ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

در ضرورت یک هم‌پیمان در زندگی

<p>بارانه خورشیدی ـ نباید شک کرد: &laquo;نان و کوچه&raquo;، این فیلم کوتاه یازده دقیقه&zwnj;ای، به لزوم حضور &laquo;هم&zwnj;پیمان&raquo; اشاره می&zwnj;کند. هم&zwnj;پیمانی که به ما می&zwnj;گوید رهایی در گرو پذیرش دیگری به&zwnj;مثابه هم&zwnj;پیمان است. هم&zwnj;پیمانی که به تو می&zwnj;گوید که می&zwnj;توانی آزمایش&zwnj;گری&zwnj; تازه&zwnj;ای را همراه با او آغاز کنی، می&zwnj;توانی با او همراه شوی و در کوچه&zwnj;های شهر به حرکت درآیی: تو و هم&zwnj;پیمان&zwnj;ات می&zwnj;توانید، به&zwnj;واسطه&zwnj;ی این پیمان، از &laquo;من&raquo;&zwnj;های متعینتان به سوی &laquo;ما&raquo; یی نامتعین حرکت کنید و برسازنده&zwnj;ی نیروی پیش&zwnj;برنده&zwnj;ی یک جنبش باشید. نیازی نیست که دیگری به تو چنین بگوید، یا تو به دیگری، تو/دیگری خود می&zwnj;توانید گشوده باشید و به سوی هر اتصال تازه نسبت به دیگری/توهای بی&zwnj;شمار.</p> <!--break--> <p>می&zwnj;توان کمی سخت&zwnj;تر هم گرفت: &laquo;نان و کوچه&raquo; به لزوم ساخته&zwnj;شدنِ بی&zwnj;&zwnj;&zwnj;نهایت &laquo;مردم&raquo; هم اشاره دارد، بی&zwnj;&zwnj;&zwnj;نهایت هم&zwnj;پیمان، بی&zwnj;&zwnj;&zwnj;نهایت بدن، بی&zwnj;&zwnj;&zwnj;نهایت ذره، و بی&zwnj;&zwnj;&zwnj;نهایت اتصال. به زعم دلوز، تا زمانی که ضرورتِ این هم&zwnj;پیمان درک نشود هیچ خطِ قلمروگذاری&zwnj;شده&zwnj;ای قلمروزدایی نخواهد شد، هم&zwnj;پیمانی قدرتمند که برسازنده&zwnj;ی یک ماشین کوچک است، ماشین&zwnj;های کوچکی که تنها باید بتوانند نقاط اتصال تازه&zwnj;ای میان خود و دیگری بیابند: بدن&zwnj;هایی که هر آینه به هم&zwnj;پیمان&zwnj;های تازه می&zwnj;اندیشند.</p> <p><br /> <img height="215" align="left" width="200" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/breadalley2.jpg" alt="" />داستان فیلم بسیار ساده است: دوربین به صورت &laquo;افقی&raquo; و با حرکت پسربچه&zwnj;ای از سمت راست به چپ به راه می&zwnj;افتد. پسر، در حالی که زیر بغل&zwnj;اش نان است، و با پا قوطی&zwnj; مچاله&zwnj;شده&zwnj;ای را لگد می&zwnj;زند، و هم&zwnj;هنگام با حرکت&zwnj;اش روُ به جلو، قوطی را نیز با خود پیش می&zwnj;برد، در کوچه روان است. گویی اندکی از ظهر گذشته و او پس از خرید نان روزانه&zwnj;ی خانواده در حال بازگشت به خانه است. در میانه&zwnj;ی راه سگی را می&zwnj;بیند، سگ پارس می&zwnj;کند، پسرک می&zwnj;ترسد، و کمی به عقب برمی&zwnj;گردد. او باید به خانه برسد. اما چگونه می&zwnj;تواند بر مانعی که بر سر راه&zwnj;اش سبز شده غلبه کند؟ تنها به واسطه&zwnj;ی هم&zwnj;پیمان. هم&zwnj;پیمانی که او را به آزمایش و جنبشی بدیع وارد سازد و با تولیدِ &laquo;ما&raquo; نیرویی به او بدهد برای غلبه بر موقعیت دشواری که در آن واقع شده. شاید هم&zwnj;پیمان تا انتهای جنبش همراه نباشد، شاید هم باشد، این&zwnj;ها مهم نیست، مهم فقط و فقط آری&zwnj;گویی به اتصالی مشدد - و البته همراه با اضطراب - با دیگری به&zwnj;مثابه هم&zwnj;پیمان است.