بازگشت مین‌های ضد نفر

در اوایل دهه ۱۹۹۰ میلادی، کمپین بین‌المللی برای ممنوعیت مین‌های زمینی (ICBL) شکل گرفت سرانجام باتلاش مجموعه‌‌ای از سازمان‌های مدافع حقوق بشر پیمانی برای منع تولید و استفاده از مین‌های ضد نفر شکل گرفت، پیمانی که در سال ۱۹۹۷ در شهر اُتاوا بسته شد و از این رو «پیمان اتاوا» (Ottawa Treaty) نام گرفت.

نابودی بیش از ۵۵ میلیون مین ضد نفر تا سال‌های اخیر، کاهش چشمگیر تلفات انسانی ناشی از مین‌ها در بسیاری از مناطق جهان، توسعه فناوری‌های پاک‌سازی مین و حمایت فزاینده افکار عمومی جهانی از این پیمان از دستاوردهای آن هستند.

تاکنون ۱۶۴ کشور به پیمان اُتاوا پیوسته‌اند. بیشتر کشورهای اروپایی، آفریقایی و آمریکای لاتین از جمله‌ آنان‌اند.

ایالات متحده، روسیه، چین، هند، پاکستان، کره شمالی و ایران از کشورهایی‌اند که هنوز به این پیمان نپیوسته‌اند. با روحیه‌ی نظامی‌گری فراگیر شده در جهان نه تنها شانسی برای گسترش پیمان اتاوا وجود ندارد، بلکه روندی معکوس آغاز شده است. کشورهایی می‌خواهند از آن خارج شوند.

نشانه‌ای از سست شدن برنامه‌های خلع سلاح

پنج کشور اروپایی فنلاند، لهستان، لیتوانی، لتونی و استونی اعلام کرده‌اند که قصد خروج از این پیمان اتاوا را دارند.

این پنج کشور با اشاره به «وضعیت امنیتی تشدیدشده»، به‌ویژه در مرزهای‌شان با روسیه و بلاروس، می‌گویند استفاده از مین برای ایجاد گزینه‌های دفاعی بیشتر ضروری است. برنامه‌ریزان نظامی این کشورها معتقدند که مین‌ها عبور از مرز به قصد رخنه‌ی نظامی و کلاً عبور غیرمجاز را کند کرده حرکت افراد را به سوی مسیرهای تعیین‌شده  هدایت می‌کند. به نظر می‌رسد یکی از هدف‌های این کشورها مقابله با پناه‌جویان باشد.

کای سائر، سفیر فنلاند در برلین، با تأکید بر اینکه مرز ۱۳۴۰ کیلومتری کشورش با روسیه را نمی‌توان تنها با نیروهای انسانی محافظت کرد، اعلام کرده که مین‌ها بخشی از پاسداری استراتژیک علیه دخالت‌گری روسیه هستند.

با این گونه توجیه‌ها می‌توان از همه پیمان‌های مربوط به خلع‌سلاح خارج شد.