کمال شریفی، روزنامه‌نگار، هجده سال در تبعید و شکنجه گذرانده است

با گذشت نزدیک به دو دهه از بازداشت و محکومیت کمال شریفی، روزنامه‌نگار و زندانی سیاسی کُرد، او همچنان در شرایطی غیرانسانی در زندان میناب نگهداری می‌شود؛ محروم از ابتدایی‌ترین حقوق قانونی و انسانی، از جمله حق مرخصی، درمان تخصصی، و حتی ملاقات حضوری با خانواده.

کمال شریفی، متولد ۱۳۵۱ و اهل سقز، از معترضانی است که به‌واسطه فعالیت رسانه‌ای و سیاسی‌اش در کردستان، در تیررس سرکوب شدید جمهوری اسلامی قرار گرفت. او در تاریخ ۵ خرداد ۱۳۸۷ توسط نیروهای سپاه پاسداران بازداشت شد. قاضی او را پس از شش ماه در یک دادگاه پنج دقیقه‌ای در دادگاه انقلاب سقز، بدون رعایت تشریفات دادرسی عادلانه و در حالی که شریفی تحت شکنجه‌های شدید برای اعترافات اجباری بود، به اتهام «محاربه از طریق عضویت در حزب دموکرات کردستان» به ۳۰ سال زندان و تبعید به زندان میناب محکوم کرد.

هجده سال محرومیت و شکنجه

شریفی از زمان انتقال به زندان مرکزی میناب در اردیبهشت ۱۳۸۸، در بند زندانیان جرایم سنگین نگهداری می‌شود؛ جایی که نه تنها از حق مرخصی، اشتغال، تماس و ملاقات منظم با خانواده محروم بوده است.

او تنها یک بار در طول هجده سال گذشته و در جریان اعتصاب غذای ۴۸ روزه در سال ۱۳۹۱، موفق به دیدار حضوری با مادر و برادرش شد؛ دیداری که چند دقیقه طول کشید و تحت مراقبت شدید نیروهای امنیتی انجام شد. او حتی در این دیدار نیز اجازه گفت‌وگو به زبان مادری‌اش (کُردی) را نداشت.

در طول این سال‌ها، کمال شریفی بارها قربانی شکنجه‌های جسمی و روانی شده؛ از ضرب‌وشتم با باتوم و شوک الکتریکی گرفته تا آسیب‌های جدی جسمی مانند شکستگی دندان‌ها، آسیب به مفاصل و ناتوانی حرکتی. او دست‌کم دو بار سکته کرده است: یک سکته مغزی در سال ۱۳۹۱ که منجر به فلج‌شدن نیمی از بدنش شد، و یک سکته قلبی در سال ۱۳۹۹ که به بستری‌شدنش در بیمارستان بندرعباس انجامید. با این حال، او همچنان از درمان تخصصی محروم مانده است.

بی‌اعتنایی سیستماتیک به درخواست‌های درمان و ملاقات

بر اساس گزارش سازمان حقوق بشری هه‌نگاو، طی یک سال گذشته تمامی درخواست‌های کمال شریفی برای دسترسی به خدمات پزشکی، انتقال به زندانی انسانی‌تر، و ملاقات حضوری با خانواده، از سوی نهادهای مسئول رد شده است. تنها اجازه‌ای که به او داده شده، تماس تصویری محدود با مادر سالخورده‌اش بوده است، آن‌هم تحت نظارت مأموران امنیتی.

نقض فاحش حقوق بشر

پرونده کمال شریفی از نمونه‌های برجسته نقض اصول بنیادین حقوق بشر در ایران است. بازداشت خودسرانه، شکنجه، محرومیت از حق دفاع، دادرسی ناعادلانه و تبعید طولانی‌مدت، همگی مغایر با میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی هستند؛ از جمله:

فراخوان برای اقدام فوری

سازمان هه‌نگاو با ابراز نگرانی شدید از وضعیت جسمی و روانی این روزنامه‌نگار زندانی، از نهادهای بین‌المللی حقوق بشر می‌خواهد تا برای نجات جان کمال شریفی وارد عمل شوند. تداوم نگهداری او در شرایط فعلی، نه تنها تهدیدی جدی برای سلامت و جان اوست، بلکه نشانگر سیاستی سیستماتیک در سرکوب صدای منتقدان به‌ویژه در مناطق تحت تبعیض قومی است.