موفقیت دیپلماسی زنانه در کاخ سفید

<div dir="RTL" style="text-align: right; direction: rtl; unicode-bidi: embed;"><span style="">فروغ. ن. تمیمی -&nbsp;حوزه تصمیم&zwnj;گیری&zwnj;های مهم در سیاست خارجی امریکا تا دو دهه پیش در انحصار مردان بود. اما با ورود دیپلمات&zwnj;های زن کارآمد در سطح رهبری این سنت شکسته شد. پس از مادلن آلبرایت و کاندولیزا رایس، وزرای سابق خارجه، اکنون نسل جدیدی از زنان سیاست&zwnj;مدار در سیاست خارجی امریکا در قدرت&zwnj;اند. کسانی مثل سوزان رایس، نماینده امریکا در سازمان ملل که چند روز پیش توانست با موفقیت طرح خود برای حمله به لیبی را به تصویب شورای امنیت سازمان ملل و شخص باراک اوباما برساند. </span></div> <!--break--> <div dir="RTL"><span>سوزان رایس دیپلمات چهل و شش ساله از سال ۲۰۰۹ نماینده امریکا در سازمان ملل است. او در میان شگفتی همکارانش توانست هم شورای امنیت سازمان ملل و هم هیلاری کلینتون، وزیر امورخارجه امریکا را با خود همراه کند و طرح حمله به لیبی را به دولت امریکا بقبولاند. سوزان رایس با همکاری دیپلمات زن دیگری یعنی سامانتا پاور، یک ژورنالیست قدیمی و مشاور امنیت ملی فعلی موفق شد، اوباما و وزیر دفاع رابرت گیتس را در مورد ضرورت حمله به لیبی قانع کند، تا بتوان از قتل عام مردم به دست قذافی جلوگیری کرد. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>در واقع از آغاز بحران سیاسی در لیبی، باراک اوباما و وزرای او تمایلی به شرکت امریکا در جنگی جدید و در کشوری مسلمان نداشتند. وزیر دفاع رابرت گیتس قبلا در مورد اوج گیری مجدد احساسات ضد امریکایی درخاورمیانه و شمال افریقا در صورت دخالت نظامی این کشور در لیبی هشدار داده بود. بسیاری از سیاست&zwnj;مداران امریکایی با تکیه بر تجربه تلخ، مشکلات و هزینه سنگین حمله به عراق و افغانستان با یک مداخله نظامی جدید مخالف بودند. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>موج تازه&zwnj;ای از قیام&zwnj;های آزادی&zwnj;خواهانه و بحران&zwnj;های سیاسی از لیبی تا سوریه تا بحرین و یمن گسترش یافته و این طوفان را دیگر سر باز ایستادن نیست. دیکتاتورهای مادام العمر این روز&zwnj;ها با وعده و عید و هم چنگ و دندان، تهدید به کشتار و قتل عام به میدان آمده&zwnj;اند. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>متحدان غربی دولت&zwnj;های عربی هم ناگزیر از اتخاذ سیاست&zwnj;های واقع&zwnj;بینانه و پشتیبانی ازخواسته&zwnj;های مردم در کشورهای عربی&zwnj;اند. هرچند که سیاست&zwnj;های دوپهلو و اخلاق دوگانه سیاست&zwnj;مداران غربی همواره نتایج مخربی برای پیشرفت در جهان عرب داشته است. اکنون اما واقعیت&zwnj;های موجود نشان می&zwnj;دهند که قیام&zwnj;های فعلی مردم در این منطقه بدون پشتیبانی سیاسی و گاهی حتی نظامی غرب نمی&zwnj;توانند پیروز شوند، چرا که دیکتاتورهای حاکم از کشتن هزاران نفر از شهروندان خود ابایی ندارند. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>دولت&zwnj;های غربی در آغاز با تامل در تجربه پیروزمندانه انقلاب مردم درتونس و مصر امیدوار بودند که سرهنگ قذافی هم مانند همتایش حسنی مبارک سرانجام از ایستادگی در برابر خواسته&zwnj;های مردم وهم کشتار شهروندان دست بردارد، اما سخنرانی&zwnj;های جنون آمیز قذافی و فرزندانش خلاف آن را نشان داد. او ظاهرا بیدی نبود که از این باد&zwnj;ها بلرزد و برای حفظ کیان سلطانی مردم را بار&zwnj;ها به قتل عام تهدید کرد. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>روزنامه فولکس کرانت چاپ هلند در مورد بررسی روزنامه نیویورک تایمز از تصمیم امریکا در مورد دخالت نظامی در لیبی می&zwnj;نویسد، به نوشته نیویورک تایمز، در آغاز بحران سیاسی در لیبی، هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه و هم رابرت گیتس وزیر دفاع با دخالت نظامی در این کشور مخالف بودند. اما سوزان رایس در این میان با تکیه بر فاجعه جنگ داخلی و کشتار هشت صد هزار نفر در کشور افریقایی رواندا در سال ۱۹۹۴، با طرح خود برای شکست قذافی به میدان آمد. عدم دخالت امریکا و دولت&zwnj;های غربی در رواندا در دفاع از شهروندان، زنان و کودکان به یک فاجعه بشری و نسل کشی باور نکردنی منجر شد. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>علیرغم هشدار سازمان &laquo;دیده&zwnj;بان حقوق بشر&raquo; به دولت بیل کلینتون، این رئیس جمهور خواهان دخالت نظامی در رواندا نبود. در سال ۱۹۹۴ سوزان رایس جوان&zwnj;ترین عضو شورای امنیت ملی امریکا بود. سامانتا پاور ژورنالیست و همکار فعلی سوزان رایس، کتابی در باره جنگ داخلی رواندا نوشته و در این کتاب او درباره مخالفت رایس با دخالت امریکا در رواندا و مواضع سرسختانه&zwnj;اش در جلسه&zwnj;ای که سامانتا هم درآن حضور داشت می&zwnj;نویسد. سامانتا می&zwnj;گوید برای فعالان حقوق بشر شوکه کننده بود که شاهد بی&zwnj;تفاوتی امریکا و متحدانش دربرابر این قتل عام هولناک به بهانه مشکلات و مسائل داخلی باشند. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>اما سوزان رایس پس از بازدید از کشور رواندا و دیدن هزاران جسد قطعه قطعه شده از مردان، زنان و کودکان بیگناه در مورد عدم دخالت نظامی امریکا برای جلوگیری از این فاجعه اظهار تاسف کرد. کابوسی که او با چشم خود آن را دید بدون شک حال در تدوین طرح فوری&zwnj;اش برای مداخله نظامی امریکا در لیبی برای جلوگیری از یک قتل عام دیگر موثر بوده است. بیل کلینتون هم بعد&zwnj;ها از عدم دخالت دولتش در رواندا ابراز پشیمانی کرد. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>سوزان رایس توانست در چهاردهم مارچ امسال با سرعت موافقت شورای امنیت سازمان ملل را در حمله هوایی به لیبی با ده رای موافق جلب کند. از آنجا که کشورهای عضو لیگ عربی هم خواهان دخالت نظامی شده بودند، روسیه و چین هم این طرح را وتو نکردند. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span>پس از آن در یک جلسه اینترنتی که رایس از نیویورک، باراک اوباما و گیتس در واشنگتن و هیلاری کلینتون از پاریس در آن شرکت داشتند. این دو زن با تدبیر توانستند برای جلوگیری از کشتار بیشتر مردم، رئیس جمهور امریکا را برای حمله به لیبی قانع کرده و با خود همراه کنند. </span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <p>حمله هوایی دولت امریکا و متحدانش برای کمک به شورشیان لیبی و سرنگون کردن دیکتاتور معمر قذافی در چند روز گذشته باعث پیشروی و پیروزی مردم در چند منطقه این کشور شده و احتمال می&zwnj;رود که تا چند روز دیگر شهر تریپولی پایتخت لیبی توسط مخالفان دولت فتح شود.&nbsp;</p>