</p> <p>&nbsp;</p> <p>هر دیگری، هر پیمانِ تازه، خود می&zwnj;تواند پیش&zwnj;آمد یا رخدادی باشد که خود را از خود متفاوت می&zwnj;سازد و نیروی به این خودِ متفاوت&zwnj;شده بدهد برای جداشدن از خودیت&zwnj;اش و حرکت به سمت دیگری: برساختن ما: برساختن مردم.</p> <p><br /> اگر حرکت دوربین کیارستمی در آغاز فیلم را تعمدی بپنداریم، یعنی اگر به حرکت &laquo;افقی&raquo; دوربین که با حرکت پسرک هم&zwnj;هنگام و هم&zwnj;گام می&zwnj;شود آری بگوییم، پس می&zwnj;توانیم مدعی شویم که نه فقط ظهور هم&zwnj;پیمان در ادامه&zwnj;ی فیلم کاملاً منطقی&zwnj;ست که در کنارش می&zwnj;توان مدعی شد که دوربین کیارستمی نیز وسوسه&zwnj;ی هم&zwnj;پیمان&zwnj;شدن با پسرک را دارد. گویی این خود کارگردان است که چنین دغدغه&zwnj;ای دارد. به&zwnj;زعمی، دوربین کیارستمی &laquo;هم&zwnj;پیمان&zwnj;خواهان&raquo; را پی می&zwnj;گیرد. پس حرکت افقی دوربین همراه با پسرک نشانمان می&zwnj;دهد که او بی&zwnj;شک باید، بنا بر آن&zwnj;چه دلوز می&zwnj;پنداشت، به دنبال یک هم&zwnj;پیمان نیرومند باشد. این حرکت افقی،&zwnj;&zwnj; همان ادعای نظری دلوز و گتاری در فصل یکم از کتاب &laquo;هزارفلات&raquo; است: اندیشه&zwnj;ی ریزوماتیک. ریشه&zwnj;هایی که به صورت افقی در خاک حرکت می&zwnj;کنند و نه عمودی. ریشه&zwnj;هایی که هر آینه در هم فرومی&zwnj;روند، بر هم تا می&zwnj;شوند، همدیگر را قطع می&zwnj;کنند، به هم متصل می&zwnj;شوند و تولیدکننده&zwnj;ی وضعیت&zwnj;هایی بدیع، نو، و ایجابی&zwnj;اند. این جنبش/حرکت لزوماً با&zwnj;&zwnj; همان ادعای نخستینمان همراه است: حرکت از &laquo;من&raquo;&zwnj;های متعین (خطوط عمودی و مجزا) به سوی &laquo;ما&raquo;&zwnj;ی نامتعین (خطوط افقی و مشترک).</p> <p>&nbsp;</p> <p><img height="179" align="right" width="250" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/nan-va-koocheh.gif" alt="" />س پسرک باید به دنبال هم&zwnj;پیمان باشد. اما لزوماً یک هم&zwnj;پیمان نیرومند یک انسان نیرومند نیست، پس می&zwnj;تواند یک معلول باشد، می&zwnj;تواند یک پیرزن دَم گور باشد، می&zwnj;تواند یک معتاد باشد، می&zwnj;تواند هر انسانی باشد. راست&zwnj;اش را بخواهید حتی می&zwnj;تواند انسان هم نباشد، حیوان باشد، سنگ باشد، درخت باشد، آب باشد. در این نظرگاه، &laquo;دیگری&raquo; می&zwnj;تواند هر هستنده&zwnj;ای باشد. مهم پذیرش هستی در خود است: آری&zwnj;گوییِ نیچه&zwnj;ای: شهریاری.</p> <p><br /> نخستین کسی که می&zwnj;تواند نقش هم&zwnj;پیمان را با او بازی کند کسی&zwnj;ست که با تعدادی قاطر از کنارش می&zwnj;گذرد. پسرک به قاطر&zwnj;ها و صاحب قاطر نگاهی از سر اضطراب و دل&zwnj;نگرانی می&zwnj;اندازد. اتفاقی نمی&zwnj;افتد. اینان هم&zwnj;پیمان نیرومند و مناسبی برای او نیستند. سپس دوچرخه&zwnj;سواری از کنارش رد می&zwnj;شود، به نظر او هم هم&zwnj;پیمان مناسبی نمی&zwnj;رسد. گرچه شاید در وهله&zwnj;ی نخست هم اولی با قاطر&zwnj;هایش و هم دومی امکان با دوچرخه&zwnj;اش می&zwnj;توانند هم&zwnj;پیمان&zwnj;های مناسبی برای او باشند اما چنین نمی&zwnj;شود. شاید تصور اولیه چنین چیزی بتواند باشد: او می&zwnj;توانست سوار بر دوچرخه یا یکی از قاطر&zwnj;ها از مهلکه بگریزد. اما چنین نمی&zwnj;شود چون هر کسی باید هم&zwnj;پیمان خاص خودش را بیآبد. هر آزمایش&zwnj;گری متفاوت است از آزمایش&zwnj;گری دیگر، هر تجربه امکان&zwnj;های متفاوتی را می&zwnj;طلبد، هر لحظه از زیستن ماشین میل متفاوتی را برای چفت&zwnj;شدن به راه می&zwnj;اندازد.</p> <p><br /> در &zwnj;&zwnj;نهایت پیرمردی از راه می&zwnj;رسد که از قضا با تاکید دوربین بر گوش او و وجود صمعک بر آن با نامزدی برای هم&zwnj;پیمانی طرف هستیم که بدنِ نیرومندی ندارد: هم کهولت سن دارد، هم بیماری، هم قوز است، هم گوش&zwnj;اش مشکل دارد، هم حواس&zwnj;اش جمع نیست و هزار بیماری احتمالی دیگر. اما پسرک تصمیم&zwnj;اش را می&zwnj;گیرد، او احتمالاً با خود می&zwnj;گوید: &laquo;این فرد می&zwnj;تواند هم&zwnj;پیمان خوبی برای من باشد&raquo;. او آزمایش را آغاز می&zwnj;کند. با فاصله&zwnj;ای اندک از پشت سر پیرمرد شروع می&zwnj;کند به حرکت&zwnj;کردن. نیمه&zwnj;ی راه را می&zwnj;روند که پیرمرد راه&zwnj;اش را به کوچه&zwnj;ای فرعی کج می&zwnj;کند. اما دیگر اهمیتی ندارد. چراکه پسرک توانسته با آری&zwnj;گویی به یک هم&zwnj;پیمان نیرویی تازه به دست بیآورد برای غلبه بر ترس، و درانداختن خود به دلِ خطر: مواجهه.</p> <p><br /> مواجهه رخ می&zwnj;دهد و پسرک به&zwnj;واسطه&zwnj;ی تکه&zwnj;ای نان با سگ &laquo;دوستی&raquo; برقرار می&zwnj;کند. سگ او را تا دَم خانه همراهی می&zwnj;کند. می&zwnj;توانیم خطر کنیم و مدعی شویم که سگ اکنون هم&zwnj;پیمان تازه&zwnj;ی پسرک است. پسرک دیگر هراس ندارد. او پیش&zwnj;تر تجربه&zwnj;ی هم&zwnj;پیمان&zwnj;شدن با یک پیرمرد را داشته و حالا نیروی بیشتری در خود می&zwnj;بیند که با هم&zwnj;پیمانی تازه اتصالی تازه برقرار کند. اما مادر خانواده اجازه&zwnj;ی ورود سگ به داخل منزل را نمی&zwnj;دهد. سگ بیرون جلوی در دراز می&zwnj;کشد. اندک زمانی نگذشته است که به نظر می&zwnj;رسد پسرک دیگری با خریدهایی متفاوت در راه بازگشت به خانه خودش است. سگ را می&zwnj;بیند. می&zwnj;ترسد. سگ پارس می&zwnj;کند. و پسرک به شکلی مضطرب و هراسان قصد فرار می&zwnj;کند. تصویر متحرک به عکسی ثابت بدل می&zwnj;شود از موقعیت هراسان پسرک جدید فیلم. و فیلم تمام می&zwnj;شود.</p> <p><br /> این پسرک جدید فیلم هم باید بعد&zwnj;تر به دنبال هم&zwnj;پیمان باشد. هم&zwnj;پیمانی که به او نیروی خطرکردن می&zwnj;دهد. این خطرکردن &laquo;من&raquo; متعین را می&zwnj;کشد و &laquo;دوستی&raquo; را ممکن می&zwnj;کند. پس تمام مسئله بر سر همین پذیرفتن هستی و در آغوش&zwnj;کشیدن هستنده&zwnj;های متفاوت در خود است. این پذیرش، خواه ناخواه، برسازنده&zwnj;ی یک &laquo;ما&raquo; ی تازه است: &laquo;ما&raquo; یی که می&zwnj;تواند خطوط ناممکن را ممکن سازد، نیرویی بدیع و تازه تولید کند، از خطوط قلمروگذاری&zwnj;شده قلمروزدایی کند و هر آینه به ضرورت حضور هم&zwnj;پیمان، و نیز هم&zwnj;پیمانان، و تولید نیروی جمعی، این &laquo;ما&raquo; ی مشترک، آری بگوید: ابداع مردم.</p> <p><br /> [<a href="http://www.youtube.com/watch?v=0DGOXDRuVBI">نان و کوچه، فیلم کوتاهی از عباس کیارستمی</a>]</p>

بارانه خورشیدی ـ نباید شک کرد: «نان و کوچه»، این فیلم کوتاه یازده دقیقه‌ای، به لزوم حضور «هم‌پیمان» اشاره می‌کند. هم‌پیمانی که به ما می‌گوید رهایی در گرو پذیرش دیگری به‌مثابه هم‌پیمان است. هم‌پیمانی که به تو می‌گوید که می‌توانی آزمایش‌گری‌ تازه‌ای را همراه با او آغاز کنی، می‌توانی با او همراه شوی و در کوچه‌های شهر به حرکت درآیی: تو و هم‌پیمان‌ات می‌توانید، به‌واسطه‌ی این پیمان، از «من»‌های متعینتان به سوی «ما» یی نامتعین حرکت کنید و برسازنده‌ی نیروی پیش‌برنده‌ی یک جنبش باشید. نیازی نیست که دیگری به تو چنین بگوید، یا تو به دیگری، تو/دیگری خود می‌توانید گشوده باشید و به سوی هر اتصال تازه نسبت به دیگری/توهای بی‌شمار.

می‌توان کمی سخت‌تر هم گرفت: «نان و کوچه» به لزوم ساخته‌شدنِ بی‌‌‌نهایت «مردم» هم اشاره دارد، بی‌‌‌نهایت هم‌پیمان، بی‌‌‌نهایت بدن، بی‌‌‌نهایت ذره، و بی‌‌‌نهایت اتصال. به زعم دلوز، تا زمانی که ضرورتِ این هم‌پیمان درک نشود هیچ خطِ قلمروگذاری‌شده‌ای قلمروزدایی نخواهد شد، هم‌پیمانی قدرتمند که برسازنده‌ی یک ماشین کوچک است، ماشین‌های کوچکی که تنها باید بتوانند نقاط اتصال تازه‌ای میان خود و دیگری بیابند: بدن‌هایی که هر آینه به هم‌پیمان‌های تازه می‌اندیشند.

داستان فیلم بسیار ساده است: دوربین به صورت «افقی» و با حرکت پسربچه‌ای از سمت راست به چپ به راه می‌افتد. پسر، در حالی که زیر بغل‌اش نان است، و با پا قوطی‌ مچاله‌شده‌ای را لگد می‌زند، و هم‌هنگام با حرکت‌اش روُ به جلو، قوطی را نیز با خود پیش می‌برد، در کوچه روان است. گویی اندکی از ظهر گذشته و او پس از خرید نان روزانه‌ی خانواده در حال بازگشت به خانه است. در میانه‌ی راه سگی را می‌بیند، سگ پارس می‌کند، پسرک می‌ترسد، و کمی به عقب برمی‌گردد. او باید به خانه برسد. اما چگونه می‌تواند بر مانعی که بر سر راه‌اش سبز شده غلبه کند؟ تنها به واسطه‌ی هم‌پیمان. هم‌پیمانی که او را به آزمایش و جنبشی بدیع وارد سازد و با تولیدِ «ما» نیرویی به او بدهد برای غلبه بر موقعیت دشواری که در آن واقع شده. شاید هم‌پیمان تا انتهای جنبش همراه نباشد، شاید هم باشد، این‌ها مهم نیست، مهم فقط و فقط آری‌گویی به اتصالی مشدد - و البته همراه با اضطراب - با دیگری به‌مثابه هم‌پیمان است.

هر دیگری، هر پیمانِ تازه، خود می‌تواند پیش‌آمد یا رخدادی باشد که خود را از خود متفاوت می‌سازد و نیروی به این خودِ متفاوت‌شده بدهد برای جداشدن از خودیت‌اش و حرکت به سمت دیگری: برساختن ما: برساختن مردم.

اگر حرکت دوربین کیارستمی در آغاز فیلم را تعمدی بپنداریم، یعنی اگر به حرکت «افقی» دوربین که با حرکت پسرک هم‌هنگام و هم‌گام می‌شود آری بگوییم، پس می‌توانیم مدعی شویم که نه فقط ظهور هم‌پیمان در ادامه‌ی فیلم کاملاً منطقی‌ست که در کنارش می‌توان مدعی شد که دوربین کیارستمی نیز وسوسه‌ی هم‌پیمان‌شدن با پسرک را دارد. گویی این خود کارگردان است که چنین دغدغه‌ای دارد. به‌زعمی، دوربین کیارستمی «هم‌پیمان‌خواهان» را پی می‌گیرد. پس حرکت افقی دوربین همراه با پسرک نشانمان می‌دهد که او بی‌شک باید، بنا بر آن‌چه دلوز می‌پنداشت، به دنبال یک هم‌پیمان نیرومند باشد. این حرکت افقی،‌‌ همان ادعای نظری دلوز و گتاری در فصل یکم از کتاب «هزارفلات» است: اندیشه‌ی ریزوماتیک. ریشه‌هایی که به صورت افقی در خاک حرکت می‌کنند و نه عمودی. ریشه‌هایی که هر آینه در هم فرومی‌روند، بر هم تا می‌شوند، همدیگر را قطع می‌کنند، به هم متصل می‌شوند و تولیدکننده‌ی وضعیت‌هایی بدیع، نو، و ایجابی‌اند. این جنبش/حرکت لزوماً با‌‌ همان ادعای نخستینمان همراه است: حرکت از «من»‌های متعین (خطوط عمودی و مجزا) به سوی «ما»‌ی نامتعین (خطوط افقی و مشترک).

س پسرک باید به دنبال هم‌پیمان باشد. اما لزوماً یک هم‌پیمان نیرومند یک انسان نیرومند نیست، پس می‌تواند یک معلول باشد، می‌تواند یک پیرزن دَم گور باشد، می‌تواند یک معتاد باشد، می‌تواند هر انسانی باشد. راست‌اش را بخواهید حتی می‌تواند انسان هم نباشد، حیوان باشد، سنگ باشد، درخت باشد، آب باشد. در این نظرگاه، «دیگری» می‌تواند هر هستنده‌ای باشد. مهم پذیرش هستی در خود است: آری‌گوییِ نیچه‌ای: شهریاری.

