رادیویی که کودکان تهیه میکنند
<p>شهزاده سمرقندی - در برنامه‏‌ی امروز «با همسایگان» شما را با یک رادیوی تازه آشنا خواهم کرد. رادیویی به نام «زنگ تفریح» که رادیوی کودکان افغانستان است. این رادیو یک هفته‏ است که وب‌‏سایت خود را راه‏‌اندازی کرده و برنامه‏‌های رادیویی‏‌اش را که ۱۰ دقیقه در روز است، از این طریق در دسترس عموم گذاشته است.</p> <!--break--> <p><a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20110422_Hamsaygan_Radio_Afghan_David_Mason_shahzoda.mp3" target="_blank" rel="noopener"><img width="273" height="31" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon.jpg" alt="" /></a></p> <p><br /> دیوید میسون، یکی از مدیران اجرایی این رادیوست که سال‏‌هاست در سازمان غیردولتی «سیرک کوچک سیار» در افغانستان فعال است. دیوید میسون اصلاً دانمارکی است، ولی فارسی را بسیار خوب و روان صحبت می‏‌کند. با او گفت‌‌و‌گویی انجام داده‌‌ام:</p> <p><strong><br /> </strong></p> <p><strong>این علاقه‏‌ی عمیق به افغانستان در شما چگونه به‏‌وجود آمد؟ و چطور شد که کار با کودکان را انتخاب کردید؟</strong></p> <p><br /> فکر نمی‌‏کنم هیچ‏‌جایی بهتر از افغانستان می‏توانستم پیدا کنم که با چشمان خودم ببینم و هر روز تجربه کنم که چطور انرژی‌‏های مثبت می‏‌توانند بسیج بشوند و نتایج بسیار خوبی به‏‌بار بیاورند. غرب به آهستگی ساختاری پیدا کرده که از شیوه‏‌ای که موجب شناسایی انرژی‏‌های مثبت، خصوصاً در کودکان می‏‌شود، تا اندازه‏‌ای دور مانده و بیشتر متوجه آکادمیک بودن، اجرای دستورالعمل‌‌ها و تکیه بر علم و دانشی‌‌ست که شاید حتی به بیراهه رفته باشد. در اینجا من و همکارم (Berit Mühlhausen) بریت موهل‌هاوزن و تعداد بسیار زیادی از داوطلبان، این شانس خیلی خوب را داریم که می‏‌توانیم با کودکانی که تجربه‏‌ای از مکاتب و امکاناتی که در غرب هست نداشته‏‌اند، از پایه کار کنیم و بر اساس انرژی‏‌های مثبتی که این کودکان دارند، راهی پیدا کنیم که کودکان آموزش ببینند، خوش باشند و تجربه‏‌ی مثبتی به‏‌دست بیاورند که بعدها طبعاً یک سرمایه‏‌ی خیلی بزرگ روحی - روانی‏ خواهند داشت و می‌‌توانند بر آن اساس زندگی‌‌شان را تشکیل بدهند.</p> <p><strong><br /> سال‏‌هاست با همین برنامه‌‏ها‏ی آموزشی‏ که در افغانستان دارید، با کودکان همکاری می‏‌کنید. در فیس‏‌بوک و اینترنت هم بسیار فعال هستید و تلاش می‏کنید برنامه‏ها و کارهایتان را تبلیغ کنید و همکاران دیگر را به این‌کار تشویق کنید. اما ایده‏‌ی رادیو از کجا شروع شد؟</strong></p> <p><br /> <img width="250" vspace="8" hspace="8" height="215" align="left" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/circus1.jpg" alt="" />این ششمین سال است که رادیوی ما در این‌‏جا فعالیت می‏‌کند؛ البته داخل مرکز ما و برای کودکانی که اینجا هستند. اما این اولین بار است که ما از هفته‏ی گذشته این رادیو را از چهاردیواری مرکزی که اینجا داریم بیرون کشیده‏‌ایم و اجازه داده‏‌ایم تمام مردم دنیا ‏‏آن را بشنوند.