فیلم‌نامه: اورکان کوکسال، سمیح کاپلان اوغلو

بازیگران: اردال بیکچی اوغلو، قولین اوزون، بورا اطلس..

محصول: ترکیه ۲۰۱۰

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

نظری وجود ندارد.