کنفرانس اقلیمی برزیل؛ کنفرانس «نیمه‌حقیقت‌ها»

لوئیز ایناسیو لولا داسیلوا، رئیس‌جمهور برزیل در سخنرانی افتتاحیه کنفرانس جهانی اقلیمی در بلم برزیل، این کنفرانس (کاپ۳۰) را «کاپ حقیقت» نامید. سپس، آندره کُورِآ دو لاگو، رئیس این کنفرانس و اتحادیه اروپا هم همین حرف را تکرار کردند. منظور از این ادعا، مبارزه با اطلاعات نادرست و گمراه‌کننده در مورد تغییرات آب‌وهوایی است که به‌ویژه در دوره اخیر به سرعت افزایش یافته است.

برای اثبات این امر، «ابتکار جهانی برای یکپارچگی اطلاعات در تغییرات اقلیمی» – که مشارکتی میان دولت برزیل، سازمان ملل متحد و یونسکو است – در روز چهارشنبه‌ی اولین هفته مذاکرات در بلم، بیانیه خود در مورد یکپارچگی اطلاعات در تغییرات اقلیمی را ارائه کرد.

اما بیایید حرف آن‌ها را ملاک قرار دهیم: منظورشان کدام حقیقت است؟ آیا این کنفرانس واقعاً می‌تواند «کاپ حقیقت» باشد؟

یک حقیقت این است که اگر حرف آنا تونی، مدیرعامل کنفرانس را باور کنیم، ۹۰۰ نفر از مردم بومی برای شرکت در کنفرانس اعتبارنامه‌ دریافت کرده‌اند که بیشترین تعداد در تاریخ برگزاری کنفرانس‌های اقلیمی است. آن‌ها با اعتراضات خستگی‌ناپذیر خود، به‌ویژه در روز شنبه در بلم و در محوطه کنفرانس، حتی توانستند روز سه‌شنبه، تعهد پیشگامانه‌ای از دولت برزیل در مورد ۱۰ منطقه حفاظت‌شده جدید بومی به‌دست آوردند. این مناطق قرار است هفت ایالت را در بر بگیرند و به نفع مردم چندین جوامع بومی باشند.

اما حقیقت دیگر نیز این است که ۱۶۰۰ لابی‌گر در کاپ۳۰ شرکت دارند. در نتیجه، تراکم لابی‌گران سوخت‌های فسیلی نیز به بالاترین حد خود رسیده است.

از هر ۲۵ شرکت‌کننده در کنفرانس، یک نفر در کاپ برای یک شرکت فسیلی لابی می‌کند.

بخش قابل توجهی از آن‌ها از طریق گذرنامه‌های «Party Overflow Passes» به مذاکرات دسترسی دارند. نوعی از مجوزهای ورود به کنفرانس‌های اقلیمی که توسط کشورهای عضو صادر می‌شوند تا تعداد افراد بیشتری فراتر از اعضای رسمی هیئت نمایندگی خود بتوانند در کنفرانس شرکت کنند.

نزدیک به ۴۰ درصد از برنامه‌ها ارائه نشده‌اند

آنا تونی که اقتصاددان و دبیر ملی تغییرات آب‌وهوایی در وزارت محیط زیست برزیل است، در شبکه‌های اجتماعی آغاز کاپ را به‌خاطر ۱۰۶ برنامه ملی اقلیمی (NDCs) که تا آن زمان توسط کشورها ارائه شده بود، جشن گرفت. در روز نهم کاپ۳۰، شمار برنامه‌های ارائه‌شده به ۱۱۸ مورد افزایش یافته است، اما با این حال، ۷۹ برنامه همچنان ارائه نشده‌اند؛ یعنی نزدیک به ۴۰ درصد از مجموع ۱۹۷ برنامه مورد انتظار.

برای رسیدن به هدف توافق‌شده در توافق‌نامه اقلیمی پاریس مبنی بر محدود کردن گرمایش جهانی زمین به ۱.۵ درجه، انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان باید در سال ۲۰۲۵ به اوج خود برسد و تا سال ۲۰۳۰، ۴۲ درصد کاهش یابد. برنامه‌های ملی اقلیمی (NDCs) که در حال حاضر ارائه شده‌اند، تنها کاهش ۳.۴ گیگاتن از انتشار مورد انتظار را امکان‌پذیر می‌کنند. برای رسیدن به گرمایش ۲ درجه، کشورها باید در کنفرانس، شکافی معادل ۱۶.۸ گیگاتن دی‌اکسید کربن را پر کنند. برای رعایت سقف ۱.۵ درجه، این شکاف ۲۷.۸ گیگاتن خواهد بود.

لولا، رئیس‌جمهور برزیل خود در سخنرانی افتتاحیه کاپ۳۰ در دوشنبه هفته گذشته گفت که این امر غیرواقعی است. با توجه به سرعت کنونی تلاش‌های جهانی برای حفاظت از آب‌وهوا، جهان همچنان به سمت افزایش دمای جهانی فراتر از ۱.۵ درجه پیش می‌رود.

وقتی چهره‌های اصلی این رویداد – آنا تونی، آندره کُورِآ دو لاگو و لولا داسیلوا – نام «کاپ حقیقت» را به این کنفرانس دادند، جاه‌طلبی بیش از حد بود. این کنفرانس نیز به اندازه هر کنفرانس دیگری شامل نیمه‌حقیقت‌ها و بیانیه‌های بزک‌شده و آراسته است. البته، نسبت دادن عدم صداقت خاص به تونی، دو لاگو و لولا قطعاً اشتباه است. اما احتمالاً باید می‌دانستند که با چنین کلماتی، خود را در معرض انتقاد قرار خواهند داد.

نویسندگان: آنیکا رایس و تابه‌آ کیرشنر از روزنامه آنلاین تاگس‌تسایتونگ آلمان