</p> <p><br /> <strong>کودکانی را که صدای‌‏شان را در برنامه‏‌های رادیویی‏‌ای که روی اینترنت موجود هستند می‏‌شنویم، چطور انتخاب کرده‏‌اید؟ استعدادهای ‏آن‏‌ها را از چه طریقی کشف کرده‏‌اید؟ با این کودکان از قبل همکاری داشتید؟ یا پدرو مادرها آن‏ها را به شما معرفی کرده‏‌اند؟</strong></p> <p><br /> فعالیت‌‏های سازمان ما در ۹ سال گذشته بسیار زیاد بوده است و در ۲۸ ولایت افغانستان، برای جمعاً دو میلیون کودکان افغان، در مکاتب و مدارس کشور برنامه‏ها و نمایش‏هایی برگزار کرده‏ایم. کلاً کار ما شناخته شده است و خود این کودکان به ما مراجعه می‏کنند. خصوصاً در زمستان که ۴۰۰ کودک به اینجا می‏‏آیند، در ۵۰ کلاس مختلف شرکت می‏کنند و انواع مختلف هنرها را یاد می‏گیرند. در پایان زمستان، کودکانی که استعداد دارند و علاقه‏ی بیشتری نشان می‏دهند، در اینجا می‏مانند و به جمع ۱۲۰ نفری که گروه اصلی هنرمندان ما را تشکیل می‏دهد، می‏پیوندند. این ۱۲۰ نفر کسانی هستند که هر کدام در رشته‏‏هایی مانند ترانه، آکروبات، ساختن رادیو و دیگر هنرها شرکت دارند و علاوه بر این بسیار استعداد دارند. آنها در اینجا یاد می‏گیرند که عملاً چه کاری را انجام بدهند. خصوصیتی که کار ما دارد، این است که ما بزرگان از تجربه‏ی خود استفاده می‏کنیم و برای آن‏ها امکانات رشد ایجاد می‏کنیم، ولی برنامه‏ها را به کودکان دیکته نمی‏کنیم که بگوییم شما اینطور بگو و یا از روی این کاغذ بخوان. کار ما این است که این‏ها بازی می‏کنند و استعداد و ذوق و شوق و تخیل خود را به‏کار می‏گیرند و برنامه‏های رادیو را خلق می‏کنند.</p> <p><strong><br /> گفتید این رادیوی شما شش سال است که فعالیت می‏کند، اما تازه روی اینترنت آمده. شش سال پیش نیز برنامه‏ی خود را با عنوان «زنگ تفریح» شروع کردید یا این‏که عنوان دیگری داشت؟</strong></p> <p><br /> شاید نام نهادن این برنامه‏‌ی ما به عنوان برنامه‏‌ی رادیویی در ابتدا صحیح نباشد. چون شش سال پیش، رادیوی ما در دسترس همگان قرار نداشت؛ رادیویی بود که ۳۰۰-۴۰۰ نفری که در اینجا بودند، آن را می‌‏شنیدند. برای اینکه رادیو بود، ولی بردکاست نداشت. نام «زنگ تفریح» را بر اساس فعالیت‏های تازه‌ای که اخیراً در افغانستان شروع کرد‏ه‏ایم و این فعالیت‌ها بیشتر متوجه زنگ تفریح در مدارس افغانستان است، انتخاب کرده‌ایم. با همین نام یک مجله‏ی کودکان هم منتشر می‌کنیم. کارهای انتشار این مجله را هم مانند رادیو، از طراحی تا ویرایش با برنامه‏های کامپیوتری، خود بچه‏ها از سنین کوچک انجام می‏دهند.</p> <p><img width="234" vspace="8" hspace="8" height="332" align="right" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/shahz02_1.jpg" alt="" /><br /> <strong>برنامه‌‏های شما، هم عکس‌‏هایی که منتشر می‏کنید و هم ویدئو کلیپ‏‌هایی که در برنامه‏ی سیرک سیارتان روی اینترنت گذاشته‏اید، چهره‏‏ی شادترین کودکان افغان را نشان می‏دهند. برعکس آن‏چه م</strong><strong>ا در رسانه‏های دیگر و در خبرها می‏بینیم که کودکان یا کشته شده‏اند، یا زخمی‏اند و یا اسلحه به‏دست دارند. آیا برنامه‏هایتان، تصویرهای زیبایی که از کودکان افغان دارید را در داخل افغانستان، با رسانه‏های محلی هم در میان می‏گذارید؟ در آنجا منتشر می‏شوند یا محدود می‏شوند به همان ۱۲۰ کودکی که گفتید در سازمان‏تان دارید؟</strong></p> <p><br /> این ۱۲۰ کودکی که ما در اینجا داریم، اگرچه خودشان هنرمندهای فوق‏العاده قوی‏ای هستند و حتی هنرنمایی‏هایی هم در کشورهای خارجی داشته‏اند، ولی آن‏ها بیشتر وسیله‏ای هستند که خوشی، زیبایی و طرز تلقی مثبت از زندگی را به بچه‏های دیگر، و نه تنها به بچه‏های دیگر، بلکه به بزرگسالان هم معرفی کنند و به همه نشان بدهند که می‏توانند خوب باشند…</p> <p><br /> <strong>از چه راهی؟ از طریق رسانه‏های محلی، رادیو تلویزیون و یا راه‏های دیگری را هم در نظر دارید؟</strong></p> <p><br /> این بچه‏ها هر هفته سه نمایش دارند. به این معنا که در کابل به‏طور متوسط هر هفته، هفت، هشت هزار شاگردهای مدارس، به‏طور زنده، نمایش‏های ۱۰-۱۵ نفر از این دخترها و پسرها را در مدارس مختلف می‏بینند. این نمایش‏ها شامل ترانه، آکروبات و اجزای بسیار دیگری هستند. این برنامه‏ها در هرات و ولایات دیگر هم اجرا می‏شوند. در کنار این نمایش‌ها، هنرمندان بزرگسال نیز در استان‏های دوردست، در پشت‏ کوه‏ها و جاهای دیگر برنامه‏هایی اجرا می‏کنند. در کنار این نمایش‏ها که تا به‏حال دومیلیون کودک افغان به‏طور زنده آن‏ها را دیده‏اند، کارگاه‏های آموزشی نیز برای آموزگاران و دانش‏آموزان درست کرده‏ایم که عملاً نقاشی و زیباسازی مدارس را یاد بگیرند.گرچه فعالیت‏های ما نسبتاً زیاد بوده، ولی در رسانه‏ها مطرح نشده‏ایم. برای این‏که رسانه‏ها بیشتر جنبه‏ی تجارتی در افغانستان دارند، ولی کاری که ما انجام می‏دهیم، غیرانتفاعی است و اگر حتی بهترین برنامه را برای تلویزیون یا رادیو ارائه کنیم و بگوییم که آن را صرفاً به‏خاطر کودکان افغانستان نمایش بدهید، از ما پول می‏خواهند. برای اینکه رادیو و تلویزیون در افغانستان، جنبه‏ی تجاری دارد.</p> <p><br /> <strong><img width="252" vspace="8" hspace="8" height="333" align="left" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/shahz03_2.jpg" alt="" />آیا بودجه‏‌ی خاصی برای کارهای‏‌تان دارید؟ از کجا کمک می‏‌گیرید؟</strong></p> <p><br /> ما در چهارچوب تضمین ارتقای توانایی‏‌های تعلیمی و تربیتی افغان‌‏ها، چه هنری و چه آموزشی و پرورشی، از کشورهای مختلف کمک می‏‌گیریم. در کنار آن، پروژه‏‌هایی برای سازمان ملل داریم. در این پروژه‌‌ها برای مثال، به کودکان در باره‌‌‏‏ی مین‌‏‌های زمینی و خطرات آن و اینکه چگونه از جان خودشان در برابر آن محافظت کنند، آموزش داده می‏‌شود. در این جهت، در حین یک برنامه‏ی یک ساعته، این موضوع را با سرود، ترانه، شعر و یا سیرک، به شکل بسیار خوشایند به کودکان می‏فهمانیم که طی آن، آن‏ها هم از برنامه‏ها لذت می‏برند و هم اینکه به‏طور دقیق، از موضوع مورد نظر آگاهی پیدا می‏کنند؛ موضوعاتی مانند خطرات مین، مالاریا و یا مسائل بهداشتی دیگر که به سلامتی آن‏ها ارتباط دارد. این موضوعات که بسیار برای کودکان افغانستان مهم است، به صورت