اعتصاب کم‌سابقه کارگران خودروسازی‌های بزرگ ایالات متحده

در مارس سال گذشته اتحادیه کارگران خودروسازی در ایالات متحده (UAW) یک نامزد «تحول‌خواه»، شاون فاین، را به عنوان رئیس اتحادیه خود انتخاب کردند. او به اعضای خود متعهد شده است که تهاجمی‌تر اتحادیه را نمایندگی کند. در هفته گذشته او اعتصاب عظیمی را علیه «سه تولیدکننده بزرگ» خودروی آمریکا [فورد، جنرال موتورز و استلانتیس (کرایسلر سابق)] راه اندازی کرده است.

فاین با بیش از نیمی از آرا انتخاب شده بود و در جلسه همیشگی با مدیران خودرو در ماه ژوئیه خبر ساز شد؛ وقتی که حاضر نشد با روسای حاضر دست دهد و به جای آن ترجیح داد با اعضای خود ملاقات کند و با آنها دست بدهد. انتخاب فاین بعد از رسوایی فساد رئیس سابق اتحادیه بود که منجر به بازداشت او و جریمه نقدی کرایسلر شده بود.

حداقل برای شروع، به نظر می‌رسد که فاین اتحادیه را در تلاشی جدی برای بازیابی استانداردهای از‌دست‌رفته زندگی کارگران خودرو در سال‌های اخیر رهبری می‌کند. باب برونو، مدیر مطالعات کار در دانشگاه ایلینویز به فایننشال تایمز گفت که خودروسازان نباید از این اعتصاب تعجب می‌کردند. او گفت که آنها «بیش از حد به داشتن یک رابطه بی دردسر با رهبری اتحادیه عادت کرده بودند».

اتحادیه از رسانه‌های اجتماعی و منابع خود برای توضیح و تشریح این موضوع استفاده می‌کند که شرکت‌های خودروسازی در سال‌های اخیر سودهای بی‌سابقه‌ای کسب کرده‌اند و بنابراین می‌توانند از پس یک قرارداد بی‌سابقه نیز برآیند. از جمله خواسته‌های اتحادیه عبارتند از:

حدود هفتاد کارخانه خودروسازی در سرتاسر ایالات متحده وجود دارد، اما اتحادیه «یو آ دابلیو» (UAW) در سه کارخانه کلیدی متعلق به فورد، جنرال موتورز و استلانتیس (کرایسلر سابق) به ترتیب در میشیگان، میسوری و اوهایو اعتصاب کرده اند. اگرچه اتحادیه دارای صندوق اعتصاب عظیم ۸۲۵ میلیون دلاری است، اما امیدوار است که همزمان با زیر فشار قرار دادن خودروسازان، بتواند بودجه بهتری را جمع آوری کند. آن دسته از اعضای اتحادیه که در اعتصاب هستند، کمتر از یک دهم از ۱۴۶ هزار عضو اتحادیه را تشکیل می‌دهند. و بر طبق گزارش فایننشال تایمز (۲۰ سپتامبر)، ۵۰۰ دلار در هفته حقوق اعتصاب دریافت خواهند کرد.

کارخانه‌های خودروسازی به شدت به همدیگر وابسته هستند

اتحادیه تاکتیکی مورد استفاده خود را «اعتصاب ایستاده» نامیده است؛ به این معنی که برخی از کارگران از کارخانه خارج می‌شوند، در حالی که برخی دیگر در کار باقی می‌مانند. ایده اعتصابات هدفمند این است که به زنجیره  تولید و عرضه تجهیزات ضربه زند و این گونه کل صنعت را دچار مختل کند.

کارخانه‌های خودروسازی همگی از لحاظ تامین قطعات به هم پیوسته هستند و با توجه به سیاست تثبیت‌شده «حمل و نقل قطعات به‌موقع»، تعداد نسبتاً کمی از اعتصابیون این توانایی را پیدا می‌کنند که تولید را در مقیاسی وسیع‌تر مختل کنند. فاین تهدید کرده است که مقیاس اعتصاب‌ها را افزایش داده و اعتصابات را به کارخانه‌هایی حرکت دهد که خودروهای محبوب‌تری در آنجا تولید می‌شوند و اینگونه سود خودروسازان را بیشتر کاهش دهد، مگر اینکه آنها پیشنهادی معنادار و معقولی را ارائه داده و روی میز چانه زنی بیاورند.

با این حال، خطرات بسیاری نیز اعتصاب را تهدید می‌کند. فورد در حال حاضر ۶۰۰ کارگری را که در اعتصاب حتی شرکت نکرده بودند در میشیگان اخراج کرده است. و جنرال موتورز تهدید کرده است که همین کار را در کارخانه بزرگ کانزاس خود انجام خواهد داد. واکنش اتحادیه هر چه که باشد، این سری اقدامات شرایط را دشوار خواهد کرد زیرا کارگران اعتصابی حقوق اعتصاب دریافت خواهند کرد، اما کسانی که اخراج می شوند باید به دنبال مزایای بیکاری دیگری باشند که این کار سخت‌تری است.

تاکنون حداقل برخی از اعضای اتحادیه تاکتیک‌های به‌کار‌گرفته‌شده را زیر سوال برده‌اند. وقتی بعضی از کارگران حقوق اعتصاب دریافت کنند و برخی دیگر اخراج شوند آنگاه طبیعتاً دیر یا زود نحوه توزیع ریسک و هزینه اعتصاب بین اعضا توسط این تاکتیک زیر سوال خواهد رفت. مهمتر از همه، اینگونه همبستگی میان کارگران که برای هر مبارزه صنفی حیاتی است، کارخانه به کارخانه شکسته شده و از بین می‌رود. به همین دلیل نیز اتحادیه توضیحات مفصلی را در وب سایت و رسانه‌های اجتماعی خود راجع به این موضوع انتشار داده است. و توضیح می‌دهد که منظور از «اعتصاب ایستاده» و ادامه کار تحت توافقنامه «منقضی شده» چیست.

[توئیت زیر به ابتکارعمل کارگران برای جلوگیری از اعتصاب‌شکنی در کارخانه استلانتیس اشاره دارد:]

خطرات اعتصابات محدود

یکی از کارگران فورد از کانزاس در فید فیسبوک لایو نوشت: «هر کارخانه باید اعتصاب کند، نه فقط کارخانه‌های منتخب». «اعتصاب یعنی اعتصاب. من این طوری تربیت شدم. دیگر ضرب الاجل وجود ندارد، فقط این کار را انجام دهید.» (فایننشال تایمز ، ۲۰ سپتامبر). یکی دیگر از دیترویت شکایت مشابهی را مطرح کرد: «من احساس بدی دارم که فقط برخی از ما در خط هستیم … از نظر من این باعث می شود ما ضعیف به نظر برسیم».

باید دید این اعتصاب چگونه ادامه خواهد یافت. این امکان وجود دارد که رهبری اتحادیه با سرکشی روسای خودرو به سمت یک اعتصاب همه‌جانبه سوق داده شود. این نیز منتفی نیست که بایدن مداخله و تلاش کند نوعی از «سازش» را تحمیل کند. اما با قضاوت بر اساس نظرات اعضای اتحادیه در رسانه‌های اجتماعی، عزم محکمی برای بازگرداندن استانداردهای زندگی که در پانزده سال گذشته از دست رفته است، وجود دارد. در هر صورت، این اعتصابی است که باید توسط اتحادیه‌های کارگری در اروپا (و در ایران) به دقت زیر نظر گرفته شود.