ارتباط ناشناخته. ارتباط بدون سانسور. ارتباط برقرار نمی‌شود. سایت اصلی احتمالاً زیر سانسور است. ارتباط با سایت (های) موازی برقرار شد. ارتباط برقرار نمی‌شود. ارتباط اینترنت خود را امتحان کنید. احتمال دارد اینترنت به طور سراسری قطع شده باشد. ادامه مطلب

تجربه‌های یک پناهجوی ایرانی در ترکیه

<div dir="RTL">پانته&zwnj;آ بهرامی- بیش از چهارهزار پناهجوی ایرانی هم اکنون در ترکیه به سر می&zwnj;برند. آمار دقیقی از ایرانیانی که به صورت غیر قانونی و یا با پرونده بسته در این کشور زندگی می&zwnj;کنند وجود ندارد. سعید پورحیدر یکی از پناهجویانی است که هشت&zwnj;ماه است به ترکیه آمده و تقاضای پناهندگی اش در کمیساریای عالی سازمان ملل در آنکارا قبول شده است، اما تا زمانی که به کشور سوم فرستاده شود، باید در ترکیه بماند.</div> <!--break--> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><a href="http://www.zamahang.com/podcast/2010/20110902_PanteA_saidporhydar.mp3"><img alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/musicicon.jpg" /></a></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">آقای پورحیدر، فارغ&zwnj;التحصیل رشته روزنامه&zwnj;نگاری دانشگاه علامه طباطبایی است. او وبلاگ&zwnj;نویسی با دوازده سال سابقه کار روزنامه&zwnj;نگاری است و اکنون در شهر نیده ترکیه با همسر و دختر خردسالش زندگی می&zwnj;کند و در سایت&zwnj;های مختلف فارسی&zwnj;زبان قلم می&zwnj;زند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>تجربه زندان</b></div> <div dir="RTL"><b>&nbsp;</b></div> <div dir="RTL">سعید پورحیدر دوبار قبل از دهمین انتخابات ریاست جمهوری و دوبار پس از آن بازداشت شده است. او درباره این دستگیری&zwnj;ها می&zwnj;گوید: &quot;زندان برای من دو تجربه متفاوت بود. یکی سلول انفرادی که تجربه متفاوتی را در بر داشت و دومی تجربه حضور در بند ۳۵۰ اوین یعنی بند عمومی که هرکدام شرایط و فضای خودشان را دارند و بیشتر سختی&zwnj;ها، عذاب&zwnj;ها و فشارها که به یک زندانی وارد می&zwnj;شود، در سلول انفرادی است. در زندان اوین دو بند انفرادی متعلق به وزارت اطلاعات وجود دارد، بند ۲۰۹ و ۲۴۰. بند ۲۴۰ بعد از حوادث انتخابات به وزارت اطلاعات واگذار شد. بند ۲ـ الف سپاه که به مراتب به نظر من بدتر از بند ۲۰۹ و ۲۴۰ است، تحت نظر سپاه عمل می&zwnj;کند. با توجه به تجربیات و خاطراتی که دوستان از بند ۲ـ الف تعریف می&zwnj;کردند، خیلی بدتر از بند ۲۰۹ و ۲۴۰ است که متعلق به وزارت اطلاعات است. چون بند ۲ـ الف اولاً زیر نظر سازمان زندانها نیست و هیچ نظارتی روی آن نمی&zwnj;شود. بازجویی&zwnj;هایی که در بند ۲ـ الف انجام می&zwnj;شود و مایلم به آن اشاره کنم، کاملاً متفاوت از شیوه&zwnj;های بازجویی وزارت اطلاعات است. تفاوت بازجوهای سپاه با بازجوهای وزارت اطلاعات چیست؟ بازجوی وزارت اطلاعات یک کارمند وزارت اطلاعات است که حقوق ماهیانه می&zwnj;گیرد برای یک کار مشخص. کار وی بازجویی است برای رسیدن به اعتراف به مطلب خاصی. در نتیجه او از شیوه&zwnj;های بازجویی استفاده می&zwnj;کند.&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><img width="220" height="273" vspace="20" hspace="10" border="10" align="left" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/b21_v_0.jpg" />آقای پورحیدر با تاکید بر این که در بند ۲ـ الف سپاه، بازجوها مانند بازجوهای سایر قسمت&zwnj;های زندان نبودند توضیح می&zwnj;دهد: &quot;آنجا هدف فقط اعتراف&zwnj;گیری نیست. بازجوهای سپاه البته با آن چیزهایی که ما درباره بازجوهای دهه شصت شنیده&zwnj;ایم خیلی فرق داشتند، ولی همچنان در بند ۲ـ الف سپاه یکسری بازجوهایی هستند که خطرناکند. اینها بازجویی را به عنوان یک ابزار مقدس می&zwnj;دانند، برای بردن صواب می&zwnj;دانند. این بازجوها برای&zwnj;شان مهم نیست که متهم صرفاً فقط اعتراف کند. آنان زندانی را شکنجه می&zwnj;کردند برای بردن صواب.