ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

ادبیات، اعتراض، نقد

<p>عباس معروفی- اعتراض و انتقاد فرزند خلف جامعه&zwnj;ای است که پویایی و ماندگاری در مثلث حکومت&zwnj;ـ نخبگان&zwnj;ـ مردم تعریف شده باشد. در حکومتی که حاکمانش چون راهزنان به تخریب ادبیات و تاریخ و هنر و کشور و انسان پرداخته&zwnj;اند، در حکومتی که حتا منتقدان درون نظامش همگی در زندان و زیر فشار و تهدید به سر می&zwnj;برند، نه تنها اعتراض و انتقاد وجود ندارد، بلکه طنز و ادبیات مقاومت هم انتشار نمی&zwnj;یابد و رسماً ممنوع اعلام می&zwnj;شود.</p> <!--break--> <p>&nbsp;</p> <p>گرچه در رسانه&zwnj;های برونمرزی هر روزه تندترین مطالب اعم از اعتراض و انتقاد و طنز و داستان و شعر و اعلامیه منتشر می&zwnj;شود، ولی دولتمداران ایران تمامی راه&zwnj;های نفوذی رسانه&zwnj;ها را به داخل ایران مسدود کرده و رسانه&zwnj;های داخلی را موظف نموده&zwnj;اند که طبق بخشنامه&zwnj;ها و دستورالعمل&zwnj;ها مبادرت به انتشار مطلب کنند.</p> <p>&nbsp;<a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20101224_Adabiaat_e_Moghaavemat_maroufi.mp3" target="_blank" rel="noopener"><img height="31" width="273" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon.jpg" alt="" /></a></p> <p>آن&zwnj;ها به خیال خود به دور مردم ایران دیوار کشیده&zwnj;اند، در حالی که فیلترشکن&zwnj;ها و پنجره&zwnj;ها مدام به روی مردم ایران باز است. آش آن قدر شور شده که گاه عکس و گزارش و خبر و تیتر از سفر رهبر حکومت در ۳۴ روزنامه&zwnj;ی پرتیراژ ایران همه یکی&zwnj;ست. یعنی روزنامه&zwnj;نگار دیگر نقشی ندارد. یک عکس، یک تیتر، یک گزارش عیناً در تمام نشریات بخشنامه می&zwnj;شود که جاافتادن یک واو هم در آن جایز نیست. و بخشنامه&zwnj;ی فوق حکم نص صریح را دارد که باید بی&zwnj;کم و کاست در همه&zwnj;ی نشریات انتشار یابد. کاری که در حرفه&zwnj;ی روزنامه&zwnj;نگاری یک توهین آشکار است.</p> <p>&nbsp;</p> <p>نوشتن گزارش و مطلب واقعی از وضعیت و حال و روز مردم از دید حکومت سیاه&zwnj;نمایی&zwnj;ست. امری خلاف و حتا گناه است. همه چیز در مطبوعات فعلی ایران باید نشاط آور و امیدبخش باشد و نتیجه؛ تبدیل واقعیت به دروغ&zwnj;های شاخدار و آشکاری است که از آمار و ارقام و وضعیت ارائه می&zwnj;شود. <br /> شگفت&zwnj;آور است.</p> <p><br /> معمولاً دیکتاتورها در جوار حکومت جابرانه بنا به ذوق و سلیقه&zwnj;&zwnj;&zwnj;&zwnj;شان زمان&zwnj;هایی از عمر را به تفریح و خوشگذرانی و اطفای غریزه طی کرده&zwnj;اند. برخی زنان را دوست داشته&zwnj;اند، بعضی اهل شکار و تفریحات سالم بوده&zwnj;اند، کسانی کلکسیون&zwnj;هایی از پروانه و تانک و ماشین و جواهرات داشته&zwnj;اند. شاهان قاجار حرمسرای&zwnj;شان را وسعت&zwnj; بخشیدند. شگفتا که حاکمان فعلی ایران هیچ ذوق و سلیقه و علاقه و میلی جز مراقبت از ترس و نکبت خود ندارند. حاکمانی که بر سر مردم می&zwnj;کوبند و خود از ترس و لرز و واهمه روزی پرنکبت را به شبی پرنُحوست می&zwnj;دوزند، و باز فردا روز از نو روزی از نو.</p> <p>&nbsp;</p> <p>خود پیداست جامعه&zwnj;ای که در خود نچرخد و مورد نقد قرار نگیرد، مردابی خواهد شد فاسد، با همه چیزش یکجا. آنچه اما در این مرداب سر بر خواهد آورد، نیلوفرهای آبی&zwnj;ست.&nbsp; ادبیات ایران از سال&zwnj;ها پیش راه خود را یافته و آموخته است که زیرزمینی شود. داستان&zwnj;ها و رمان&zwnj;های ارجمندی در این سال&zwnj;ها نوشته شده که یا در خارج از کشور انتشار یافته&zwnj;اند و یا در جست&zwnj;وجوی رهایی و راه فرصت می&zwnj;جویند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>نویسندگان مطبوعات سعی می&zwnj;کنند در هر گزارش و مطلبی با اشاره&zwnj;های نمادین، با طعنه یا تمهیدات دیگر نشان&zwnj;شان را بگذارند و حرف&zwnj;شان را بزنند. بی&zwnj;شک در چنین وضعیتی ادبیات بار دیگر به لایه&zwnj;های نماد و نمود شانه عوض می&zwnj;کند، نشانه می&zwnj;گذارد و طبیعی&zwnj;ست در سالیان پیش رو با ادبیاتی مواجه خواهیم شد، سرشار از سمبول با پیچیدگی&zwnj;های پر رمز و رازی که در پی آن منتقدانی ناچار پا به عرصه می&zwnj;گذارند تا از ادبیات دوران سکوت رازگشایی کنند و به تحلیل و تفسیر مابه&zwnj;ازای رمزها و نشانه&zwnj;ها بپردازند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>تاریخ معاصر ما نیز براساس این ادبیات نگاشته خواهد شد. و شگفتا که تاریخ ایران چنین روزگاری را ندیده و تجربه نکرده و از سر نگذرانده است. با این همه تنگی و محاق و تاریکی، من به آینده&zwnj;ی ادبی ایران خوشبین و اميدوارم. ادبیات خلاق هرگز پا به پای حکومت&zwnj;ها نمی&zwnj;ایستد و ساز دیگری می&zwnj;زند. گرچه این نت&zwnj;های کوچولوی تنها و منتشر در فضا چیزی به ما نشان نمی&zwnj;دهد، اما هنگامی که کنارهم قرار بگیرد، سمفونی پرشکوهی&zwnj;ست از ملتی که بی&zwnj;جهت سرکوب شد و مورد بی&zwnj;مهری حاکمانش قرار گرفت.</p> <p>&nbsp;</p> <p>ادبیات خلاق امروز و فردای ما ریشه در تاریخ ادبیات بالنده&zwnj;ای دارد که پس از هزارسال درخشش بار دیگر، ایران با ادبیاتش خواهد درخشید و در آینده&zwnj;ای نه چندان دور پرچم ایران و نام ایران با ادبیات معاصرش به اهتزاز درخواهد آمد.<br /> &nbsp;</p>

