ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

۲۳‌سال پس از جنگ، تصویر زنان در قابی تیرخورده

<div dir="RTL" style="text-align: right; text-indent: 0.2pt; "><span style="font-size: small; "><span style="line-height: 115%; ">نعیمه دوستدار- آن&zwnj;ها زنانی بودند که پشت پنجره&zwnj; خانه&zwnj;های مصادره&zwnj;ای و هتل&zwnj;های تعطیل شده، لباس پهن می&zwnj;کردند و نام</span><span style="line-height: 115%; ">&zwnj;</span><span style="line-height: 115%; ">شان جنگ&zwnj;زده بود. توی حیاط مسجد محل، نخود و عدس و لپه پاک می&zwnj;کردند و ژاکت پشمی می&zwnj;بافتند. آن&zwnj;ها روی جلد مجله&zwnj;ها، زیر چادرهای خون&zwnj;آلودشان ردیف خوابیده بودند. با چادر مشکی آرپی&zwnj;جی می&zwnj;زدند و پیشانی&zwnj;بند سرخ داشتند. </span></span></div> <!--break--> <div align="left" dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><span><span>وقتی محسن مخملباف &quot;باغ بلور&quot; را نوشت، هنوز کمتر کسی از مصیبت&zwnj;های &quot;لایه&quot; و &quot;محبوبه&quot; حرف می&zwnj;زد. تریبون&zwnj;های رسمی، اشک&zwnj;ها را نشان نمی&zwnj;دادند. کسی از خانواده&zwnj;های ازهم&zwnj;پاشیده، فرزندان بحران&zwnj;زده و زنان زیر فشارهای سنگین عاطفی و تنها چیزی نمی&zwnj;گفت. آن&zwnj;ها همیشه محکم و بدون شکست تصویر شده&zwnj;اند، هرچند روایت&zwnj;های غیر رسمی، چهره&zwnj;های دیگری هم از آن&zwnj;ها نشان می&zwnj;دهد. ۲۳سال پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ گذشته و جنگ هنوز برای آن&zwnj;ها تمام نشده است. </span></span></div> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><span><span>قهرمانان جنگ عموماً مردان بوده&zwnj;اند و مثل هر مفهوم دیگری در جامعه مردسالار، تصویر زنان در جنگ تصویری حاشیه&zwnj;ای است. جنگ ایران و عراق اما از این نظر یک تفاوت دارد. این جنگ یک جنگ ایدئولوژیک هم هست و در آن بیش از آن&zwnj;که بر جنبه&zwnj;های ملی و میهنی تاکید شود، بر جنبه&zwnj;های اعتقادی و ایدئولوژیک دست گذاشته شده است. از این منظر، حضور زنان نیز نه به عنوان عنصر تاثیرگذار که به عنوان حامیان یک جریان اعتقادی اهمیت ویژه یافته است. به همین دلیل، توصیف و تعریف جریان&zwnj;های رسمی &zwnj;از حضور زنان، توصیف یک نیروی حمایت&zwnj;گر و پشت جبهه&zwnj;ای است، نه توصیف قهرمانی دلاور در خط مقدم. </span></span></div> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL">&nbsp;<b><span>آن&zwnj;ها که رفتند</span></b></div> <p>&nbsp;<span><span>۲۳۰&zwnj;هزار نفر در جنگ ایران و عراق کشته شدند. این تنها آمار کسانی است که در میدان&zwnj;های جنگ جان باختند و در میان نیروهای نظامی &zwnj;بودند. از میان این تعداد، شش هزار و ۴۲۰زن در فاصله سال&zwnj;های ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۷ کشته شده&zwnj;اند. این آمار را شورای امر به معروف بنیاد شهید جمهوری اسلامی، به شکل رسمی &zwnj;اعلام کرده است. به این ترتیب، زنان، حدود سه درصد کشته&zwnj;شدگان جبهه&zwnj;های جنگ هشت&zwnj;ساله&zwnj;اند. </span></span></p> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span><span>در حالی که بنیاد شهید، زنان معلول جنگی را ۷۱۰&zwnj;نفر و زنانی را که به اسارت نیروهای عراقی در&zwnj;آمده&zwnj;اند، ۷۱&zwnj;نفر