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">این شیوه در بندهای وابسته به وزارت اطلاعات، کمتر بود. این تفاوتی بود که بین بند ۲ـ الف سپاه و بند ۲۰۹ و ۲۴۰ بود. هیچ نظارتی هم روی بند ۲ـ الف سپاه انجام نمی&zwnj;شود و در کل وضعیت خیلی غیر استانداردی آنجا در سلول&zwnj;ها و بازجویی&zwnj;ها وجود دارد. آن&zwnj;ها را به مدت طولانی آنجا نگه می&zwnj;داشتند. شکنجه&zwnj;های خیلی غیر معمول روحی و روانی و جسمی را آنجا انجام می&zwnj;دادند. بازجویی&zwnj;های من در قبل و بعد از انتخابات خیلی متفاوت بود. قبل از انتخابات چون در شهرستان بودم، این بازجویی&zwnj;ها خیلی سبک&zwnj;تر بود. در حد پرسیدن چند سئوال یک یا دو سه جلسه بازجویی برگزار شد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">در تهران بعد از انتخابات اما با این نگاهی که به زندان داشتم فکر می&zwnj;کردم که در تهران هم بند ۲۰۹ و ۲۴۰ همینطور است که پیش از آن در شهرستان دیده بودم... اما بعد دیدم نه، اوضاع خیلی متفاوت است. خیلی فرق می&zwnj;کرد. یعنی یک تجربه جدیدی برایم بود. بازجویی&zwnj;های خیلی طولانی مدت داشتم. مثلاً اولین جلسه بازجویی&zwnj;ام یازده ساعت طول کشید و بازجویی&zwnj;ها اکثراً شبانه بودند. یعنی هنگامی که زندانی خسته است و موقع استراحت و خوابش است، او را برای بازجویی می&zwnj;بردند. این یک فشار عصبی به زندانی وارد می&zwnj;کرد. آن لحظه&zwnj;، زندانی خوابش می&zwnj;آمد و می&zwnj;خواست که زودتر جلسات بازجویی تمام شود و به سلولش برگردد. بازجو درست زمان خواب و استراحت او را به اتاق بازجویی می&zwnj;کشاند و به این ترتیب هدف همکاری با بازجو بود.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">ازجمله شیوه&zwnj;های بازجویی که استفاده می&zwnj;کردند، شکنجه&zwnj;های روحی ـ روانی یا شکنجه&zwnj;های جسمی بود. من این تجربه&zwnj;ها را قبلاً نداشتم. درست است که برایم کمی سنگین بود، اما سعی&zwnj;ام براین بود که حداکثر مقاومت را داشته باشم که خوشبختانه بار اول بازداشتم ۳۱ روز بیشتر طول نکشید و هفت، هشت جلسه بازجویی بود و تا آنجایی که در توانم بود، توانستم مقاومت کنم.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>دو ارگان موازی</b></div> <div dir="RTL"><b>&nbsp;</b></div> <div dir="RTL">در دهه شصت دادستانی و سپاه دو ارگان موازی بودند. اگر دادستانی بی&zwnj;محابا و حتی به&zwnj;طور اتفاقی دست به دستگیری فعالان سیاسی می&zwnj;زد، سپاه بسیار برنامه&zwnj;ریزی&zwnj;شده عمل می&zwnj;کرد. بسیاری از نیروهای سیاسی از چپ و مذهبی ماه&zwnj;ها در تور سپاه بودند و سپاه آن&zwnj;ها را تحت نظر داشت. بعد تور را جمع می&zwnj;کرد و بخشی از افراد تشکیلات را دستگیر می&zwnj;کرد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">سعید پورحیدر درباره فعالیت این ارگان&zwnj;ها پس از دهمین انتخابات ریاست جمهوری در سال ۸۸ می&zwnj;گوید: &quot;من در بند ۲ـ الف سپاه نبودم، اما دوستانی داشتم، چندتا هم اتاقی داشتم که در آنجا بودند و خیلی تجربیات بد و خاطرات وحشتناکی را از آنجا تعریف می&zwnj;کردند. هیچ حساب و کتابی نداشت. گاهی مرجع بازداشت کننده یک زندانی وزارت اطلاعات بود. گاهی نهادهای