در حمایت از پناهی و رسول‌اف
<p>حسین نوش‌آذر- همگان می‌دانند که جعفر پناهی به اتهام اجتماع و تبانی و تبلیغ علیه نظام به شش سال حبس تعزیری و بیست سال محرومیت از فیلمسازی، و همکار او محمد رسول‌اف بیش و کم به همین اتهام به شش سال حبس تعزیری محکوم شده است. این احتمال وجود دارد که پس از تعطیلات نوروزی این حکم به اجرا درآید.</p> <!--break--> <p><a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20110321_Nushazar_Majaleh.mp3" target="_blank" rel="noopener"><img height="31" width="273" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon.jpg" alt="" /></a></p> <p> </p> <p>محمد عبدالله‌زاده، منتقد سینمایی مقیم سوئیس با این قصد که این خطر را یادآوری کند، با یاری گزارشگران بدون مرز و برخی نهادهای فرهنگی در سوئیس فیلم‌های «دایره» ساخته‌ جعفر پناهی، و دو فیلم «جزیره آهنی» و «کشتزارهای سپید» ساخته محمد رسول‌اف را در سینمای «اشتات‌کینو»ی زوریخ و در سینما «ریف‌رف» باسل به نمایش گذاشت. پس از نمایش فیلم در نشست‌های بحث و گفت‌و گویی که پیرامون آزادی بیان برگزار شد، روبرت ریشتر، منتقد سویسی که برای نخستین بار سینمای ایران را به سوییسی‌ها شناساند، همراه با آنتونیا برشینگر، نویسنده و فعال حقوق بشر، نوشابه امیری، روزنامه‌نگار و مهدی عبدالله‌زاده شرکت کردند.</p> <p><br /> <img hspace="8" height="167" align="left" width="251" vspace="8" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/pabd01_0.jpg" alt="" />مهدی عبدالله‌زاده درباره‌ی انگیزه‌اش از نمایش فیلم‌های جعفر پناهی و محمد رسول‌اف می‌گوید: به دلیل آشنایی و دوستی‌اش با جعفر پناهی و ارتباط عاطفی با او می‌داند که چه پیامدهایی محکومیت به زندان و محرومیت از فیلم‌سازی برای این سینماگر نام‌آشنا دارد. برای همین تصمیم گرفت در کنار تلاش‌های محافل رسمی سینمای جهان، این دو فیلمساز را از طریق آثارشان به مخاطب سوئیسی هم بشناساند.</p> <p><br /> با این‌حال این نخستین بار نیست که در حمایت از پناهی و رسول‌اف در محافل سینمایی جهان، برای مثال در جشنواره‌ی فیلم برلین که چندی پیش برگزار شد، اقداماتی نمادین و در اعتراض به محکومیت آن‌ها انجام می‌شود. تصویر صندلی خالی پناهی در جشنواره‌ی فیلم برلین را هنوز به یاد داریم و به یاد داریم که مدیر این جشنواره اعلام کرد که تا زمانی که پناهی و رسول‌اف آزاد نشوند، صندلی خالی این فیلمساز ایرانی در جشنواره‌های بعدی هم همچنان خالی خواهد ماند. مهدی عبدالله‌‌زاده اما اعتقاد دارد که به رغم این تلاش‌های رسمیت‌یافته، هر تلاشی برای آزادی این دو هنرمند دربند می‌تواند مفید باشد. او می‌گوید: «هر قدمی که برای آزادی این دو سینماگر برداشته شود، از فشاری که روی آن‌ها اعمال می‌شود، کم خواهد کرد و این تأثیر غیر قابل انکار است.»</p> <p><br /> عبدالله‌زاده در ادامه به جشنواره‌ی فیلم کن در سال گذشته اشاره می‌کند و می‌گوید: «پس از آن‌که در این جشنواره به محکومیت جعفر پناهی اعتراض کردند، به فاصله‌ی کوتاهی پس از این اعتراضات، پناهی از زندان آزاد شد.»</p> <p><br /> <img hspace="8" height="184" align="right" width="251" vspace="8" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/pabd03_0.jpg" alt="" />این منتقد سینمایی به این نکته اشاره می‌کند که هرگاه فشارهای محافل جهانی و جامعه‌ی مدنی در جهان بر حکومت ایران کاهش پیدا کند، ممکن است آن‌ها از سوی دیگر خیال کنند موج مخالفت‌ها فروکش کرده و مجدداً به سینماگران ایران فشار بیاورند. مهدی عبدالله‌زاده اعتقاد دارد که حکم سنگین جعفر پناهی و محمد رسول‌اف در واقع هشداری به سینماگران ایران است. او می‌گوید: «حکومت می‌خواهد از طریق فشار بر پناهی و رسول‌اف به دیگر اعضای خانواده سینما بفهماند که اگر خودشان را با دیدگاه‌های حکومت همسو نکنند، همین بلا هم ممکن است به سر آن‌ها بیاید.»