چهار زن برنده نوبل صلح: اعتراض به دولت ایران و درخواست از آن
چهار زن برنده نوبل صلح طی صدور بیانیه‌ای از دولت ایران خواستند در مورد وقایع اخیر و دستگیری‌های گسترده در واکنش به تجمعات صلح آمیز، تحقیقات مستقل انجام داده و فورا تمام بازداشت شدگان را آزاد و ناقضان حقوق بشر را شناسایی و مجازات کند.
جدی ویلیامز، شیرین عبادی٬ توکل کرمان، لیما گبوی
چهار زن برنده نوبل صلح طی صدور بیانیه‌ای از دولت ایران خواستند در مورد وقایع اخیر و دستگیر‌های گسترده در واکنش به تجمعات صلح آمیز، تحقیقات مستقل انجام داده و فورا تمام بازداشت شدگان را آزاد و ناقضان حقوق بشر را شناسایی و مجازات کند. آنها همچنین حمایت خود را از خواسته‌های مشروع اقتصادی و حقوق بشری مردم ایران اعلام کردند.
متن کامل بیانیه به شرح زیر است:
چهار زن برنده نوبل صلح از دولت ایران خواستند که به حقوق معترضان احترام بگذارد
برندگان جایزه نوبل صلح شیرین عبادی، جودی ویلیامز، لیما گبوی و توکول کرمان، از جمهوری اسلامی ایران خواستند تا در مورد استفاده از خشونت، به ویژه خشونت‌های کشنده و دستگیری‌های دسته جمعی در واکنش به اعتراضات در ۷۵ شهر در سراسر کشور، که از ۲۸ دسامبر ۲۰۱۷ شروع شده بود، تحقیقات مستقل انجام دهد. دولت باید به اعضای پارلمان ایران و مقامات حقوق بشری سازمان ملل، یعنی گزارشگر ویژه ایران، اجازه انجام تحقیقات موازی دهد. برندگان صلح نوبل همچنین خواستار آزادی فوری فعالان و معترضانی شدند که صرفا برای تجمعات صلح آمیز و بیان عقاید خود بازداشت شده‌اند. آنها خواستار پاسخگویی ناقضان حقوق بشر شدند..
طبق گزارش‌های دولتی، در هفت روز از اعتراضات، حداقل ۲۲ تن در خیابان‌ها کشته شدند. یک عضو پارلمان ایران تأیید کرد که مقامات حدود ۳۷۰۰ معترض را در سراسر کشور دستگیر کرده‌اند. حداقل دو تن از این معترضین در زمان بازداشت جان باخته‌اند. اعضای پارلمان ایران همچنین خاطر نشان کردند که ۹۰ فعال دانشجویی توسط نیروهای امنیتی بازداشت شده‌اند که اکثر آنها در هیچ اعتراض خیابانی دخیل نبوده‌اند اما به عنوان یک اقدام پیشگیرانه بازداشت شده‌اند. بسیاری از معترضان همچنان در بازداشت هستند و از شرایط بازداشت و نحوه نگهداری آنها اطلاعات کمی موجود است.
در واقع جمهوری اسلامی ایران برای چندین دهه حقوق شهروندان ایرانی را که تحت قانون اساسی و قانون بین المللی حقوق بشر به رسمیت شناخته شده است نادیده گرفته است. آزادی بیان و آزادی تجمعات صلح آمیز به شدت سرکوب می‌شود. مقامات به طور مرتب استانداردهای محاکمه عادلانه را نادیده گرفته و بدرفتاری در زندانها یک امر عادی است. مردم ایران با تبعیض سیستماتیک بر اساس جنسیت، قومیت و مذهب مواجه هستند.
علاوه بر این، مقامات سیاست‌های اقتصادی را دنبال می‌کنند که پاسخگوی نیازهای مردم، به ویژه در شهرهای کوچک و روستاهایی که اعتراضات اخیر در آنها رخ داده، نبوده است. دولت دارای بودجه نظامی عظیمی است و منابع مالی را صرف دخالت در کشورهای منطقه می‌کند، در حالی که فقر و بیکاری در داخل کشور ادامه دارد. لغو تحریم‌ها تا به حال تاثیر کمی بر زندگی مردم داشته است و فساد در میان مقامات دولتی به طور گسترده و در سطح بالایی وجود دارد. هنگامی که روزنامه نگاران این سیاست‌ها را مورد سوال قرار می‌دهند یا کارگران تجمعاتی را برای تقاضای دستمزد و شرایط زندگی بهتر سازماندهی می‌کنند، آنها با سانسور و دستگیری روبرو می‌شوند. همه این عوامل مردم را به خیابان‌ها کشاند تا نارضایتی خود را از وضعیت فعلی ابراز کنند.
چهار برنده جایزۀ نوبل صلح از خواسته‌های مشروع اقتصادی و حقوق بشری ایرانیان حمایت کرده و از مقامات ایران خواستند که به آنها پاسخ دهند. ما از جمهوری اسلامی خواستار:
- احترام به حقوق معترضان و بازداشت شدگان و آزادی همه کسانی که به واسطه اقدامات صلح آمیر دستگیر شده اند
- تحقیق و مجازات نقض حقوق بشر
- و توجه به خواسته‌های قانونی اقتصادی و حقوق بشری مردم ایران
هستیم.
جدی ویلیامز، برنده نوبل صلح (۱۹۹۷)
شیرین عبادی، برنده نوبل صلح (۲۰۰۳)
توکل کرمان، برنده نوبل صلح (۲۰۱۱)
لیما گبوی، برنده نوبل صلح (۲۰۱۱)
لینک منبع اصلی: مرکز حامیان حقوق بشر
نظرها
پدرام
چون پنبه ای که در گوش مسئولان فرو رفته منطقا باید با دست بیرون آورده شود و از آنجائی که دستها فعلا مشغول شمردن و بسته کردن مسکوکات و دلارهای بادآورده ای است که از سفره مردم برخاسته و باد های موافق آنها را در جلو ی صاحب منصبان پهن کرده متآسفانه دست بیکاری وجود ندارد که این پنبه را از گوش مبارکشان خارج نماید تا صدای مردم و یا حداقل ندای این بانوان فرهیخته و بلند مرتبه باوجدان را که صدای مظلوم شده اند را بشنوند . همچنان است که بواسطه انباشت اسکناس های رنکارنک که در جلوی چشمشان تلنبار شده قادر به دیدن اوضاع هم نیستند و فقط همان چشم انداز دلنواز دلارها و سکه های طلا را می بینند. اما نگرانی از این بابت است که استمرار این بی خبری سبب شود تا شاید دست دیگری این پنبه را خارج نماید و با پراکندن تل دلارها و طلاها افق دید ایشان را زاویه ای فراخ تر ببخشد ولی بعید نخواهد بود آن هنگام چشم انداز ها نه تنها دلنواز نخواهد بود که دهشتناک و پریشان ساز. ایکاش نجوایی درونی نه در گوش سر که در گوش جانشان تلنگری بنوازد و وجدان های بخواب رفته شان را قبل از آنکه دیر شود و بامداد رحیل از برایشان فرا رسد همراه چشم هایشان بیدار نماید.