می‌خواهم آزادانه در خیابان قدم بزنم!

نگاهی به کارزار #نه_به_آزار_و_اذیت_زنان افغانستان

آزار و اذیت یکی از چالش‌هایی‌ست که اکثر زنان با آن روبرو هستند. این ناهنجاری اجتماعی در سطوح مختلف، در اکثر جوامع سد راه زنان است. بدرفتاری در خیابان، دانشگاه و محیط شغلی از رایج ترین روش‌های دلسرد کننده و بازدارنده زنان از سهم‌گیری و مشارکت فعال آنان در امور اجتماعی است که باعث می‌شود زنان از متن جامعه کنار زده شوند.

كارزارِ #نه_به_آزار_و_اذیت_زنان از تاريخ هشت مارس سال ۱۳۹۶ توسط گروهی از جوانان فعال حقوق زنان در افغانستان شروع به کار کرد. این کارزار بنابر دلایلی چون، سکوت و تحمل زنان در برابر انواع آزار و اذيت‌ها، بي‌تفاوتي و جدي نگرفتن این قضایا از سوي دولت و نهادهای عدلی و قضایی، فرهنگ معافيت از مجازات مرتكبان، بلند رفتن آمار قضايای آزار و اذيت جنسي در محيط‌هاي مختلف از يك سو، عدم تطبيق قوانين نافذه و عدم وجود مكانيزم‌هاي بررسی این قضايا در ادارات دولتي، خصوصي، دانشگاه ها و محلات از سوی دیگر، به صورت خودجوش شکل گرفت.

این کمپین اهداف ذیر را دنبال می‌کند:

نه گفتن به آزار و اذیت علیه زنان

پاسخگو قرار دادن دولت در برابر این قضایا

به چالش کشیدن وضعیت فعلی و مبارزه در برابر تبعیض‌های جنسیتی

ترویج فرهنگ سالم شهری و آگاهی از حقوق شهروندی همدیگر

گسترش فعالیت‌های رضاکارانه{داوطلبانه} جهت بهبود وضعیت کنونی

با توجه به درنظر داشت چالش های موجود فرا راه زنان، ماده بیست و دوم قانون اساسی افغانستان که هر نوع تبعیض بین اتباع افغانستان را ممنوع کرده و برابری زن و مرد را در برابر قانون تسجیل می نماید، داشتن محیط مصون و عاری از هر نوع آزار و اذیت را حق زن می داند . از این رو برای بستر سازی و نهادینه ساختن این فرهنگ، نیاز است تا در زمینه ی ذهنیت سازی و آگاهی مردم از حقوق شهروندی همدیگر اقدامات موثر و عملی صورت گیرد تا از شدت این ناهنجاری در جامعه کاسته شود. این ماده به ما کمک کرد در این راه گام برداریم.

شاید برای خوانندگان «دیگری» جالب باشد که درمورد شعارهایی این کارزار بدانند برخی از شعارهایی که ما در این کارزار نوشتیم عبارت اند از

مصونیت حق هر زن است

ما خواهان مجازات مرتکبان آزار و اذیت زنان هستیم

من محیط امن تحصیلی می خواهم

من مصونیت شغلی می خواهم، این حق من است

من جاده امن میخواهم، خیابان آزاری جرم است

می خواهم آزادانه در خیابان قدم بزنم

این کارزار بخاطر بلند بردن سطح اگاهی مردم با راه اندازی برنامه های مختلف مانند دیوارنگاری در دانشگاه کابل با شعارهای مذکور و  برگزاری سمینار آگاهی دهی در لوی ثارنوالی(دادستانی کل)  کابل و به علاوه دیوار نگاری در دیوارهای آن تلاش کرد اگاهی مردم در مورد نیاز زنان به محیط امن را بالا ببرد.

متاسفانه به دلیل مشکلات امنیتی و اقتصادی، نمی توانیم همه شهرهای افغانستان را تحت پوشش قرار دهیم. این کارزار خودجوش است و ما فعالان با بودجه شخصی و بدون کمک مالی از سوی هیچ نهادی این کارزار را شروع کردیم. به تبع با موانعی برای حضور در شهرهای دیگر مواجه هستیم. چون افغانستان یک کشور بشدت سنتی است و با پشت سر گذاشتن چند دهه جنگ، اکثریت مردم از نعمت سواد محروم شدند. مبارزه برای حقوق زنان در چنین وضعیتی کماکان با دشواری هایی روبرو است.  نوع خشونت در ولایات متفاوت تر از شهرهاست. چون در ولایت ها زنان بیشتر در خانه هستند و هیچ گونه فعالیت درون اجتماع ندارند تا مورد آزار و اذیت خیابانی قرار بگیرند. ولی متاسفانه خشونت های خانوادگی در این ولایت ها بیشتر به چشم می خورد و زنان بنابر دلایل مختلف،  مثل عدم آگاهی از حقوق اساسی خود و نهادینه شدن این ازار اذیت و دلایل دیگر، دست به خودکشی یا خودسوزی  می زنند . مجبور می شوند فرار نماید و به خانه های امن پناه ببرد و بیشتر زنان مهر سکوت به لب زده و این وضعیت را با تمام مشکلات تحمل می کنند.

باید یادآورد شد که نوع مبارزه در این ولایت ها نسبت به شهرها متفاوت است. در شهرها مردم به حداقل اگاهی رسیده اند و مبارزه نسبت به ولایت ها دشوار نیست.

ما با در نظر گرفتن شرایط و رسم و رواج حاکم در جامعه کوشش  می کنیم مثلا از طریق سمینارهای آگاهی دهی و ایجاد کمیته های رسیدگی به مشکلات زنان به کارهای خود را ادامه دهیم. تا فعلا کارکردهای عملی ما در دانشگاه کابل و و دانشگاه ولایت پروان با حضور دانشجویان بوده است و همچنان برگزاری سمینار در لوی ثارنوالی  (دادستانی کل)  البته علاقمند گستریش این کارزار در ولایت و شهرای دور دست هستیم ولی متاسفانه به دلیل مشکلاتی که قبلا ذکر شد فعلا نمی توانیم همه شهرهایی افغانستان را تحت پوشش قرار دهیم.

خوشبختانه این کارزار توانست توجه رسانه ها را هم جلب نماید و نشر مقالات بنیان گذاران این کارازار در رسانه های چاپی  و اشتراک در برنامه های مختلف تلویزیونی توانست حمایت بیشتر مردم را به دست آورد. همچنین از سوی بانوی اول رولا غنی در ارک دولتی تشویق شدیم.

همین که ما دست به کار شدیم و کمپین به راه انداختیم، خودش حرکتی فمینیستی است. در پهلوی ما هزاران نهاد و گردهمایی های مردمی برای برابری زنان کوشیده اند تا بتوانند زنان را به درون اجتماع بیاورند که خوشبختانه فعلا حضور زنان در حکومت و ادارات دولتی و خصوصی و رسانه ها پر رنگتر شده است. این ها  می توانند الگویی برای تحرک زنان دیگر باشد. در این میان می توان از کمپین ( نامم کجاست) و ( من اعتراض دارم) هم نام برد که همه اینها جنبش های زنانه است که از طریق زنان برای زنان به راه انداخته شده اند. امیدواریم تلاش های ما به ثمر برسد.

لینک این مطلب در تریبون زمانه

منبع: