رسوایی واقعی ـ درباره توقیف کشتی مادلین توسط اسرائیل

کینه و تمسخری که گرتا تونبرگ و هم‌رزمانش در کشتی امدادی «ائتلاف ناوگان آزادی» در روزهای گذشته، به‌ویژه از آلمان، متحمل شدند، قابل توجه است.

اشپیگل از یک «صحنه‌سازی» صحبت کرد، فرانکفورتر روندشاو آن را یک «نمایش روابط عمومی» نامید، و تاگس‌اشپیگل تشخیص داد که آن یک «سفر دریایی برای خودنماها» است. چنین انتقادهایی بی‌اساس است و از جانب افرادی مطرح می‌شود که خود حتی یک انگشت هم برای تغییر وضعیت رنج غزه تکان نداده‌اند.

واقعیت این است که صدها هزار نفر در نوار غزه در معرض خطر مرگ از گرسنگی هستند، زیرا دولت راست‌گرای افراطی اسرائیل از گرسنگی به‌عنوان سلاح استفاده می‌کند - و به عنوان اهرمی برای راندن آن‌ها به مناطقی که برایشان از پیش تعیین شده است.

تونبرگ و همراهانش می‌خواستند توجه‌ها را به این موضوع جلب کنند، و تا حدی هم موفق شدند. خوشبختانه، اقدام آن‌ها بدون مشکل جدی به پایان رسید: تونبرگ با هواپیما به خانه فرستاده شد و هشت فعال دیگر احتمالاً به‌زودی اخراج خواهند شد.

این رویداد قابل پیش‌بینی نبود. ارتش اسرائیل در ماه‌های اخیر کمترین تردیدی برای شلیک به امدادگران برای کمک‌های بشردوستانه، روزنامه‌نگاران یا امدادگران پزشکی نشان نداده است. احتمالاً فقط شهرت گرتا و همکارانش آن‌ها را از سرنوشتی مشابه نجات داده است.

پرسش مهم‌تر این است: چرا کشورهای غربی برای توقف وحشت در غزه کار بیشتری انجام نمی‌دهند؟ در دنیایی عادلانه‌تر، شورای امنیت سازمان ملل از اسرائیل می‌خواست که محاصره خود را پایان دهد و نیروهای حافظ صلح سازمان ملل را برای شکستن آن مأمور می‌کرد. سربازان کلاه آبی سازمان ملل باید کاروان‌های بشردوستانه را در مرز همراهی می‌کردند و اطمینان حاصل می‌کردند که غذا به دست مردم می‌رسد.

اکنون در عوض، مواد غذایی در کامیون‌ها فاسد می‌شوند و سربازان اسرائیلی یا باندهای مسلح به مردم گرسنه‌ای شلیک می‌کنند که در «مراکز توزیعِ» مشکوک به امید غذا ایستاده‌اند.

این رسوایی واقعی است و نه این حقیقت که فعالان جوان با استفاده از ابزارهای خود تلاش می‌کنند توجه‌ها را به وحشت در غزه جلب کنند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

از تاگس ‌تسایتونگ آلمان