نقد قدرت در تازه‌ترین نقاشی‌های نیکزاد نجومی، به بهانه برپایی نمایشگاه «در شکار پروانه»

نگارخانه تیمور گرانه، سپتامبر امسال شاهد گشایش نمایشگاه «شکار پروانه» حاوی آثارجدید نیکزاد (نیکی) نجومی، نقاش ایرانی در نیویورک بود. در زمان دو ساعت گشایش نمایشگاه سیل انسانی بود که نمایشگاه را پر و خالی می کرد و به قول ایرانی ها جای سوزن انداختن نبود، بسیاری از بازدیدکنندگان را آمریکایی ها تشکیل می‌دادند.
آن‌چه در اولین نگاه مخاطب این آثار را درگیر و به نوعی مجذوب خود می‌کند، نقد قدرت نهفته در نقاشی‌های نجومی است. در بوم نجومی، سیاستمداران، تجار و قدرتمندان از زندگی عمومی و رسانه‌ای جدا می‌شوند و بر بوم او در شبکه‌ای از سیستم اقتدار در شرایط نامعلومی قرار می‌گیرند. پیچیدگی این آثار در بازی بین واقعیت و فانتزی در نوسان است. سه عنصر عوامل تاریخی، انتقاد اجتماعی و سورئالیست انتزاعی، اجزا تشکیل دهنده آثار نجومی است.
روایت گویی از دیگر ویژگی‌های این نمایشگاه بود، عناصر بسیار گسترده در چیدمان بوم نجومی مخاطب را مرتب مورد چالش و تفسیرگویی قرار می‌دهد. اما آثار نجومی برعکس آثار نئو راوخ، رئالیست آلمانی، تنها یک روایت نیست، بلکه داستانی است که پایان آن باز است.
زبان نقاشی نجومی امروز ابعاد فرا ملیتی یافته، او در ادغام آنچه با خود از سرزمین مادری آورد و آنچه امروز بیش ازسه دهه است که در کشور میزبان باخود همراه کرده، به زبانی نوین دست یافته که عناصری از هر دو را در خود دارد، ولی زبانی فرا زمانی است که با هر پیشینه تاریخی قابل فهم است.
اما آنچه نقد اجتماعی و نقد قدرت او را از دیگر آثار هم‌نسلانش متمایز می‌کند، فرم کار اوست. بوم او نه تنها چند لایه است، بلکه همواره در پایین آن انعکاسی وجود دارد، که از نظر مقیاس حدود یک چهارم کار را به خود اختصاص می‌دهد و از منظرمحتوا یا انعکاسی است از آنچه در بالا اتفاق می‌افتد، یا به کنکاش در واقعیت جدیدی می پردازد. این نوع کار را می‌توان امضا ویژه نیکی نجومی دانست. آثار نجومی با اینکه آبستره و بخشی سورئالیستی است، اما عنصر انسانی همواره در کانون آن قرار دارد.
گفت‌وگوی پیش روی گپ زمانه است با نیکزاد (نیکی) نجومی، به مناسبت گشایش نمایشگاه «شکار پروانه» که تا ۲۳ اکتبر ادامه خواهد داشت.