ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

مغازه‌دزدهای جهان متحد شوید

<p>اسلاووی ژیژک &minus; به قول هگل، تکرار نقش اساسی&zwnj;ای در تاریخ بازی می&zwnj;کند: وقتی چیزی فقط یک&zwnj;بار رخ می&zwnj;دهد، ممکن است یک اتفاق تلقی شود، و اگر شرایط به&zwnj;گونه&zwnj;ای دیگر می&zwnj;بود ممکن بود اتفاق نیفتد؛ اما وقتی همان رخ&zwnj;داد خودش را تکرار &zwnj;کند، نشانه&zwnj;ی آن است که یک روند ژرف تاریخی دارد آشکار می&zwnj;شود.</p> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <!--break--> <div dir="RTL">وقتی ناپلئون در سال ۱۸۱۳ در لایپزیگ شکست خورد، شکست را بدشانسی تلقی کردند؛ اما وقتی دوباره در واترلو شکست خورد، آشکار شد که دوره&zwnj;ی وی به پایان رسیده است. همین را می&zwnj;توان درباره&zwnj;ی بحران مالی&zwnj;ای که هم&zwnj;اکنون جاری است گفت. در سپتامبر ۲۰۰۸ گفتند که این [بحران مالی] انحراف [طبیعی] است و با وضع مقررات بهتر، برطرف می&zwnj;شود؛ اما حالا نشانه&zwnj;های بحران مالیِ تکرارشده دارد می&zwnj;گوید ما آشکارا با یک پدیده&zwnj;ی ساختاری روبه&zwnj;رو هستیم.</div> <div dir="RTL">&nbsp;بارها و بارها به ما گفته&zwnj;اند که ما داریم در دریایی از قرض&zwnj;ها و بدهی&zwnj;ها زندگی می&zwnj;کنیم و همه&zwnj;ی ما باید مسئولیت&zwnj;ها را تقسیم کنیم و آستین&zwnj;ها را بالا بزنیم، یعنی، همه، مگر انسان&zwnj;های (خیلی) ثروتمند. این ایده که از ثروتمندها مالیات بیش&zwnj;تری بگیریم تابوست: اگر ما این کار را کنیم، ثروتمندان هیچ انگیزه&zwnj;ای برای سرمایه&zwnj;گذاری نخواهند داشت و کار کم&zwnj;تری ایجاد می&zwnj;شود و همه&zwnj;ی ما بدبخت&zwnj;تر می&zwnj;شویم. تنها راهِ نجات&zwnj;مان از این شرایط دشوار آن است که فقرا فقیرتر شوند و ثروتمندان ثروتمندتر. فقرا چه کار باید انجام دهند؟ آن&zwnj;ها چه&zwnj;کاری &laquo;می توانند&raquo; انجام دهند؟</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">اگرچه گفته می&zwnj;شود قتل مارک دوگان باعث شورش&zwnj;های لندن شد، اما همه موافقند که این شورش&zwnj;ها بیان&zwnj;گر یک ناخشنودی عمیق است &ndash; اما چه نوع ناخشنودی&zwnj;ای؟ شورشیان انگلیسی هم مانند شورشیان حومه&zwnj;های پاریس در سال ۲۰۰۵ که ماشین آتش زدند، هیچ پیامی را منتقل نکردند. (روشن است که شورش&zwnj;های اخیر انگلستان در تضاد با تظاهرات دانشجویی در نوامبر ۲۰۱۰ است، تظاهراتی که منجر به خشونت شد. دانشجویان رسماً اعلان کردند که اصلاحات پیشنهادی برای آموزش عالی را قبول ندارند.)</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">برای همین است که مشکل بتوان شورشیان انگلیسی را مارکسیست تلقی کرد و نمونه&zwnj;ای از پدیداریِ سوژه&zwnj;ی انقلابی دانست&zwnj;شان؛ آن&zwnj;ها بیش&zwnj;تر با مفهوم هگلی &laquo;اراذل و اوباش&raquo; تناسب دارند، کسانی که فضای بیرونیِ اجتماعی را به دست می&zwnj;گیرند و ناخشنودی&zwnj;شان را تنها از طریق طغیان &laquo;غیرعقلانی&raquo; خشونت&zwnj;های ویران&zwnj;گر بروز می&zwnj;دهند &ndash;طغیان&zwnj;هایی که هگل &laquo;نفی مطلق&raquo; می&zwnj;نامدشان.</div> <div dir="RTL">&nbsp; <div dir="RTL"><img width="220" vspace="15" hspace="15" height="220" align="left" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/zizek_0.jpg" /></div> </div> <div dir="RTL">می&zwnj;گویند در زمان&zwnj;های قدیم کارگری بود که متهم به دزدی شده بود: عصرها، وقتی می&zwnj;خواست از کارخانه بیرون برود چرخ&zwnj;دستی&zwnj;اش را هم با خودش می&zwnj;برد، نگهبان&zwnj;ها هم داخل چرخ&zwnj;دستی را با دقت بازرسی می&zwnj;کردند و هیچ نمی&zwnj;یافتند: چرخ&zwnj;دستی کاملا خالی بود. اما بالاخره، نگهبان&zwnj;ها دوزاری&zwnj;شان افتاد: چیزی که کارگر می&zwnj;دزدید، همین چرخ&zwnj;دستی بود. نگهبان&zwnj;ها، حقیقت