موازی امنیتی که در ایران وجود دارند و هرکدام برای خودشان کار می&zwnj;کنند و بخش اطلاعاتی خودشان را دارند. بسیج کار خودش را می&zwnj;کند، وزارت اطلاعات کار خودش را انجام می&zwnj;دهد، حفاظت اطلاعات قوه قضاییه نیز کار خودش را می&zwnj;کند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">این&zwnj;ها نهادهای موازی هستند و هیچ تصمیم خاصی وجود ندارد که تو را کجا ببرند. اگر مرجع بازداشت&zwnj;کننده، سپاه بود، فرد منتقل می&zwnj;شد به بند ۲ـ الف سپاه و اگر وزارت اطلاعات کسی را بازداشت میکرد، او را به بند ۲۰۹ یا بند ۲۴۰ می&zwnj;بردند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">حداقلش این است که بعد از انتخابات قوه قضاییه در عمل هیچ&zwnj;کاره بود و این وزارت اطلاعات و سپاه بودند که تصمیم می&zwnj;گرفتند چه کسی را بازداشت کنند، برای چه کسی، چه حکمی را در نظر بگیرند. در اصل قاضی&zwnj;ها مأمور ابلاغ حکم بازجوها بودند، اما آنان هیچ نقشی نداشتند. وقتی دادگاه&zwnj;های یک دقیقه&zwnj;ای برگزار می&zwnj;شود، مشخص است که از قبل همه&zwnj;چیز تعیین شده است که برای کدام زندانی چه حکمی را وزارت اطلاعات در نظر گرفته است. احکام از قبل مشخص بود.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">موارد زیادی ما داشتیم که بازداشت انجام می&zwnj;شد، بدون این که از دادستانی حکمی باشد. وزارت اطلاعات خودش شخصاً اقدام می&zwnj;کرد یا ماموران سپاه خودشان رسماً اقدام به بازداشت می&zwnj;کردند، بدون این که اصلاً دادستانی در جریان باشد یا حکمی را صادر کرده باشد. من فکر می&zwnj;کنم که بعد از انتخابات در عمل قوه قضاییه هیچ نقشی نداشت و دادستانی هیچ نقشی را ایفا نمی&zwnj;کرد، اما در نهایت این دادستانی بود که باید پاسخگوی کارهای وزارت اطلاعات و سپاه می&zwnj;شد.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">از نظر قانونی توضیحاتی قرار بود درباره زندانیان به تمامی رسانه&zwnj;ها، خبرنگاران و افکارعمومی در ایران داده شود. این جا این دادستان بود که می&zwnj;آمد و نقش خود را بازی می&zwnj;کرد.&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <blockquote> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><img width="180" height="206" align="absMiddle" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/saeed_pourheidar-262x300.jpg" /></div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">سعید پورحیدر:&nbsp;&nbsp;من به فکر این بودم که چندسال دیگر وقتی تمام این اوراق قرار است گذاشته شود توی موزه، دخترم برنگردد به من بگوید: بابا بازجوی تو سواد نداشت، تو چرا جواب دادی بهش؟&nbsp;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> </blockquote> <div dir="RTL"><b>دندان&zwnj;های شکسته در بازجویی</b></div> <blockquote> </blockquote> <div dir="RTL">چند دندان سمت چپ بالای سعید پورحیدر در بازجویی&zwnj;های پس از انتخابات شکسته شده است: &quot;این یادگار یکی از آن جلسات بازجویی پس از انتخابات ۸۸ بود. در جلسات بازجویی یکی از تفریحات زندانیان سیاسی سربه&zwnj;سر گذاشتن بازجوها بود. واقعاً بعضی از بازجوها از نظر سواد و دانش و شعور خیلی پایین بودند و این نوعی توهین محسوب می&zwnj;شد به بچه&zwnj;های زندانی سیاسی که چنین آدم بی&zwnj;سوادی بخواهد با اینها بحث کند. خیلی از دوستان اینها را دست می&zwnj;انداختند. آخر و عاقبت دست انداختن این بازجوها برای من هم در یکی از همین جلسات بازجویی، عصبانی شدن آنها و شکسته شدن دندان&zwnj;هایم بود.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">داستانش از این قرار بود که بازجو آمد از من پرسید، در کدامیک از اغتشاش&zwnj;های تهران حضور داشتی؟ گفتم اگر منظورت از اغتشاشات، گردهمایی&zwnj;ها و تظاهرات است که در همه&zwnj;شان حضور داشتم. گفت پاشو، پس باید این را مکتوب کنیم و بنویسیم. برداشت برای من روی برگه بازجویی سئوالی را نوشت. او نوشت: در کدامیک از اختشاشات تهران حضور داشتی؟ اغتشاش را با خ نوشته بود که یک غلط املایی بود. من هم در جواب نوشتم: در هیچکدام. او ناگهان عصبانی شد و شروع کرد ناسزا و فحاشی کردن، که مگر ما مسخره تو هستیم. مگر تو همین الان نگفتی که در همه&zwnj;شان بودی، پس چرا اینجا نوشتی در هیچکدام؟ گفتم والا اگر منظورتان اغتشاش است، من در همه اغتشاش&zwnj;ها بودم، اما در هیچ اختشاشی حضور نداشتم. او عصبانی شد و شروع کرد فحاشی کردن و از پشت موهای من را گرفت و سرم را به دسته صندلی کوبید و چندبار هم به دیوار زد. این بازجوی بد من بود. این کسی بود که نقش پلیس بد را بازی می&zwnj;کرد. من در حالی که سه، چهارتا دندان در دهانم شکسته بود و از دهانم خون می&zwnj;آمد و درد خیلی شدیدی داشتم، همان&zwnj;جا در اتاق بازجویی مرا رها کرد تا یکساعت. بعد یک بازجو دیگر آمد که تا حدودی رفتارش انسانی&zwnj;تر نسبت به بازجو قبلی بود. به من گفت چه کار کردی با این همکارمان، خیلی عصبانی است. چه بهش گفتی؟ داستان را تعریف کردم. حالا داشتم به زور صحبت می&zwnj;کردم.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">گفتم، والا داستان از این قرار است. ایشان به من می&zwnj;گوید در کدام اغتشاش بودی، بعد می&zwnj;نویسد اختشاش. گفت، خب حالا همکارمان خسته بود و یک چیزی را اشتباه نوشته، اشکالی نداره. گفتم، نه! درست است که اشکالی ندارد، ولی من بیشتر به فکر خودم بودم. گفت چرا به فکر خودت بودی؟ منظورت چیه؟ گفتم: من به فکر این بودم که چندسال دیگر وقتی تمام این اوراق قرار است گذاشته شود توی موزه، دخترم برنگردد به من بگوید: بابا بازجوی تو سواد نداشت، تو چرا جواب دادی بهش؟ گفت: مگر قرار است ما اینها را بگذاریم توی موزه؟ گفتم: نه شما قرار نیست بگذارید توی موزه. رژیم بعدی که سر کار بیاید، شما بالاخره چند سال دیگر می&zwnj;روید، مثل رژیم گذشته که شما اسناد آن دوران را گذاشتید، یک کسی هم می&zwnj;آید این اسناد شما را می&zwnj;گذارد. گفتم: من بیشتر توی آن فکر بودم. به فکر بیشتر خودم بودم که چه جوابی باید به دخترم بدهم.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">وقتی این را گفتم، این بازجوی خوب هم خیلی عصبانی شد و گفت تو انگار آدم بشو نیستی. من بروم همان همکار قبلی&zwnj;مان را صدا بزنم بیاید. بعد مرا برگرداندند توی اتاق و فقط دوتا قرص مسکن به من برای این وضع دندانم دادند، تا سه&zwnj;روز. بعد از سه&zwnj;روز مرا بردند بهداری که به وضع دندانم رسیدگی کنند، که نکردند.&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>ترک ایران و پناهجویی در ترکیه</b></div> <div dir="RTL"><b>&nbsp;</b></div> <div dir="RTL"><img vspace="10" hspace="10" border="10" align="left" alt="" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/9_2.jpg" />سعید پورحیدر از فعالان سیاسی پس از دریافت پنج سال حکم با قید وثیقه آزاد شد و در این فاصله خود را به ترکیه رساند. وی در این زمینه می&zwnj;گوید: &quot;سال ۲۰۱۱ بعد از این که پنج سال حکم زندانم در دادگاه تجدید نظر استان تهران تأیید شد، به ناچار از کشور خارج شدم و خودم را به ترکیه رساندم، به دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان خودم را معرفی کردم. الان حدوداً هشت&zwnj;ماه است که در ترکیه هستم.