تعطیلی کوره پزخانه‌ها، و کارگرانی که بازنشسته نمی‌شوند
کارگران کوره پزخانه‌ها که بیکار شده‌اند اغلب مشمول بیمه بیکاری نیستند به علت عدم پرداخت کامل حق بیمه‌شان توسط کارفرما، نمی‌توانند بازنشسته شوند.
رکود بخش ساختمان کم بود، قطع گاز کوره پزخانه‌ها هم به آن افزوده شد تا کارگران این واحدها که اغلب نیمی از سال را بیکار هستند، اسیر بیکاری مطلق شده و بدون درآمد به حال خود رها شوند؛ آن هم در شرایطی که به علت نپرداختن حق بیمه کامل توسط کارفرما، اغلب بازنشسته نمی‌شوند.
غلامرضا عباسی از مسئولان تشکل دولتی خانه کارگر تهران می‌گوید تعداد کوره‌پزخانه‌های فعال استان تهران به شدت کاهش یافته و بسیاری از کارگرانی که در این کارگاه‌های تولیدی مشغول به کار بوده‌اند، بیکار شده‌اند. در پاکدشت تعداد کوره‌های فعال از ۸۰ کوره به ۱۰ کوره رسیده است.
در سایر مناطق نیز وضع بهتر از این نیست.
در تهران حدود ۲۰۰ کوره آجزپزی وجود دارد که بخشی از آن‌ها در یکی دو سال گذشته غیرفعال شده‌اند. قطع یا جیره بندی گاز واحدهای تولیدی که در هفته‌های اخیر اجرایی شده و به گفته‌ی مسئولان دلیل آن کمبود گاز است، ضربه شدیدی به تولید کوره پزخانه‌ها زد که از پیش در رکود به سر می‌بردند. گاز کوره‌ها قطع شده و کارگران بیکار شده‌اند.
غلامرضا عباسی مدیر «کانون انجمن صنفی کارگران استان تهران»، وابسته به خانه کارگر در ارتباط با وضعیت کارگران کوره پزخانه‌های تهران می‌گوید:
«روزگار کارگرانی که در کوره‌های قرچک کار می‌کنند هم مثل کارگران پاکدشتی است اما این پایان تلخ ماجرا نیست، روزگار کارگرانی که در کوره‌های ورامین اشتغال دارند، به مراتب بدتر است. تنها دو کوره فعال در این شهر وجود دارد و کوره‌ها به دلایل مختلف تعطیل شده‌اند. کوره‌های فعال نیز تنها نیمی از جمعیت خود را به کار گمارده‌اند».
این در شرایطی است که کارگران کوره پزخانه‌ها حتی در شرایط اشتغال کامل مزد کمی می‌گیرند. به گفته عباسی «ماهیت شغلی کارگران کوره‌پز خانه‌ها فصلی است و به همین دلیل مشمول حداقل دستمزد مصوب شورای عالی کار نمی‌شوند. به همین دلیل، میزان اندکی از افزایش سالیانه حداقل دستمزد به عنوان مزد آن‌ها تعریف می‌شود».
او تاکید می‌کند که از سال ۹۵ تا کنون دستمزد این کارگران افزایشی نداشته و می‌افزاید:
«من به صراحت می‌گویم، مسئولان اداره کار نسبت به روزگار سخت آن‌ها بی‌تفاوت هستند و به این افراد توجهی نمی‌کنند».
کارگران کوره پزخانه‌ها اغلب به صورت خانوادگی همراه همسر و کودکانشان در کوره‌ها کار می‌کنند و در آلونک‌های بدون امکاناتی که در همان محل ساخته شده، زندگی می‌کنند.
آن‌ها اغلب فصلی هستند و به همین دلیل مشمول بیمه بیکاری هم نمی‌شوند.
وضعیت بیمه کارگران کوره‌های آجرپزی هم دست کمی از وضعیت مزدشان ندارد. کار این کارگران در زمره مشاغل سخت و زیان آور است و باید با ۲۰ سال کار بازنشسته شوند. کارگران اغلب در اثر تنفس ریزگردها و حمل قالب‌های سنگین گِل و نبود حداقل امکانات ایمنی کار به کمر درد و بیماری‌های تنفسی مبتلا می‌شوند. اما نپرداختن کامل حق بیمه‌شان توسط کارفرما و عدم نظارت وزارت کار سبب می‌شود سال‌های طولانی ناگزیر به کار شوند.
عباسی می‌افزاید:
من کارگرانی را می‌شناسم که حدود ۳۰ سال سابقه کار دارند اما سابقه پرداخت بیمه آن‌ها ده سال است. کارگر ۳۰ روز در ماه کار می‌کند اما ۵ روز کار برای رو درنظر گرفته می‌شود».
گزارشی که اخیرا خبرگزاری ایرنا از کوره پزخانه‌های کاشمر منتشر کرده، وضعیت مشابهی را نشان می‌دهد.
یک کارگر جوان کوره آجرپزی در کاشمر برای ۸ ساعت کار روزانه ۱۰۰ هزار تومان دستمزد می‌گیرد. از بیمه هم محروم است.
۷۰ کوره آجر پزی کاشمر، هر کدام سه تا چهار کارگر بیمه شده دارند و سایرین بیمه نیستند.
یک کارگر که به دیسک کمر مبتلاست می‌گوید برای درمان دیسک کمرش باید چند میلیون تومان «زیرمیزی» بپردازد.
همکار او پاسخ می‌دهد:
«ما که بیمه هستیم چه گلی به سرمان زده‌ایم. چون کارگر فصلی محسوب می‌شویم، در زمستان که کوره تعطیل می‌شود ما هم نه بیمه بیکاری داریم و نه امکان استفاده از خدمات درمانی». او در ادامه می‌افزاید: «بعد از ۳۰ سال کار در کوره هنوز ۲۰ سال سابقه بیمه ندارم و حالا حالاها مانده تا بازنشسته شوم».
راه دیگر این کارگران برای بازنشسته شدن این است که علاوه بر سهم خود از حق بیمه، سهم ۴ درصدی کارفرما را نیز به تامین اجتماعی بپردازند.
به گفته‌ی غلامرضا عباسی «آن‌ها مجبور هستند که مبلغی را از دیگران قرض بگیرند و سهم ۴ درصدی خود را پرداخت کنند. اگر این کار را نکنند، باید قید بازنشستگی را بزنند».
نظرها
نظری وجود ندارد.