دموکراسی در آمریکا

<p>محمد رفیع محمودیان - دموکراسی متبلور در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا حساسیت&zwnj;برانگیز، متناقض&zwnj;نما و شگفتی&zwnj;آفرین است. در فرایندی و به شکلی برگزار می&zwnj;شود که نگاه بسیاری را در جهان و نه فقط شهروندان آمریکایی جذب خود می&zwnj;کند.</p> <!--break--> <p>همزمان همه نیز نقد خود را بدان دارند. محدودیت&zwnj;ها و ضعف&zwnj;های آن از همه سوی مورد اشاره و تحلیل قرار گرفته است. شفافیت نسبی آن تا حد زیادی کار منتقدین را آسان ساخته است. ولی همزمان کمتر انتخاباتی در جهان چنین حساسیت&zwnj;برانگیز است. رسانه&zwnj;های همگانی در جهان از آن آنگونه می&zwnj;نویسند که گوئی امری متعلق به زندگی روزمره جهانیان است. در خود آمریکا نیز چنان امکانات، وقت و توانی مصرف آن می&zwnj;شود که گوئی سرنوشت شهروندان به تمامی در گرو فرجام آن قرار دارد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>در حالیکه تحولات و نمودهای چندانی، همچون میزان کم و در حال کاهش مشارکت و قدرت هر چه محدودتر رئیس&zwnj;جمهور در اداره امور حکایت از اهمیت هر چه کمتر این انتخابات دارند حساسیت بدان فوق&zwnj;العاده است. به&zwnj;گونه&zwnj;ای عقلائی و منطقی نباید جز گروهی خاص از مردم آمریکا متشکل از سیاستمداران و شیفتگان به امور همگانی بدان حساسیت و دلبستگی نشان دهند ولی در جهان واقع بخش مهمی از نخبگان، قدرتمداران و کنشگران سیاسی و اجتماعی آمریکا با جان و دل درگیر آن هستند. بگذارید اول (١) به عوامل کاهنده اهمیت این انتخابات و دموکراسی نهفته در آن بپردازیم، سپس (٢) به نمودهای اهمیت آن برای جامعه آمریکا اشاره&zwnj;هائی داشته باشیم و در نهایت (٣) این تناقض را توضیح دهیم و ببینیم چرا دمکراسی آمریکایی چنین حساسیت&zwnj;برانگیز و شگفتی&zwnj;آفرین است.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>١- محدودیت&zwnj;های دموکراسی آمریکایی</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>دموکراسی نمایندگی در آمریکا یکی از محدودترین دموکراسی&zwnj;های انتخاباتی غرب است. میزان مشارکت در انتخابات ریاست جهموری آن در چهار دهه اخیر هیچگاه از ۶۰ درصد فراتر نرفته است. در انتخابات میان&zwnj;دوره&zwnj;ای کنگره میزان مشارکت باز نیز پائین&zwnj;تر است. در لایه&zwnj;های پائین جامعه و در میان اقشار پائینی شوق چندانی برای مشارکت در فرایند انتخابات وجود ندارد. انتخابات ریاست جمهوری آمریکا بیشتر پدیده&zwnj;ای متعلق به طبقه متوسط است. همزمان بدیل&zwnj;های موجود برای انتخاب به&zwnj;شدت محدود هستند. دو حزب دموکزات و جمهوری&zwnj;خواه نامزدهای اصلی را ارائه می&zwnj;دهند. احزاب دیگر از نظر امانات مادی و توان بسیج افکار عمومی در فاصله بسیار زیادی با آن دو حزب قرار دارند. در دو حزب اصلی نیز نوعی الیگارشی خانوادگی (بوش، کندی و رامنی) برقرار است. محدودیت بدیل&zwnj;ها به&zwnj;شکلی دیگر نیز فوق&zwnj;العاده محدود