علیرضا رجایی چشم راست و بخشی از صورتش را از دست داد

نظرها

• م م ا

  ۱۱ شهریور ۱۳۹۶

  اینها دوس دارن زندانیان سیاسی در اثر سرطان و بیماری بمیرند .شاید براش فتوا هم صادر شده باشه.به هرحال نشاندهنده شروع پایان این دیکتاتوری مذهبی است.اشتباهات رژیم هرروزه بیشتر ویترین میشه و میره به سمت فروپاشی.ملت باید حواسون باشه به اتفاقات اطرافشون.

• صادق پویان

  ۹ شهریور ۱۳۹۶

  خیلی دردناک است، خیلی. این انسان در زندان بیماری اش آغاز شده، مهم نیست متعلق به چه حزبی یا گروهی است. این حقوق انسان است که در این زندان بزرگ ایران به یک جو نمی ارزد. اخیراً یک سنخ انتقاد مد شده که آماج آن اصلاح طلبان اند. مدیر کارخانۀ چسب هل، جمله ای دربارۀ ژن خوب پسر عارف ، و فلان پیام یک هنرپیشۀ سینما همه انتقاد پذیرند اما بدنی که خود سرطانزاست کم تر نقد می شود. کو آن منتقدی که شخص رهبر و بلکه سیتم رهبری را نقد کند. اصلاح طلب هم البته باید نقد شود اما نه اینکه از برکت نقد اصلاح طلبان بخش انتصابی با خیال آسوده و متکی بر سلاح و رانت از انتقاد مصون بماند و با دمش گردو بشکند که چه خوب دارند بخش انتخابی را می زنند. طور دیگری بگویم: نقد هر امر جزیی نقدی واجب است لیک به شرطی که بیدرنگ رابطۀ امر جزیی با امر کلی _ و در اینجا امر سیاسی _ در بوتۀ اندیشۀ انتقادی نهاده شود. ناکارآمدی بخش انتخابی و نفوذ فساد و رانت خواری در آن بی ارتباط با اتصال صندوق رأی به مال و زور « مهندسان انتخابات » نیست. این ساختار یک روزنۀ خیالی به نام صندوق رأی را باز نهاده که به موازات قدرت گیری غاصبانۀ بخش انتصابی مادام العمر هر بار تنگ تر از پیش می شود. نشانه و شاهد آن این است که اصلاح طلبان حکومتی به طور فزاینده به اصول گرایان شبیه تر می شوند و کار به جایی می رسد که اپوزیسیون هم به دست خود حاکمیت کنترل و حتی ساخته و جهت دهی می شود. اما عکسی که در بالا نشتر در دل می چرخاند سرنوشت اصلاحاتی است که به سازش و خیانت تن نداده است. حجاریان روزی گفت «اصلاحات مرد، زنده باد اصلاحات.» حالا اصلاحات مرده آن بالا دارد تن به سازش می دهد اما اصلاحات زنده در این انسان بزرگوار متجسم است. ما همه انسانیم. می دانیم درد جسمانی یعنی چه، اگر درد همنوع را درد خودمان بدانیم پس ببین این پیکر نیمه جان دارد به صد زبان چه می گوید: این ساختار خداشاهی یکبار برای همیشه باید سرنگون شود .

• م

  ۹ شهریور ۱۳۹۶

  بنده فکر میکنم همانند قتلهای زنجیره ای که یک پروژه ی امنیتی حکومتی بود ،سریال سرطانی شدن زندایان سیاسی در ایران هم یک سناریوی امنیتی دیگر باشد .ببینید من کی این حرف را زدم و کی گند آن در بیاید.