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">ترکیه مناسب&zwnj;ترین گزینه برای من بود و از آنجا که به صورت غیر قانونی از کشور خارج شدم. نزدیک&zwnj;ترین جا ترکیه بود. با چند نفر از دوستانم تحقیق اولیه کرده بودم که کجا خوب و بهتر هست. مثلاً گزینه&zwnj;هایی مثل عراق و ترکیه وجود داشت و یا این که مستقیم خودت را به آن کشور مقصد برسانی. خیلی&zwnj;ها این کار را می&zwnj;کنند و می&zwnj;روند مستقیماً به کشور مقصد. در این مدتی که اینجا بودم و با خیلی از دوستان صحبت کردم، با کسانی که به عراق رفته بودند یا افرادی که به&zwnj;طور مستقیم به کشور سومی رفتند صحبت کردم. تجربه این را می&zwnj;گوید که بهترین جا برای اقدام به پناهندگی، برای کسانی که ناچاراً از کشور خارج می&zwnj;شوند، همین ترکیه است.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">اگر پناهجویی واقعاً جانش در خطر باشد و بتواند سازمان ملل را قانع کنند که اگر به ایران برگردند جان&zwnj;شان در خطر است و مسائلی برای&zwnj;شان اتفاق می&zwnj;افتد، در همین ترکیه کارشان به راحتی و سریع&zwnj;تر انجام می&zwnj;شود و می&zwnj;توانند به کشور سومی بروند. اما به&zwnj;هرحال زندگی پناهجویی مشکلات خاص خودش را دارد. به&zwnj;ویژه برای کسانی که با خانواده می&zwnj;آیند، بچه دارند. یا دختران مجرد. پسران مجرد هم سختی&zwnj;هایی دارند، اما مشکلات آنان کمتر از دختران مجرد و خانواده&zwnj;ها است. اینجا در ترکیه هیچ امکانات و خدماتی به پناهجوها تعلق نمی&zwnj;گیرد. از طرف سازمان ملل هیچ حمایتی نمی&zwnj;شود. در صورتی که به پناهجویانی که عرب هستند، کمک مالی هم می&zwnj;شود، اما عرب&zwnj;ها را هیچ&zwnj;وقت در شهری که ایرانی&zwnj;ها هستند نگه نمی&zwnj;دارند، چون به آنها کمک مالی می&zwnj;کنند.</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL">به ایرانی&zwnj;ها نمی&zwnj;دانم به چه دلیل کمکی نمی&zwnj;شود که هیچ، پولی هم از آنها می&zwnj;گیرند به&zwnj;عنوان پول خاک که این هم باز یک چیز سلیقه&zwnj;ای است. یعنی بعضی شهرها می&zwnj;گیرند و بعضی شهرها نمی&zwnj;گیرند. مبلغی هم که می&zwnj;گیرند باز مبلغ واحد و مشخصی نیست. این پول خاک هم برای بعضی&zwnj;ها، مثلاً برای کسانی که دو، سه یا چهار سال اینجا مانده&zwnj;اند، اگر این پول خاک را ندهند، پلیس ترکیه اجازه خروج به آنها نمی&zwnj;دهد و مبلغش اگر جمع شود در مدت چندسال، برای بعضی&zwnj;ها واقعاً پرداخت&zwnj;اش مشکل است و با مشکل مواجه می&zwnj;شوند. چون باید هزینه&zwnj;های زندگی را اینجا خودشان تامین کنند. خانه بگیرند برای خودشان و هزینه&zwnj;های خورد و خوراک، اجاره خانه، پول آب، برق، گاز، تلفن، اینترنت و خیلی از مسائل ریز و درشت دیگر نیز هست که شرایط زندگی پناهندگی را تا حدودی سخت می&zwnj;کند.&quot;</div> <div dir="RTL">&nbsp;</div> <div dir="RTL"><b>تصاویر: </b></div> <div dir="RTL">همه نقاشی&zwnj;ها اثر سودابه اردلان و &quot;یادگار&quot; تجربه شخصی این هنرمند از دوران زندانی&zwnj;شدنش به عنوان یک زندانی سیاسی است.<br /> &nbsp;</div>

این مطلب را پسندیدید؟ کمک مالی شما به ما این امکان را خواهد داد که از این نوع مطالب بیشتر منتشر کنیم.

آیا مایل هستید ما را در تحقیق و نوشتن تعداد بیشتری از این‌گونه مطالب یاری کنید؟

.در حال حاضر امکان دریافت کمک مخاطبان ساکن ایران وجود ندارد

توضیح بیشتر در مورد اینکه چطور از ما حمایت کنید

نظر بدهید

در پرکردن فرم خطایی صورت گرفته

نظرها

نظری وجود ندارد.