«احکام حبس» هرگز به نقطه‌ی پایان برابری‌خواهی و مبارزه‌ی فعالان زنان، بدل نشده است

اکنون که بیش از یک سال از آغاز جنبش ژینا گذشته است، بر خلاف آن‌چه ادعا و آرزوی سرکوب‌گران بود، مقاومت زاده‌شده در آن لحظه‌ برگشت‌ناپذیر تاریخی به شکل‌های مختلفی امتداد خود را می‌یابد، جمعیت‌های کوچک و بزرگ می‌سازد و صدای خود را رغمارغم همه‌ فشارها بلند می‌کند. متاسفانه به تبع این امتداد، سرکوب و بازداشت و صدور احکام سنگین برای کسانی که تلاش بی‌دریغ خود را در این راستا صرف می‌کنند نیز ادامه دارد. احکام سنگینی که به تازگی برای فعالان حقوق زنان در گیلان (زهره دادرس، متین یزدانی، شیوا شاه‌سیاه، نگین رضایی، زهرا دادرس، یاسمین حشدری، فروغ سمیع‌نیا، آزاده چاوشیان، سارا جهانی، جلوه جواهری و هومن طاهری) صادر شده است یکی از مهم‌ترین نمونه‌های ادامه یافتن مبارزه و سرکوب است.

از تجربه‌ سال‌ها فعالیت فمینیستی آموخته‌ایم که تلاش‌ برای یافتن یکدیگر و ساختن فضاهایی برای همدلی و هم‌اندیشی تنها راه زنده نگه داشتن صدایی است که از دل وضعیت روزمره‌ ساکنان جغرافیای ایران بیرون آمده و واقعا هدف و ادعایی جز بهتر کردن زندگی آن‌ها نداشته و ندارد. باور داریم که فعالان حقوق زنان در گیلان که حالا با اتهامات آشنا و پرتکرار به سال‌های طولانی حبس محکوم شده‌اند، از وفادارترین افراد به همین هدف بوده‌اند. آن‌ها در با هم بودن‌شان، یکی از امتداد‌های حقیقی «ژن، ژیان، ئازادی» را ساخته‌اند تا اجازه ندهند حاصل دهه‌ها مبارزه و تلاش جمعی، صدها جان عزیز و سال‌ها بازداشت و زندان و تبعیدهای اجباری یا خودخواسته از دست برود.
 در کنار تجربه‌های ارزشمند تاریخ مقاومت، ما از این کنش‌گران نیز همبستگی، همدلی و ایستادن در کنار یکدیگر را آموخته‌ایم و می‌آموزیم. اگرچه تاثیر سال‌ها نفی و سرکوب جنبش فمینیستی را نمی‌توان انکار کرد، اما با قطعیت می‌توان گفت که این‌ها هیچ‌گاه موجب توقف ما نشده‌اند.

پس می‌خواهیم بار دیگر صدای جمعی خود را در برابر نیروی سرکوب‌گر بلند کنیم و بگوییم که باور داریم احکام صادر‌شده علیه این افراد، در واقع فعالیت بی‌دریغ و پافشاری بر خواسته‌های جمعی را نشانه گرفته است. اما به‌خوبی می‌دانیم که صدور احکام فله‌ای حبس، تبعید و بدتر از آن،  پرونده‌سازی‌های امنیتی برای فعالان حقوق زنان زندانی در زندان‌های سراسر کشور، چیزی جز وحشت حکومت از عاملیت سیاسی زنان و نقش پررنگ آنان در ایجاد تغییرات بنیادین نیست. از این رو، «احکام حبس» هرگز به نقطه‌ی پایان برابری‌خواهی و مبارزه‌ی فعالان زنان، بدل نشده است.

ما، جمعی از فعالان حقوق زنان و کنش‌گران مدنی و سیاسی، خواستار لغو همه‌ این احکام، توقف فشار بر این کنش‌گران و تداوم آزادی آن‌ها به‌صورت بی‌قید‌و‌شرط هستیم.

لینک این مطلب در تریبون زمانه

منبع: دیدبان آزار