روشن را نمی&zwnj;دیدند، درست همان&zwnj;طور که مفسران &nbsp;حقیقتِ روشن شورش&zwnj;ها را نمی&zwnj;بینند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">به ما گفته&zwnj;اند که تجزیه&zwnj;ی رژیم&zwnj;های کمونیستی در اوایل دهه&zwnj;ی ۱۹۹۰ نشانه&zwnj;ی پایان&zwnj;پذیرفتن ایدئولوژی است: زمان پروژه&zwnj;های کلان ایدئولوژیک - که به فاجعه&zwnj;ی تمامیت&zwnj;خواهی (توتالیتر) منجر می&zwnj;شوند &ndash; به سر آمده است؛ ما وارد دوره&zwnj;ی جدیدی از سیاست&zwnj;های عقلانی و عملی شده&zwnj;ایم. اگر این گفته که ما در دوره&zwnj;ی پسا-ایدئولوژی زندگی می&zwnj;کنیم درست باشد، پس این دوره را می&zwnj;توان در فوران خشونت&zwnj;ها دید و فهمید. این شورش&zwnj;ها اعتراض&zwnj;های صفر-درجه بود. عمل خشونت&zwnj;بار نیازمند چیزی نیست. جامعه&zwnj;شناسان و نویسندگان دست&zwnj;وپا زدند تا معنی این شورش&zwnj;ها را بیابند، اما راز شورش&zwnj;ها مبهم ماند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">معترضان، گرچه محروم و از نظر اجتماعی حاشیه&zwnj;نشین بودند، اما در گرسنگی مطلق به سر نمی&zwnj;بردند. مردمی که در تنگناهای مادی وحشتناک&zwnj;تری گرفتار بوده&zwnj;اند &ndash; فعلا شرایط فیزیکی و ایدئولوژیکی ستم را بگذاریم کنار &ndash; قادر بوده&zwnj;اند که سازمان بیابند و نیروهایی سیاسی شوند با هدف&zwnj;هایی روشن. این که شورشیان انگلیسی هیچ برنامه&zwnj;ای نداشتند، خودش واقعیتی است که هنوز تفسیر نشده است: این واقعیت دارد به ما می&zwnj;گوید که مخمصه&zwnj;های ایدئولوژیک و سیاسی ما کدام&zwnj;ها هستند و ما در چه نوع جامعه&zwnj;ای زندگی می&zwnj;کنیم، جامعه&zwnj;ای که انتخاب را ارج می&zwnj;نهد اما تنها گزینه&zwnj;ی دردسترس&zwnj;اش آن است که تاکید کند اجماع دمکراتیک یک کنشِ کور است.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">اپوزیسیون قادر نیست دیگر خودش را در قالب یک گزینه&zwnj;ی واقع&zwnj;نگرانه یا حتی یک پروژه&zwnj;ی اتوپیایی تعریف کند، بل فقط شکلِ یک انفجارِ فاقد معنا را به خود می&zwnj;گیرد. فایده&zwnj;ی ارج نهادن به آزادی انتخاب چیست، اگر تنها گزینه&zwnj; این باشد که بین بازی در محدوده&zwnj;ی قواعد و خشونت (خود-)ویران&zwnj;گر یکی را انتخاب کنیم؟</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">آلن بدیو می&zwnj;گوید که ما در فضای اجتماعی&zwnj;ای زندگی می&zwnj;کنیم که به&zwnj;طور روزافزونی &laquo;بی&zwnj;جهان&raquo; می&zwnj;شود: در این فضا، تنها شکلِ اعتراض می&zwnj;تواند خشونتی بی&zwnj;معنا باشد. شاید این یکی از عمده&zwnj;ترین خطرات کاپیتالیسم باشد: گرچه به&zwnj;خاطر خاصیتِ جهانی&zwnj;بودن&zwnj;اش همه&zwnj;ی جهان را احاطه کرده است، [اما] مجتمعی ایدئولوژیک و &laquo;بی&zwnj;جهان&raquo;ی را شکل می&zwnj;دهد که در آن مردم از این&zwnj;که خودشان معنی&zwnj;یابی کنند محروم می&zwnj;شوند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">درسِ اساسی&zwnj;ای که جهانی&zwnj;شدن می&zwnj;دهد این است که کاپیتالیسم می&zwnj;تواند خودش را با همه&zwnj;ی تمدن&zwnj;ها &ndash; از مسیحیت گرفته تا هندو و بودایی، از غرب تا شرق &ndash; تطبیق دهد: هیچ &laquo;جهان&zwnj;بینی کاپیتالیستی&raquo; جهانی&zwnj;ای وجود ندارد، هیچ &laquo;تمدن کاپیتالیستی&raquo; شایسته&zwnj;ای وجود ندارد. جنبه&zwnj;ی جهانیِ کاپیتالیسم نمایان&zwnj;گرِ حقیقتی فاقد معناست.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">پس، نخستین نتیجه&zwnj;ای که از شورش&zwnj;ها می&zwnj;توان گرفت این است که واکنش&zwnj;هایی که هم محافظه&zwnj;کاران و هم لیبرال&zwnj;ها به این ناآرامی&zwnj;ها نشان دادند نابسنده و ناکافی است. واکنشِ محافظه&zwnj;کاران قابل پیش&zwnj;بینی بود: هیچ توجیهی برای این وحشی&zwnj;گری&zwnj;ها نیست؛ ما باید دست به هر کاری زنیم تا نظم &nbsp;را [به جامعه] بازگردانیم؛ ما برای این&zwnj;که از بی&zwnj;نظمی&zwnj;های بعدی جلوگیری کنیم نه به مدارا و کمک اجتماعی که به انضباط و سخت&zwnj;کاری و حس مسئولیت نیاز داریم.