می&zwnj;داند، بر اساس آمار بنیاد جانبازان و امور ایثارگران ایران که شهریور ماه ۱۳۸۱، به تفکیک جنسیت و گروه&zwnj;های جانبازی منتشر شد، تعداد کل جانبازان زن پنج هزار و ۷۳۵نفر است که از این تعداد، سه هزار و &zwnj;۷۵نفر بالای ۲۵درصد جانبازی دارند. این اختلاف آماری می&zwnj;تواند به این دلیل باشد که بنیاد جانبازان، زنان جانباز غیر نظامی &zwnj;را هم که بر اثر حملات بمب و موشک آسیب دیده&zwnj;اند در این شمار آورده است. </span></span></div> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><span><span>این آمار در حالی ارائه شده که تا پیش از این، با وجود حضور چشمگیر زنان در جبهه&zwnj;های جنگ به عنوان نیروهای رزمنده و مدافع، بیشتر بر نقش زنان به عنوان نیروهای پشت صحنه تاکید شده است که با تامین نیازهای رزمندگان از خوراک و پوشاک و دارو یا تحمل دشواری&zwnj;های زندگی بدون مرد، در &zwnj;&zwnj;نهایت توانسته&zwnj;اند سختی&zwnj;های یک زندگی جنگ&zwnj;زده را به جان بخرند و به اصطلاح رایج &quot;زینب&zwnj;وار&quot;، بر مصائب از دست دادن همسر و برادر و پدر فائق آیند. </span></span></div> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><span><span>به نظر می&zwnj;رسد این نگاه محدودکننده، علاوه بر استفاده تبلیغاتی و ابزاری از بعد عاطفی زن در پشت جبهه و مانور دادن بر این حمایت&zwnj;ها برای بیشتر ادامه دادن جنگ، تاییدکننده نگاه سنتی و مذهبی به زن هم بوده است. به این معنا که جای زن را به عنوان موجود ضعیف&zwnj;تر اصلا در میدان جنگ نمی&zwnj;بیند یا از نگاهی دیگر نمی&zwnj;خواهد به زنان به عنوان ملک ارزشمند مردانه، تجاوز شود. به همین دلیل است که در آغاز غافلگیرانه جنگ، قبل از حاکم شدن این نگاه، زنان به شکل خودجوش در دفاع از شهر و زندگی&zwnj;شان وارد عمل شدند و بعد&zwnj;ها، پس از حوادثی مثل ماجرای تجاوز به زنان سوسنگرد، راه ورود زنان به میدان&zwnj;ها بسته و محدود شد. </span></span></div> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL">&nbsp;<b><span>آن&zwnj;ها که برگشتند</span></b></div> <p><span><span>&quot;زندان الرشید زندان امنیتی آن&zwnj;ها بود. ما را زندانیان سیاسی تلقی می&zwnj;کردند و می&zwnj;گفتند شما آمده&zwnj;اید با رژیم ما بجنگید، پس اسیر جنگی نیستید. این زندان پنج طبقه زیرزمین داشت و هر طبقه که پایین&zwnj;تر بود، شکنجه&zwnj;هایش دردناک&zwnj;تر می&zwnj;شد. سه طبقه هم بالای زمین داشت. طبقه دوم سلول&zwnj;های تنگ و سرخ&zwnj;رنگی داشت و طبقه بعد سلول&zwnj;ها کمی بزرگ&zwnj;تر و به رنگ کرم بود. ما را ابتدا به سلول&zwnj;های سرخ&zwnj;رنگ بردند و بعد از ۱۰&zwnj;روز به سلول&zwnj;های طبقه بالا که روشن&zwnj;تر بود منتقل کردند. بعد از مدتی به سلول&zwnj;های سرخ رنگ برگشتیم و تا دو &zwnj;سال آنجا نگهداری می&zwnj;شدیم.&quot; </span></span></p> <blockquote> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><img width="200" height="129" vspace="10" hspace="10" border="10" align="right" alt="" src="http://radiozamaneh2.vps.redbee.nl/sites/default/files/pnh_zan_2_88042.jpg" /></div> <div dir="RTL"><span>در میان خاطرات و زخم&zwnj;هایی که جنگ ایران و عراق برجا گذاشته است، هنوز قصه&zwnj;های ناگفته بسیاری هست که زنان ایرانی در نقش رزمنده و اسیر، جنگ&zwnj;زده و