بسیار زیبا، هنری و خوشایند به آن‏ها معرفی می‏شوند. مؤسسات یا سازمان‏هایی که بودجه‏ای برای این کارها دارند، مخارج این فعالیت‏ها را تأمین می‏کنند. همان‏طور که می‏دانید در افغانستان مین‏های زمینی زیادی کاشته شده‏اند که موجب کشته شدن کودکانی می‏شود که در حال بازی هستند و مثلاً دارند فوتبال بازی می‏کنند. یکی از پروژه‏های ما با همکاری سازمان ملل در زمینه‏ی آگاه‏سازی کودکان از این مین‏ها و خطرات آن است.</p> <p><br /> <strong>در همین زمینه:</strong></p> <p><br /> <a href="http://www.afghanmmcc.org/Radio/" target="_blank" rel="noopener">::رادیو زنگ تفریح::</a><br /> <a href="http://www.afghanmmcc.org/pages/contact.htm" target="_blank" rel="noopener">::سیرک کوچک سیار::</a></p>
شهزاده سمرقندی - در برنامهی امروز «با همسایگان» شما را با یک رادیوی تازه آشنا خواهم کرد. رادیویی به نام «زنگ تفریح» که رادیوی کودکان افغانستان است. این رادیو یک هفته است که وبسایت خود را راهاندازی کرده و برنامههای رادیوییاش را که ۱۰ دقیقه در روز است، از این طریق در دسترس عموم گذاشته است.
دیوید میسون، یکی از مدیران اجرایی این رادیوست که سالهاست در سازمان غیردولتی «سیرک کوچک سیار» در افغانستان فعال است. دیوید میسون اصلاً دانمارکی است، ولی فارسی را بسیار خوب و روان صحبت میکند. با او گفتوگویی انجام دادهام:
این علاقهی عمیق به افغانستان در شما چگونه بهوجود آمد؟ و چطور شد که کار با کودکان را انتخاب کردید؟
فکر نمیکنم هیچجایی بهتر از افغانستان میتوانستم پیدا کنم که با چشمان خودم ببینم و هر روز تجربه کنم که چطور انرژیهای مثبت میتوانند بسیج بشوند و نتایج بسیار خوبی بهبار بیاورند. غرب به آهستگی ساختاری پیدا کرده که از شیوهای که موجب شناسایی انرژیهای مثبت، خصوصاً در کودکان میشود، تا اندازهای دور مانده و بیشتر متوجه آکادمیک بودن، اجرای دستورالعملها و تکیه بر علم و دانشیست که شاید حتی به بیراهه رفته باشد. در اینجا من و همکارم (Berit Mühlhausen) بریت موهلهاوزن و تعداد بسیار زیادی از داوطلبان، این شانس خیلی خوب را داریم که میتوانیم با کودکانی که تجربهای از مکاتب و امکاناتی که در غرب هست نداشتهاند، از پایه کار کنیم و بر اساس انرژیهای مثبتی که این کودکان دارند، راهی پیدا کنیم که کودکان آموزش ببینند، خوش باشند و تجربهی مثبتی بهدست بیاورند که بعدها طبعاً یک سرمایهی خیلی بزرگ روحی - روانی خواهند داشت و میتوانند بر آن اساس زندگیشان را تشکیل بدهند.
سالهاست با همین برنامههای آموزشی که در افغانستان دارید، با کودکان همکاری میکنید. در فیسبوک و اینترنت هم بسیار فعال هستید و تلاش میکنید برنامهها و کارهایتان را تبلیغ کنید و همکاران دیگر را به اینکار تشویق کنید. اما ایدهی رادیو از کجا شروع شد؟
این ششمین سال است که رادیوی ما در اینجا فعالیت میکند؛ البته داخل مرکز ما و برای کودکانی که اینجا هستند. اما این اولین بار است که ما از هفتهی گذشته این رادیو را از چهاردیواری مرکزی که اینجا داریم بیرون کشیدهایم و اجازه دادهایم تمام مردم دنیا آن را بشنوند.
کودکانی را که صدایشان را در برنامههای رادیوییای که روی اینترنت موجود هستند میشنویم، چطور انتخاب کردهاید؟ استعدادهای آنها را از چه طریقی کشف کردهاید؟ با این کودکان از قبل همکاری داشتید؟ یا پدرو مادرها آنها را به شما معرفی کردهاند؟
فعالیتهای سازمان ما در ۹ سال گذشته بسیار زیاد بوده است و در ۲۸ ولایت افغانستان، برای جمعاً دو میلیون کودکان افغان، در مکاتب و مدارس کشور برنامهها و نمایشهایی برگزار کردهایم. کلاً کار ما شناخته شده است و خود این کودکان به ما مراجعه میکنند. خصوصاً در زمستان که ۴۰۰ کودک به اینجا میآیند، در ۵۰ کلاس مختلف شرکت میکنند و انواع مختلف هنرها را یاد میگیرند. در پایان زمستان، کودکانی که استعداد دارند و علاقهی بیشتری نشان میدهند، در اینجا میمانند و به جمع ۱۲۰ نفری که گروه اصلی هنرمندان ما را تشکیل میدهد، میپیوندند. این ۱۲۰ نفر کسانی هستند که هر کدام در رشتههایی مانند ترانه، آکروبات، ساختن رادیو و دیگر هنرها شرکت دارند و علاوه بر این بسیار استعداد دارند. آنها در اینجا یاد میگیرند که عملاً چه کاری را انجام بدهند. خصوصیتی که کار ما دارد، این است که ما بزرگان از تجربهی خود استفاده میکنیم و برای آنها امکانات رشد ایجاد میکنیم، ولی برنامهها را به کودکان دیکته نمیکنیم که بگوییم شما اینطور بگو و یا از روی این کاغذ بخوان. کار ما این است که اینها بازی میکنند و استعداد و ذوق و شوق و تخیل خود را بهکار میگیرند و برنامههای رادیو را خلق میکنند.
گفتید این رادیوی شما شش سال است که فعالیت میکند، اما تازه روی اینترنت آمده. شش سال پیش نیز برنامهی خود را با عنوان «زنگ تفریح» شروع کردید یا اینکه عنوان دیگری داشت؟
شاید نام نهادن این برنامهی ما به عنوان برنامهی رادیویی در ابتدا صحیح نباشد. چون شش سال پیش، رادیوی ما در دسترس همگان قرار نداشت؛ رادیویی بود که ۳۰۰-۴۰۰ نفری که در اینجا بودند، آن را میشنیدند. برای اینکه رادیو بود، ولی بردکاست نداشت. نام «زنگ تفریح» را بر اساس فعالیتهای تازهای که اخیراً در افغانستان شروع کردهایم و این فعالیتها بیشتر متوجه زنگ تفریح در مدارس افغانستان است، انتخاب کردهایم. با همین نام یک مجلهی کودکان هم منتشر میکنیم. کارهای انتشار این مجله را هم مانند رادیو، از طراحی تا ویرایش با برنامههای کامپیوتری، خود بچهها از سنین کوچک انجام میدهند.