</div> <div dir="RTL">&nbsp;<img width="350" vspace="15" hspace="15" height="219" align="right" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/london_riot.png" /></div> <div dir="RTL">این برداشت دو اشتباه دارد: نه&zwnj;تنها نمی&zwnj;خواهد ببیند که این شرایط ناامیدکننده&zwnj;ی اجتماعی بودند که جوانان را به این بی&zwnj;نظمی&zwnj;های خشونت&zwnj;بار سوق داده است، که حتی نمی&zwnj;خواهد ببیند که این بی&zwnj;نظمی&zwnj;ها دارند فرض&zwnj;های پنهانِ خود ایدئولوژی محافظه&zwnj;کاری را بازتاب می&zwnj;دهند. وقتی در دهه&zwnj;ی ۱۹۹۰، محافظه&zwnj;کاران، کمپین &laquo;بازگشت به اصول&raquo; را راه انداختند، متممِ مستهجن&zwnj;اش را نورمن تبیت <span dir="LTR">(Norman Tebbitt)</span> فاش کرد: &laquo;انسان نه&zwnj;تنها حیوانی اجتماعی، که قلمرودار هم هست؛ این [ویژگی] باید بخشی از رسالت ما جهت برآورده&zwnj;ساختن غریزه&zwnj;ی اصلی قبیله&zwnj;گرایی و قلمروداری قرار گیرد.&raquo; این همان &laquo;بازگشت به اصول&raquo; آن&zwnj;ها بود: به نام برآورده&zwnj;ساختن &laquo;غرایز اصلی&raquo;، افسار از گردن آن بربرهایی باز می&zwnj;کنند که در جامعه&zwnj;ی بورژوا و ظاهرا متمدنانه&zwnj;ی ما کمین کرده&zwnj;اند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">هربرت مارکوزه، در دهه&zwnj;ی ۱۹۶۰، از مفهوم &laquo;والایش&zwnj;زدایی سرکوب&zwnj;کننده&raquo; (<span dir="LTR">repressive desublimation</span>) استفاده می&zwnj;کند تا &laquo;انقلاب جنسی&raquo; را توضیح دهد: رانه&zwnj;های انسانی می&zwnj;توانند والایش&zwnj;زدایی شوند و از قید افسار آزاد شوند، [اما] هنوز هم می&zwnj;توانند سوژه&zwnj;هایی برای کنترل کاپیتالیستی باشند &ndash; یعنی صنعت پورن. آن&zwnj;چه ما در طول این ناآرامی&zwnj;ها در خیابان&zwnj;های انگلستان دیدیم انسان&zwnj;هایی نبودند که به &laquo;جانور&raquo; فروکاسته شده بودند، بل شکلِ عریانِ آن &laquo;جانور&raquo;ی را دیدیم که محصول ایدئولوژی کاپیتالیستی است.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">در این بین، لیبرال&zwnj;های چپ، که کم&zwnj;تر قابل پیش&zwnj;بینی بودند، به حرف&zwnj;های تکراری&zwnj;شان درباره&zwnj;ی برنامه&zwnj;های اجتماعی و اقدامات ادغامی چسبیدند و اقرار کردند که تاکنون نفهمیده بودند نسل سوم و دوم مهاجرین از فرصت&zwnj;های اقتصادی و اجتماعی محروم شده&zwnj;اند: طغیان خشونت&zwnj;بار، تنها راه آن [مهاجر]ها برای مطرح&zwnj;کردن ناخشنودی&zwnj;شان بود. ما، به&zwnj;جای این&zwnj;که خودمان را غرق در خیال&zwnj;بافی&zwnj;های تلافی&zwnj;جویانه کنیم، باید علت&zwnj;های اصلی این طغیان&zwnj;ها را بفهمیم. آیا می&zwnj;توانیم شرایط آن جوانی را بفهمیم که در منطقه&zwnj;ای فقیرنشین و چندنژادی زندگی می&zwnj;کند و همیشه&zwnj;ی خدا مورد ظن و آزار پلیس قرار دارد و نه&zwnj;تنها بی&zwnj;کار است که عمدتا نمی&zwnj;تواند کار پیدا کند، و هیچ امیدی به آینده ندارد؟ &zwnj;پی&zwnj;آمدش این است که این انسان&zwnj;ها تحت چنان شرایطی خودشان را ناگزیر از این می&zwnj;دانند که به خیابان&zwnj;ها بریزند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">مشکل این برداشت آن است که فقط شرایط عینی <span dir="LTR">(objective)</span> <span>شورش را فهرست می&zwnj;کند. شورش&zwnj;کردن یعنی اعلام سوژگانی </span><span dir="LTR">(subjective)</span>، یعنی اعلام کنند که کسی چه ارتباطی با شرایط عینی&zwnj;اش دارد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">ما در عصری سخره&zwnj;گر <span dir="LTR">(cynical)</span> <span>به سر می&zwnj;بریم. به&zwnj;آسانی می&zwnj;توان تصور کرد که معترضی &nbsp;که به خاطر آتش&zwnj;زدن و سرقت از مغازه&zwnj;ها دستگیر شده است، با زبانی پاسخ دهد که مددیارهای اجتماعی و جامعه&zwnj;شناسان از آن استفاده می&zwnj;کنند؛ او از تحرک اندک اجتماعی، افزایش ناامنی، فروپاشی اقتدار والدین، فقدان عشق مادری در دوران بچگی خواهد گفت. او می&zwnj;داند چه کار [بد]ی دارد می&zwnj;کند، اما به هرحال انجام&zwnj;اش می&zwnj;دهد.