پشتيبانی گروه‌هايی از زنان کشورهای منطقه از حقوق برابر زنان ليبی
<p>گروه‌هايی از زنان ايرانی، افغانی، مصری، تونسی و کُرد با انتشار بيانيه مشترکی از حقوق برابر زنان ليبی پشتيبانی کردند.</p> <!--break--> <p><br /> اين گروه از زنان بيانيه خود را با انتقاد شديد از سخنان مصطفی عبدالجليل، رئيس شورای ملی انتقالی ليبی در مراسم اعلام "آزادی ليبی" آغاز کرده‌اند.</p> <p><br /> مصطفی عبدالجليل، در اين مراسم که سه روز پس از مرگ معمر قذافی، رهبر سابق اين کشور در روز يکشنبه اول آبان ۱۳۹۰ و در شهر بنغازی برگزار شد، از لغو ممنوعيت چندهمسری در ليبی خبر داد.</p> <p><br /> رئيس شورای ملی انتقالی ليبی گفت: "کشور ما يک کشور اسلامی است. ما شريعت اسلام را به‌عنوان پايه و اساس قانون‌گزاری انتخاب کرده‌ايم و هر قانونی که مغاير با اصول شريعت اسلامی باشد، رد خواهد شد."</p> <p><br /> زنان امضا‌کننده بيانيه اين سخنان را "تراژدی تبعيض عليه زنان" دانسته‌اند که خواهان استقرار قوانين مردسالارانه زير عنوان قانون شريعت است.</p> <p><br /> آن‌ها نوشتند: "اظهارات رئيس شورای موقت ليبی نشان داد که اولويت اصلی حاکميت جديد ليبی تضعيف حقوق زنان است."</p> <blockquote> <p><br /> <img width="200" height="95" align="middle" src="http://zamanehdev.redbee.nl/u/wp-content/uploads/libizan2.jpg" alt="" />زنان امضاکننده بيانيه: امروز دفاع از حقوق زنان در ليبی، نه تنها جلوگيری از تکرار ترکيب ناميمون دين و دولت با يکديگر است بلکه نشانه آگاهی رشديافته جهانی زنان در حمايت از حقوق خودشان نيز است</p> </blockquote> <p>اين زنان با تأکيد بر اين‌که "تاريخ حضور و مبارزات زنان در صحنه و پشت صحنه انقلابات و تحولات هر کشوری انکارناپذير است"، افزوده‌اند: "اما زنان و حقوق‌شان از صحنه اجتماعی و حقوق اجتماعی، شهروندی، انسانی و جنسيتی حذف و مورد تحقير قرار می‌گيرند."</p> <p><br /> آن‌ها در بيانيه خود می‌نويسند: "اعلام قانونی کردن تبعيض عليه حقوق زنان در ليبی اتفاق تازه‌ای نيست، اين داستان پيشتر در ايران پس از انقلاب اسلامی، در افغانستان پس از به‌قدرت رسيدن طالبان، در عراق پس از سقوط صدام و… تکرار شد."</p> <p><br /> اين گروه از زنان تازگی موضوع را "قدرتمندی زنان در جهان و عدم سکوت آنان نسبت به سرنوشت خودشان و خواهران‌شان" دانسته‌اند.</p> <p><br /> زنان همچنين گفته‌اند تشکيل "ائتلاف‌ها، گروه‌ها، بلاگ‌ها و فراخوان‌ها" در ميان زنان ليبی نشان می‌دهد که آن‌ها ساکت نيستند.</p> <p><br /> زنان امضاکننده بيانيه نوشته‌اند: "زنان ليبی تنها نيستند. زيرا مسائل ما زنان از يکديگر جدا نيست. همان قدر که تبعيض و خشونت عليه زنان امری جهانی است اعتراض عليه حذف، خشونت و تبعيض نيز ضرورتی جهانی است. امروز دفاع از حقوق زنان در ليبی، نه تنها جلوگيری از تکرار ترکيب ناميمون دين و دولت با يکديگر است بلکه نشانه آگاهی رشديافته جهانی زنان در حمايت از حقوق خودشان نيز است."</p> <p><br /> اين گروه از زنان در پايان بيانيه خود از همه سازمان‌های زنان در جهان خواسته‌اند که به تشکيل "حلقه حمايتی و همراهی با زنان ليبی" اقدام کنند.</p> <p><br /> از ميان امضاکنندگان اين بيانيه می‌توان به گروه‌های ايرانی تغيير برای برابری، تا قانون خانواده برابر، کانون زنان ايران و چندين گروه و نهاد زنان کرد و ايرانی در سوئد، آلمان و اتريش؛ همچنين گروه افغانی زنان جوان برای تغيير؛ گروه تونسی مانيفست آزادی؛ گروه مصری تکنيک‌های ارتباطی مناسب برای توسعه؛ اشاره کرد.</p> <p><br /> </p>
گروه‌هايی از زنان ايرانی، افغانی، مصری، تونسی و کُرد با انتشار بيانيه مشترکی از حقوق برابر زنان ليبی پشتيبانی کردند.