فرزند و شوهر از دست داده و&zwnj;گاه تنها به عنوان یک شهروند، در سینه نگاه داشته&zwnj;اند</span></div> </blockquote> <div dir="RTL"><span><span id="1316764886505S">&nbsp;</span></span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span><span>در تغییر تصویر حاشیه&zwnj;ای زنان در جنگ که حالا با آمارهای جدید کمی &zwnj;تکان خورده است، خود زنان نقش پررنگی داشته&zwnj;اند. نزدیک به ۲۰۰&zwnj;عنوان کتاب درباره نقش زن در جنگ چاپ شده که شامل داستان، فیلمنامه، مقاله و سخنرانی است. از این میان، حدود ۴۰&zwnj;کتاب، خاطرات زنانی است که خودشان در جبهه&zwnj;ها، بیمارستان&zwnj;ها و اردوگاه&zwnj;ها به سر برده&zwnj;اند یا خاطرات&zwnj;شان را از زندگی با همسران و فرزندانی نوشته&zwnj;اند که فرماندهان و چهره&zwnj;های تاثیرگذار جنگ بوده&zwnj;اند. تعداد کتاب&zwnj;هایی که زنان جنگ&zwnj;زده، امدادگر و رزمنده نوشته&zwnj;اند به مراتب کمتر از دسته دوم است، اما در همین تعداد کم هم می&zwnj;توان نکته&zwnj;های ناشنیده و کمتر شنیده بسیاری پیدا کرد که نگاه حساس و موشکاف زنانه، آن&zwnj;ها را روایت کرده است. </span></span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span><span>شاید به همین دلیل است که &quot;دا&quot;، خاطرات &quot;سیده زهرا حسینی&quot; با روایت &quot;اعظم حسینی&quot;، با وجود تمام حرف و حدیث&zwnj;هایی که درباره تعداد چاپ و میزان فروش آن وجود دارد، در میان تمام کتاب&zwnj;هایی که تاکنون درباره جنگ ایران و عراق نوشته شده، بالا&zwnj;تر ایستاده و خوانندگان و منتقدان، همه بر اهمیت آن&zwnj;که از زاویه دید دختری ۱۷ساله روایت شده و زوایای ناشناخته&zwnj;ای از مسائل و مصائب جنگ را می&zwnj;نمایاند، تاکید کرده&zwnj;اند. </span></span></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><span><span>در کنار تصویر تبلیغاتی زنان به عنوان همسران دلسوز و مادران صبور، واقعیت&zwnj;های مستتر در این کتاب&zwnj;ها نشان می&zwnj;دهند که زنان بسیاری در جنگ، در نقش&zwnj;های نظامی&zwnj; و عملیاتی ظاهر شده&zwnj;اند. به این&zwnj;ها باید خاطرات زنان اسیر را هم اضافه کرد که از شکنجه در زندان&zwnj;های عراق و ایستادگی زنان رزمنده سخن گفته&zwnj;اند. </span></span></div> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><span> </span></div> <div dir="RTL"><b><span>آن&zwnj;ها که نماندند</span></b></div> <p><span><span>&quot;سه سال از ازدواج&zwnj;مان گذشته بود که جنگ شروع شد. من ۹ماهه حامله بودم که خرمشهر را گرفتند. شوهرم شهید شد. ما خانه مادرشوهرم زندگی می&zwnj;کردیم. بعد آواره شدیم. رفتیم اصفهان. تا یک&zwnj;سالگی بچه&zwnj;ام پیش آن&zwnj;ها ماندم. هفت نفری توی یک اتاق زندگی می&zwnj;کردیم. برایم خواستگار آمد. خواستگار، بچه&zwnj;ام را نمی&zwnj;خواست. مادرشوهرم گفت اگر ازدواج کنی بچه باید پیش ما بماند. قبول نکردم. چند وقت بعد خانه&zwnj;ای اجاره کردم و با بچه&zwnj;ام از آن&zwnj;جا رفتیم. زندگی&zwnj;مان سخت می&zwnj;گذشت. خودم تنها بودم. خسته بودم. تصمیم گرفتم بچه را بدهم به آن&zwnj;ها.