نسبت دین و سیاست و حکومت

نظرها

• میر ز ا رضا

  ۸ آبان ۱۳۹۶

  جناب بهرنگ با سلام و با تشکر از گوشزدتان. در اینکه فرمودید مردم ایران اساسأ (اکثرأ) مسلمان نیستند با شما ۱۰۰٪ موافقم. و اینکه نه تنها در ایران بلکه بطور کلی در تمام دنیا این موضوع صادق است. و دو علت اصلی آن : ۱) دور شدن از قرآن؛ و ۲) به تخصصی در آوردن دین خالص (ساده و قابل فهم برای اعراب بیسواد بادیه نشین!!!) و مُلَبَس ساختنش بالخصوص (روحانیت شیعه؛ اهل سنت؛ وهابیّت؛ سَلَفیّت؛ رافعیّت؛ صوفیّت و غیره) قُلْ هُوَ الْقَادِرُ عَلَى أَنْ يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذَابًا مِنْ فَوْقِكُمْ أَوْ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعًا وَيُذِيقَ بَعْضَكُمْ بَأْسَ بَعْضٍ انْظُرْ كَيْفَ نُصَرِّفُ الْآيَاتِ لَعَلَّهُمْ يَفْقَهُونَ بگو: او تواناست که از بالای سرتان یا از زیر پاهایتان عذابی بر شما برانگیزد، یا شما را گروه گروه و حزب حزب به جان هم اندازد، [تا وضعتان به اختلافات سنگین و کینه های سخت بیانجامد،] و مزه تلخ جنگ و خونریزی را به هر گروه شما به وسیله گروه دیگر بچشاند؛ با تأمل بنگر چگونه آیات خود را به صورت های گوناگون بیان می کنیم تا بفهمند. (آیه ۶۵ از سوره ۶ در قرآن) دقت بفرمایید مُلَبَس شدن به شعیه در آیه بالا که همان تکه تکه شدن و نفاق است در دین

• bijan

  ۷ آبان ۱۳۹۶

  دین اسلام هم از جنبه تاریخی و هم از مستندات موجود در منابع آن یک مرام سیاسی محسوب میشود و برای همین جهاد به منزله کسب قدرت از ارکان مهم آن است . بدیهی است که اجرای احکام و گرفتن مالیات و زکات و جزیه از اهل کتاب و بسیاری از مسائل حقوقی و اجتماعی که در مبانی دین صراحت دارد مستلزم داشتن قدرت در سطحی است که انجام این امور ممکن باشد . در گذشته دستگاه حاکمه طبق رسوم ساده و ابتدایی قبیله ای امیر مومنان و یا خلیفه مسلمین بود و چون تعریفی از دولت - ملت نبود ه و ذهنیتی هم از دموکراسی حتی درمیان متفکران آن دوران وجود نداشت همان مدل حکومت امیرسالاری عملن پذیرفته شده بود . امروزه که جهان با پدیده های نو و مکتب های سیاسی و انواع حکومت ها روبرو است تشکیل حکومت دینی در ایران با پیچیدگی ها و ابهام های زیادی روبرو شده که راهی جز جدا کردن دین از حکومت نیست و دین داران هم با تشکیل احزابی مشابه دموکرات مسیحی و سوسیال مسیحی د راروپا میتوانند حضور سیاسی فعال در یک جامعه کثرت گرا داشته باشند .

• بهرنگ

  ۷ آبان ۱۳۹۶

  (4) من ـ اکنون با نظر به این که اسلام ایرانی به نهایت فساد و فضیحت خود رسیده است ـ بر این باورم که روشنفکر دینی در ایران می بایست بتواند همراه مردم به فصلی از دید و درک دینی پایان دهد و فصلی نوین را آغاز کنند. من در این رابطه "نقطه پایان" پیامبر اسلام را پیشنهاد می کنم: ابن هشام می نویسد: [گفته اند چون مکه فتح شد و پیامبر به مکه در آمد] به سخن ایستاد و [از جمله] گفت: "اَلا کُلّ مأثره تحت قدمی". یعنی: "قومیت و قبایلیت (و دارای دیدگاه فرقه ای بودن) به سر آمد. من امروز هر آنچه را که شما تا کنون میراث پدرانتان می دانستید، و آن را در میانتان رسم و سنت می دانستید به زیر دو پایم می گذارم و لگدمال می کنم." در ادامه می نویسد: "پیامبر آیه خواند و گفت: "در دین اسلام انسان ها برابرند. هیچ کس دارای حق امتیازِ مادرزاد نسبت به دیگران نیست." و باید توجه داشت که پیامبر این خطاب را در میان جمعیتی در میان نهاد که اغلب آنان مسلمان نبودند. [نگفت: مسلمانان با هم برابرند؛ گفت: انسان ها با هم برابرند.] (ج 4 ـ متن عربی ـ ص 54) با احترام داو بهرنگ