اين گروه از زنان بيانيه خود را با انتقاد شديد از سخنان مصطفی عبدالجليل، رئيس شورای ملی انتقالی ليبی در مراسم اعلام "آزادی ليبی" آغاز کرده‌اند.
مصطفی عبدالجليل، در اين مراسم که سه روز پس از مرگ معمر قذافی، رهبر سابق اين کشور در روز يکشنبه اول آبان ۱۳۹۰ و در شهر بنغازی برگزار شد، از لغو ممنوعيت چندهمسری در ليبی خبر داد.
رئيس شورای ملی انتقالی ليبی گفت: "کشور ما يک کشور اسلامی است. ما شريعت اسلام را به‌عنوان پايه و اساس قانون‌گزاری انتخاب کرده‌ايم و هر قانونی که مغاير با اصول شريعت اسلامی باشد، رد خواهد شد."
زنان امضاکننده بيانيه اين سخنان را "تراژدی تبعيض عليه زنان" دانسته‌اند که خواهان استقرار قوانين مردسالارانه زير عنوان قانون شريعت است.
آن‌ها نوشتند: "اظهارات رئيس شورای موقت ليبی نشان داد که اولويت اصلی حاکميت جديد ليبی تضعيف حقوق زنان است."
اين زنان با تأکيد بر اين‌که "تاريخ حضور و مبارزات زنان در صحنه و پشت صحنه انقلابات و تحولات هر کشوری انکارناپذير است"، افزوده‌اند: "اما زنان و حقوق‌شان از صحنه اجتماعی و حقوق اجتماعی، شهروندی، انسانی و جنسيتی حذف و مورد تحقير قرار می‌گيرند."
آن‌ها در بيانيه خود می‌نويسند: "اعلام قانونی کردن تبعيض عليه حقوق زنان در ليبی اتفاق تازه‌ای نيست، اين داستان پيشتر در ايران پس از انقلاب اسلامی، در افغانستان پس از به‌قدرت رسيدن طالبان، در عراق پس از سقوط صدام و… تکرار شد."
اين گروه از زنان تازگی موضوع را "قدرتمندی زنان در جهان و عدم سکوت آنان نسبت به سرنوشت خودشان و خواهران‌شان" دانسته‌اند.
زنان همچنين گفته‌اند تشکيل "ائتلاف‌ها، گروه‌ها، بلاگ‌ها و فراخوان‌ها" در ميان زنان ليبی نشان می‌دهد که آن‌ها ساکت نيستند.
زنان امضاکننده بيانيه نوشته‌اند: "زنان ليبی تنها نيستند. زيرا مسائل ما زنان از يکديگر جدا نيست. همان قدر که تبعيض و خشونت عليه زنان امری جهانی است اعتراض عليه حذف، خشونت و تبعيض نيز ضرورتی جهانی است. امروز دفاع از حقوق زنان در ليبی، نه تنها جلوگيری از تکرار ترکيب ناميمون دين و دولت با يکديگر است بلکه نشانه آگاهی رشديافته جهانی زنان در حمايت از حقوق خودشان نيز است."
اين گروه از زنان در پايان بيانيه خود از همه سازمان‌های زنان در جهان خواسته‌اند که به تشکيل "حلقه حمايتی و همراهی با زنان ليبی" اقدام کنند.
از ميان امضاکنندگان اين بيانيه می‌توان به گروه‌های ايرانی تغيير برای برابری، تا قانون خانواده برابر، کانون زنان ايران و چندين گروه و نهاد زنان کرد و ايرانی در سوئد، آلمان و اتريش؛ همچنين گروه افغانی زنان جوان برای تغيير؛ گروه تونسی مانيفست آزادی؛ گروه مصری تکنيک‌های ارتباطی مناسب برای توسعه؛ اشاره کرد.
نظرها
مینا
چه خوب که زنان منطقه اخبار یکدیگر را دیده بانی می کنند