دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی در ۱۶ آذر: تجمع اعتراضی، تریبون آزاد و بیانیه علیه «چرخه سرکوب»
همزمان با روز دانشجو، محوطه دانشگاه علامه طباطبایی صحنه تجمع، تریبون آزاد و بیانیه بود؛ آنها خواهان آزادی دانشجویان زندانی شدند و بر زنده بودن دانشگاه و ضرورت پایاندادن به سرکوب تأکید کردند.
بخش خبر
دانشگاه علامه طباطبایی در ۱۶ آذر ۱۴۰۴، روز دانشجو ـ عکس از ویدئوی منتشرشده در خبرنامه امیرکبیر
ظهر یکشنبه ۱۶ آذر فضای دانشگاه علامه طباطبایی تهران حال و هوایی متفاوت از برنامههای رسمی روز دانشجو داشت.
بهگزارش خبرنامه امیرکبیر، گروهی از دانشجویان این دانشگاه در محوطه مرکزی گرد آمدند و با سردادن شعارهایی اعتراضی، خواستار آزادی دانشجویان زندانی شدند. آنها شعار میدادند: «آزادی دانشجو، آزادی جامعه» و تأکید میکردند که «دانشگاه باید صدای دانشجویان زندانی باشد».
خبرنامه امیرکبیر بهنقل از دانشجویان حاضر، نوشت این تجمع همزمان با برگزاری یک تریبون آزاد شکل گرفت. چند دانشجو بدون استفاده از بلندگو و بهصورت مسالمتآمیز دیدگاههای خود را درباره وضعیت دانشگاه، محدودیتها و بازداشتهای اخیر بیان کردند. اما طبق گفته شاهدان، درست هنگام آغاز سخنرانیها، بسیج دانشجویی با پخش نوحه با صدای بلند تلاش کرد مانع شنیدهشدن صحبتهای آنها شود. این اقدام اعتراض دانشجویان را برانگیخت، زیرا آنها میگفتند هدفشان تنها استفاده از حق بیان در فضای دانشگاه بوده و تریبون آزاد را «جزئی از سنت دانشگاه» میدانند.
در کنار این رویدادهای میدانی، جمعی از دانشجویان دانشکده ادبیات دانشگاه علامه طباطبایی نیز بیانیهای بهمناسبت ۱۶ آذر، روز دانشجو منتشر کردند؛ بیانیهای که لحن آن به مراتب تندتر و سیاسیتر از تجمع ظهر امروز بود.
در این متن، دانشجویان بازداشت و صدور احکام سنگین برای دانشجویان معترض سراسر کشور را «به شدت محکوم» کرده و یادآور شدهاند که ۱۶ آذر تاریخی، همواره نشانه «ایستادگی دانشگاه در برابر سرکوب و بیعدالتی» بوده است.
در بخشهایی از بیانیه، به وضعیت دانشجویانی اشاره شده که نامشان در فهرست بازداشتشدگان، محکومان به حبسهای طولانی و حتی احکام اعدام قرار گرفته است. نویسندگان تأکید کردهاند که اعتراض به این روند «نه فقط یک واکنش سیاسی، بلکه ضرورتی اخلاقی، آکادمیک و تاریخی» است. آنها از «چرخه سرکوب» سخن گفتهاند؛ چرخهای که هدف آن را «خاموشکردن صدا و جان و آغاز فراموشی» توصیف کردهاند. در بخشی از بیانیه آمده است: «ما این سرکوب را نه میبخشیم و نه عادی میکنیم.»
دانشجویان ادبیات در ادامه نقش دانشگاه را یادآور شده و نوشتهاند: «دانشگاه تا زمانی دانشگاه است که صدای دانشجویان در آن طنینانداز باشد.» آنها تأکید کردهاند که پشت «دیوارهای بلند و سرکوب خونین»، دانشجویانی هستند که به انتظار نشستهاند و «رؤیاهایی که محبوس شدهاند». این دانشجویان اعلام کردهاند که حافظه جمعی دانشگاه اجازه فراموشکردن آنها را نخواهد داد.
بیانیه در پایان بر امید به همبستگی دانشجویان در کلاسها، نوشتهها، هنر و فعالیتهای اجتماعی تأکید و تصریح کرده است که: «دانشگاه زنده است و ما هرگز صدای یاران نادیده را فراموش نخواهیم کرد.»
تجمع امروز و انتشار این بیانیه، تصویری روشن از شکاف میان تجربه زیسته دانشجویان و مدیریت رسمی دانشگاه ارائه میدهد؛ جایی که دانشجویان با وجود فشارهای امنیتی، همچنان بر حق بیان، آزادی آکادمیک و پیگیری وضعیت دوستان بازداشتشدهشان اصرار دارند. ۱۶ آذر امسال در علامه، بیش از آنکه مراسمی رسمی باشد، یادآور این حقیقت بود که دانشگاه هنوز زنده است و صداهای معترض هنوز شنیده میشود.
۱۶ آذر یادآور واقعهای است که در سال ۱۳۳۲، مدت کوتاهی پس از کودتای ۲۸ مرداد و از سرگیری روابط ایران با بریتانیا و سفر ریچارد نیکسون، معاون رئیسجمهور وقت آمریکا به تهران، رخ داد. در این روز، نیروهای امنیتی به دانشگاه تهران حمله کردند و سه دانشجو به نامهای مهدی شریعترضوی، مصطفی بزرگنیا و احمد قندچی را به ضرب گلوله به شهادت رساندند. ۱۶ آذر از آن زمان به نمادی از مقاومت و اعتراض دانشجویان در برابر استبداد تبدیل شده است.
نظرها
نظری وجود ندارد.