زنی که محور پرونده قتل امت تیل بود، در دادگاه شهادت دروغ داده است

قتل «امت تیل»، جرقه خشم آمریکایی های آفریقایی تبار بود، سرچشمه جنبش حقوق مدنی سیاهان که نام امت را در تاریخ ثبت کرد.

۲۴ آگوست ۱۹۵۵، پسر ۱۴ساله اهل شیکاگو برای دیدار بستگانش به روستای کاتن در می سی سی پی رفته بود که ادعا شد در آن روز زنی سفیدپوست را مورد آزار جنسی قرار داده است.

سه روز بعد، جسدش را در رودخانه تالاهاچی پیدا کردند؛ در حالی که سوراخ گلوله‌ای در سرش بود، یکی از چشمانش را بیرون آورده بودند و زخم‌های دیگری هم بر تنش بودند. قاتلان سیم خاردار دور گردنش پیچیده بودند و با فن یک ماشین پنبه پاک کنی، او را به زیر آب کشیده بودند.

جنایت هولناکی بود که آمریکا را تغییر داد اما زنی که در مرکز این ماجرا بود، مدت‌ها معمای این داستان بود.

چند هفته بعد از این جنایت، زن ۲۱ ساله در دادگاه شهادت داد که در یک مغازه خوار و بار فروشی از سوی امت مورد آزار کلامی و جنسی قرار گرفته است. او گفته بود: «به حد مرگ ترسیده بودم.»

قضات سفیدپوست دادگاه، شوهرش روی بریانت و برادر ناتنی‌اش جی دبلیو میلام را تبرئه کردند. آنها البته بعدا به شکل عمومی جرم خود را پذیرفتند و گفتند که می‌خواستند به سیاهان دیگر از این طریق هشدار بدهند. کارولین بریانت اما از چشم عموم پنهان شد.

حالا ۶۲ سال بعد از این ماجرا اعلام شده که اعترافات کارولین در دادگاه درباره آزار جسمی و کلامی ساختگی بوده است. او به تیموتی تیسون نویسنده کتاب «خون امت تیل» گفته: «آن بخش درست نبود.»

این اعتراف چهار کلمه‌ای پایان غیرمنتظره‌ای برای داستانی به همراه آورده که یاد قربانی آن هر سال گرامی داشته می‌شود.

بریانت در سال ۲۰۰۷ و وقتی ۷۲ ساله بود به تیسون که استاد و پژوهشگر دانشگاه دوک است، این اعتراف را کرده است.

بریانت که هنوز زنده است در یک مکان مخفی زندگی می‌کند، به نویسنده کتاب گفته که جزییات دیگری از برخورد گذرایش با تیل که به فروشگاه رفته بود تا آدامس بخرد، به یاد ندارد.

او اما اظهار پشیمانی کرده و گفته: «آن پسر کاری نکرده بود که توجیه‌گر آنچه با او شد باشد.»

او همچنین گفته که به خاطر مادر تیل، «مامی تیل مبلی» عمیقا متاثر است.

گفته های بریانت این پرسش‌ها را به میان آورده که آن روز در مغازه خوار و بار فروشی چه گذشته، اما مشخص است که آن وقایع خونین اثر عمیقی بر کارولین گذاشته است.  به گفته تیسون، آن ماجرا زندگی او را ویران کرده است.

مادر تیل در زمان تشییع خواست بود که تابوت پسرش باز باشد و مجله جت، تصاویری از بدن مثله شده او منتشر کرده بود که جرقه جنبش حقوق مدنی سیاهپوستان شد.

هیات منصفه تنها یک ساعت را به بررسی این پرونده اختصاص داده بود و همسر کارولین و میلام برای در امان ماندن از تهدیدها به طور ویژه محافظت می‌شدند.

میلام بعدا به مجله لوک گفته بود: «من هرگز یک سیاه را در زندگی‌ام آزار نداده‌ام. اما فکر کردم که وقتش است بعضی‌ها حساب کار دستشان بیاید. بهش گفتم بچه شیکاگویی… خسته شدم از بس که امثال شماها دردسر درست کردید. از تو درس عبرتی برای دیگران درست می‌کنم تا بقیه بفهمند من و مردم کجا ایستاده‌ایم.»

رزا پارک گفته بود که در دسامبر ۱۹۵۵ وقتی نپذیرفت که صندلی‌اش را در اتوبوس به یک سفیدپوست بدهد و این اتفاق آغازگر اعتراضاتی در سراسر آمریکا شد، تصویر تیل را در ذهن داشته است.

داستان تیل موضوع نمایشنامه‌ای نوشته «تونی موریسون» و شعری از «هارلم رنایسنس» و آهنگی از «باب دیلن» بوده است.

سال ۲۰۰۴ اف بی آی بار دیگر این پرونده را گشوده بود تا بررسی کند که آیا همدستی در این جنایت وجود داشته است با نه. اما یک هیات منصفه در سال ۲۰۰۷ اعلام کرد که مدارک کافی برای اتهام وجود ندارد.