است. بودجه اصلی فعالیت&zwnj;های تبلیغاتی نامزدها را اشخاص حقیقی تأمین می&zwnj;کنند. ثروتمندان چه به&zwnj;صورت شخصی و چه به&zwnj;وسیله شرکت&zwnj;های خود بخش اصلی بودجه تبلیغاتی نامزدها را فراهم می&zwnj;آورند. برخی از سرمایه&zwnj;داران چنان در این زمینه فعال هستند که همیشه نگرانی از آن وجود دارد که آنها نامزد را به خود و سرمایه شخصی خویش وابسته می&zwnj;سازند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>از سوی دیگر، توان رئیس جمهور آمریکا در تعیین سرنوشت جامعه بیش از پیش کاهش یافته است و معلوم نیست که آیا اصلاً مقام ریاست جمهوری و بدان خاطر دموکراسی نمایندگی از اهمیتی برخوردار است یا خیر. سرمایه&zwnj;داری امروز، به&zwnj;طور کلی و به&zwnj;ویژه در آمریکا، توانمندتر و خودپوتر از آن است که به مهار سیاست و فرمان دولت درآید. دولت دیرگاهی است که در آمریکا ناتوان و همچنین بی&zwnj;میل به اِعمال قدرت بر سرمایه است. افکار عمومی نیز امروز با دخالت دولت در عرصه کارکرد سرمایه مخالف است. دولت با سیاست&zwnj;های مالیاتی&zwnj;اش هنوز می&zwnj;تواند بر عرصه سرمایه&zwnj;گذاری و همچنین ساختار توزیع تروت تأثیر بگذارد. ولی سیاست&zwnj;های یارانه&zwnj;ای فقط بخشی از سرمایه را در مقابل بخش&zwnj;های دیگر ضعیف&zwnj;تر یا قوی&zwnj;تر می&zwnj;سازد و شورش طبقه متوسط و بالا علیه سیاست&zwnj;های مالیاتی توان دولت را در اجرای سیاست&zwnj;های عدالتی کاهش داده است. در زمینه سیاست&zwnj;های مالی نیز مدتی است که نه دولت که بانک مرکزی (فدرال رزرو) مسئولیت اصلی را به&zwnj;عهده گرفته است و هدف بانک مرکزی نیز نه افزایش برابری یا حتی افزایش تروت و میزان تولید ملی که مهار تورم و حفظ ارزش ثروت اندوخته&zwnj;شده گروه&zwnj;های دارا است.</p> <p>&nbsp;</p> <p>قدرت مقام رئیس جمهور بسان رهبر قوه مجریه به&zwnj;شدت محدود است. تفکیک قوا توان او را در اداره امور از بین برده&zwnj;اند. کنگره (مرکب از مجلس نمایندگان و سنا) به&zwnj;گونه&zwnj;ای مستقل با برنامه کار خود دست به قانونگذاری می&zwnj;زند و چون سیاست حزبی در آمریکا قوی نیست کمتر در هماهنگی با رئیس جهمور کار می&zwnj;کند. به این خاطر چند دهه است که سیاست کلان در آمریکا در حالت آچمز یا فقل قرار گرفته است. این مشکل، با استقلال قوه قضائیه و قدرت و اعتبار عجیبی که در چند دهه اخیر دیوانعالی کشور یافته، پیچیدگی بیشتری یافته است. دیوانعالی کشور با تفسیر خود از قانون اساسی به مقام تعیین&zwnj;کننده نهائی امور ارتقاء یافته است. در جنجال مشهور انتخابات سال ٢٠٠٠، برخی دیوانعالی و نه اراده عمومی را تصمیم&zwnj;گیرنده نهائی انتخاب بوش (پسر) به ریاست جمهوری دانستند. قدرت رئیس جمهور به&zwnj;علاوه از سوی فرمانداران ومجالس قانونگذاری ایالت&zwnj;ها و همچنین شهرداران و شوراهای محلی محدود می&zwnj;شود. ریاست جمهور برای پیشبرد سیاست&zwnj;های خود مجبور است با مذاکره، مصالحه و زد و بند با عوامل و نیروهای سیاسی گوناگونی به توافقی دست یابد و توافق به&zwnj;دست آمده را به مرحله اجرا درآورد؛ توافقی که به&zwnj;سان سیاست و قانون گاه چیز چندانی را در جامعه تغییر نمی&zwnj;دهد.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>٢- موضوعیت دموکراسی نمایندگی در آمریکا</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>شاید گروه&zwnj;&zwnj;های محروم و لایه&zwnj;های پائینی جامعه اهمیت خاصی برای انتخابات ریاست جمهوری قائل نشوند ولی دیگر کنشگران سیاسی و اجتماعی اهمیت زیادی برای آن قائل هستند. سرمایه&zwnj;داران با آنچه که برای آن&zwnj;ها مهم&zwnj;تر از هر چیز دیگر است، با پول خود، در فرایند آن شرکت جسته، میلیاردها دلار خرج ساماندهی آن می&zwnj;کنند. ارتشی از سیاستمدارن، کنشگران مدنی، دانشجویان و فعالین کارگری به یاری ستادهای انتخاباتی می&zwnj;شتابند. در انتخابات دور پیش جوانان و دانشجویان برای اوباما سنگ تمام گذاشتند و نامزدهای جمهوری&zwnj;خواه می&zwnj;توانند همواره روی حمایت دخالت&zwnj;گرایانه پرشور بنیادگراهای مذهبی حساب کنند. در چند ماه آخرِ فرایند انتخابات، همیشه، بخش مهمی از جامعه درگیر انتخابات می&zwnj;شود و صحنه مبارزه انتخاباتی به شکل عرصۀ مبارزه طبقاتی درمی&zwnj;آید. رقابت انتخاباتی شکل مبارزه بر سر مهم&zwnj;ترین ارزش&zwnj;ها و اصول مطرح در جامعه پیدا می&zwnj;کند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>رسانه&zwnj;های همگانی، ستادهای انتخاباتی، کنوانسیون&zwnj;های احزاب و مناظره&zwnj;های انتخاباتی، انتخابات را به خانه مردم و زندگی روزمره آن&zwnj;ها می&zwnj;برند. انتخابات ریاست جمهوری در روزهای پایانی فرایند انتخابات واقعاً وجهی مادی و عملی در زندگی مردم پیدا می&zwnj;کند. بخش&zwnj;هایی از جامعه نیز به انتخابات همچون یکی از اصلی&zwnj;ترین حوزه&zwnj;های زیست سیاسی و اجتماعی خود نگریسته در آن حوزه به دفاع از زیست&zwnj;بوم یا ارزش&zwnj;های مورد باور خود می&zwnj;پردازند. در چند انتخابات اخیر، زنان، سیاهپوستان و لاتینوز (مهاجرین آمریکای لاتین) به نامزد حزب دموکرات همچون یکی از مهم&zwnj;ترین سنگرهای دفاع از ارزش&zwnj;ها یا شیوه زیست ارجمند برای خود نگریسته&zwnj;اند. کلینتون کسی بیش از یک شخصیت سیاسی یا حتی یک رئیس جمهور برای چنین گروه&zwnj;هایی بود. او نماد نوگرایی، جامعه باز و رواداری بود. در نقطه مقابل آن&zwnj;ها، بنیادگراهای دینی در چهره نامزدهای حزب جمهوری&zwnj;خواه اگر نه یک ناجی که مدافع اصلی خود در جامعه مدنی را می&zwnj;بینند. دلبستگی آن&zwnj;ها به ریگان، به&zwnj;طور نمونه، بیش از یک دلبستگی مدنی یا سیاسی بود. ریگان نمود افق، آینده یا جهانی متفاوت و یکسره آرمانی ولی قرار گرفته بر سنگ بنای ارزش&zwnj;های سنتی بود.