هشدار عفو بین‌الملل درباره خطر دیپورت علیرضا جاپلقی پارکور کار، از ترکیه به ایران
سازمان عفو بین‌الملل از بازداشت علیرضا جاپلقی، پارکور کار ایرانی در ترکیه خبر داده و نوشته احتمال دارد نیروهای امنیتی ترکیه او را به پلیس ایران تحویل دهند.
علیرضا جاپلقی، پارکورکار ایرانی و دوست دخترش
سازمان عفو بین‌الملل در کانال تلگرامی خود از بازداشت علیرضا جاپلقی، پارکور کار ایرانی در ترکیه خبر داده و نوشته است احتمال دارد نیروهای امنیتی ترکیه او را به پلیس ایران تحویل دهند.
در همین رابطه رها بحرینی، پژوهشگر سازمان عفو بین‌الملل اعلام کرده با توجه به تهدیداتی که علیرضا جاپلقی در ایران با آن روبه‌روست، «به هیچ عنوان نباید به ایران بازگردانده شود.»
بحرینی همچنین گفته:
«باید در ماه‌های آینده اقدامی جدی انجام شود اما تا پیش از آن افرادی که در معرض بازداشت و اخراج به ایران هستند باید به محض ورود به ترکیه، درخواست پناهندگی خود را ثبت کنند چون در این صورت به گفته او، بازگرداندن پناهجو به کشور مقصد برای ترکیه تبعات بین‌المللی دارد.»
علیرضا جاپلقی، پارکور کار ایرانی روز ۹ تیر با انتشار یک ویدئو از خود اعلام کرد پس از ورود به ترکیه توسط نیروهای ارتش این کشور بازداشت و به پلیس ترکیه تحویل داده شده است.
به دنبال انتشار این ویدئو، منابع حقوق بشری اعلام کرده‌اند این ورزشکار ایرانی که به علت فشار نهادهای امنیتی مجبور به ترک ایران شده، در حال حاضر در «کمپ کوروباش» حوالی شهر وان در ترکیه زندانی است و در خطر دیپورت به ایران قرار دارد.
سازمان عفو بین‌الملل اما اعلام کرده که در تلاش است تا با همکاری فعالان حقوق پناهجویان در ترکیه، مانع بازگرداندن جاپلقی به ایران شود.
این ورزشکار ایرانی متولد هفتم شهریور ۱۳۷۱ در تهران است که در حرفه ورزشی پارکور فعالیت دارد. او اواخر اردیبهشت ماه و به‌دنبال انتشار ویدئویی از فعالیت ورزشی خود و دوست دخترش تحت عنوان «طلوع تهران در پل صدر»، از سوی نیروی انتظامی احضار و سپس بازداشت شد.
جاپلقی در این ویدئو علاوه بر انجام حرکات ورزشی مهیج، دوست دخترش را می‌بوسد.
مرکز اطلاع‌رسانی پلیس پایتخت روز پنج‌شنبه اول خرداد در اطلاعیه‌ای تصاویر حرکات ورزشی جاپلقی و دختر همراه او را «خارج از عرف و شرع» خواند و بازداشت آنها را تأیید کرد.
پلیس در این اطلاعیه همچنین اعلام کرد حرکات این دو ورزشکار مصداق «بی‌اخلاقی» و «اشاعه منکر» است و آنها با حکم مقام قضایی از سوی پلیس فتای پایتخت بازداشت شده‌اند.
نزدیکان علیرضا جاپلقی اما اعلام کرده‌اند که او با وثیقه‌ای ۲۰۰ میلیون تومانی از بازداشت آزاد شده و برای ثبت درخواست پناهجویی به ترکیه رفته است.
اوایل تیر ماه ۱۳۹۸، تهران میزبان نشست مشترک ژنرال جلال اوزنکایا، مدیر کل پلیس ملی ترکیه و مقام‌های انتظامی و امنیتی ایران بود.
در این نشست معاهداتی امنیتی میان پلیس دو کشور به امضا رسید که مفاد دقیق این معاهدات امنیتی هیچگاه به طور شفاف به رسانه‌ها اعلام نشد اما حسین اشتری، فرمانده نیروی انتظامی جمهوری اسلامی در حاشیه همین نشست ضمن تأکید بر تقویت همکاری‌های امنیتی میان پلیس دو کشور ایران و ترکیه گفته بود همکاری میان پلیس جمهوری اسلامی و ترکیه به ارتقای امنیت در هر دو کشور و منطقه منتج می‌شود.
به نظر می‌رسد برخوردهای پلیس ترکیه با پناهجویان ایرانی ساکن این کشور در راستای همین معاهدات امنیتی پنهانی میان دو کشور انجام شده است.
در ماه‌های گذشته گزارش‌های متعددی از بازداشت و دیپورت پناهجویان ایرانی در خاک ترکیه منتشر شده که در آخرین مورد از آنها، محمد رجبی ۲۵ ساله و سعید تمجیدی ۲۷ ساله دو تن از شرکت کنندگان در اعتراضات سراسری آبان‌ماه که به ترکیه پناهنده شده بودند، روز هفتم دی ماه ۹۸ توسط پلیس ترکیه بازداشت و به ایران تحویل داده شدند.
سعید تمجیدی و محمد رجبی پس از بازگشت به ایران توسط دادگاه انقلاب تهران به اعدام محکوم شدند.
همچنین عبدالله بزرگ‌زاده سربازی، فعال مدنی اهل ایرانشهر و فعال سیاسی مقیم ترکیه روز ۲۲ خرداد ماه در این کشور بازداشت شد که با پیگیری خانواده این فعال مدنی او تا رأی نهایی دادگاه از بازداشت آزاد شده است.
در خبری دیگر، پلیس ترکیه روز پنجم دی ماه سال گذشته، ۳۳ پناهجو از جمله یک عضو سابق حزب کومله به نام عادل بهرامی را با لغو درخواست پناهجویی‌شان به پلیس ایران تحویل دادند.
در همین زمینه:
نظرها
کارو
مفهوم پناهنده به کلی زیر و رو شده است، اروپا پناهندگان سیاسی را به سختی می پذیرد و یا در مواردی به کشورهای مبدأ دیپورت می کند، اما به هرکسی که از ایران به خاطر مسائل غیرسیاسی به اروپا رفته باشد به راحتی پناهندگی می دهد! مشخص است که عمدی در کار است و سازمان های حقوق حشری دنیا که چشمانشان را به روی واقعیت زندگی میلیون ها خاورمیانه ای بسته اند و با وجود و اصل قدرت داشتن دولت-ملت های استبدادی و استعماری خاورمیانه ای کنار آمده اند در این روند سهیم هستند و بدان مشروعیت می دهند. وقتی واژۀ «ترور» که شکلی از مبارزه بود به یک دشنام سیاسی و یک خط قرمز تبدیل می شود، و وقتی اشکال مشروعی از مبارزه تعریف می شود که خوشایند قدرت های غربی است و تبعیت از آن ها تشویق در پی دارد، چگونه می توان از مبارزه در راه آزادی سخن گفت؟ سازمان های حقوق حشری و دستگاه های وابسته به سازمان های سیاسی و لابی های کشورهای غربی همگی تلاش می کنند تا نظام دانش مردم خاورمیانه را فاسد و منحرف کنند، هیچ آزادی و رهایی در دستور کار هیچ کدامشان نیست، فقط استعمار است. وقتی به یک رقاس به خاطر یک بوسه «پناهندگی» اعط می شود و همزمان یک مبارز انقلابی که 13 سال علیه رژیم تروریست تورکیه جنگیده توسط رژیم سوئد به تورکیه مسترد می شود!! آیا نباید به همه چیز شک کرد؟