• بهرنگ

  ۷ آبان ۱۳۹۶

  (3) من گفتن این معنا را در خور توجه می دانم که بگویم: مردم ایران اساساً مسلمان نیستند. آنچه در ایران در جریان است دین نمایی شیعی در پوشش دین اسلام است. نه امام جزو اسلام است؛ نه محرم؛ نه عاشورا؛ نه تاسوعا، نه جماران، نه قبر خمینی، نه مرقد مطهر امامان، نه روضه خوانی، نه روزهای جشن به نام اسلام و نه روزهای عزا به نام اسلام و نه هیچ یک از سنن و عاداتی که در ایران به نام دین مرسوم است. نه آخوند از اجزای دین اسلام است؛ نه دم و دستگاه روحانیتی که آخوند در ایران عَلَم کرده است. حکومت ایران است که این ها را به جامعه جهانی اسلام [از نوع ایرانی] معرفی می کند. و حکومت ایران هزینۀ دین نمایی شیعی خود را از "غصب" و از دزدی و دستبردی که به سفرۀ مردم می زند تأمین می کند. لقمۀ نانی است که از گلوی مردم می بُرد. مردمی که گاه کلیه می فروشند، گاه رَحِمشان را اجاره می دهند، گاه بچه شان را می فروشند، گاه خودکشی می کنند و گاه روسپیگری می کنند. حدود یک سوم جامعه هم دچار اختلالات روحی ـ روانی اند. درصد بزرگی از مردم دچار اعتیادند. درصد بزرگی از مردم به جرم ارتکاب به جرائم جزائی در زندانند. نیمی از جمعیت جامعه به جرم زن بودن در معرض اتهامند. زرتشتی در معرض اتهام است. کُرد و لُر و عرب و بلوچ در معرض اتهام است. سنی و مسیحی و آسوری و یهودی و بهایی همه در معرض اتهام اند. و افکار عمومی کماکان می پرسد: این بیماری از کجاست؟ "حکومت اسلامی" دیگر چیست؟ ریشه در چه دارد؟ آیا به اسلام مربوط است؟ اکنون چه باید کرد؟ ادامه در 4

• بهرنگ

  ۷ آبان ۱۳۹۶

  (2) علیجانیِ عزیز! روشنفکر دینی کجای معادله قرار گرفته است؟ افکار عمومی ـ که متوجه درد است ـ نیازمند آن است که بداند این بیماری از کجاست؟ "حکومت اسلامی" دیگر چیست؟ ریشه در چه دارد؟ آیا به اسلام مربوط است؟ این جاست که افکار عمومی نیازمند به روشنفکرِ دانا به فحوایِ دین [روشنفکر دینی] است. پرسش اما کماکان این است که: "این بیماری از کجاست؟ اکنون چه باید کرد؟" برخی به اسم "روشنفکر دینی" مطرح کرده اند که ریشه یابی مسئله اساساً دارای اهمیت نیست؛ راه حل در مثنوی خوانی است. [شفا بخش است.] برخی به اسم روشنفکر دینی مطرح کرده اند که اشکال در بی تجربگی ماست. هر کاری در آغاز مواجه با مشکلات است. مشکلات به مرور درست می شود و ایرادات و اشکالات اصلاح شدنی است. [جان به در برده ها سالم می مانند.] برخی به اسم روشنفکر دینی مطرح کرده اند که اشکال در "بنیادگرایی" است. کافی است که بنیادگرا نباشیم. [کافی است که بیمار نباشیم!] به این ترتیب؛ پرسش حاد و حیاتی همچنان مخاطبِ "دینی" خود را نیافته است. اکنون ایران از آسیب "بیماری اسلام" به ورطۀ انهدام افتاده است. جهان را ـ از بابت این بیماری ـ این جا و آنجا گند گرفته است. خیلی ها در خیلی جاها در حال سم پاشی و عفونت زدایی اند. پرسش این است که این بیماری از کجاست؟ "حکومت اسلامی" دیگر چیست؟ ریشه در چه دارد؟ آیا به اسلام مربوط است؟ اکنون چه باید کرد؟ ادامه در 3

• بهرنگ

  ۷ آبان ۱۳۹۶

  (1) با سلام به جناب رضا علیجانِ عزیز من نوشته زیر را به رسم پیشنهاد می نویسم: ما در کجای زمان ایستاده ایم؟ در سال 1357 در ایران نظام شاهنشاهی فرو ریخت. جای آن حکومتی به نام اسلام سر زد که به مرور همه را متقاعد کرد که به مراتب دهشتناک تر از حکومت کشیشان در قرون وسطاست. از این جا به بعد جامعۀ ایران ـ و هم جامعۀ جهانی ـ دچار چندین و چند مشکل در رابطه با زیست و زندگانی بشر در عصر حاضر شد. مشکل اجتماعی عین دردی است که بیمار به سبب آن نزد طبیب می رود. آنچه در ایران رخداده مشکلی اجتماعی است که می توان آن را پدیدۀ "بیماری اسلام" [یا شاید بیماری ما ایرانیان] نامید. مشکل اجتماعی را جامعه با پرسش "اکنون چه باید کرد؟" نزد روشنفکر می برد. روشنفکر تلاش می کند که با راه حلی که در معنای درمان است جامعه را مورد خطاب قرار دهد و آنگاه پاسخ خود را در میان نهد. [از قدیم رسم است که گفته اند: دِیه بر عاقله است!] در جوامع داخل آدم رسم است که مشکلات اجتماعی را به دانشگاه می برند. مردم در ایران از این امکان محروم اند. این است که پرسش "اکنون چه باید کرد؟" کمتر برخوردار از مخاطب "مسئول" گردیده است. تا کنون در یک فضای هیستریک برخی گفته اند بهتر است خودِ بیمار را بکُشیم. برخی گفته اند بیایید با هر آن چه که اکنون نشانگر این بیماری است ـ در سطح جهان ـ مبارزه کنیم. ادامه در 2