</p> <p>&nbsp;</p> <p>قدرتمداران محافظه&zwnj;کار نیز برای انتخابات با به عبارت دقیقتر مشارکت مردم در انتخابات اهمیتی فوق&zwnj;العاده قائل هستند. با هزار ترفند می&zwnj;کوشند که از افزایش میزان مشارکت جلوگیری کنند. تا آخرین حد ممکن در مقابل آسان ساختن شرایط مشارکت، همچون ساده&zwnj;تر ساختن ثبت نام بعنوان رأی دهنده یا ممکن بودن رأی دادن در روزهای پیش از روز اصلی انتخابات مقاومت کنند. در جنجال انتخابات سال ٢٠٠٠ مشخص شد که که در فلوریدا با ترفندهای گوناگونی از مشارکت سیاه&zwnj;پوستان که بطور معمول به نامزدهای رادیکالتر و لیبرالتر رأی می&zwnj;دهند جلوگیری شده بود. در مورد تأمین بودجۀ انتخابات نیز محافظه&zwnj;کاران خواهان باز بودن دست شهروندان در تأمین بودجۀ تبلیعات نامزدها و لغو هر گونه شطر و محدودیت در مورد آن هستند. آنها مخالف دخالت دولت و تأمین بودجه مساوی برای همه نامزدها و خواهان آزادی کامل ثروت و بازار در تعیین امکانات نامزدها برای تبلیعات هستند. کاملاً مشخص است که برای آنها انتخابات و چگونگی ردی دادن شهروندان پدیده&zwnj;ای مهم است.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>٣- کارکردهای دموکراسی آمریکایی</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>مقام ریاست جمهوری در آمریکا امروز دربرگیرنده قدرت مؤثری در زمینه زندگی اقتصادی و حتی سیاسی توده&zwnj;های شهروند نیست. نامزدهای انتخاباتی در مورد آن با شور و هیجان سخن می&zwnj;گویند ولی اقتصاد، بازار و هماهنگی با کنگره و دولت&zwnj;ها و قدرت&zwnj;های محلی در پیروی از عواملی دیگر و نه اراده رئیس جمهور تغییر می&zwnj;کنند. رونق اقتصادی، شکوفایی اشتغال و جامعه همبسته&zwnj;تر را با سیاست نمی&zwnj;توان آفرید که در آن&zwnj;باره رئیس جمهور بتواند کاری کند. از سوی دیگر، برنامه&zwnj;های نامزدها در مورد اقتصاد و جامعه چندان مشخص نیست تا کسی بتواند بر آن مبنا یه آنها رأی دهد. برنامه&zwnj;های نامزدها تهی از مضمون مشخص هستند. نامزدها وعده &quot;تغییر از روز اول&quot; (رامنی) یا &quot;به پیش&quot; می&zwnj;دهند (اوباما) می&zwnj;دهند بدون آنکه تعیین کنند چه چیزهایی را می&zwnj;خواهند تغییر دهند یا در مورد آن به پیش روند. نامزدها بیشتر مجموعه&zwnj;ای از شعارها، تأکیدها و ارزش&zwnj;ها هستند. یکی بر ارزش&zwnj;های سنتی، ثروت&zwnj;آفرینی و اقتدار ملی تأکید می&zwnj;ورزد دیگری بر ارزش&zwnj;های مدرن، به&zwnj;هم&zwnj;پیوستگی و پیوندهای متقابل بین&zwnj;المللی. آنگاه نیز که می&zwnj;خواهند مشخص&zwnj;تر موضع بگیرند بیشتر از میزان مالیات مورد نظر خود سخن می&zwnj;گویند و این بیشتر برای اقشار معینی در طبقه متوسط، بخشی معینی از رأی&zwnj;دهندگان، از اهمیت برخوردار است.