اعتصاب غذای محمد دانیالی در اعتراض به شرایط غیر انسانی و ناعادلانه در زندان

محمد دانیالی، زندانی سیاسی کُرد جنبش ژینا، در زندان مرکزی ایلام در اعتراض به وضعیت وخیم روحی و روانی و همچنین شرایط غیرانسانی و ناعادلانه نگهداری در زندان مرکزی ایلام دست به اعتصاب غذا زده است.

منبعی آگاه به خبرگزاری کُردپا خبر داده است محمد دانیالی، فعال فرهنگی ـ مدنی ۲۴ ساله و عضو گروه کوهنوردی «بنار» در آبدانان، که در زندان مرکزی ایلام محبوس است، از یکشنبه ۱۴ اردیبهشت اعتصاب غذا کرده است. این اقدام در اعتراض به شرایط نگهداری‌ او در زندان و وخامت وضعیت روحی و روانی این زندانی صورت گرفته است. او طی دوران بازجویی و بازداشت خودسرانه نیز دو بار اعتصاب غذا کرده بود. 

محمد دانیالی، ۲۵ اسفند ۱۴۰۳ به‌ منظور اجرای حکم دو سال حبس تعزیری به زندان مرکزی ایلام منتقل شد. این فعال مدنی به اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» و «ارتکاب بزه اجتماعی» به دو سال حبس تعزیری با احتساب ایام بازداشت قبلی محکوم شده بود. 

دانیالی ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۲ از سوی نیروهای امنیتی در شهر دهلران بازداشت و پس از ۶۰ روز با تودیع وثیقه پنج میلیارد تومانی به‌صورت موقت از بازداشتگاه‌ مرکزی ایلام آزاد شده بود.

محمد دانیالی در بازداشت اولیه نیز به‌دلیل رفتارهای تحقیر آمیز نیروهای امنیتی از جمله تراشیدن اجباری مو، بی‌احترامی و عدم رسیدگی به وضعیت پرونده‌اش، دو بار اعتصاب غذا کرده بود. همچنین او در آن مدت از دسترسی به وکیل و حق ملاقات با خانواده‌اش محروم مانده بود. 

محمد دانیالی یکی از هزاران زندانی سیاسی است که به‌علت عدم دسترسی به وکیل، محروم شدن از حق ملاقات با خانواده، شرایط بهداشتی نامناسب، رفتارهای تحقیر کننده و ارعاب‌آمیز و دلایلی این چنینی اعتصاب غذا کرده‌اند تا مسئولان صدایشان را بشنوند. 

در پی خیزش مردمی «زن، زندگی، آزادی» که از شهریور ۱۴۰۱ و به دنبال جان‌باختن ژینا (مهسا) امینی در بازداشت گشت ارشاد آغاز شد، صدها زن و مرد ایرانی به دلیل شرکت در اعتراضات یا حمایت از مطالبات برابری‌خواهانه بازداشت و به احکام سنگین محکوم شدند. بسیاری از این زندانیان، از جمله فعالان دانشجویی، کنشگران مدنی، روزنامه‌نگاران و مادران دادخواه، تنها به دلیل دفاع از حقوق زنان و حق آزادی بیان در زندان به‌سر می‌برند.

گزارش‌های سازمان‌های حقوق‌ بشری حاکی از نقض گسترده حقوق این زندانیان است؛ از محرومیت از دسترسی به وکیل و درمان پزشکی گرفته تا فشارهای روانی و اعتراف‌گیری‌های اجباری. با وجود سرکوب شدید، بسیاری از این زندانیان همچنان بر آرمان‌های خود پافشاری می‌کنند و نامشان به نمادی از مقاومت برای آزادی و برابری در ایران بدل شده است.