</p> <p><br /> مهدی عبدالله‌زاده از دشواری‌های سازماندهی چنین برنامه‌هایی برای دفاع از آزادی بیان و دفاع از حرمت هنرمند در کشورهای غربی و در این مورد خاص در سوییس سخن گفت و از عدم آمادگی دولت‌های غربی در حمایت از چنین برنامه‌هایی گلایه‌مند بود. او می‌گوید در سال‌هایی که در خارج از کشور به‌سر برده، همواره برای شناساندن سینمای ایران به مخاطب غربی با مشکلات زیادی از جمله نبود بودجه‌ی کافی برای این‌کار مواجه بوده است و در ادامه می‌افزاید: «فقط در ایران نیست که برای انجام دادن برنامه‌های مستقل هنری کارشکنی صورت می‌گیرد و بودجه‌ی کافی نیست. در سوییس هم قضیه به همین شکل است و قرار نیست که از هر برنامه‌ای به راحتی حمایت بشود.»</p> <p><br /> او می‌گوید: «در ابتدا فقط سازمان گزارشگران بدون مرز با هزار فرانک به اجرای این برنامه کمک کردند.» <br /> این مبلغ اندک که به گفته‌ی او حتی به دشواری می‌توان با آن حقوق پخش فیلم‌ها را خریداری کرد، نقطه‌ی آغازی بود برای این منتقد سینمایی که شبکه‌ای از دوستان و علاقمندان به سینمای ایران و روشنفکران سوئیسی را که به سینمای جعفر پناهی علاقمند بودند به وجود بیاورد و آن‌ها را برای تحقق این برنامه با خود همراه کند.</p> <p><br /> <img hspace="8" height="333" align="left" width="250" vspace="8" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/pabd04_0.jpg" alt="" />مهدی‌عبدالله‌زاده در ادامه‌ی این گفت‌و‌گو به واکنش محافل سینمایی و هنری سوییس نسبت به حکم سنگین پناهی و رسول‌اف اشاره می‌کند. او می‌گوید برای هنرمندان و روشنفکران سوئیسی دفاع از پناهی و رسول‌اف به منزله‌ی مقاومت در برابر روند شومی که در ایران به تدریج شکل می‌گیرد اهمیت دارد. آن‌ها بیش از آن‌که به فرد نگاه کنند، به این پدیده، یعنی به محکومیت دو هنرمند به دلایل سیاسی نگاه می‌کنند و از آن واهمه دارند که این امر به الگویی برای نظام‌های مستبد در جهان تبدیل شود و به یک معنا نگران آزادی هنر و آزادی بیان هستند. آن‌ها هراس دارند که این‌گونه احکام گسترش پیدا کند و درین‌صورت کار جشنواره‌های هنری در جهان هم در سایه‌ی این مجازات‌ها قرار خواهد گرفت.»</p> <p><br /> در پایان نظر مهدی عبدالله‌زاده را پیرامون آثار جعفر پناهی پرسیدم. این منتقد سینمایی اعتقاد دارد که سینمای پناهی یک سینمای معترض و اجتماعی است. او می‌گوید: «پناهی در فیلم‌هایش تلاش کرده جامعه‌ی عصیان‌زده و معترض را به تصویر بکشد. اما همیشه در کنار سیاهی‌ها، نکات انسانی و پررنگی را هم که در متن سیاهی‌ها و سیاهکاری‌ها می‌شناسد، نشان داده است. پناهی دلیل نابسامانی‌ها را در درون شخصیت‌هایش به‌عنوان عضوی از اجتماع جست‌و‌جو نمی‌کند، بلکه علت نابسامانی اجتماعی را نظام ناکارآمد می‌داند. نگاه انسانی پناهی به جامعه‌ی ماتم‌زده و عصیان‌زده ویژگی خاصی به کارهای او بخشیده که سینمای او را دوست‌داشتنی جلوه می‌دهد.»</p> <p><br /> مشروح گفت‌و‌گو با مهدی عبدالله‌زاده را می‌توانید از طریق فایل صوتی بشنوید.</p>
حسین نوش‌آذر- همگان می‌دانند که جعفر پناهی به اتهام اجتماع و تبانی و تبلیغ علیه نظام به شش سال حبس تعزیری و بیست سال محرومیت از فیلمسازی، و همکار او محمد رسول‌اف بیش و کم به همین اتهام به شش سال حبس تعزیری محکوم شده است. این احتمال وجود دارد که پس از تعطیلات نوروزی این حکم به اجرا درآید.