</p> <p>&nbsp;</p> <p>رأی دهندگان هوشیار هستند. می&zwnj;دانند نامزدها خواست&zwnj;های مادی و مشخص آن&zwnj;ها را برآورده نمی&zwnj;سازند. شاید رأی&zwnj;دهنده&zwnj;ای اینجا یا آنجا به خطا امیدی واهی داشته باشد ولی بدنه رأی&zwnj;دهنده چنین درکی ندارد. آن&zwnj;ها خود می&zwnj;بینند که نامزدها وعده مشخصی بدان&zwnj;ها نمی&zwnj;دهند و در نهایت نیز عوامل دیگری جز اراده آن&zwnj;ها وضعیت اقتصادی و اجتماعی جامعه را سامان می&zwnj;دهد. مسئله اصلی انتخابات در آمریکا امید، آرزو و باور است؛ نه متحقق ساختن امید، آرزو یا باورهای مردم (یا رأی دهندگان) بلکه امید به X، آرزوی X یا باور به X. رئیس جمهور قرار است در صحنه&zwnj;های مختلف امید، آرزو و باور به اموری معین را به نمایش بگذارد. مردم انتخاب می&zwnj;کنند که او از چه امیدها، آرزوها و باورهای سخن بگوید، در کنش&zwnj;ها و اقدامات خود به&zwnj;نمایش بگذارد و بر اهمیت آن&zwnj;ها پای فشارد. مهم نمایش و پای&zwnj;فشاری است نه متحقق ساختن آن&zwnj;ها. در مورد متحقق ساختن نامزدها وعده می&zwnj;دهند ولی این چیزی نیست که کسی مهم بپندارد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>اوباما در چهار سال ریاست جمهوری خود وضعیت سیاه&zwnj;پوستان را بهبود نبخشیده است. اما آن&zwnj;ها اکنون حاضر هستند دوباره با تمام وجود از او حمایت کنند. آن&zwnj;ها متوهم نیستند و بر آن گمان نیستند که این&zwnj;بار اوباما ناگهان دست به&zwnj;کار می&zwnj;شود که وضعیت&zwnj;شان را دگرگون سازد. پیامد برده&zwnj;داری و چند قرن نژادپرستی در نظام سرمایه&zwnj;&zwnj;داری را نمی&zwnj;توان با چند فرمان سیاسی از بین برد. آن&zwnj;ها به اوباما رأی می&zwnj;دهند تا او امید و آرزوی وضعیتی بهتر و باور به تساوی انسان&zwnj;ها را در سخنرانی&zwnj;ها و کنش&zwnj;هایش به&zwnj;نمایش بگذارد. اوباما در وجود خود، در تمامی آنچه که از آن سخن می&zwnj;گوید چنین باورها و امید و آرزوهایی را به&zwnj;نمایش می&zwnj;گذارد. گروه اصلی رأی&zwnj;دهنده به رامنی، مردان سفیدپوست، به آن خاطر نمی&zwnj;خواهند به رامنی رأی دهند که او از زوال اقتدار آن&zwnj;ها در جامعه جلوگیری خواهد کرد. زوال اقتدار آن&zwnj;ها را خانواده&zwnj;های آسیایی&zwnj;تبار با فرستادن فرزندانشان به بهترین مدارس و دانشگاه&zwnj;ها و مهاجران آمریکایی&zwnj;تبار با ورود به آمریکا و زاد و ولد خود رقم می&zwnj;زنند. رامنی در این&zwnj;باره نمی&zwnj;تواند کاری انجام دهد. مردان سفیدپوست در رامنی چیز دیگری را می&zwnj;جویند. آن&zwnj;ها می&zwnj;خواهند رامنی امید به حفظ اقتدارشان را در کنش&zwnj;های سیاسی خود به&zwnj;نمایش بگذارد و اقتدار آنها را همچون یک امر متعارف ولی مهم، و نه یک امر تاریخی، معرفی کند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>رئیس جهمور آمریکا دال بدون مدلول نیست. شخصیتی بدون قدرت و در جست&zwnj;وجوی قدرت نیز نیست. بین نامزدهایی که می&zwnj;توانند رئیس جمهور شوند واقعاً تفاوت وجود دارد. او می&zwnj;تواند کارهایی انجام دهد. کسی از سر وهم پای صندوق نمی&zwnj;رود و مبارزه انتخاباتی واقعاً مبارزه مرگ و زندگی است. ولی رئیس&zwnj;جمهور در توان و قدرت اجرایی خود رئیس&zwnj;جمهور نیست. او در کارکرد نمایشی خود رئیس&zwnj;جهمور است. نامزدهای انتخابات به ریاست جمهوری برگزیده می&zwnj;شوند تا امید، آرزو و ارزش&zwnj;هایی معین را به نمایش بگذارند. آن&zwnj;ها قرار نیست این امید، آرزو و ارزش&zwnj;ها را متحقق سازند بلکه قرار است از آن&zwnj;ها سخن بگویند و در کنش و رفتارشان به&zwnj;نمایش بگذارند. تحقق آن&zwnj;ها به دیگر نیرو و نهادها سپرده می&zwnj;شود. رئیس جمهور به&zwnj;گفته تبلیغاتی&zwnj;چی&zwnj;های سیاسی باید دستور عمل (agenda) را تعیین کند. همین و بس.