تصویر پلیس و بازداشتگاه در فیلمهای ایرانی چگونه باید باشد؟
منطبق با واقعیت یا منطبق با آنچه که نهادهای سانسورگر تجویز میکنند؟ مدیر عامل «ناجی هنر» میگوید در «متری شیش و نیم» پلیس زیاد از حد کم هوش است.
در سریالها و فیلمهای سینمایی در ایران چه تصویری از پلیس و مأموران امنیتی ارائه میشود؟ مؤسسه فرهنگی هنری «ناجی هنر» از سال ۱۳۷۹ تاکنون نظارت بر تولید فیلمها و سریالهایی که پلیس نقشی در آنها دارد را به عهده گرفته است. مجتبی رشوند، مدیرعامل این مؤسسه میگوید در فیلم «متری شیش و نیم» پلیس به شکل یک فرد کمهوش و بازداشتگاه هم به شکل غیرانسانی نشان داده شده است.
در «متری شیش و نیم»، دومین فیلم بلند سعید روستایی که سینمای ایران در جشنواره فیلم ونیز را هم نمایندگی میکرد بیش از سه هزار بیمار مبتلا به اعتیاد بازی میکنند. تصاویر این فیلم از بازداشتگاهها، و حضور معتادان با چهرهها و هیکلهای از ریختافتاده که در یک دنیای آخرالزمانی در یک فضای خاکستری و آلوده در لولههای سیمانی در حاشیه تهران زندگی میکنند، به تنهایی تکاندهنده است.
نوید محمدزاده و پیمان معادی در این فیلم نقش قاچاقچی و پلیس را ایفا میکنند. (بر گرته فیلمهای دونیرو و آلپاچینو). قرار است که فیلم یک فیلم پلیسی بر محور تعقیب و گریز باشد. تعقیب و گریز اما زود به پایان میرسد و باقی داستان فیلم در بازداشتگاه و در چم و خم دستگاه قضایی اتفاق میافتد. مجتبی رشوند، مدیر عامل مؤسسه «ناجی هنر» که عملاً کار سانسور فیلمهای پلیسی را در قبال ارائه خدمات به تهیهکنندگان اینگونه فیلمها به عهده دارد، در گفتوگو با رسانههای داخلی در انتقاد از «متری شیش و نیم» میگوید:
« روایت این فیلم جوری پیش میرود که تا نیمه داستان قهرمان پلیس است و در نیمه دوم همان شخصیت ضد قهرمان میشود.»
رشوند به عنوان نمونه به سکانسی از این فیلم اشاره میکند که سگ برای یافتن مواد مخدر که در بدن همسر قاچاقچی پنهان شده، مقابل دیدگان فرزند و همسرش به او هجوم میبرد. رشوند اعتقاد دارد که این صحنه تصور کودکان از پلیس را مخدوش میکند:
«نباید بد شدن حال بچهها را در همان پلان میدیدیم. بچه آینده کشور است و گناهی ندارد. چرا تصور او از پلیس را باید خراب کنیم؟ پلیس باید حافظ خانواده باشد.»
در این فیلم، در بازداشتگاه دهها نفر را بدون برخورداری از کمترین امکانات بهداشتی در سلول نگه میدارند. مدیرعامل «ناجی هنر» تلویحاً سعید روستایی را متهم میکند که عامدانه چنین تصویری را از پلیس و بازداشتگاههای ایران ارائه داده است:
«این حجم از آدم را در هیچ زندانی در بازداشتگاه با این ابعاد نگه نمیدارند و معمولا به محیطهای باز با انواع نگهداریهای بهداشتی میبرند تا احیاناً بیماری بین این افراد منتقل نشود. ما نمیتوانیم از این باگهای سیستمی عبور کنیم و توافق کنیم.»
رشوند در ادامه گفتههایش میگوید:
«هر خبرنگاری دلش بخواهد ما میتوانیم برای ورود به هر بازداشتگاهی در سطح کشور به او مجوز بدهیم تا ببیند آیا بازداشتگاهی شبیه آنچه در فیلم "متری شیش و نیم" وجود داشت دیده میشود یا نه؟»
برخلاف فیلمهای هالیوودی، در «متری شیش و نیم» پلیس جدا از روابط خانوادگیاش کنش داستانی دارد و مسأله فساد در دستگاه پلیس هم صرفاً در حد یک سوءتفاهم مطرح میشود. مدیر عامل مؤسسه سانسور فیلمهای پلیسی که خود را «ناجی هنر» نامیده ترجیح میدهد در اینباره و همچنین درباره چهرهای که در «متری شیش و نیم» از یک قاچاقچی به عنوان یک فرد اصلاحناپذیر و لاجرم شایسته اعدام ارائه میشود سکوت کند.
بیشتر بخوانید:
نظرها
نظری وجود ندارد.