آقای راک‌اندرول
<p>فرشاد محمدی ـ «حالمون به هم ریخته بود... اما بازم راک گوش کردیم... تموم طول روز توی راه، یه جای امن یه جای دور ... می‌تونه آخرش باشه... اگه بگذریم از پلیس راه»ترانه‌ی «پلیس‌راه» با اجرای هومن و گلاره، درباره‌ی ترس از عبور از پلیس‌راه است؛ دغدغه‌ای که کمتر جوانی در ایران با آن سر و کار نداشته.</p> <p> </p> <!--break--> <p><a target="_blank" href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20110211_MRRocknRoll.mp3" rel="noopener"><img height="31" width="273" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon.jpg" /></a><br /> شاید یکی‌ از خصوصیات موسیقی‌ زیرزمینی‌ بیان دغدغه‌های جوانانی است که جامعه به هر نحو از شنیدن و پذیرفتن آن سر باز‌زده. با این حال در چند سال اخیر برخی از سینما‌گران سراغ اهالی موسیقی‌ زیرزمینی‌ رفته‌اند و در قالب فیلم‌های مستند و داستانی زندگی‌ این هنرمندان را به تصویر کشیدند.</p> <p><br /> هومن اژدری هنرمند ۳۳ ساله‌ای است که از ۱۶ سالگی موسیقی‌ را نزد اساتیدی چون محمد نوری و محمد رضا صادقی آموخت و اولین بار با فریدون فروغی در کیش بر روی صحنه رفت. او در ایران توانست تحت آموزش محمد نوری مجوز صدا بگیرد اما هرگز آلبوم‌هایش از وزارت ارشاد مجوز نگرفت. او حالا در مالزی ساکن شده و با تشکیل گروه MR Rock ’n’ Roll فعالیت‌های خودش را از سر گرفته است.</p> <p><br /> این گروه از دو عضو ایرانی و دو عضو مالزیایی تشکیل شده؛ هومن اژدری خواننده و نوازنده‌ی گیتار و مازیار خواجیان نوازنده‌ی گیتار بیس. همچنین دو عضو مالزیایی این گروه با نام‌های نبیل و بونگ به‌ترتیب نوازندگی گیتار الکتریک و درام را بر عهده دارند.</p> <p><br /> <strong>به‌عنوان اولین سؤال از هومن می‌پرسم استقبال از این گروه چطور بوده است؟</strong></p> <p><br /> خیلی استقبال شد؛ مردم دوست داشتند. برای خودم هم خیلی جالب بود. همین خیلی به ما انرژی داد که جدی‌تر دنبال این کار را بگیریم و باعث شد که درامر گروه «بونگ» با یک شرکت صحبت کند، هم خودش به عنوان مدیر گروه باشد و هم ما را با آن شرکت مرتبط کند.</p> <p><br /> <strong>تا الان چه کار‌هایی داشتید و چه آهنگ‌هایی را ضبط کردید؟</strong></p> <p><br /> در حال حاضر شش یا هفت آهنگ را تمرین کردیم و آماده داریم. منتهی من خیلی کار می‌سازم و به بچه‌ها می‌گویم بیایید کار‌های جدید‌تر بزنیم، ولی خب، انگار من خیلی شور و اشتیاقم زیاده؛ بچه‌ها می‌گویند روی همین‌ها بیشتر کار کنیم که واقعاً جواب هم می‌دهد؛ روز به‌روز بهتر می‌شوند؛ آهنگ‌ها قشنگ‌تر می‌شوند. در حال حاضر دو تا تک اهنگ ضبط کردیم به‌نام Mr. Rock ’n’ Roll و hero که در حال حاضر در my space و صفحه‌ی فیس بوک به اشتراک می‌گذاریم.</p> <p><img height="376" width="250" align="left" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/12445_100895319937781_100000519405850_22271_5732371_n.jpg" /><br /> <strong>شما یک سری فعالیت‌های دیگر هم انجام می‌دهید و گاهی کارهاتان را در بار‌ها و کلاب‌ها اجرا می‌کنید. می‌شود در مورد آن‌ها کمی توضیح بدهید؟