محمد عبداللهزاده، منتقد سینمایی مقیم سوئیس با این قصد که این خطر را یادآوری کند، با یاری گزارشگران بدون مرز و برخی نهادهای فرهنگی در سوئیس فیلم‌های «دایره» ساخته جعفر پناهی، و دو فیلم «جزیره آهنی» و «کشتزارهای سپید» ساخته محمد رسول‌اف را در سینمای «اشتات‌کینو»ی زوریخ و در سینما «ریف‌رف» باسل به نمایش گذاشت. پس از نمایش فیلم در نشست‌های بحث و گفت‌و گویی که پیرامون آزادی بیان برگزار شد، روبرت ریشتر، منتقد سویسی که برای نخستین بار سینمای ایران را به سوییسی‌ها شناساند، همراه با آنتونیا برشینگر، نویسنده و فعال حقوق بشر، نوشابه امیری، روزنامه‌نگار و مهدی عبداللهزاده شرکت کردند.
مهدی عبداللهزاده درباره‌ی انگیزه‌اش از نمایش فیلم‌های جعفر پناهی و محمد رسول‌اف می‌گوید: به دلیل آشنایی و دوستی‌اش با جعفر پناهی و ارتباط عاطفی با او می‌داند که چه پیامدهایی محکومیت به زندان و محرومیت از فیلمسازی برای این سینماگر نام‌آشنا دارد. برای همین تصمیم گرفت در کنار تلاش‌های محافل رسمی سینمای جهان، این دو فیلمساز را از طریق آثارشان به مخاطب سوئیسی هم بشناساند.
با این‌حال این نخستین بار نیست که در حمایت از پناهی و رسول‌اف در محافل سینمایی جهان، برای مثال در جشنواره‌ی فیلم برلین که چندی پیش برگزار شد، اقداماتی نمادین و در اعتراض به محکومیت آن‌ها انجام میشود. تصویر صندلی خالی پناهی در جشنواره‌ی فیلم برلین را هنوز به یاد داریم و به یاد داریم که مدیر این جشنواره اعلام کرد که تا زمانی که پناهی و رسول‌اف آزاد نشوند، صندلی خالی این فیلمساز ایرانی در جشنواره‌های بعدی هم همچنان خالی خواهد ماند. مهدی عبداللهزاده اما اعتقاد دارد که به رغم این تلاش‌های رسمیت‌یافته، هر تلاشی برای آزادی این دو هنرمند دربند می‌تواند مفید باشد. او می‌گوید: «هر قدمی که برای آزادی این دو سینماگر برداشته شود، از فشاری که روی آن‌ها اعمال میشود، کم خواهد کرد و این تأثیر غیر قابل انکار است.»
عبداللهزاده در ادامه به جشنواره‌ی فیلم کن در سال گذشته اشاره میکند و می‌گوید: «پس از آن‌که در این جشنواره به محکومیت جعفر پناهی اعتراض کردند، به فاصله‌ی کوتاهی پس از این اعتراضات، پناهی از زندان آزاد شد.»
این منتقد سینمایی به این نکته اشاره میکند که هرگاه فشارهای محافل جهانی و جامعه‌ی مدنی در جهان بر حکومت ایران کاهش پیدا کند، ممکن است آن‌ها از سوی دیگر خیال کنند موج مخالفت‌ها فروکش کرده و مجدداً به سینماگران ایران فشار بیاورند. مهدی عبداللهزاده اعتقاد دارد که حکم سنگین جعفر پناهی و محمد رسول‌اف در واقع هشداری به سینماگران ایران است. او می‌گوید: «حکومت می‌خواهد از طریق فشار بر پناهی و رسول‌اف به دیگر اعضای خانواده سینما بفهماند که اگر خودشان را با دیدگاه‌های حکومت همسو نکنند، همین بلا هم ممکن است به سر آن‌ها بیاید.»
مهدی عبداللهزاده از دشواری‌های سازماندهی چنین برنامه‌هایی برای دفاع از آزادی بیان و دفاع از حرمت هنرمند در کشورهای غربی و در این مورد خاص در سوییس سخن گفت و از عدم آمادگی دولت‌های غربی در حمایت از چنین برنامه‌هایی گلایه‌مند بود. او می‌گوید در سال‌هایی که در خارج از کشور به‌سر برده، همواره برای شناساندن سینمای ایران به مخاطب غربی با مشکلات زیادی از جمله نبود بودجه‌ی کافی برای این‌کار مواجه بوده است و در ادامه می‌افزاید: «فقط در ایران نیست که برای انجام دادن برنامه‌های مستقل هنری کارشکنی صورت میگیرد و بودجه‌ی کافی نیست. در سوییس هم قضیه به همین شکل است و قرار نیست که از هر برنامه‌ای به راحتی حمایت بشود.»
او می‌گوید: «در ابتدا فقط سازمان گزارشگران بدون مرز با هزار فرانک به اجرای این برنامه کمک کردند.»
این مبلغ اندک که به گفته‌ی او حتی به دشواری می‌توان با آن حقوق پخش فیلم‌ها را خریداری کرد، نقطه‌ی آغازی بود برای این منتقد سینمایی که شبکه‌ای از دوستان و علاقمندان به سینمای ایران و روشنفکران سوئیسی را که به سینمای جعفر پناهی علاقمند بودند به وجود بیاورد و آن‌ها را برای تحقق این برنامه با خود همراه کند.
مهدی‌عبدالله‌زاده در ادامه‌ی این گفت‌و‌گو به واکنش محافل سینمایی و هنری سوییس نسبت به حکم سنگین پناهی و رسول‌اف اشاره میکند. او می‌گوید برای هنرمندان و روشنفکران سوئیسی دفاع از پناهی و رسول‌اف به منزله‌ی مقاومت در برابر روند شومی که در ایران به تدریج شکل میگیرد اهمیت دارد. آن‌ها بیش از آن‌که به فرد نگاه کنند، به این پدیده، یعنی به محکومیت دو هنرمند به دلایل سیاسی نگاه می‌کنند و از آن واهمه دارند که این امر به الگویی برای نظام‌های مستبد در جهان تبدیل شود و به یک معنا نگران آزادی هنر و آزادی بیان هستند. آن‌ها هراس دارند که این‌گونه احکام گسترش پیدا کند و درین‌صورت کار جشنواره‌های هنری در جهان هم در سایه‌ی این مجازات‌ها قرار خواهد گرفت.»
در پایان نظر مهدی عبداللهزاده را پیرامون آثار جعفر پناهی پرسیدم. این منتقد سینمایی اعتقاد دارد که سینمای پناهی یک سینمای معترض و اجتماعی است. او می‌گوید: «پناهی در فیلم‌هایش تلاش کرده جامعه‌ی عصیان‌زده و معترض را به تصویر بکشد. اما همیشه در کنار سیاهی‌ها، نکات انسانی و پررنگی را هم که در متن سیاهی‌ها و سیاهکاری‌ها می‌شناسد، نشان داده است. پناهی دلیل نابسامانی‌ها را در درون شخصیت‌هایش به‌عنوان عضوی از اجتماع جست‌و‌جو نمی‌کند، بلکه علت نابسامانی اجتماعی را نظام ناکارآمد می‌داند. نگاه انسانی پناهی به جامعه‌ی ماتم‌زده و عصیان‌زده ویژگی خاصی به کارهای او بخشیده که سینمای او را دوست‌داشتنی جلوه می‌دهد.»
مشروح گفت‌و‌گو با مهدی عبداللهزاده را می‌توانید از طریق فایل صوتی بشنوید.
نظرها
josr
<p>آزادی در کشورهای پیشرفته یک معنا دارد و در کشورهای در حال رشد یک معنای دیگر آزادی در کشورهای پیشرفته = آزادی شما به جائي‌ حد میشود که آزادی دیگری آغاز میگردد. حد آزادی ،احترام به حقوق دیگران در چهار چوب قوانین میباشد.<br /> آزادی در کشورهای جهان ۲و۲و۴ و غیره= بی بندیاری ،حد قانون را هر کس بیشتر زور دارد تعیین میکند . چقدر جالب است که تمامی ارگانها و ابزارهای تنوعی و تفریحی، یک بخش از اهداف خود را برای آموزش قرار داده تا جوامع بین المللی و دنیا یک مقدار جدی تر با کشور و مردم ما بر خورد نماید.<br /> ظاهرأ دارنند هندوانه زیر بغلمان می گذارنند از یک طرف بحث از فرهنگ و تمدن ۷ هزار ساله می کنند از جهت دیگر در برنامه ریزی برای کشور ما بدترین انتخابها را برای ما شرط می کنند.<br /> سئوال = جرم فعالیت بر علیه نظام در کشورهای اروپائي‌و آمریکا چیست؟<br /> واقعا در شرایط فعلی، بازار بسیار خوبی است که هر کسی بر علیه دولت و قدرت حاکم و اگر دستش برسد به نظام و رژیم و سنت و اسلام و اگر بتواند قران بسوزاند و غیره بدون شک اگر جایزه نوبل نگیرد حداقل شناخت جهانی پیدا کرده که از صد تا جایزه نوبل هم بهتر میباشد .تام کروز برای بازی در یک فیلم ۳۰ میلیون میگیرد و یک هنر پیشه ناشناخته با یک حقوق ماهیانه .<br /> در نتیجه حیثیت ، غرور ، عزت ، غیرت و صورت را با سیلی سرخ کردن در برابر غریبه ها که جزئي‌از فرهنگ ۷۰۰۰ ساله ایران و ایرانی بودن است، خلاصه شده است در حرکت برای حفط قدرت یک گروه اسعمار داخلی و بدتر از آن استعمار خارجی.<br /> یک تاجر با دوستش می گفت هم کارمندام ازم می دزدنند هم زنم . دوستش عجب ، چه کار کردی تاجر می گه کارمند را اخراج کردم و تمام امور مالی را به زنم واگذار کردم.<br /> دوستش میگه مگر زنت هم ازت دزدی نمیکرد ؟<br /> چرا ولیکن تحقیق کردم ، نه معشوقه دارد نه اهل ولخرجیه . بین کارمند دزد و زن دزد با زنم می مانم چون در نتیجه پول توی خانه خودم خرج میشود.<br /> به امید اینکه هیچ ایرانی در سراسر دنیا مجبور نشود برای سیر کردن شکمش و برای رسیدن به آرمانهایش مجبور به زیر پا گذاشتن ارزشها و حقوق صعیف تر ها بشود.<br /> به امید اینکه امید مردم کشورمان به نا امیدی تبدیل نگردد.<br /> بعد از خواندن پیام جناب آقای اوباما یک لحطه فکر کردم که ایشان رئيس جمهور ایران هستند میخواستم یک سئوال از ایشان بکنم : بعد از گذشت حدود دو سال در قدرت به چند تا از وعده های خود عمل کرده است؟‌<br /> در نهایت باید توجه داشت که هزینه یک هواپیمای نظامی ۶۰ تا ۷۰ میلیون دلار میباشد<br /> یک موشک هزینه اش به طور متوسط ۲ میلیون دلار<br /> یک سرباز متوسط ۷۰۰۰ دلار حقوق و هزینه در ماه و غیره<br /> یک فیلم ۲ میلیون دلار و اثر سازندگی برای یک گروه و تخریبش برای گروه دیگر بیش از ۱۰۰۰ موشک است.<br /> <br /> <br /> </p>