&quot; </span></span></p> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><span><span>توجه به حضور مستقیم زنان در جنگ، منافی اهمیت حضور زنان در پشت جبهه نیست و سهم آن&zwnj;ها را در به دوش کشیدن مصیبت&zwnj;های جنگ نادیده نمی&zwnj;گیرد. جنگ ایران و عراق از نظر وسعت میدان جنگ، از شمالی&zwnj;ترین نقطه مرزهای غربی تا جنوبی&zwnj;ترین نقطه آن را، به علاوه تمام پهنه آب&zwnj;های خلیج فارس، در بر&zwnj; می&zwnj;گرفت. زمان طولانی جنگ، همراه با تحریم&zwnj;های اقتصادی و وضعیت نامطلوب اقتصاد داخلی، باعث می&zwnj;شد شرایط برای مردمی&zwnj; که در میدان جنگ هم نبودند سخت&zwnj;تر شود. آن&zwnj;ها که در نقش&zwnj;های غیر نظامی&zwnj; نزدیک به میدان&zwnj;های جنگ بودند، در نقش پزشک، پرستار و امدادگر مسئولیت سنگینی داشتند.</span></span></div> <div dir="RTL"><span><span>&nbsp;</span></span></div> <div dir="RTL"><span><span>حتی آن&zwnj;ها که مستقیم درگیر جنگ نبودند از عوارض آن در امان نماندند. زنان و کودکان بیشترین افراد پشت جبهه بودند که باید علاوه بر تحمل دوری یا از دست دادن مردان، بار اقتصادی زندگی را به دوش می&zwnj;کشیدند و بخشی از هزینه&zwnj;های جنگ را هم متحمل می&zwnj;شدند. فشار اقتصادی در کنار ناامنی و وحشت ناشی از ترس، بخشی از عوارض جنگ برای این دسته از زنان بود. </span></span></div> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><span><span>بی&zwnj;تردید، بوده&zwnj;اند زنان بازمانده از جنگ که پس از مدتی دیگر نتوانسته&zwnj;اند خود را با معیارهای مطلوب جامعه هماهنگ کنند و راه دیگری را برای زندگی پس از دوران جنگ در پیش گرفته&zwnj;اند. بوده&zwnj;اند کسانی که دچار نابسامانی&zwnj;های روحی شده&zwnj;اند و عوارض جنگ، روح و جسم&zwnj;شان را نابود کرده است. بوده&zwnj;اند کسانی که خود را قربانی یافته&zwnj;اند و حمایتی ندیده&zwnj;اند، اما این دسته از زنان از اساس از صحنه جامعه حذف شده&zwnj;اند. </span></span></div> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><span> </span></div> <div dir="RTL"><b><span>آن&zwnj;ها که ماندند</span></b></div> <p><span><span>&quot;با خواهرش توی بسیج محل دوست بودم. یک بار که به مرخصی آمد، خواهرش را فرستاد خواستگاری. اول خانواده من راضی نمی&zwnj;شدند، اما چون دیدند من خودم تمایل قلبی دارم چیزی نگفتند. خیلی زود قرار عقد را گذاشتیم. فردای عقدکنان، برگشت جبهه. سه &zwnj;ماه بعد یک هفته آمد مرخصی اما توی خانه بند نمی&zwnj;شد. سر یک هفته برگشت. یک سال و نیم بعد پسرمان به دنیا آمد. تا وقتی شهید شد در مجموع دو&zwnj;ماه با هم زندگی کردیم.&quot;</span></span></p> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><span><span>بسیاری از زنان بازمانده از جنگ، قهرمان بوده&zwnj;اند. آن&zwnj;ها توانسته&zwnj;اند از عهده مسئولیت سنگینی که بر دوش&zwnj;شان گذاشته شده بود بربیایند. آمارهای دولتی نشان می&zwnj;دهد زنان به عنوان همسران شهدا، ۴۲هزار و‪</span><span>۸۰۸ پسر و ‪ ۳۷هزار و ‪۱۱۹دختر مجرد و ۳۲هزار و‪</span><span>۵۷۱ پسر و۳۲هزار و ‪۲۷&zwnj;دختر متاهل را سرپرستی کرده&zwnj;اند. آن&zwnj;ها سال&zwnj;های طولانی با فشار اقتصادی، بازماندگان جنگ را روی تخت&zwnj;های بیمارستان و در خانه پرستاری کرده&zwnj;اند یا با مردانی که از جنگ آسیب روانی دیده&zwnj;اند، زیر یک سقف زندگی کرده&zwnj;اند. </span></span></div> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><span><span>در کنار این مسئولیت&zwnj;ها اما بارهای سنگین&zwnj;تری هست که معمولا پنهان می&zwnj;ماند یا به عمد نادیده گرفته می&zwnj;شود و مجال مطرح شدن پیدا نمی&zwnj;کند. این زاویه&zwnj;های پنهان، آن بخش&zwnj;هایی هستند که فرهنگ و ایدئولوژی رسمی &zwnj;نمی&zwnj;خواهد روی آن&zwnj;ها دست بگذارد. در این تصویر دلخواه تبلیغاتی، &zwnj;کسی از عوارض جنگ ناراضی نیست. همه با دیدگاهی الهی این بار&zwnj;ها را به دوش می&zwnj;کشند و خم به ابرو نمی&zwnj;آورند. </span></span></div> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><span><span>همسران رزمندگان هنوز در برنامه&zwnj;های تلویزیونی ظاهر می&zwnj;شوند و از این&zwnj;که تنها چند روز یا چندماه با همسرشان زندگی کرده&zwnj;اند، ابراز رضایت می&zwnj;کنند. به نظر می&zwnj;رسد این ازدواج&zwnj;ها که عموماً تحت تاثیر جو عاطفی دوران جنگ انجام می&zwnj;شدند، بدون بررسی و نقد عوارض بعدی&zwnj;شان، همچنان تحسین می&zwnj;شود. </span></span></div> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <div dir="RTL"><span><span>یکی از نشانه&zwnj;های این نگاه، تاکیدی است که بر وفاداری زنان شهید و فداکاری&zwnj;شان می&zwnj;شود. با این نگاه بسیاری از زنان محکوم &zwnj;بوده&zwnj;اند باقی زندگی&zwnj;شان را وقف پاسداری از نام شهید کنند و اگر به هر دلیلی در این مسیر راه دیگری در پیش گرفته&zwnj;اند و به آن تردید داشته&zwnj;اند، نه تنها افتخار و جایگاه مقبول اجتماعی&zwnj;شان را از دست داده&zwnj;اند، که از حقوق قانونی و رسمی&zwnj;شان هم محروم شده&zwnj;اند. در این سال&zwnj;ها، فشار اجتماعی ناشی از نگاه جامعه به زن شهیدی که ازدواج کرده، به مراتب سنگین&zwnj;تر از محرومیت&zwnj;های اقتصادی بوده&zwnj; است. نمونه&zwnj;های بسیاری از این دست می&zwnj;توان یافت، همسر یکی از چهره&zwnj;های سر&zwnj;شناس جنگ، تنها به دلیل ازدواج مجدد، از سرپرستی فرزندش محروم شد و خانواده همسرش، با او قطع ارتباط کردند. </span></span></div> <div dir="RTL"><span>&nbsp;</span></div> <p><span>زنان بازمانده از جنگ، از نظر روانی و عاطفی کاملاً نادیده گرفته شده&zwnj;اند. در حالی که همسر از دست داده یا وارث مردانی آسیب دیده از جنگ&zwnj;اند، کسی به سرنوشت عاطفی&zwnj;شان فکر نکرده است. نیازهای زنانه و روحی&zwnj;شان در هجوم ارزش&zwnj;های اجتماعی و اعتقادی، سرکوب شده است. آن&zwnj;ها همسر و فرزندشان را از دست داده&zwnj;اند اما تبلیغات تنها چهره قهرمان آن&zwnj;ها را بدون در نظر گرفتن محرومیت&zwnj;ها و محدودیت&zwnj;ها نشان داده است؛ محدودیت&zwnj;هایی که البته راهی برای رفع آن&zwnj;ها در نظر گرفته نشده است. در میان خاطرات و زخم&zwnj;هایی که جنگ ایران و عراق برجا گذاشته است، هنوز قصه&zwnj;های ناگفته بسیاری هست که زنان ایرانی در نقش رزمنده و اسیر، جنگ&zwnj;زده و فرزند و شوهر از دست داده و&zwnj;گاه تنها به عنوان یک شهروند، در سینه نگاه داشته&zwnj;اند.&nbsp;</span></p>

 ۲۳۰‌هزار نفر در جنگ ایران و عراق کشته شدند. این تنها آمار کسانی است که در میدان‌های جنگ جان باختند و در میان نیروهای نظامی ‌بودند. از میان این تعداد، شش هزار و ۴۲۰زن در فاصله سال‌های ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۷ کشته شده‌اند. این آمار را شورای امر به معروف بنیاد شهید جمهوری اسلامی، به شکل رسمی ‌اعلام کرده است. به این ترتیب، زنان، حدود سه درصد کشته‌شدگان جبهه‌های جنگ هشت‌ساله‌اند.