</strong></p> <p><br /> من با دو گروه دیگر هم کار می‌کنم که آن‌ها هم بچه‌های ایرانی هستند. یکی گروه runway 18 که من از‌‌ همان ابتدا که وارد مالزی شدم فعالیتم با آن‌ها شروع شد. نوازنده‌ها همه ایرانی هستند و در یک‌سری از بار‌ها و کلاب‌ها به صورت شغل در واقع کار می‌کنیم و موزیک‌های معروف راک دنیا را اجرا می‌کنیم. در کنار این فعالیت‌ها، من با یکی از دوستان خیلی قیمی‌ام به نام خانم گلاره همکاری می‌کنم. تقریباً ۹ سال یا شاید ده سال است که ما در ایران با هم کار کردیم. زمانی که خانم گلاره تشریف آورد مالزی، ما دوباره با هم مرتبط شدیم و تصمیم گرفتیم روی یک‌سری از کار‌هایی که در ایران داشتیم و هیچ‌وقت فرصت اجرای آن‌ها نبود، کار کنیم و اجرا کنیم که در واقع پایه‌ی اصلی این گروه من با خانم گلاره دو نفر است خودم و ایشان و اسمش را گذاشتیم colors یا رنگ‌ها.</p> <p><br /> <strong>همانطور که پیش‌تر هم گفته شد موسیقی زیر زمینی یکی از سوژه‌های سینماگران در چند سال اخیر بوده که از بارز‌ترین آن می‌توان به فیلم گربه‌های ایرانی ساخته بهمن قبادی، فیلم‌ساز برجسته‌ی ایرانی، اشاره کرد که البته با استقبال پر شور مخاطبین هم همراه بوده است. اما خود این اهالی موسیقی زیر زمینی در مورد این اثار چه فکر می‌کنند؟</strong></p> <p><br /> هومن اژدری که تجربه کار با این سینماگران را داشته نارضایتی خود را از این آثار چنین عنوان می‌کند: <br /> به نظر من سینما دنبال حرف خودش، فکر خودش و گیشه خودش است و توجه خاصی‌ به موزیک زیر زمینی‌ ندارد. الان هم اگر باب شده به خاطر این است که می‌خواهند توجه دیگران را به کار خودشان جلب کنند و خودشان پیشرفت کنند و در کل برای موسیقی‌ زیرزمینی‌ کاری نمی‌کنند بلکه حتی با دید اشتباهی‌ که دارند و اینکه هیچ اطلاعاتی‌ راجع به موسیقی‌ ندارند بچه‌های موزیک را خراب می‌کنند.</p> <p><br /> <strong>می‌توانید مثالی بزنید تا روشن‌تر شود؟</strong></p> <p><img height="300" width="207" align="right" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/38970_142078419152804_100000519405850_322749_6514576_n.jpg" /><br /> بله همین اواخر در ایران فیلمی اکران شده که پوستر آن یک اسلحه کلاشنیکوف است که از وسط آن یک گیتار الکتریک زده بیرون! آن‌ها با این کارشان نشان می‌‌دهند که ما آدم‌کش‌ایم، دنبال دردسر هستیم‌‌؛ همان چیزی که همیشه می‌گفتند؛ این‌ها شیطان پرستند، این‌ها ناهنجار اجتماع هستند، این‌ها دنبال دردسر درست کردن هستند و با این‌کار بر این صحبت‌ها صحه می‌گذارند. یا مثلا یک کارگردان دیگر که خیلی‌ هم معروف است روزی با ما تماس گرفت و گفت من دیگر نمی‌خواهم در ایران فیلم بسازم چون دو تا از فیلم‌هایم توقیف شده و به چند تا از فیلم‌نامه‌هایم مجوز نمی‌دهند. من می‌خواهم یک گروه موزیک راه بیندازم و اصلاً تهیه‌کننده‌ی گروه موزیک شوم. من با سیاوش امامی Mute Agency را پایه‌گذاری کردیم که سیاوش آهنگ‌سازی می‌کرد، ملودی، وکال و چند تا از آهنگ‌ها هم مال من بود و به زبان انگلیسی کار می‌کردیم. قرار شد موزیک ویدئوی یکی‌ از کار‌ها که یک کار ضد جنگ بود، ساخته شود. یک‌سری تلویزیون پشت سر ما قرار دادند و گفتند قرار است تصاویری از جنگ پخش شود. چون شعر این کار ضد جنگ بود، ما پذیرفتیم. زمانی‌ که کار مونتاژ شد من دیدم در بخشی از آن موزیک ویدئو که داشتیم به نحوی به فرمانده‌ای که فرمان جنگ را صادر می‌کند بد و بیراه می‌گفتیم، تصویر جنگ خلیج‌فارس و جرج بوش از تلویزیون پخش شد و متوجه شدم چه سوءاستفاده‌ای از ما می‌شود، این موزیک ویدئو پخش شد و کارهای ایشان از توقیف درآمد و اکران شد و دیگر حتی جواب تلفن‌های ما را هم نداد.</p>
فرشاد محمدی ـ «حالمون به هم ریخته بود... اما بازم راک گوش کردیم... تموم طول روز توی راه، یه جای امن یه جای دور ... می‌تونه آخرش باشه... اگه بگذریم از پلیس راه»ترانه‌ی «پلیس‌راه» با اجرای هومن و گلاره، درباره‌ی ترس از عبور از پلیس‌راه است؛ دغدغه‌ای که کمتر جوانی در ایران با آن سر و کار نداشته.
شاید یکی از خصوصیات موسیقی زیرزمینی بیان دغدغه‌های جوانانی است که جامعه به هر نحو از شنیدن و پذیرفتن آن سر باز‌زده. با این حال در چند سال اخیر برخی از سینماگران سراغ اهالی موسیقی زیرزمینی رفته‌اند و در قالب فیلم‌های مستند و داستانی زندگی این هنرمندان را به تصویر کشیدند.
هومن اژدری هنرمند ۳۳ ساله‌ای است که از ۱۶ سالگی موسیقی را نزد اساتیدی چون محمد نوری و محمد رضا صادقی آموخت و اولین بار با فریدون فروغی در کیش بر روی صحنه رفت. او در ایران توانست تحت آموزش محمد نوری مجوز صدا بگیرد اما هرگز آلبوم‌هایش از وزارت ارشاد مجوز نگرفت. او حالا در مالزی ساکن شده و با تشکیل گروه MR Rock ’n’ Roll فعالیت‌های خودش را از سر گرفته است.
این گروه از دو عضو ایرانی و دو عضو مالزیایی تشکیل شده؛ هومن اژدری خواننده و نوازنده‌ی گیتار و مازیار خواجیان نوازنده‌ی گیتار بیس. همچنین دو عضو مالزیایی این گروه با نام‌های نبیل و بونگ به‌ترتیب نوازندگی گیتار الکتریک و درام را بر عهده دارند.
به‌عنوان اولین سؤال از هومن می‌پرسم استقبال از این گروه چطور بوده است؟
خیلی استقبال شد؛ مردم دوست داشتند. برای خودم هم خیلی جالب بود. همین خیلی به ما انرژی داد که جدی‌تر دنبال این کار را بگیریم و باعث شد که درامر گروه «بونگ» با یک شرکت صحبت کند، هم خودش به عنوان مدیر گروه باشد و هم ما را با آن شرکت مرتبط کند.
تا الان چه کار‌هایی داشتید و چه آهنگ‌هایی را ضبط کردید؟
در حال حاضر شش یا هفت آهنگ را تمرین کردیم و آماده داریم. منتهی من خیلی کار می‌سازم و به بچه‌ها می‌گویم بیایید کارهای جدید‌تر بزنیم، ولی خب، انگار من خیلی شور و اشتیاقم زیاده؛ بچه‌ها می‌گویند روی همین‌ها بیشتر کار کنیم که واقعاً جواب هم می‌دهد؛ روز به‌روز بهتر می‌شوند؛ آهنگ‌ها قشنگ‌تر می‌شوند. در حال حاضر دو تا تک اهنگ ضبط کردیم به‌نام Mr. Rock ’n’ Roll و hero که در حال حاضر در my space و صفحه‌ی فیس بوک به اشتراک می‌گذاریم.