</span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">بی&zwnj;معنی است که بخواهیم تأمل کنیم که کدام از این واکنش&zwnj;ها، محافظه&zwnj;کارانه و لیبرال، بدترین است: همان&zwnj;طور که استالین خواهد گفت، &laquo;هر دو&raquo;ی آن&zwnj;ها بدترین هستند، اما هر دو طرف دارند به ما اخطار می&zwnj;دهند؛ در واکنش نژادپرستانه&zwnj;ی قابل پیش&zwnj;بینی &laquo;اکثریت خاموش&raquo;، خطر واقعی این طغیان&zwnj;ها نهفته است. یکی از شکل&zwnj;های این واکنش، فعالیت &laquo;قبیله&zwnj;ای&raquo; جوامع محلی (در ترکیه و مغرب و سیک&zwnj;ها) بود که به&zwnj;سرعت پارتیزان&zwnj;های خویش را سازمان دادند تا از دارایی&zwnj;های خویش محافظت کنند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">آیا مغازه&zwnj;داران، خرده&zwnj;بورژواهایی هستند که دارند از دارایی خود در قبال معترض واقعی &ndash; و هرچند خشنِ &ndash; نظام کنونی دفاع می&zwnj;کنند؟ یا آیا آن&zwnj;ها نمایندگان طبقه&zwnj;ی کارگر هستند که دارند با نیروهای تجزیه&zwnj;ی اجتماعی می&zwnj;جنگند؟ این&zwnj;جاست که باید از طرف&zwnj;داری دست کشید. حقیقت این است که تضاد، بین دو قطب محروم بود: انسان&zwnj;هایی که توانسته بودند درون نظام کنونی کار و فعالیت کنند در مقابل انسان&zwnj;هایی که ناامید از اقدام [برای فعالیت درون نظام کنونی] هستند. تقریبا همه&zwnj;ی خشونت شورشیان، به خودشان بازگشت. ماشین&zwnj;ها آتش گرفت و مغازه&zwnj;ها سرقت شد، اما نه ماشین&zwnj;ها و مغازه&zwnj;های ثروتمندان، که مال خود شورشیان. تضاد بین دو بخش مختلف جامعه نبود؛ بین جامعه و جامعه بود، بین آن&zwnj;هایی هر&zwnj;چیزی برای باختن داشتند و آن&zwnj;هایی که هیچ&zwnj;چیز برای باختن نداشتند؛ بین کسانی که هیچ سهمی در جامعه&zwnj;شان ندارند و کسانی که بالاترین سهم را دارند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">زیگمونت باومن <span dir="LTR">(Zygmunt Bauman)</span>، شورش&zwnj;ها را اقدامِ &laquo;مصرف&zwnj;کنندگان ناقص و ناشایسته&raquo; می&zwnj;نامد: شورشیان، بیش از هر چیزی، نمودِ یک تمایلِ مصرف&zwnj;گرایانه&zwnj;ای بودند که چون نمی&zwnj;توانست خودش را به شکل &laquo;شایسته&zwnj;ای&raquo; - یعنی با خریدکردن - تحقق بخشد، به صورت خشنی نمایش داده شده است. به این ترتیب، آن&zwnj;ها دارای یک لحظه&zwnj;ی اعتراض ناب هم بودند، اعتراضی به شکل پاسخی طعنه&zwnj;دار به ایدئولوژی مصرف&zwnj;گرایانه: &laquo;تو می&zwnj;خواهی ما مصرف کنیم اما هم&zwnj;زمان ابزار شایسته مصرف&zwnj;کردن را از ما گرفته&zwnj;ای &ndash; خب پس ما داریم همان&zwnj;کاری را می&zwnj;کنیم که می&zwnj;توانیم! &raquo;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">این شورش&zwnj;ها، نمودِ نیروهای مادیِ ایدئولوژی هستند &ndash; و شاید برای &laquo;جامعه&zwnj;ی پسا-ایدئولوژیک&raquo; خیلی زیاد هم هستند. از نقطه&zwnj;نظر انقلابی، مشکل ما با شورش&zwnj;ها این نیست که خشونت دارند، بل این است که این خشونت حقیقتا خودبیانگر نیست. این خشم و نومیدیِ کم&zwnj;توان است که نقاب نمایشِ نیرو به صورت زده است؛ این حسادت است که نقاب جشن ظفر به صورت زده است.