سرودهایی برای آزادی: اجراهای گروهی دانشجویان دانشکده موسیقی در قیام ژینا 

از آغازِ خیزش «زن، زندگی، آزادی» تا به امروز، بیش از ۵۰۰ آهنگ ساخته شده که سهم دانشجویان موسیقی از آن میان بیش از ۲۰ ترانه بوده است. از میان قطعاتِ ساخته‌شده توسط دانشجویان موسیقی، هفت قطعه کُرال وجود دارد که در فضای بسته و امنیتیِ دانشگاه ساخته و اجرا شده و همین ویژگی، این آثار را نسبت به سایر آهنگ‌های اعتراضی متمایز کرده است.

سوگند به عاشقان ایران

سرود «سوگند» از نخستین اجراهای گروهی است که در ۱۷ آبان ۱۴۰۱، چهل روز پس از کشته‌شده مهسا امینی در ۲۵ شهریور، توسط دانشجویان دانشکده موسیقیِ دانشگاه فرهنگ و هنر (مرکز علمی‌کاربردی)، هم‌زمان با سالگرد کُشتارِ آبان ۱۳۹۸ منتشر شد. نخستین‌بار این سرود با تفاوت‌هایی در متنِ ترانه، در بهمن ۱۳۸۸ (در روزهای جنبش سبز) منتشر شده بود، اما در اجرای تازه، به دلیل کُرال‌بودن آن، خیلی سریع توانست جایگاهی ویژه در بین ترانه‌های اعتراضی باز کند. در اجرای جدید، دوربین روی کفش‌های دانشجویان موسیقی که با پا ضرب می‌گیرند، می‌چرخد و درنهایت به نوازنده گیتار می‌رسد: ضرب دست ‌و پا با هم، توامان با صدای دانشجویانی که چهره‌‌های‌شان را نمی‌بینیم، هم‌زمان است؛ صدایی فراتر از چهره‌ها، زمان‌ها و مرزها، در عینِ همبستگی:

در این سرود، دانشجویان موسیقی از زبانِ معترضان، سوگند یاد می‌کنند که از خونِ کشته‌شدگان آبان ۹۸ نخواهند گذشت و در ادامه این راه با انقلابِ زن، زندگی، آزادی همراهی خواهند شد. عیسا غفاری آهنگساز و نوازنده، برای بازشناسی و بازخوانی این ترانه می‌گوید:

در لغت «سرود» به معنی نغمه، آواز، نوا، آهنگ و ترانه شاد و حماسی و در مقابل نوحه و مرثیه آمده است. بااین‌همه آنچه امروزه به نام سرود می‌شناسیم نتیجه حضور تمام این شکل‌ها است، حتی متضادهای لغوی آن در شکل «مرثیه و نوحه» هم سرود خوانده می‌شوند. دلیل آن، تغییر رویکردها به یک فرم و قالب اجرایی، یا تغییر تصورات و انتظارات از آن با تحولات اجتماعی نیز می‌تواند باشد.

براساس آنچه این آهنگساز بیان می‌کند، در این دوره هم سرودهای مختلفی در شکل‌های گروه کُر، تک‌خوانی، ارکسترال (با همراهی گروه بزرگ)، با همراهی یک یا دو ساز، بدون همراهی ساز، با لحن (موسیقی) و اشعاری حماسی یا در مقابل، مرثیه و نوحه‌ در وصف وطن و شهدای وطن خوانده شدند، بنابراین طیفِ وسیعی از موسیقی را می‌توان ذیل نام سرود بررسی و مقایسه کرد. (مثل سرودهای چاووش سال ۵۷ که بسیاری‌شان با تک‌خوانی محمدرضا شجریان و شهرام ناظری به انجام رسیده‌اند و برخی با گروه کُر.) این آهنگساز با این پیش‌زمینه، درباره‌ قطعه «سوگند» می‌گوید:

»این سرود، ترانه‌ای بسیار تأثیرگذار و موفق دارد؛ از ملودی‌یی در مُد دشتی (از آوازهای ردیف موسیقی ایرانی) بهره می‌برد که در بسیاری از ترانه‌های پاپ مؤثرِ معاصر هم این آواز حضور دارد. می‌توان این‌طور گفت که یکی از موفق‌ترین سرودها از حیث موسیقی و شعر، همین سرود سوگند است.