شما یک سری فعالیت‌های دیگر هم انجام می‌دهید و گاهی کارهاتان را در بار‌ها و کلاب‌ها اجرا می‌کنید. می‌شود در مورد آن‌ها کمی توضیح بدهید؟
من با دو گروه دیگر هم کار می‌کنم که آن‌ها هم بچه‌های ایرانی هستند. یکی گروه runway 18 که من از همان ابتدا که وارد مالزی شدم فعالیتم با آن‌ها شروع شد. نوازنده‌ها همه ایرانی هستند و در یک‌سری از بار‌ها و کلاب‌ها به صورت شغل در واقع کار می‌کنیم و موزیک‌های معروف راک دنیا را اجرا می‌کنیم. در کنار این فعالیت‌ها، من با یکی از دوستان خیلی قیمی‌ام به نام خانم گلاره همکاری می‌کنم. تقریباً ۹ سال یا شاید ده سال است که ما در ایران با هم کار کردیم. زمانی که خانم گلاره تشریف آورد مالزی، ما دوباره با هم مرتبط شدیم و تصمیم گرفتیم روی یک‌سری از کار‌هایی که در ایران داشتیم و هیچ‌وقت فرصت اجرای آن‌ها نبود، کار کنیم و اجرا کنیم که در واقع پایه‌ی اصلی این گروه من با خانم گلاره دو نفر است خودم و ایشان و اسمش را گذاشتیم colors یا رنگ‌ها.
همانطور که پیش‌تر هم گفته شد موسیقی زیر زمینی یکی از سوژه‌های سینماگران در چند سال اخیر بوده که از بارز‌ترین آن می‌توان به فیلم گربه‌های ایرانی ساخته بهمن قبادی، فیلم‌ساز برجسته‌ی ایرانی، اشاره کرد که البته با استقبال پر شور مخاطبین هم همراه بوده است. اما خود این اهالی موسیقی زیر زمینی در مورد این اثار چه فکر می‌کنند؟
هومن اژدری که تجربه کار با این سینماگران را داشته نارضایتی خود را از این آثار چنین عنوان می‌کند:
به نظر من سینما دنبال حرف خودش، فکر خودش و گیشه خودش است و توجه خاصی به موزیک زیر زمینی ندارد. الان هم اگر باب شده به خاطر این است که می‌خواهند توجه دیگران را به کار خودشان جلب کنند و خودشان پیشرفت کنند و در کل برای موسیقی زیرزمینی کاری نمی‌کنند بلکه حتی با دید اشتباهی که دارند و اینکه هیچ اطلاعاتی راجع به موسیقی ندارند بچه‌های موزیک را خراب می‌کنند.
می‌توانید مثالی بزنید تا روشن‌تر شود؟
بله همین اواخر در ایران فیلمی اکران شده که پوستر آن یک اسلحه کلاشنیکوف است که از وسط آن یک گیتار الکتریک زده بیرون! آن‌ها با این کارشان نشان می‌‌دهند که ما آدم‌کش‌ایم، دنبال دردسر هستیم؛ همان چیزی که همیشه می‌گفتند؛ این‌ها شیطان پرستند، این‌ها ناهنجار اجتماع هستند، این‌ها دنبال دردسر درست کردن هستند و با این‌کار بر این صحبت‌ها صحه می‌گذارند. یا مثلا یک کارگردان دیگر که خیلی هم معروف است روزی با ما تماس گرفت و گفت من دیگر نمی‌خواهم در ایران فیلم بسازم چون دو تا از فیلم‌هایم توقیف شده و به چند تا از فیلم‌نامه‌هایم مجوز نمی‌دهند. من می‌خواهم یک گروه موزیک راه بیندازم و اصلاً تهیه‌کننده‌ی گروه موزیک شوم. من با سیاوش امامی Mute Agency را پایه‌گذاری کردیم که سیاوش آهنگ‌سازی می‌کرد، ملودی، وکال و چند تا از آهنگ‌ها هم مال من بود و به زبان انگلیسی کار می‌کردیم. قرار شد موزیک ویدئوی یکی از کار‌ها که یک کار ضد جنگ بود، ساخته شود. یک‌سری تلویزیون پشت سر ما قرار دادند و گفتند قرار است تصاویری از جنگ پخش شود. چون شعر این کار ضد جنگ بود، ما پذیرفتیم. زمانی که کار مونتاژ شد من دیدم در بخشی از آن موزیک ویدئو که داشتیم به نحوی به فرمانده‌ای که فرمان جنگ را صادر می‌کند بد و بیراه می‌گفتیم، تصویر جنگ خلیج‌فارس و جرج بوش از تلویزیون پخش شد و متوجه شدم چه سوءاستفاده‌ای از ما می‌شود، این موزیک ویدئو پخش شد و کارهای ایشان از توقیف درآمد و اکران شد و دیگر حتی جواب تلفن‌های ما را هم نداد.
نظرها
نظری وجود ندارد.