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">شورش&zwnj;ها را باید با انواع دیگر خشونت&zwnj;هایی مربوط ساخت که امروزه اکثریت لیبرال به&zwnj;عنوان تهدیدی برای زندگی&zwnj;شان دریافت می&zwnj;کنند؛ حمله&zwnj;های تروریستی و بمب&zwnj;گذاری&zwnj;ها. در هر دوی این نمونه&zwnj;ها، خشونت و ضدخشونت در چرخه&zwnj;ی فاسدی گرفتار شده&zwnj;اند، و هریک نیروهایی تولید می&zwnj;کند تا مبارزه کند. در هر دو حالت، ما با <em><span dir="LTR">passages &agrave; l&rsquo;acte</span></em>(طغیان عواطف) کور روبه&zwnj;رو هستیم، که در آن، خشونت همانا پذیرش ناتوانی است. تفاوت این&zwnj;جاست که حمله&zwnj;های تروریستی، برخلاف شورش&zwnj;های انگلیس و پاریس، در خدمتِ معنای مطلقی هستند که دین به دست می&zwnj;دهد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">اما مگر خیزش عرب&zwnj;ها کنشِ جمعی مقاومت نبود که از گزینه&zwnj;های غلط خشونت خودویران&zwnj;گری و بنیادگرایی دینی دوری جست؟ متاسفانه، تابستان ۲۰۱۱ در مصر به&zwnj;عنوان پایان انقلاب خواهد بود، یعنی زمانی که قدرتِ رهایی&zwnj;بخشی&zwnj;اش خاموش خواهد شد. قاتلان این قدرت، ارتش و اسلام&zwnj;گراها هستند. ربط ارتش (که ارتش مبارک است) و اسلام&zwnj;گراها (که در اولین ماه&zwnj;های خیزش&zwnj;ها در حاشیه بودند اما حالا زمین را به دست گرفته&zwnj;اند) آشکار است: اسلام&zwnj;گراها با برتری مادیِ ارتش مصالحه می&zwnj;کنند و در عوض هژمونی ایدئولوژیک را حفظ می&zwnj;کنند. بازنده&zwnj;ی این میدان، لیبرال&zwnj;های طرف&zwnj;دار غرب&ndash; که به رغم بودجه&zwnj;هایی که <span dir="LTR">CIA</span> به آنان می&zwnj;دهد &ndash; و هم&zwnj;چنین چپ&zwnj;های سکولار &ndash; که کوشیده&zwnj;اند تا شبکه&zwnj;ای از سازمان&zwnj;های مدنی را تاسیس کنند - خیلی ضعیف&zwnj;تر از آنند که &laquo;دمکراسی را ترویج کنند&raquo;.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">بدترشدنِ سریع شرایط اقتصادی، دیر یا زود، فقرا را که در طول اعتراض&zwnj;های اولیه&zwnj;ی [مصر] غایب بودند به خیابان&zwnj;ها می&zwnj;آورد. احتمالا طغیان جدیدی خواهد شد، و مسئله&zwnj;ی دشوار برای سیاسیون مصری این خواهد بود؛ چه&zwnj;کسی خواهد توانست بر سر راه خشم فقرا قرار نگیرد؟ چه&zwnj;کسی آن را به برنامه&zwnj;ای سیاسی ترجمه خواهد کرد: چپ&zwnj;های سکولار یا اسلام&zwnj;گراها؟</div> <div dir="RTL">&nbsp;<img width="350" vspace="15" hspace="15" height="170" align="left" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/london_riot2_0.jpg" /></div> <div dir="RTL">واکنش عمده&zwnj;ی باور عمومی غرب به پیمان اسلام&zwnj;گرایان و ارتش بی&zwnj;شک، نمایشِ ظفرمندانه&zwnj;ی خردِ سخره&zwnj;گرا خواهد بود: به ما خواهند گفت &ndash; همان&zwnj;جور که موردِ (غیرعرب) ایران ثابت کرد، خیزش&zwnj;های مردمی در کشورهای عربی دست&zwnj;آخر همیشه به نفع اسلام&zwnj;گراهای ستیزه&zwnj;جو تمام خواهد شد. مبارک به&zwnj;گونه&zwnj;ای ظاهر خواهد شد که انگار شرارت کم&zwnj;تری داشته است &ndash; بهتر است به شیطانی که می&zwnj;شناسی&zwnj;اش ایمان داشته باشی تا که خود را کاملا رهاشده و رستگاری&zwnj;یافته بدانی. برخلاف چنین سخره&zwnj;گری&zwnj;ای، باید بی قید و شرط به هسته&zwnj;ی اصلی و رهایی&zwnj;بخشِ خیزش مصر مومن باقی ماند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">اما باید از وسوسه&zwnj;ی نارسیسیسمِ علتِ گم&zwnj;شده پرهیز کرد: خیلی ساده می&zwnj;توان زیبایی والای خیزش&zwnj;ها را ستود ، زیبایی&zwnj;هایی را که محکوم به فنا هستند. چپ&zwnj;های امروزی با مسئله&zwnj;ی &laquo;نفی متعین&raquo; روبه&zwnj;رو هستند: وقتی شور و شوق لحظه&zwnj;های نخست خیزش&zwnj;ها فروکش کرد، [سوال این خواهد بود که] چه نظم جدیدی را جایگزین نظم قبلی کنیم؟ در این زمینه، مانیفست اعتراض&zwnj;های اسپانیا، که بعد از تظاهرات&zwnj;شان در می&zwnj;ماه ۲۰۱۱ انتشار یافت، راه&zwnj;گشاست.