عباس معروفی- اعتراض و انتقاد فرزند خلف جامعه‌ای است که پویایی و ماندگاری در مثلث حکومت‌ـ نخبگان‌ـ مردم تعریف شده باشد. در حکومتی که حاکمانش چون راهزنان به تخریب ادبیات و تاریخ و هنر و کشور و انسان پرداخته‌اند، در حکومتی که حتا منتقدان درون نظامش همگی در زندان و زیر فشار و تهدید به سر می‌برند، نه تنها اعتراض و انتقاد وجود ندارد، بلکه طنز و ادبیات مقاومت هم انتشار نمی‌یابد و رسماً ممنوع اعلام می‌شود.

گرچه در رسانه‌های برونمرزی هر روزه تندترین مطالب اعم از اعتراض و انتقاد و طنز و داستان و شعر و اعلامیه منتشر می‌شود، ولی دولتمداران ایران تمامی راه‌های نفوذی رسانه‌ها را به داخل ایران مسدود کرده و رسانه‌های داخلی را موظف نموده‌اند که طبق بخشنامه‌ها و دستورالعمل‌ها مبادرت به انتشار مطلب کنند.

آن‌ها به خیال خود به دور مردم ایران دیوار کشیده‌اند، در حالی که فیلترشکن‌ها و پنجره‌ها مدام به روی مردم ایران باز است. آش آن قدر شور شده که گاه عکس و گزارش و خبر و تیتر از سفر رهبر حکومت در ۳۴ روزنامه‌ی پرتیراژ ایران همه یکی‌ست. یعنی روزنامه‌نگار دیگر نقشی ندارد. یک عکس، یک تیتر، یک گزارش عیناً در تمام نشریات بخشنامه می‌شود که جاافتادن یک واو هم در آن جایز نیست. و بخشنامه‌ی فوق حکم نص صریح را دارد که باید بی‌کم و کاست در همه‌ی نشریات انتشار یابد. کاری که در حرفه‌ی روزنامه‌نگاری یک توهین آشکار است.

نوشتن گزارش و مطلب واقعی از وضعیت و حال و روز مردم از دید حکومت سیاه‌نمایی‌ست. امری خلاف و حتا گناه است. همه چیز در مطبوعات فعلی ایران باید نشاط آور و امیدبخش باشد و نتیجه؛ تبدیل واقعیت به دروغ‌های شاخدار و آشکاری است که از آمار و ارقام و وضعیت ارائه می‌شود.
شگفت‌آور است.