"زندان الرشید زندان امنیتی آن‌ها بود. ما را زندانیان سیاسی تلقی می‌کردند و می‌گفتند شما آمده‌اید با رژیم ما بجنگید، پس اسیر جنگی نیستید. این زندان پنج طبقه زیرزمین داشت و هر طبقه که پایین‌تر بود، شکنجه‌هایش دردناک‌تر می‌شد. سه طبقه هم بالای زمین داشت. طبقه دوم سلول‌های تنگ و سرخ‌رنگی داشت و طبقه بعد سلول‌ها کمی بزرگ‌تر و به رنگ کرم بود. ما را ابتدا به سلول‌های سرخ‌رنگ بردند و بعد از ۱۰‌روز به سلول‌های طبقه بالا که روشن‌تر بود منتقل کردند. بعد از مدتی به سلول‌های سرخ رنگ برگشتیم و تا دو ‌سال آنجا نگهداری می‌شدیم."

"سه سال از ازدواج‌مان گذشته بود که جنگ شروع شد. من ۹ماهه حامله بودم که خرمشهر را گرفتند. شوهرم شهید شد. ما خانه مادرشوهرم زندگی می‌کردیم. بعد آواره شدیم. رفتیم اصفهان. تا یک‌سالگی بچه‌ام پیش آن‌ها ماندم. هفت نفری توی یک اتاق زندگی می‌کردیم. برایم خواستگار آمد. خواستگار، بچه‌ام را نمی‌خواست. مادرشوهرم گفت اگر ازدواج کنی بچه باید پیش ما بماند. قبول نکردم. چند وقت بعد خانه‌ای اجاره کردم و با بچه‌ام از آن‌جا رفتیم. زندگی‌مان سخت می‌گذشت. خودم تنها بودم. خسته بودم. تصمیم گرفتم بچه را بدهم به آن‌ها."

"با خواهرش توی بسیج محل دوست بودم. یک بار که به مرخصی آمد، خواهرش را فرستاد خواستگاری. اول خانواده من راضی نمی‌شدند، اما چون دیدند من خودم تمایل قلبی دارم چیزی نگفتند. خیلی زود قرار عقد را گذاشتیم. فردای عقدکنان، برگشت جبهه. سه ‌ماه بعد یک هفته آمد مرخصی اما توی خانه بند نمی‌شد. سر یک هفته برگشت. یک سال و نیم بعد پسرمان به دنیا آمد. تا وقتی شهید شد در مجموع دو‌ماه با هم زندگی کردیم."

زنان بازمانده از جنگ، از نظر روانی و عاطفی کاملاً نادیده گرفته شده‌اند. در حالی که همسر از دست داده یا وارث مردانی آسیب دیده از جنگ‌اند، کسی به سرنوشت عاطفی‌شان فکر نکرده است. نیازهای زنانه و روحی‌شان در هجوم ارزش‌های اجتماعی و اعتقادی، سرکوب شده است. آن‌ها همسر و فرزندشان را از دست داده‌اند اما تبلیغات تنها چهره قهرمان آن‌ها را بدون در نظر گرفتن محرومیت‌ها و محدودیت‌ها نشان داده است؛ محدودیت‌هایی که البته راهی برای رفع آن‌ها در نظر گرفته نشده است. در میان خاطرات و زخم‌هایی که جنگ ایران و عراق برجا گذاشته است، هنوز قصه‌های ناگفته بسیاری هست که زنان ایرانی در نقش رزمنده و اسیر، جنگ‌زده و فرزند و شوهر از دست داده و‌گاه تنها به عنوان یک شهروند، در سینه نگاه داشته‌اند. 

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

  • کاربر مهمان

    نوع نگاه این نوشته طوری است که می توان در لا به لای آن به دیگر مسائل زنان بعد از جنگ نیز اندیشید. یعنی گرچه در خود گزارش خیلی چیزها وجود ندارد اما آدم را به فکر درباره آن مسائل وامی دارد. حالا این امتیاز باشد یا ضعف نمی دانم اما به نظرم گزارش جامعی بود. گرچه نقش زنان در دوران جنگ تحمیلی خیلی پررنگ تر از اینها بود و انگار نویسنده به عمد قصد داشته این نقش را کم رنگ جلوه دهد. امیدوارم واقعا اینطوری نبوده باشد.