نخستین کسی که می‌تواند نقش هم‌پیمان را با او بازی کند کسی‌ست که با تعدادی قاطر از کنارش می‌گذرد. پسرک به قاطر‌ها و صاحب قاطر نگاهی از سر اضطراب و دل‌نگرانی می‌اندازد. اتفاقی نمی‌افتد. اینان هم‌پیمان نیرومند و مناسبی برای او نیستند. سپس دوچرخه‌سواری از کنارش رد می‌شود، به نظر او هم هم‌پیمان مناسبی نمی‌رسد. گرچه شاید در وهله‌ی نخست هم اولی با قاطر‌هایش و هم دومی امکان با دوچرخه‌اش می‌توانند هم‌پیمان‌های مناسبی برای او باشند اما چنین نمی‌شود. شاید تصور اولیه چنین چیزی بتواند باشد: او می‌توانست سوار بر دوچرخه یا یکی از قاطر‌ها از مهلکه بگریزد. اما چنین نمی‌شود چون هر کسی باید هم‌پیمان خاص خودش را بیآبد. هر آزمایش‌گری متفاوت است از آزمایش‌گری دیگر، هر تجربه امکان‌های متفاوتی را می‌طلبد، هر لحظه از زیستن ماشین میل متفاوتی را برای چفت‌شدن به راه می‌اندازد.

در ‌‌نهایت پیرمردی از راه می‌رسد که از قضا با تاکید دوربین بر گوش او و وجود صمعک بر آن با نامزدی برای هم‌پیمانی طرف هستیم که بدنِ نیرومندی ندارد: هم کهولت سن دارد، هم بیماری، هم قوز است، هم گوش‌اش مشکل دارد، هم حواس‌اش جمع نیست و هزار بیماری احتمالی دیگر. اما پسرک تصمیم‌اش را می‌گیرد، او احتمالاً با خود می‌گوید: «این فرد می‌تواند هم‌پیمان خوبی برای من باشد». او آزمایش را آغاز می‌کند. با فاصله‌ای اندک از پشت سر پیرمرد شروع می‌کند به حرکت‌کردن. نیمه‌ی راه را می‌روند که پیرمرد راه‌اش را به کوچه‌ای فرعی کج می‌کند. اما دیگر اهمیتی ندارد. چراکه پسرک توانسته با آری‌گویی به یک هم‌پیمان نیرویی تازه به دست بیآورد برای غلبه بر ترس، و درانداختن خود به دلِ خطر: مواجهه.

مواجهه رخ می‌دهد و پسرک به‌واسطه‌ی تکه‌ای نان با سگ «دوستی» برقرار می‌کند. سگ او را تا دَم خانه همراهی می‌کند. می‌توانیم خطر کنیم و مدعی شویم که سگ اکنون هم‌پیمان تازه‌ی پسرک است. پسرک دیگر هراس ندارد. او پیش‌تر تجربه‌ی هم‌پیمان‌شدن با یک پیرمرد را داشته و حالا نیروی بیشتری در خود می‌بیند که با هم‌پیمانی تازه اتصالی تازه برقرار کند. اما مادر خانواده اجازه‌ی ورود سگ به داخل منزل را نمی‌دهد. سگ بیرون جلوی در دراز می‌کشد. اندک زمانی نگذشته است که به نظر می‌رسد پسرک دیگری با خریدهایی متفاوت در راه بازگشت به خانه خودش است. سگ را می‌بیند. می‌ترسد. سگ پارس می‌کند. و پسرک به شکلی مضطرب و هراسان قصد فرار می‌کند. تصویر متحرک به عکسی ثابت بدل می‌شود از موقعیت هراسان پسرک جدید فیلم. و فیلم تمام می‌شود.

این پسرک جدید فیلم هم باید بعد‌تر به دنبال هم‌پیمان باشد. هم‌پیمانی که به او نیروی خطرکردن می‌دهد. این خطرکردن «من» متعین را می‌کشد و «دوستی» را ممکن می‌کند. پس تمام مسئله بر سر همین پذیرفتن هستی و در آغوش‌کشیدن هستنده‌های متفاوت در خود است. این پذیرش، خواه ناخواه، برسازنده‌ی یک «ما» ی تازه است: «ما» یی که می‌تواند خطوط ناممکن را ممکن سازد، نیرویی بدیع و تازه تولید کند، از خطوط قلمروگذاری‌شده قلمروزدایی کند و هر آینه به ضرورت حضور هم‌پیمان، و نیز هم‌پیمانان، و تولید نیروی جمعی، این «ما» ی مشترک، آری بگوید: ابداع مردم.

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

نظری وجود ندارد.