</p> <p>&nbsp;</p> <p>مظهر رئیس جمهور مدرن آمریکا ریگان است. عاملی که از او یک رئیس جمهور نمونه ساخت اقدامات معین او نبود. دستاوردهای ریاست جمهوری او چندان درخشان نبودند. او حتی در زمینه اِعمال سیاست&zwnj;های نئولیبرال از کلینتون یا حتی از اوباما موفق&zwnj;تر نبود. اهمیت تاریخی ریگان در نمایشی بود که او شبانه&zwnj;روز به صحنه می&zwnj;برد. این به&zwnj;خاطر آن نبود که او یک هنرپیشه حرفه&zwnj;ای بود، بلکه به آن خاطر بود که در دوران آغاز فروپاشی اقتصاد و امپراتوری آمریکا، با کلام، اندام، حرکات و تأکیدهای خود امید و باور به وضعیتی دلخواه بخشی مهمی از رأی&zwnj;دهندگان آمریکایی را به نمایش می&zwnj;گذاشت. اینکه در این مورد او کاری انجام نمی&zwnj;داد برای کسی از اهمیتی خاص برخوردار نبود. منتقدان و مخالفان او نیز این نکته را مهم نمی&zwnj;دانستند. آن&zwnj;ها می&zwnj;خواستند که رئیس&zwnj;جمهور امیدها، آرزوها و ارزش&zwnj;های دیگری به نمایش بگذارد. اهمیت ارزش حق زنان بر بدن خویش، امید به برابری جنسی و آرزوی آمریکای برابرتر را در سخنرانی&zwnj;های خود بیان کند و در رفتار و رویکردهایش به&zwnj; نمایش بگذارد.</p> <p>&nbsp;</p> <p>امید، آرزو و ارزش ازچه اهمیتی برخوردار است که احزاب به خاطر آن دست به مبارزه انتخاباتی می&zwnj;زنند و مردم به&zwnj;خاطر آن به پای صندوق رأی می&zwnj;شتابند؟ زمانی که اقدامی صورت نمی&zwnj;گیرد چرا تأکید، سخن و رفتاری که فقط در حد نمایش باقی می&zwnj;ماند این همه از اهمیت برخوردار است؟</p> <p>&nbsp;</p> <p>در پاسخ باید گفت که امید، آرزو و ارزش آن چیزی است که به مردم انگیزه زیست و کنش می&zwnj;دهد. امید، آرزو و ارزش را از افراد بگیرید، مرگ و زندگی برای آنها فرق نمی&zwnj;کند. سیاست در آمریکا کارخانه خبالبافی نیست. کارخانه زندگی و کنش&zwnj;سازی است. مردم می&zwnj;خواهند آنچه را که در جهان باور و ایدئولوژی مهم می&zwnj;دانند، در رفتار و رویکرد بالاترین مقام اجتماعی جامعه&zwnj;شان هم ببینند. مردم می&zwnj;خواهند مقامی که دسترسی مستقیم به رسانه&zwnj;های همگانی دارد و هر روز بر صفحه تلویزیون، روزنامه و مانیتور کامپیوتر پیدایش می&zwnj;شود اهمیت امیدها، آرزوها و ارزش&zwnj;های مورد باور آنها را به نمایش بگذارد. آن&zwnj;ها از این تأکید و عینیت&zwnj;یافتگی انگیزه و شور می&zwnj;گیرند؛ انگیزه و شور جست&zwnj;وجو و پیگیری امیدها، آرزوها و ارزش&zwnj;های مورد باور خود. در یک کلام، مردم در رئیس جمهور انتخابی دموکراسی آمریکایی نمایشی را می&zwnj;جویند که به آن&zwnj;ها شور و انگیزه برای حرکت در زمینه تحقق امیدها، آرزوها و ارزش&zwnj;های دلخواه خود بدهد.