برپا خیز برای زن، زندگی آزادی

دانشگاه هنر بزرگ‌ترین دانشگاه هنر ایران، مجموعه‌ای از دانشکده‌ها است که همه رشته‌های هنری را داراست. دانشکده موسیقی این دانشگاه از شناخته‌شده‌ترین و برجسته‌ترین این دانشکده‌ها است و نقش به‌سزایی در اعتراضات دانشجویی از ابتدای انقلاب ژینا داشتند. از جمله اجرای شش سرود گروهی، که در فواصلِ زمانی آبان ۱۴۰۱ تا اردیبهشت ۱۴۰۲ منتشر شدند.

ترانه «برپا خیز برای زن، زندگی، آزادی» نخستین اجرای دانشجویان موسیقی دانشگاه هنر بود که چهل روز پس از کشته‌شدن مهسا امینی، در ۷ آبان ۱۴۰۱ (مصادف با کشتار آبان ۱۳۹۸) منتشر شد. در ویدئوی منتشرشده، دانشجویان به صورت کُرال و با ضرب پا ترانه را اجرا می‌کنند. ترانه با بیت «برپاخیز به نام زن، زندگی، آزادی» آغاز می‌شود که تاکید بر شعارِ زیبای انقلاب ژینا است و سپس ادامه می‌یابد:

موفقیتِ این اجرای گروهی، موجب شد تا در روزها و هفته‌ها و ماه‌های بعد ترانه‌های مختلفی در دانشگاه‌های ایران به صورت گروهی و در قالب اعتراضی اجرا شود، که دانشجویان دانشگاه هنر در راسِ آن بودند: اجرای گروهی سرود «زن، زندگی، آزادی» با دست‌های گره‌کرده به‌هم به شکل کلمه «خون»، اجرای ترانه «ایران جوان» یا «وطنم» به عنوان نخستین سرود ملی ایران با گرفتن دست همدیگر در محوطه دانشگاه، و اجرای سرود «ای ایران»، پاکوبان و دست‌دردست به صورت رژه اعتراضی. دانشجویان دانشگاه هنر و معماری یزد نیز با دست‌های خونی، سرود «بلاچاو» (نان، کار، آزادی) را خواندند. دانشجویان دانشگاه هنر اصفهان سرود «یار دبستانی» را درحالی‌که دست‌دردست هم داشتند، اجرا کردند. دانشکده هنر سوره تهران ترانه «برای» شروین حاجی‌پور را به صورت گروهی در حیاط دانشکده خواندند. و دانشجویان دانشکده هنرهای زیبای تهران ترانه «دایه دایه وقت جنگه» و «از خون جوانان وطن لاله دمیده» را اجرا کردند. این همبستگی گروهی در قالب طیف وسیعی از دانشجویان دانشگاه‌های هنر، دختر و پسر، برای شکستن تبعیض‌های جنسیتی، یکی از بارزترین شکلِ اعتراضی در انقلاب زن، زندگی، آزادی بود که از ابتدای انقلاب تا امروز به اشکال مختلف ادامه یافته است.

همایون آرام‌فر، نوازنده و آهنگساز، درباره دلایل استقبال از این سرود می‌گوید:

به نام دختران آفتاب

آبان در تقویم اعتراضات ایران، یادآور ۱۵۰۰ کشته اعتراضات آبان ۹۸ است. به همین دلیل است که اعتراضاتِ مردم در انقلابِ زن، زندگی، آزادی، در این ماه در اوج خود بود و انتشار ترانه‌های اعتراضی نیز هم. دانشجویان موسیقی دانشگاه هنر پس از موفقیتِ آهنگ «برپاخیر به نام زن، زندگی، آزادی»، با اجرای ترانه «دختران آفتاب» در ۱۱ آبان ۱۴۰۱، نه‌تنها نامِ دختران معترضِ خیابان انقلاب که با نام ویدا موحد گره خورده است را زنده نگه داشتند. در این اجرای گروهی، دو ردیف دختر و پسر روبه‌روی هم، پای‌کوبان و دست‌زنان، چشم در چشم هم، «برای گیسوان دختران انقلاب» می‌خوانند:

نکته برجسته این ویدئو نسبت به ویدوئوی پیشین این دانشجویان، این است که در بخشی از اجرا، به صورت هماهنگ ضربِ دست را که نشانه‌ای از همدلی و همبستگی است، می‌شنویم: «دست در دست هم دریا می‌شویم/ توفان می‌شویم، می‌خروشیم/ دست در دست هم، مشت‌های محکمیم/ فریاد می‌زنیم آزادیم...» و در ادامه، همراه با ضرب پا، می‌خوانند:

پس از موفقیتِ این اجرا، بازخوانی این ترانه‌ به صورت گروهی و تکی نیز اجرا شد که یکی از مهم‌ترین اجراها در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران توسط دانشجویان این دانشگاه به صورت دو ردیف ایستاده روبه‌روی هم در محوطه دانشگاه صورت گرفت که این اجرا نیز انعکاس بسیاری در رسانه‌های مختلف داشت.

مصطفا موسوی آهنگساز و نوازنده فضای این تصنیف را مانند تمام آثار هم‌جنس خود دارای حالتی مارش‌گونه می‌داند که از آمادگیِ مبارزه برای گرفتن حق و فداکاری حکایت دارد. این آهنگساز با اشاره به انتخاب تصنیف در فضای مینور با آغازی کوبنده و ضد ضرب‌گونه، که شنونده را مجبور به همراهیِ خود می‌کند، می‌‌گوید:

بیا که کوچه می‌زند تو را صدا

پس از موفقیت اجراهای گروهی، دانشجویان دانشگاه هنر تهران به مناسبت ۱۶ آذر روز دانشجو، بار دیگر ترانه‌ای در حمایت از اعتراضات سراسری اجرا کردند. در این قطعه که «راه کوچه» نام دارد و آهنگساز آن ادیب قربانی است، نیز به مانند اجراهای پیشین، دانشجویان دختر و پسر، به صورت گروهی، درحال خواندن هستند، اما برخلاف اجراهای پیشین، همه سیاه پوشیده‌اند، روی چشم‌هایشان چشم‌بند سیاه زده‌اند و با چشم‌های بسته خطاب به هموطنانشان، می‌خوانند:

امیر ایوانی، آهنگساز و نوازنده درباره این سرود می‌گوید:

که پرورده دامن یک زنم

سرود «که پروده دامن یک زنم» اجرایی متفاوت از دانشجویان موسیقی دانشگاه هنر است که با تاکید بر زن سویه تازه‌ای از آهنگ‌های اعتراضی‌‌ را آشکار کردند. در این اجرای گروهی که در دوم دی ۱۴۰۱ منتشر و در دستگاه ایرانی چهارگاه نوشته و ساخته شده است، به روال پیشین، دانشجویان با ضرب‌گرفتن پا و صدای پیانو، با چشم‌های باز می‌خوانند:

امیر ایوانی آهنگساز و نوازنده با اشاره به اینکه شعر این اجرا‌، از معدود قطعاتی است که در آن عناصر ایرانی و ملی به شکلی که بتواند با شنونده ایرانی پیوندی عمیق برقرار کند و با آرمان‌های ایرانیان همراه شود، شنیده می‌شود، می‌گوید: «مصرع چو ایران نباشد تن من مباد در بهترین نقطه شعر قرار دارد.»

این آهنگساز، با نام‌بردن از زنده‌یاد فریدون فرخزاد می‌افزاید:

ایران غرق انقلاب است

در صدمین روز انقلاب زن، زندگی آزادی، دانشجویان موسیقی دانشگاه هنر، بار دیگر ترانه‌ای در حمایت از اعتراضات اجرا کردند. در این اجرا که نوازندگی پیانو همراه است، دوربین روی ضربِ پاهای دانشجویان می‌چرخد و دانشجویان با صدای محکم می‌خوانند:

عنوان این ترانه برگرفته از ترانه‌ای است از زنده‌یاد فریدون فرخزاد، خواننده، مجری و فعال سیاسی ایرانی که در سال ۱۳۷۱ در شهر بُنِ آلمان توسط عوامل جمهوری اسلامی به قتل رسید. همایون آرام‌فر آهنگساز و نوازنده درباره این اجرا می‌گوید:

به خاک سرخ ایران قسم

ترانه «به خاک سرخ ایران قسم» شمشین و آخرین اجرای گروهی دانشجویان موسیقیِ دانشگاه هنر تهران تا به امروز است که در فروردین ۱۴۰۲ به صورت ویدئو منتشر شد؛ اجرایی موفق با ترانه‌ای که صدای مردم ایران را بازتاب می‌دهد. آهنگساز این ترانه نیز مثل برخی از اجرای این دانشجویان ادیب قربانی است. در این اجرا، همراه با صدای پیانو، بدون اینکه تصویر دانشجویان را ببینیم، دوربین روی ردیفِ کفش‌های آن‌ها می‌چرخد و ما تنها صدایشان را می‌شنویم که با فریاد «آزادی»، می‌گویند: «ز راهِ رفته برنمی‌گردیم» و می‌خوانند:

در این قطعه دانشجویان بر جمعه خونین زاهدان و خاش تأکید کرده‌اند.  عیسا غفاری، موسیقی‌دان درباره کلیتِ آثارِ گروهیِ دانشجویان موسیقی می‌گوید: