«در خاوران دوباره دست در دستان هم و برای دادخواهی و عدالت جمع خواهیم شد»

سیامک امینی ۱۴ مرداد ۱۴۰۳، پس از مراجعه به شعبه اجرای احکام کیفری دادسرای اوین بازداشت و به زندان منتقل شد.

این زندانی سیاسی در اوایل سال ۱۴۰۳، توسط شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران به اتهامات «اجتماع و تبانی» و «تبلیغ علیه نظام» مجموعاً به چهار سال و یک ماه و ۱۷ روز زندان محکوم شد. منع عضویت در گروه‌ها و دستجات سیاسی و اجتماعی، منع استفاده از تلفن هوشمند و منع خروج از کشور به مدت دو سال مجازات‌های تکمیلی علیه او است.

سیامک امینی خود از زندانیان سیاسی دهه ۶۰ است و از نوروز ۱۳۶۳ تا ۱۳۶۸ را در زندان سپری کرده بود.

متن نامه سیامک امینی را در زیر می‌خوانید:

اگر تمام شعله‌های چشمانم را خاموش کنی اگر تمام سرزمینم را با دشنام بیالایی و دردهایم را بیفزایی، سکه‌ام را به سندان بکوبی و خنده را از چهره کودکانم بگیری، اگر هزار دیوار بر افرازی و چشم‌هایم را به پستی چارمیخ کشانی

دشمن انسان! سازش نمی‌کنم و تا پایان می‌جنگم.

ما زندانیان سیاسی چپ بند ۷ زندان اوین هر بار که تابستان نزدیک می‌شویم و هر بار که شهریورماه آفتاب گرمش را بر دیوار‌های زندان می‌گسترد اندوه‌ای به گستره چوب‌های دار است که چشمانمان را اشک‌آلود و دل‌ها و قلب‌های‌مان را مصمم‌تر می‌کند برای دادخواهی برای هدفی که آن عزیزان جان‌هایشان را از دست دادند.

ما زندانیان چپ زندان اوین هنوز سرود سلطانپور نجوای گوش‌هایمان است:

به پرنیان شفق

ز خون شراره دمید

ز سرخی‌اش شرری

به هر ستاره رسید

گلوله بارد که تا برآرد ز شط آتش و خون

ز صبح توده نوید

ز سرخی هر ستاره اکنون نشسته در تن شب نشان صبح سپید

ما زندانیان سیاسی باور داریم یکی از بزرگ‌ترین جنایات جمهوری اسلامی این اعدام‌ها و کشتار‌ها بوده است و هنوز هم خانواده‌ها و دادخواهان آن در زیر بیشترین سرکوب و فشار هستند اما این رژیم دژخیم از ویرانه‌های خاوران و بهشت زهرا نیز می‌ترسد بر یکی دیواری می‌کشد و نیرو گارد روبه‌رویش گسیل می‌کند و دیگری را به پارکینگ تبدیل می‌کند.

ما آمران و عاملان را نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم و تنها باور داریم با دادخواهی و عدالت در یک جمهوری دمکراتیک است که می‌توان این خون‌های ریخته‌شده این نسل‌کشی و این کشتار بی‌رحمانه را به عدالت نزدیک کرد.

این اتفاق هیچگاه در تاریخ ایران از یاد نمی‌رود و عادی‌سازی نمی‌شود و تنها راه درهم شکستن این سیستم معیوب و نظام ددمنشانه آن است.

ما مانند شقایقی در میان گلدانی برعکس‌شده در خاوران دوباره دست در دستان هم و برای دادخواهی و عدالت جمع خواهیم شد و این جنایت هیچگاه از ذهن و جان ما جدا نخواهد شد.

سیامک امینی

بند هفت زندان اوین، شهریور ۱۴۰۴