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>جمع&zwnj;بندی</strong></p> <p>&nbsp;</p> <p>رادیکال&zwnj;های مارکسیست، سوسیالست و حتی لیبرال حتماً خواهند گفت اگر این&zwnj;همه امید و آرزو و ارزش در دموکراسی آمریکایی مهم است، پس چرا در آن اصلی&zwnj;ترین امیدها و آرزوهای بشری، برابری و همبستگی جهانی، طرح نمی&zwnj;شود؟ بحث آن&zwnj;ها این است که دموکراسی آمریکایی فریبی بیش نیست. با وعدهایی واهی مردم را به پای صندوق رأی می&zwnj;کشاند، آن&zwnj;ها را در نظم حاکم ادغام می&zwnj;سازد و سپس به حال خود رها می&zwnj;کند. وعده&zwnj;ها نیز هیچگاه بزرگ و اساسی نیستند تا بیخود مردم به فکر خواست&zwnj;ها و آرزوهایی مهم و اساسی نیفتند. حتی از مشارکت گسترده مردم جلوگیری می&zwnj;شود تا آن&zwnj;ها فرصت طرح ادعا و و انتظار پیدا نکنند.</p> <p>&nbsp;</p> <p>در اینکه در دموکراسی آمریکایی امیدها و آرزوهائی گاه خُرد و گاه حقیر طرح می&zwnj;شوند تردیدی نیست. هر چند قرار نیست در جهت تحقق این امیدها و آرزوها کار چندانی شود ولی قرار هم نیست آن&zwnj;ها چارچوب نظم حاکم را در نوردند. امیدها و آرزوها از سوی احزاب فعال در نظم حاکم برای انسان&zwnj;هایی درگیر در آن نظم طرح می&zwnj;شوند. ولی آنچه رادیکال&zwnj;ها نادیده می&zwnj;گیرند این است که فریبی در کار نیست. سیاستِ مرتبط با دولت ملی از توان تغییر جامعه برخوردار نیست. تغییر باید در جایی دیگر، در عرصه برداشت انسان&zwnj;ها از نقش خود، از ساختار جامعه و جایگاهی که به آ&zwnj;ن&zwnj;ها باید تعلق گیرد، رقم خورد. ولی سیاست دارای کارکردهای دیگری است و آن کارکرد امروز برای مردم مهم است. آن&zwnj;ها در عرصه&zwnj;های نمایشی سیاست (که در عصر رسانه&zwnj;ای شدن زندگی اجتماعی اهمیتی بیش از پیش یافته است) خواهان به صحنه رفتن امیدها، آرزوها و ارزش&zwnj;های مورد باور خود هستند. آن&zwnj;ها می&zwnj;خواهند از آن عرصه&zwnj;ها شور و انگیزه برای زیست و کنش برچینند. رادیکال&zwnj;ها از توده&zwnj;ها رویکردی انقلابی انتظار دارند، ولی توده&zwnj;ها در سیاست شور و انگیزه برای زندگی روزمره خود می&zwnj;جویند. دموکراسی آمریکایی هنوز ظرفیت بازپروری و ارائه چنین شور و انگیزه&zwnj;ای را دارد. هنوز اوباما یا رامنی برای خیلی&zwnj;ها مظهر امید و آرزو هستند. هنوز آن دو در دل خیلی&zwnj;ها بذرِ شور و شوق می&zwnj;افشانند. رادیکال&zwnj;ها اگر به این امر نقدی دارند باید نمایشی دیگرگونه را به صحنه برند، صحنه&zwnj;هایی متفاوت بیارایند و از امید و آرزوهایی دیگر سخن بگویند. توده&zwnj;ها به هر روی شور و انگیزه برای کنش و زیست می&zwnj;خواهند. آن&zwnj;ها از هر آن کس که در آن زمینه اقدامی هر چند خُرد انجام دهد استقبال می&zwnj;کنند &ndash; هر چند که گاه اقدام خُرد است و در نتیجه استقبال نیز محدود.</p> <p>&nbsp;</p>