اعتراض یکصدای تشکل‌های کارگری و مدنی مستقل ایران به قتل حکومتی مهسا امینی

این چرخه‌ی سرکوبِ حکومت که چهل و چهار سال است سایه‌ی سیاهش بر سر جامعه افکنده شده است، بی‌شک بیشتر از هر کسی خشم و خونخواری‌اش را علیه زنان به نمایش گذاشته است. حاکمیتی جبری و تحمیلی به مردم ایران که تنها راه بقای خود را در غارت و چپاول تمامی ثروت‌های جامعه از یکسو و از سوی دیگر شدت بخشیدن به استثمار و انقیاد آحاد جامعه می‌دید، لاجرم گسترشِ اختناق و سرکوب و خفه کردنِ مردم را رکن جدائی‌ناپذیر از اِعمال قدرتش قرار داد. برای همین، زن‌کُشی و انسان‌کُشی در ایران نه یک اشتباه و قصور و یا صرفاً بخاطر وجود “گشت ارشاد”، (که با مطالبه‌ی صرفِ برچیدن آن این روند خاتمه یابد)، بلکه جزو ارکان اصلی بقای حاکمیت است.

جنبش کارگری و تشکلات مستقل کارگری مدافع قاطع برابری زن و‌ مرد و مخالف تحمیل هرگونه حجاب اجباری و بی‌عدالتی و تبعیض علیه زنان و‌ مردم تحت ستم در ایران است. به عنوان‌ کارگران و‌ زحمتکشان و‌ محروم‌شدگان‌ که‌‌ اکثریت مطلق جمعیت کشور را تشکیل میدهیم در مقابل این ظلم‌ و‌ ستم‌ باید با صدای هر چه رساتر اعتراض کنیم و‌ خواهان عدالت و‌ دادخواهی برای مهسا (ژینا) امینی و‌ تمامی دیگر قربانیان سیاست‌های زن‌ستیز و‌ تبعیض‌آمیز و‌ جنایتکارانه که توسط ارگان‌های مختلف و‌ متعدد سرکوب صورت‌ می‌گیرند شویم.

خشک‌مغزانی که چنین با قرائت خشونت بار از دین، سال‌ها  علیه حقوق شهروندان اقدام کرده‌اند و با این خوانش نامبارک، زمینه قتل و کشتن شهروندان را فراهم آورده‌اند، باید بدانند شهروندان ایرانی دیگر در مقابل چنین جنایاتی بی‌تفاوت نخواهند گذشت. اگر عزمی جدی برای پایان دادن به چرخه خشونت‌ها و قتل‌ها از ندا آقا سلطان تا پویا بختیاری و نوید افکاری در میان بود، امروز ما شاهد پرپر شدن معصومانه #ژینا_امینی در ۲۲ سالگی نبودیم. کشته شدن مسافران بی گناه در پرواز ۷۵۲، قتل‌های زنجیره‌ای، حمله به کوی دانشگاه و عدم بررسی دقیق عاملان و آمران این فجایع و برخورد جدی و ریشه ای با آنها موجب شده که اعتماد عمومی دچار خدشه‌ای جدی گردد و حاکمیت سرمایه اجتماعی خود را به طرز بی‌سابقه‌ای از دست بدهد.

چرخه‌ی سرکوب زنان در ۴۴ سال گذشته هر بار به شکلی به گردش درآمده و جان و زندگی و سرنوشت زنان را در چرخ‌دنده‌های خود خرد کرده است. اکنون دیگر این سرکوب نظام‌مند پشت ترکیب‌هایی همچون «به طور ناگهانی» و «عارضه‌ی قلبی» پنهان نمی‌ماند.

مسؤلان مملکتی با فاجعه‌بار خواندن سبک زندگی و هنجاری زنان متمدن ایرانی و جریحه‌دار کردن احساسات مذهبی (و سردادن ندای وااسفا که اسلام در خطر است) در تلاش هستند تا بر ناکارآمدی اجرایی و مدیریتی کشور سرپوش گذاشته و زمینه تداوم و سرکوب زنان را فراهم کنند، غافل از اینکه جامعه مدنی نیرومند ایرانی با تولید و تزریق انگاره‌های دموکراتیک به ساخت شناختی انسان ایرانی، مانع از پیشبرد این رویه‌ی غیر دموکراتیک در بهنجار‌سازی رسمی و توده‌ای کردن جامعه ایرانی است.

حمله‌ی سریالی به زنان در خیابان موجب سلب آرامش آنان، خانواده‌ها و جامعه شده است. زنان جامعه‌ی ما یک روز به بهانه‌ی نداشتن حجاب مورد حمله قرار می‌گیرند و روز دیگر قربانی قتل‌های ناموسی می‌شوند. یک روز به خاطر فقر اقتصادی خانواده، بازمانده از تحصیل می‌شوند و بر سرسفره عقد فروخته می‌شوند و یک روز قربانی اسید پاشی می‌شوند.