معمولاً دیکتاتورها در جوار حکومت جابرانه بنا به ذوق و سلیقه‌‌‌‌شان زمان‌هایی از عمر را به تفریح و خوشگذرانی و اطفای غریزه طی کرده‌اند. برخی زنان را دوست داشته‌اند، بعضی اهل شکار و تفریحات سالم بوده‌اند، کسانی کلکسیون‌هایی از پروانه و تانک و ماشین و جواهرات داشته‌اند. شاهان قاجار حرمسرای‌شان را وسعت‌ بخشیدند. شگفتا که حاکمان فعلی ایران هیچ ذوق و سلیقه و علاقه و میلی جز مراقبت از ترس و نکبت خود ندارند. حاکمانی که بر سر مردم می‌کوبند و خود از ترس و لرز و واهمه روزی پرنکبت را به شبی پرنُحوست می‌دوزند، و باز فردا روز از نو روزی از نو.

خود پیداست جامعه‌ای که در خود نچرخد و مورد نقد قرار نگیرد، مردابی خواهد شد فاسد، با همه چیزش یکجا. آنچه اما در این مرداب سر بر خواهد آورد، نیلوفرهای آبی‌ست.  ادبیات ایران از سال‌ها پیش راه خود را یافته و آموخته است که زیرزمینی شود. داستان‌ها و رمان‌های ارجمندی در این سال‌ها نوشته شده که یا در خارج از کشور انتشار یافته‌اند و یا در جست‌وجوی رهایی و راه فرصت می‌جویند.

نویسندگان مطبوعات سعی می‌کنند در هر گزارش و مطلبی با اشاره‌های نمادین، با طعنه یا تمهیدات دیگر نشان‌شان را بگذارند و حرف‌شان را بزنند. بی‌شک در چنین وضعیتی ادبیات بار دیگر به لایه‌های نماد و نمود شانه عوض می‌کند، نشانه می‌گذارد و طبیعی‌ست در سالیان پیش رو با ادبیاتی مواجه خواهیم شد، سرشار از سمبول با پیچیدگی‌های پر رمز و رازی که در پی آن منتقدانی ناچار پا به عرصه می‌گذارند تا از ادبیات دوران سکوت رازگشایی کنند و به تحلیل و تفسیر مابه‌ازای رمزها و نشانه‌ها بپردازند.

تاریخ معاصر ما نیز براساس این ادبیات نگاشته خواهد شد. و شگفتا که تاریخ ایران چنین روزگاری را ندیده و تجربه نکرده و از سر نگذرانده است. با این همه تنگی و محاق و تاریکی، من به آینده‌ی ادبی ایران خوشبین و اميدوارم. ادبیات خلاق هرگز پا به پای حکومت‌ها نمی‌ایستد و ساز دیگری می‌زند. گرچه این نت‌های کوچولوی تنها و منتشر در فضا چیزی به ما نشان نمی‌دهد، اما هنگامی که کنارهم قرار بگیرد، سمفونی پرشکوهی‌ست از ملتی که بی‌جهت سرکوب شد و مورد بی‌مهری حاکمانش قرار گرفت.

ادبیات خلاق امروز و فردای ما ریشه در تاریخ ادبیات بالنده‌ای دارد که پس از هزارسال درخشش بار دیگر، ایران با ادبیاتش خواهد درخشید و در آینده‌ای نه چندان دور پرچم ایران و نام ایران با ادبیات معاصرش به اهتزاز درخواهد آمد.
 

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

  • کاربر مهمان

    <p>اقای معروفی عزیز حاکمان جابر زاده طبقات اجتماعی هستند که دران رشد کرده نیرو گرفته و و در جامعه ظهور کرده اند اگر به فاشیسم ارو پایی و ظهور فردی چون هیتلر توجه کنیم می بینیم همه اینها در اروپایی بو جود امد که مهد روزنامه های ازاد و جامعه باز بود پس چنین امری مختص جامعه ما نیست انچه مختص جامعه ماست دور باطل خطا و اشتباه ملتی است که نخبه ندارد.</p>

  • کاربر مهمان

    <p>تفاوت را ببین از کجا تا به کجاست... این نگاه و سلیقه و متن را مقایسه کنید با نگاه شتابزده، هتاک و بی استدلال یادداشتی دیگر در همین رادیو زمانه به نام &laquo;رویاروی با دیوار سانسور&raquo;<br /> http://www.radiozamaneh.com/content/%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%A7%D8%B1%D9%88%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D8%AF%DB%8C%D9%88%D8%A7%D8%B1-%D8%B3%D8%A7%D9%86%D8%B3%D9%88%D8%B1</p> <p>فرقش این است که از این نگاه &laquo;سمفونی مردگان&raquo; در می&zwnj;آید، از آن یکی...</p>