برنامههای شما، هم عکسهایی که منتشر میکنید و هم ویدئو کلیپهایی که در برنامهی سیرک سیارتان روی اینترنت گذاشتهاید، چهرهی شادترین کودکان افغان را نشان میدهند. برعکس آنچه ما در رسانههای دیگر و در خبرها میبینیم که کودکان یا کشته شدهاند، یا زخمیاند و یا اسلحه بهدست دارند. آیا برنامههایتان، تصویرهای زیبایی که از کودکان افغان دارید را در داخل افغانستان، با رسانههای محلی هم در میان میگذارید؟ در آنجا منتشر میشوند یا محدود میشوند به همان ۱۲۰ کودکی که گفتید در سازمانتان دارید؟
این ۱۲۰ کودکی که ما در اینجا داریم، اگرچه خودشان هنرمندهای فوقالعاده قویای هستند و حتی هنرنماییهایی هم در کشورهای خارجی داشتهاند، ولی آنها بیشتر وسیلهای هستند که خوشی، زیبایی و طرز تلقی مثبت از زندگی را به بچههای دیگر، و نه تنها به بچههای دیگر، بلکه به بزرگسالان هم معرفی کنند و به همه نشان بدهند که میتوانند خوب باشند…
از چه راهی؟ از طریق رسانههای محلی، رادیو تلویزیون و یا راههای دیگری را هم در نظر دارید؟
این بچهها هر هفته سه نمایش دارند. به این معنا که در کابل بهطور متوسط هر هفته، هفت، هشت هزار شاگردهای مدارس، بهطور زنده، نمایشهای ۱۰-۱۵ نفر از این دخترها و پسرها را در مدارس مختلف میبینند. این نمایشها شامل ترانه، آکروبات و اجزای بسیار دیگری هستند. این برنامهها در هرات و ولایات دیگر هم اجرا میشوند. در کنار این نمایشها، هنرمندان بزرگسال نیز در استانهای دوردست، در پشت کوهها و جاهای دیگر برنامههایی اجرا میکنند. در کنار این نمایشها که تا بهحال دومیلیون کودک افغان بهطور زنده آنها را دیدهاند، کارگاههای آموزشی نیز برای آموزگاران و دانشآموزان درست کردهایم که عملاً نقاشی و زیباسازی مدارس را یاد بگیرند.گرچه فعالیتهای ما نسبتاً زیاد بوده، ولی در رسانهها مطرح نشدهایم. برای اینکه رسانهها بیشتر جنبهی تجارتی در افغانستان دارند، ولی کاری که ما انجام میدهیم، غیرانتفاعی است و اگر حتی بهترین برنامه را برای تلویزیون یا رادیو ارائه کنیم و بگوییم که آن را صرفاً بهخاطر کودکان افغانستان نمایش بدهید، از ما پول میخواهند. برای اینکه رادیو و تلویزیون در افغانستان، جنبهی تجاری دارد.
آیا بودجهی خاصی برای کارهایتان دارید؟ از کجا کمک میگیرید؟
ما در چهارچوب تضمین ارتقای تواناییهای تعلیمی و تربیتی افغانها، چه هنری و چه آموزشی و پرورشی، از کشورهای مختلف کمک میگیریم. در کنار آن، پروژههایی برای سازمان ملل داریم. در این پروژهها برای مثال، به کودکان در بارهی مینهای زمینی و خطرات آن و اینکه چگونه از جان خودشان در برابر آن محافظت کنند، آموزش داده میشود. در این جهت، در حین یک برنامهی یک ساعته، این موضوع را با سرود، ترانه، شعر و یا سیرک، به شکل بسیار خوشایند به کودکان میفهمانیم که طی آن، آنها هم از برنامهها لذت میبرند و هم اینکه بهطور دقیق، از موضوع مورد نظر آگاهی پیدا میکنند؛ موضوعاتی مانند خطرات مین، مالاریا و یا مسائل بهداشتی دیگر که به سلامتی آنها ارتباط دارد. این موضوعات که بسیار برای کودکان افغانستان مهم است، به صورت بسیار زیبا، هنری و خوشایند به آنها معرفی میشوند. مؤسسات یا سازمانهایی که بودجهای برای این کارها دارند، مخارج این فعالیتها را تأمین میکنند. همانطور که میدانید در افغانستان مینهای زمینی زیادی کاشته شدهاند که موجب کشته شدن کودکانی میشود که در حال بازی هستند و مثلاً دارند فوتبال بازی میکنند. یکی از پروژههای ما با همکاری سازمان ملل در زمینهی آگاهسازی کودکان از این مینها و خطرات آن است.
در همین زمینه:
نظرها
نظری وجود ندارد.