حمید اردلان، زندانی سیاسی در اعتراض به قتل حکومتی سمیه رشیدی در زندان قرچک دست به اعتصاب غذای تر زد

حمید اردلان، زندانی سیاسی بند هفت زندان اوین با انتشار پیامی به وضعیت ناگوار زنان زندانی سیاسی در زندان قرچک ورامین اعتراض کرد و با اشاره به قتل حکومتی سمیه رشیدی، زندانی سیاسی در این زندان، اعلام کرد که تا انتقال زنان زندانی سیاسی-عقیدتی زندان قرچک به بند زنان زندان اوین و برقراری امکانات درمانی برای آن‌ها، از جمعه ۴ مهر دست به اعتصاب غذای تر می‌زند.

حمید اردلان در این پیام که خطاب آن به «زندانبانان تاریکی، پیام‌آوران مرگ، سفیران و پیام‌آوران اسارت در سازمان زندان‌ها»ست، نوشته است:

سمیه رشیدی، زندانی سیاسی ۴۲ ساله، ۳ مهر در بیمارستان جان باخت. او که از بیماری صرع رنج می‌برد، از اردیبهشت‌ماه به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به دلیل شعارنویسی بازداشت و ابتدا در اوین و سپس در زندان قرچک ورامین محبوس شده بود. بر اساس گزارش‌ها، رشیدی در طول بازداشت بارها دچار حملات شدید صرع شد، اما مسئولان زندان قرچک از اعزام فوری او به مراکز درمانی خودداری کرده بودند. او در روزهای گذشته پس از بازگشت از پزشکی قانونی، در حالی که دچار تشنج شده بود، به‌جای انتقال مستقیم به بیمارستان برای تعویض لباس به بند فرستاده شد و در همان فاصله حال او وخیم شد و به کما رفت. خانواده این زندانی سیاسی نیز تحت فشار قرار گرفته‌اند که علت مرگ او را «خطای پزشکی بیمارستان» اعلام کنند.

همچنین هرانا، خبرگزاری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران روز جمعه ۴ مهر اعلام کرد که سودابه اسدی، زندانی محبوس در زندان قرچک ورامین به «اتهامات مالی»، به دلیل «عدم رسیدگی پزشکی» سه‌شنبه ۲۵ شهریور در این زندان جان خود را از دست داد. گزارش فوت سودابه اسدی به دلیل سکوت خانواده‌اش، با تأخیر به دست هرانا رسید.

حمید اردلان در انتهای نامه خود خطاب به مسئولان حکومتی افزوده است:

مهدی فراحی شاندیز، فعال سیاسی نیز از روز شنبه پنج مهرماه در بند هفت زندان اوین در اعتراض به مرگ سمیه رشیدی زندانی سیاسی بر اثر بی‌توجهی عامدانه پزشکی در زندان قرچک و شرایط این زندان و عدم رسیدگی پزشکی به زندانیان دست به اعتصاب غذا زده است. 

همچنین ۴۵ تن از زندانیان سیاسی زن محبوس در زندان قرچک ورامین با انتشار بیانیه‌ای، جان‌باختن سمیه رشیدی را نتیجه بی‌کفایتی و بی‌توجهی مسئولان زندان دانستند و شهادت دادند که او «سرشار از میل به زندگی و آزادی» بود.

به‌گفته سازمان حقوق بشر ایران در زندان قرچک زنان در فضایی بسیار کوچک، بدون تهویه و نور کافی نگهداری می‌شوند. آب شرب ناسالم، کیفیت پایین غذا، نبود خدمات بهداشتی و درمانی مناسب، و رفتارهای تحقیرآمیز و جنسیت‌زده، بخشی از رنج روزمره زندانیان است.

این سازمان می‌گوید زندان قرچک نه‌تنها محیطی مملو از خشونت و سوءاستفاده است، بلکه به‌واسطه‌ تراکم جمعیت بسیار بالا و کمبود امکانات اولیه، بسیاری از زندانیان حتی از جای خواب محروم‌اند و «کف‌خواب» شمرده می‌شوند.

این زندان همچنین نماد بارزی از نقض حقوق زنان و مادران است. مادرانی که کودکانشان تا دوسالگی در این محیط پرخطر و آلوده بزرگ می‌شوند و سپس از آن‌ها جدا و به مراکز بهزیستی منتقل می‌شوند، اغلب هیچ امکانی برای پیگیری سرنوشت فرزندان خود ندارند. کودکان بی‌شناسنامه‌ای که در این زندان به دنیا می‌آیند، از همان آغاز زندگی در چرخه‌ای از محرومیت و بی‌عدالتی گرفتار می‌شوند.

سازمان حقوق بشر ایران خواستار بسته‌شدن زندان قرچک شده است.