تبعید اردشیر فنائیان، شهروند بهایی، به خاش پس از شش سال زندان

اردشیر فنائیان، شهروند بهایی، پس از گذراندن دوران محکومیت شش‌ساله خود، روز ۲۹ اسفند ۱۴۰۳ از زندان آزاد شد. اما این آزادی دیری نپایید. حدود سه هفته بعد، در تاریخ ۲۶ فروردین، نخستین ابلاغیه برای اجرای حکم اقامت اجباری به دست او رسید. در این ابلاغیه آمده بود که او تنها پنج روز فرصت دارد تا خود را برای تبعید به شهر خاش در استان سیستان و بلوچستان معرفی کند.

اجرای حکم با تلاش و پیگیری‌های متعدد برای مدتی به تعویق افتاد تا فنائیان بتواند مقدمات اجاره خانه در خاش را فراهم کند. با توجه به این‌که او پدر یک کودک دو ساله است، خواسته‌اش این بود که پیش از انتقال به شهر خاش، حداقل شرایط اولیه زندگی برای فرزند خردسالش فراهم شود. با این حال، معاون دادستان سمنان، فردی به نام احمدی، نه تنها به این وضعیت توجهی نکرد، بلکه با پرخاش و الفاظ تحقیرآمیز او را تهدید کرده و گفته بود: «باید شما را زودتر از این‌ها می‌فرستادیم.»

اردشیر فنائیان و همسرش، گلرخ فیروزیان، هر دو پیش‌تر نیز به دلیل باور به آئین بهایی بازداشت و مدتی را در زندان سمنان سپری کرده بودند. در نهایت، اردشیر فنائیان در تاریخ ۱۱ مرداد ۱۴۰۴، به همراه همسر و فرزند دو ساله‌اش، به شهر خاش تبعید شد تا دوران اقامت اجباری خود را در این منطقه محروم سپری کند.

سرکوب سیستماتیک بهاییان در ایران

اردشیر فنائیان تنها یکی از صدها شهروند بهایی است که در چهار دهه گذشته قربانی تبعیض و آزار سیستماتیک حکومتی شده‌اند. بهاییان به‌عنوان بزرگ‌ترین اقلیت دینی غیررسمی در ایران، از حق تحصیل در دانشگاه‌ها، اشتغال در نهادهای دولتی، مالکیت آزاد، و حتی دفن مردگان خود در گورستان‌های رسمی محروم‌اند. 

نهادهای امنیتی به طور پیوسته به منازل بهاییان یورش می‌برند، اموال آنان را مصادره می‌کنند، و برای آنان احکام زندان، تبعید و محرومیت‌های اجتماعی صادر می‌کنند. دستگاه قضایی با تبعید فنائیان به خاش، نه تنها این شهروند را از محیط حمایتی خود دور کرده، بلکه خانواده‌اش را نیز در شرایط معیشتی و روانی دشواری قرار داده است. این روند نهادینه‌شده حاکمیت علیه شهروندان بهایی، نقض آشکار حقوق بشر و اصل برابری شهروندان در برابر قانون است.