همسر رضا شهابی: زندان به وظایفش در قبال سلامت زندانیان عمل نمی‌کند

جمعه، دهم شهریور ماه: رضا شهابی، فعال کارگری و از اعضای هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اوتوبوسرانی تهران و حومه، بیست و چهارمین روز اعتصاب غذای خود را پشت سر می‌گذارد. حال عمومی او خوب نیست و دچار مشکلات جسمی جدی شده است. مسئولان زندان رجایی شهر که او در آنجا زندانی است اما توجهی به این موضوع ندارند و از اعزام این زندانی سیاسی به بیمارستان، خودداری می‌کنند.

ربابه رضایی، همسر رضا شهابی، به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفته است همسرش به مراقبت درمانی و بستری شدن نیاز دارد.

به گفته خانم رضایی، برخی از نشانه‌های جسمی همسرش مانند سردرد شدید و بی حس شدن یک سمت از بدن جدا نگران کننده است: «زندان وظیفه‌اش مبنی بر مراقبت درمانی از زندانیان را انجام نمی‌دهد. این مساله نگران کننده است چون دفعه قبل هم که {رضا شهابی} اعتصاب غذا کرد، بدنش همینطور بی حس شد تا جایی که به بیمارستان اعزام شد و از آنجا با حالت نیمه فلج به مرخصی درمانی آمد. زندان وظیفه دارد همسرم را به بیمارستان اعزام کند، ولی این کار را نمی‌کند. نه تنها رضا بلکه هیچ کدام از زندانیانی را که اعتصاب غذا کردند، به بیمارستان خارج از زندان منتقل نکردند.»

رضا شهابی از روز ۱۸ مرداد ۹۶ در اعتراض به زندانی شدن دوباره‌اش دست به اعتصاب غذا زده است. ربابه رضایی که روز هشتم شهریور در زندان رجایی شهر کرج با همسرش ملاقات کرده، گفته است همسرش به سردرد و کمردرد شدید مبتلا شده و سمت چپ بدنش بی‌حس شده است: وضعیت سلامت رضا شهابی نگران‌کننده است

رضا شهابی، راننده اتوبوس ۴۵ ساله، به دلیل فعالیت‌های کارگری در قالب «سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه» در خرداد سال ۸۹ بازداشت و به اتهام تبلیغ علیه نظام و اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی با حکم شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به شش سال زندان و پنج سال محرومیت از فعالیت‌های اجتماعی محکوم شد.

او پس از اعتصاب غذاهای متعدد در زندان‌های اوین و رجایی شهر، ۱۴ مهر سال ۹۳ با سپردن وثیقه ۲۰۰ میلیون تومانی برای پیگیری درمان بیماری‌هایش به مرخصی درمانی اعزام شد.

پس از آن مسئولان قضایی به رضا شهابی اعلام کردند ایام مرخصی درمانی‌اش نیز به عنوان محکومیت محسوب شده و او دیگر به زندان باز نخواهد گشت. با وجود این شرایط اما قوه قضاییه جمهوری اسلامی پس از سه سال (در سال ۹۶)، با این استدلال که سه ماه از محکومیت رضا شهابی مرخصی محسوب نشده، دوباره او را به زندان فراخواند. رضا شهابی روز ۱۷ مرداد و پس از دریافت اخطار ضبط وثیقه، خود را به زندان رجایی شهر کرج معرفی کرد اما پذیرش نشد. فردای آن روز و در مراجعه دوباره شهابی، او به زندان برگشت و اعتصاب غذای خود را آغاز کرد.

ربابه رضایی اما به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفته است همسرش پس از مراجعه به زندان متوجه شده بیشتر زمان مرخصی‌اش به عنوان دوره محکومیت محسوب نشده و علاوه بر آن یک سال زندان به اتهام تبلیغ علیه نظام هم در دوران زندان به پرونده‌اش افزوده شده و باید حدود سه سال دیگر در زندان بماند.

به گفته خانم رضایی، رضا شهابی به همین دلیل تصمیم به اعتصاب غذا گرفته است: «مطالبه اصلی همسرم در اعتصاب غذا، آزادی بی قید و شرط و رسیدگی به "پرونده‌سازی" علیه او در یک دادگاه عادلانه است چون رضا می‌گوید طبق قانون خودشان حبسش را کشیده و بقیه مدت زندان حتی طبق قانون خودشان غیرقانونی است. رضا خواسته‌اش این است که آزادش کنند و یک بار برای همیشه در یک دادگاه عادلانه به پرونده‌اش رسیدگی کنند نه این که زمانی که در زندان است یک پرونده جدید درست کنند و بعد هم که آزاد شد یک پرونده دیگر و هر روز به یک بهانه‌ای به زندان احضارش کنند.»

سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه هم چهارم شهریور ماه با صدور بیانیه‌ای اقدام قوه قضاییه در پرونده‌سازی برای رضا شهابی را «کینه‌ورزی قوه قضاییه و دستگاه امنیتی از رضا شهابی و مبارزات سندیکایی» توصیف کرد و نسبت به سلامتی این فعال کارگری در زندان ابراز نگرانی کرد: اعتصاب غذای رضا شهابی-کنفدراسیون جهانی کارگران حمل و نقل خواستار آزادی فوری او

سندیکای شرکت واحد همچنین خواستار لغو احکام قضایی و امنیتی علیه فعالان کارگری مانند ابراهیم مددی و داود رضوی شده است.

سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه از قدیمی ترین تشکل‌های صنفی و کارگری در ایران است.

به نوشته تارنمای تخصصی حقوق بشر ایران، این تشکل کارگری عضو رسمی فدراسیون جهانی کارگران حمل و نقل است. در سال‌های گذشته رهبران و اعضای این سندیکا به شکل‌های مختلف سرکوب شده‌اند. اخراج از کار، بازداشت و زندانی شدن رضا شهابی، داود رضوی و ابراهیم مددی بخشی از این سرکوب بوده است. در همین راستا، منصور اسانلو، از رهبران سابق این تشکل صنفی نیز پس از چند سال تحمل زندان مجبور به ترک ایران شد.