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">اولین چیزی که به چشم می&zwnj;خورد لحن غیرسیاسی و نیش&zwnj;دار آن است: &laquo;برخی از ما خودمان را پیش&zwnj;رو تلقی می&zwnj;کنیم، و دیگران را محافظه&zwnj;کار. برخی از ما مومن هستند، برخی نه. برخی از ما آشکارا دارای ایدئولوژی هستند، برخی&zwnj;ها غیرسیاسی هستند، اما همه&zwnj;ی ما نسبت به وضعیت اجتماعی و اقتصادی و سیاسی پیرامون&zwnj;مان حساس و خشمگین هستیم: فسادی که بین سیاسیون و تجار و بانک&zwnj;دارها هست، که ما را بی&zwnj;چاره کرده و صدای&zwnj;مان را از ما گرفته است.&raquo; آن&zwnj;ها اعتراض&zwnj;شان را در طرف&zwnj;داری از حقیقت&zwnj;های ثابت و جدانشدنی برپا کرده&zwnj;اند، &laquo;حقیقت&zwnj;های ثابت و جدانشدنی&zwnj;ای که ما در جامعه باید رعایت&zwnj;شان کنیم: حقِ خانه&zwnj;داشتن، کار، فرهنگ، سلامتی، آموزش و پرورش، مشارکت سیاسی، رشد آزاد فردی و حقوق مصرف&zwnj;کنندگان برای داشتن زندگی&zwnj;ای سالم و شاد.&raquo;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">آن&zwnj;ها که خشونت را قبول ندارند، اعتراض&zwnj;شان را &laquo;انقلابی اخلاقی&raquo; می&zwnj;دانند: &laquo;به&zwnj;جای این&zwnj;که پول را برتر از انسان&zwnj;ها بنشانیم، باید آن را در خدمت انسان قرار داد. ما انسان هستیم، نه کالا. من کالای آن چیزی که خریده&zwnj;ام نیستم، من کالای دلیل خرید&zwnj;کردن&zwnj;ام نیستم، من کالای جایی که ازش خرید کرده&zwnj;ام نیستم.&raquo;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">چه کسی کارگزار این انقلاب خواهد بود؟ معترضان اسپانیایی هیچ&zwnj;کدام از گروه&zwnj;های سیاسی، راست و چپ، را به رسمیت نمی&zwnj;شناسند؛ گروه&zwnj;های سیاسی را فاسد و قدرت&zwnj;طلب می&zwnj;دانند، اما مانیفست&zwnj;شان شامل یک سری خواسته است &ndash; [اما معطوف] به چه کسی؟ [معطوف به] خود مردم که نمی&zwnj;شود: معترضین هنوز اعلام نکرده&zwnj;اند که چه کسی این خواسته&zwnj;ها را باید برآورده کند، [هنوز اعلام نکرده&zwnj;اند که] خودشان باید همان تغییری باشند که خواستارش هستند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">&nbsp;و این نقطه&zwnj;ضعفِ کُشنده&zwnj;ی اعتراض&zwnj;های کنونی است: آن&zwnj;ها خشمی موجه و معتبر را بروز می&zwnj;دهند که قادر نیست خودش را به برنامه&zwnj;ی مثبت و سازنده&zwnj;ی تغییر اجتماعی/سیاسی تبدیل کند. آن&zwnj;ها دارند روحِ شورش&zwnj;ها را از انقلاب تهی می&zwnj;کنند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">وضعیت در یونان امیدبخش&zwnj;تر به نظر می&zwnj;آید، و این امیدبخش&zwnj;بودن را احتمالا مرهون سنتِ اخیرِ بسیج&zwnj;شدن&zwnj;های پیشرو است (که پس از سقوط رژیم فرانکو در اسپانیا از بین رفت.) اما حتی در یونان هم، جنبش اعتراضی دارد محدودیت&zwnj;های بسیج&zwnj;شدن&zwnj;ها را نشان می&zwnj;دهد: معترضین فضایی آزاد و برابری&zwnj;خواه ایجاد کرده&zwnj;اند که هیچ قدرت مرکزی&zwnj;ای آن را اداره نمی&zwnj;کند، یک فضای عمومی که در آن به همه زمان مساوی داده شده تا صحبت کنند. وقتی این معترضان شروع کردند که دریابند قدم بعدی چه باشد و چه&zwnj;طور باید فراتر از یک اعتراض صرف رفت، اجماع داشتند که آن&zwnj;چه نیاز است حزب جدید یا که اقدام برای قدرت&zwnj;گیری نیست، بل جنبشی است که هدف&zwnj;اش اِعمال فشار بر احزاب سیاسی است. معلوم است که این [رویکرد] برای تأسیس و بازآراییِ زندگی اجتماعی کافی نیست. برای چنین کاری، باید بنیه&zwnj;ای قوی داشت تا بتوان سریعا به تصمیم رسید و آن&zwnj;ها را با هر شدتِ لازمی اجرا کرد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>متن اصلی</b></div> <div><a href="http://www.lrb.co.uk/2011/08/19/slavoj-zizek/shoplifters-of-the-world-unite">Shoplifters of the World Unite</a> - Slavoj Žižek on the meaning of the riots, London Review of Books, 19 August 2011</div> <p>&nbsp;</p>

