مطالبه‌گری ضدکرونایی: فراموش کرده‌ایم که در ایران هم شکلی از سرمایه‌داری حاکم است‎

نظرها

• امان از ایدئولوژی های صعب العلاج!

  ۲۰ فروردین ۱۳۹۹

  امان از ایدئولوژی های صعب العلاج! خواستم با این تیتر کامنت، خلاصه کنم عمده مصائب بشری- دست کم در این دو قرن اخیر- که انبوهی ازانواع ایدئولوژی و نظامنامه ها که بسیاری اش نتیجه تجربیات بشری است و احتمالا اکثریت طراحان و حامیانشان نیاتشان خیر و بشردوستی بوده، اما عاقبت به فجایع و شکست انجامیده! از میان همه این ایدئولوژی ها و نظامنامه هایی طی سالها مطالعه کردم، من موفقترین و بهترینهایش را از لحاظ رفع نیاز عموم بشری و نه فقط طبقات خاص، نظامنامه سوسیال دموکراسی میپسندم، هر چند ایراداتی باز دارد. در حقیقت سرمایه داری از بدو تمدن و شاید قبل از آن وجود داشته، برخی از ترس اینکه اصحاب سرمایه داری بلایی سرشان نیالورند (مافیاییها و دیکتاتوری گماشته سرمایه داران بخصوص!)، واژه نئولیبرالیسم برای نوع بد سرمایه داری برگزیدند!، اما حقیقت سرمایه داری و لیبرالیسم لازم و ملزوم هستند و نو قدیمش چندان فرق ندارد و صرفا ملعبه بازی سیاسی منتقدان و فررا از از دست توحش سرمایه داران خلافکار و وحشی است! سرمایه داری - اساسا- چیزی هیچ بد نیست، چرا که بنا بر ذات غریزی بشریت، اگر انگیزه ثروتمند شدن مردم داشته باشند و از این راه رسیدن به ثروت و رفاه و کسب امتیازات پرشمار سرمایه دار شدن، موجب ایجاد کار و شغل و حمایت از طبقات کارگری و هنرمندان تا مخترعان شوند. تا اینجا اصلا سرمایه داری عالی است. اما وقتی سرمایه داری هیچ مهار نداشته باشد، و جوامع و بخصوص دولتهای مردمی -خوشخیالانه- سرمایه داری را بیمهار و آزاد مطلق کنند، سرمایه داری به سمت غریزی شدن و توحش میرود. اینجاست که میگویم سوسیال دموکراسی تقریبا شبیه نظامنامه های اسکاندیناوی، میتواند موجب مهار و درمان توحش سرمایه داری لجام گسیخته شود. سرمایه اگر مشروطه باشد (یا همالن دموکراتیک مثلا در قالب سوسیال دموکراسی)، میتواند سودمند برای بشریت باشد. اما شروط حداقلی برای برای یک نظامنامه سرمایه داری نسبتا خوب مثلا: 1-سیستم مالیات پلکانی منصفانه، معافیت فقرا و افراد نیازمند کم توان و ناتوان مثل معلولان و... که باعث باز توزیع ثروت میان جامعه و کسب درامد برای دولتها برای اارئه خدمات عمومی و حمایتی بویزه از طبقات ضعیف بیکار و کارگر و.... 2- سیستمهای اجباری بیمه، بازنشستگی، مرخصیهای استعلجی با حقوق و امثالهم باید از سرمایه دارن بگیرند. 3- حق داشتن اتحادیه و سندیکا برای همه از سرمایه دار تا کارگر و دانشجو حتی بیکاران و معتادان! همه باید تشکلی داشته باشند از حقوقشان حمایت و اعلام کنند و حق اعتصاب داشته باشند. چون سندیکا و حق اعتصاب از ابزار مهم مردمی مهار سرمایه داری و جلوگیری از توحشش است. متاسفاانه خوی غریزی کسب ثروت، اگر مهار نشود توسط حاکمیت و دولت، سرمایه دارهایی با میلیاردها دلار ثروت، حتی نمیشوند دستمزد بخور و نمیر بدهند. این را در ایران با مغز جانمان احساس کردیم. برای همین به دلایل مختلف، از خودتحرمیهایی مصنوعی حکومتی (که نقش مافیا و ذی نفعان نفوذی در سیستم موثر بوده)مانند حمایت 40 ساله غیر منطقی از برخی صنایع و صنوفی که منجر شد عاقبت محصولات گرانتر و اما با کیفیت پایین و حتی ویرانگر محیط زیست شود و نمونه واضحش خودروسازی است! خودروسازی وانگر جان و مال و محیط زیست ایران یبوده و متاسفانه همچنان هست! چون با ادعاهای دورغین حمایت چند هزار کارگر مونتاژگرف اجازه رقابت با محصولات وادراتی خارجی ندادند، تحریم خودساخته نظام با نش با همسایگان و جهان غرب و اسرائیل ستیزی، اثبات کرد حتی در بخش قطعه سازی نیز دروغی بیش نیست و قطعه سازان در حقیقت واردکننده هستند و چیزی به نام خودروسازی حقیقی نیست و جز مونتاژ بدکیفیت و پرنقص خودرو و فروش گاه بیش دو برابر قیمت انواع مشابه! این مشت و نمونه خرورا سرمایه داری بیمهار و وحشی شده است که برخی از ترس اسمش را نئولیبرالیسم گذاشتند تا به یک وقت یک سرمایه دار مافیای متعرض جان و مال و حیثیت و.. منتقد نشود!