اسلاووی ژیژک − به قول هگل، تکرار نقش اساسی‌ای در تاریخ بازی می‌کند: وقتی چیزی فقط یک‌بار رخ می‌دهد، ممکن است یک اتفاق تلقی شود، و اگر شرایط به‌گونه‌ای دیگر می‌بود ممکن بود اتفاق نیفتد؛ اما وقتی همان رخ‌داد خودش را تکرار ‌کند، نشانه‌ی آن است که یک روند ژرف تاریخی دارد آشکار می‌شود.

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

  • مانا

    اقای ژیژک تصویر شفافی از جنبش‌ها ارائه داده و تحلیل خوبی از ریشه‌های ان به دست داده‌اند ... اما راه حل؟ نه. اینکه ".... باید پنبه‌ای قوی داشت تا بتوان سریعن به تصمیم رسید ..." خوب که چه؟ این که راه حل نیست .... این فقط زور آوردن بر زور است

  • کاربر مهمان

    ژیژک از مریدان ایرانی خودش بسیار باهوش تر است. هلهله گویان و سینه چاکانی که در روزهای گذشته در عرضه وبلاگ ها و فیس بوک غریو حمایت از غارتگران را برآوردند و آنها را تا حد قدیسین ضد نظام سرمایه داری و انقلابی‌های نو بالا بردند بدون این که به این پرسش اساسی و ساده و دور از روشنفکر بازی‌های پاسخ دهند که: این انقلابیون قلابی که سالها از دولت مواجب گرفته اند چرا خانه و ماشین و مغازه هم ولایتی ها و هم محله‌‌ای های خودشان را آتیش زده اند؟ اگر انقدر از دست بانک ها و دنیای پلشت سرمایه داری ناراضی هستند، چرا نرفتند یقه بانک دارها و سیاسمتداران را بگیرند؟ سوزاندن مغازه مردم بدبختی که باید از صبح تا شب جان بکنند و ویران کردن خانه کارمند بیچاره ای که دارد قسط برای خانه اش می پرادزد لابد همان آرمانشهر انقلابی چپ های وطنی است؟ ژیژک اما باهوش تر از مریدان ایرانی خودش است و زود فهمیده که دزدهای لندنی، که پول مالیات دهندگان خوش به دهانشان مزه کرده است، حرفی از جنس انقلاب و یا برنامه ای برای مبارزه با ظلم و تبعیض ندارند، آنها آمده بودند که فقط بسوزانند. در حقیقت طبقه متوسط (یادم نبود طبق متوسط فحش است) هم قربانی سرمایه داران و بانک داران است و هم قربانیان آشبگران و دزدان و دار و دسته های مافیایی. هرکس از هر جا که کم می آورد آتش به زندگی مردمانی می زند که حقیقتا برای زندگی کردن باید تلاش طاقت فرسایی کنند.

  • کاربر مهمان

    پرنیان عزیز، به جای abstract negativity نفی مطلق آورده اید به نظر منفی بودن انتزاعی یا منفیت مجرد مناسب تر است به جای نفی معمولا negation را آورده اند

  • کاربر مهمان

    اتفاقا چیزی که ژیژک نمی فهمد، و ورای جملات بازگو شده اش از این و آن می توان آنرا بیرون کشید، نفهمی در درک دیالکتیک انقلاب، نقش حزب و رابطه اش با طبقه کارگر و توده های مردم است. اینکه ژیژک راهی ارائه نمی دهد دلیل ناتوانی اش نیست، نخواستن نشان دادن راه همیشه در مقاله های سیاسی اش دیده می شود. آدم بزرگی است، فیلم می فهمد، فلسفه را خیلی بهتر از من صرف می کند، اما سیاسی نیست، در سیاست تدخیر می کند. به اسم مارکسیسم جلوی اولیه ترین مفاهیم رسیدن به جامعه سوسیالیستی می ایستد و این جایی است که باید پنبه اش را زد.

  • کاربر مهمان

    آيا واقعا شورش هاي اخير انگليس عمق ندارند و دعوايي درون ساختاريست نه نافي ساختار؟ درست است كه با غولي به نام ايدئولوژي سرمايه داراي روبرو هستيم اما آيا عدم سازمان دهي و خشونت شورشها سمپتومهايي هستند كه بيانگر عقده هاي شورشيان در برابر پدري به نام سرمايه داريست؟ عقده هايي كه به شكل شورش هاي اخير نمايان مي شوند كه نفي پدر نيستند بلكه بيانگر طغيان كودكيست از نظم پدر بدليل به رسميت شناخته نشدن از طرف او؟ يا سمپتومهايي هستند كه كارايي تئوري هايي را به پرسش مي گيرد كه هدفشان از توجه به وضعيت سوبژكتيو واكاوي روان شورشيان و تقسيم آنها به بيمار و سالم است؟ در جايي ژيژك خود اشاره مي كند كه شايد همين قدر هم در اين شرايط بيش از حد توقع است اما نهايتا آنرا به شكلي بيمار گون تفسير مي كند. شكلي كه حاوي اخطاريست به هر دو گروه چپ و راست. چون به اعتقاد ژيژك ما با پديده اي بيمارگون (كه آنرا با تروريسم مقايسه مي كند) روبروايم. آيا اينكه كسي كه در اعتراض به وضعيت رنج آور زندگي به پا مي خيزد بيانگر نفي ساز و كار هاي ايدئولوژيك نيست؟ آيا به اصطلاح خشونت و غارت مغازه ها بيانگر نفي اخلاق و قانون مسلط نيست؟ ديديم كه دولت انگليس شركت مخابراتي بلك بري را مجبور به همكاري كرد تا مانع ارتباط شورشيان يا سازماندهي آنها شود. اين يعني ساختار حاضر است «حريم خصوصي» (مفهومي مقدس در شعارهايشان) را به راحتي ناديده بگيرد. چنين آشفتگي در مقابل چه كساني است؟ در مقابل كساني كه ژيژك آنها را منادي شكلي بيمار گونه (جانور وحشي) اعتراضات مي داند؛ يعني چيزي درون ساختاري، خود ويرانگر، و ناشي از ناديده گرفته شدن جايگاه شورشي بعنوان يك مصرف كننده توسط ايدئولوژي؟ آيا نمي توان شورشها را عملياتي پارتيزاني فرض كرد كه هدف كوتاه مدتش فقط ايجاد هراس در دل دشمن و رساندن پيامي است به آن جماعتي كه گوششان پر است از خبرهايي در باب اعتراضات مدني و غير خشونت بار (كنشي لوث شده توسط رسانه ها). در واقع اعتراض هاي مدني لااقل در كشورهاي غربي به جاي اينكه شكافهاي عميق ساختار را نشان دهد در سطح مي ماند و به قول هاي انتخاباتي تقليل مي يابد. پس انتخاب چنين روشي (كه ژيژك آنرا خود تخريب گر مي نامد) خود شايد بيانگر جنبه اي از وضعيت عيني است كه آنرا در تحليل هايمان ناديده گرفته ايم

  • نازنین

    سپاس و خسته نباشید برای ترجمه این مقاله

  • کاربر مهمان فرهاد - فریاد

    شعار ذکر شده توسط نویسنده واقعا کمیک و خنده آور است او بهتر بود می نوشت سرمایه داران دزد دستتان درد نکند باز هم مردم را بچاپید واقعا شرم آوراست که سرمایه داران با کلاه برداری هایشان از اموال مردم برداشت کرده و بدهی های کلانشان را می پردازند و دولتها هم در این سرقت علنی و بقول نویسنده قانونی حمایت کرده اند و در عوض خدمات اجتماعی را برای پرداخت بدهی ثروتمندان از جیب مردم زده اند چه کسی غارت کرده و چه کسی غارت شده است ؟ همه چیز بر خلاف واقعیات بیان می شود این مردم هستند که غارت شده اند قانونی که غارت را به رسمیت شناخته است قانونی که چپاول مردم را مدنیت می داند عین بربریت است یا غارت چند مغازه ؟

  • کاربر مهمان

    هانا آرنت بدرستی گفت که هیچ گونه رابطه ای بین جزب و طبقه کارگر و جود نداشت بلکه رابطه ای بود بین حزب و پارتیزا ن هایی از طبقات مختلف که جنگ برایشان هدف بود و میدان جنگ خانه ! (تو تا لیتاریسم ها نا آرنت) طبقه انجا بدرد تو تا لیتاریسم چپ لنینیستی و راست فاشیست هیتلری خورد که با رنج و دهشت و نابودی همه ارزشها و ساختار های اجتماعی بدل به توده شد تا هدف حزب و رهبری انرا در تسلط تام بر جهان پیش برد . از اینرو اوباش لندنی نیز در نا خود اگاه پارتیزان های مدرن مسلح به افکار پسا ساختار گرای فوکوی و لاکانی پیش قراولانی هستند که اگر محیط گفتمان ارتباطی در هم کوبیده شود بدل به اولین سوخت حزب توتا لیتری خواهند شد که پارتیزان ها با فر اکشیدن نا خود اگاه به خود اگاه انرا بنیان خواهند گذاشت تا همه طبقات و ارزشها و ساختارهای اجتماعی را نابود کرده و تسلط تام بر جهان را پیش برند

  • کاربر مهمان خوانده

    از ابتدای شورش به حق جوانان انگلیس، مقامات در بریتانیا دیوانه وار به نامگذاری پرخاشجویانه ( ناسزاگویی!) به آنها را آغاز نمودند و بدنبال آن مجازات بی رحمانه ( زندان های طویل المدت تا حد 11 سال!) علیه مردمی که برپا خاسته را عملی نمودند. آنها می گویند این جوانان چیزی جز شرکت در غارت "غیرعقلانی" مغازه ها نکرده اند. که علت ریشه ای این اقدامات ( شوش بحق جوانان انگلیس) در تربیت نادرست از اولیاست و آنرا سقوط اخلاقی در بخش هایی از جامعه و فرهنگ گانگستری بریتانیایی دانستند. حکمرانان بریتانیا بی شرمان ریاکاری بیش نیستند. ژیژک از غیر مارکسیست بودن این شورش ناراضی است، جوانان شورشگر انگلیس را همانند مقامات دولت سرمایه داری-امپریالیستی بریتانیا مشتی اراذل و اوباش می نامد. اما از تحلیل چرائی، کجایی و نبودی نقش عنصر آگاه - حزب کمونیست انقلابی مسلح به آخرین دستاوردهای تئوری کمونیسم علمی - پرش کرده و براحتی یک غیر دیالکتسین ایده آلیسم میپرد! و خوشخیالانه توقع دارد که یک شورش خودانگیخته بخودی خود مارکسیسم را راهنمای حرکت خویش سازد! اینکه ژیژگ نیز شوربختانه به کارزار حاکمان نظم سرمایه داری بریتانیا گرویده است و با دوپهلو گویی به نامگذاری های پرخاشجویانه ( دشنام!) به این شورش دست یازیده است، نشان از درک لیبرالی، غیر رادیکال و ماتریالیسم مکانیکی ژیژک در برخورد به جنبش های توده ایست که ذاتا عنصر خشونت و رادیکالیسم را در بطن خود به همراه دارد، ولی از فقدان رهبری جزب پیشتاز در رنج است و کم بهایی ژیزک به نقش حزب پیشرو پرولتاریا در رهبری این جنبش هاست. سیستم فکری ژیژک اساسا حزب را ابزاری که به توتالیریسم و دیکتاتوری ختم می شود، می داند.