اعزام گسترده «استراتوتانکر»های آمریکایی به قطر و گمانه‌زنی‌ها درباره حمله به ایران

به‌گزارش وب‌سایت گروه «آرْمی رکُگنیشن»، روز سه‌شنبه ۸ مهر / ۳۰ سپتامبر، داده‌های ردیاب‌های پرواز با منبع باز (Open-source) که توسط حساب‌های OSINT (اطلاعات منبع باز) گزارش شده است، از تحرکی غیرعادی و فزاینده در استقرار انبوه هواپیماهای سوخت‌رسان بوئینگ «کی‌سی-۱۳۵ استراتوتانکر» نیروی هوایی آمریکا در سراسر اقیانوس اطلس پرده برداشت.

این ناوگان هوایی، که شامل دست‌کم ۱۲ هواپیمای سوخت‌رسان بود، ابتدا به سمت پایگاه هوایی «راف میلدنهال» (RAF Mildenhall) هدایت شد، اما به‌دلیل وضعیت آب و هوایی به «راف پرست‌ویک» (RAF Prestwick) تغییر مسیر داد و سپس به سوی پایگاه هوایی العدید در قطر حرکت کرد.

اگرچه تعداد دقیق تانکرهایی که نهایتاً به قطر رسیده‌اند تأیید نشده است، اما آن‌چه از طریق هواپیماهای شناسایی‌شده در ردیاب‌های پرواز مشخص شده، حاکی از آن است که ممکن است تحرکات بیشتری در زمان واقعی قابل مشاهده نبوده باشند.

داده‌های پرواز از «فلایت‌ریدر۲۴» (FlightRadar24) و چندین ردیاب OSINT این تجمع غیرمعمول را تأیید کردند که یکی از بزرگترین تحرکات تانکرهای سوخت‌رسان در ماه‌های اخیر است.

استقرار هواپیماهای نظامی سوخت‌رسان نیروی هوایی آمریکا همزمان با یک نشست نظامی محرمانه سطح بالا در کوانتیکو، واقع در ایالت ویرجینیای ایالات متحده آمریکا و افزایش تنش‌ها با ایران صورت می‌گیرد و  به‌گفته وب‌سایت گروه «آرْمی رکُگنیشن»، گمانه‌زنی‌هایی را در مورد اقدامات نظامی قریب‌الوقوع آمریکا یا ناتو برانگیخته است.

پنتاگون در این مورد اظهار نظر عمومی نکرده و اطلاعات در مورد ابعاد و هدف این استقرار به تجزیه و تحلیل داده‌های ردیاب‌های پرواز محدود شده است.

بوئینگ «کی‌سی-۱۳۵ استراتوتانکر»، که از اواخر دهه ۱۹۵۰ یکی از ارکان اصلی توانایی سوخت‌رسانی هوایی نیروی هوایی آمریکا بوده است، همچنان عاملی تقویت‌کننده برای قدرت‌نمایی جهانی محسوب می‌شود.

در میان هواپیماهای اعزامی اخیر، شماره دم‌هایی از جمله \#AE0365، \#AE04E8، \#AE0375 و \#AE04B8 مشاهده شده‌اند و حداقل چهار فروند از بریتانیا به سمت قطر تغییر مسیر داده‌اند. همچنین یک فروند «کی‌سی-۴۶ای» پگاسوس نیز به این مأموریت پیوسته که نشان‌دهنده تلفیق توانایی‌های سوخت‌رسانی نسل جدید است.

در حالی که طراحی قدیمی استراتوتانکر در طول دهه‌ها مدرن شده، این نوع سوخت‌رسان همچنان حیاتی است و از تمام جنگنده‌ها و بمب‌افکن‌های کنونی نیروی هوایی آمریکا و بسیاری از هواپیماهای ناتو پشتیبانی می‌کند. «کی‌سی-۱۳۵» که در اصل در دوران جنگ سرد برای حمایت از بمب‌افکن‌های فرماندهی هوایی استراتژیک توسعه یافت، دستخوش ارتقاهای متعددی برای بهبود بهره‌وری سوخت، اویونیک و سازگاری با گیرنده‌های مدرن شده است. برخلاف «کی‌سی-۴۶ای» که ایستگاه‌های سوخت‌رسانی پیشرفته با آگاهی موقعیتی تقویت‌شده و سامانه‌های دفاعی پیشرفته را اضافه دارد، «کی‌سی-۱۳۵» به‌دلیل شبکه لجستیکی بالغ خود، همچنان از دسترسی جهانی و قابلیت استقرار بیشتری برخوردار است. همکاری این دو نوع هواپیما در کنار هم، نشان‌دهنده عملیات آمادگی فراتر از تمرینات معمول است.

استقرار گسترده فراروی اقیانوس اطلس، به‌ویژه به سمت العدید، مقر فرماندهی مرکزی آمریکا (سنتکام)، چیزی فراتر از یک مانور لجستیکی ساده را نشان می‌دهد.

تانکرهای سوخت‌رسان هوایی به‌عنوان عوامل توانمندساز حیاتی برای حملات دوربُرد عمل می‌کنند. در سال ۲۰۱۹ نیز، استقرار مشابهی از «کی‌سی-۱۳۵»ها مقدمه حملات آمریکا به مواضع شبه‌نظامیان وابسته به ایران در عراق بود، که بر الگوی تاریخی ارتباط بین بسیج تانکرها و عملیات تهاجمی تأکید دارد.

ایالات متحده آمریکا پیش از این نیز در سال جاری حملاتی را علیه تأسیسات هسته‌ای ایران انجام داده است و استقرار اخیر استراتوتانکرها در قطر ممکن است حاکی از آن باشد که واشنگتن بار دیگر در حال آماده شدن برای حملات احتمالی علیه ایران است.

حوادث منطقه‌ای در تنگه هرمز و افزایش آزمایش‌های موشکی، به نگرانی‌های متحدان آمریکا در خلیج فارس افزوده است. با میزبانی دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا از بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل در واشنگتن و آماده‌سازی برای نشستی پشت درهای بسته با بیش از ۳۰۰ ژنرال و دریاسالار، که برخی از آن‌ها از مناطق فعال جنگی فراخوانده شده‌اند، زمان‌بندی استراتژیک این تحرکات به‌شدت دلالت بر برنامه‌ریزی عملیاتی قریب‌الوقوع دارد که احتمالاً قابلیت‌های ایران را هدف قرار می‌دهد.

به‌گزارش وب‌سایت گروه «آرْمی رکُگنیشن»، این استقرار پیامدهای ژئوپلیتیکی مهمی به‌همراه دارد. تعمیق روابط ایران با مسکو و پکن، متحدان آمریکا در سراسر خلیج فارس و مدیترانه را نگران کرده است، در حالی که حرکت ناگهانی سوخت‌رسان‌ها، موضع پیشروی پنتاگون را تقویت می‌کند و اطمینان می‌دهد که اقدامات تهاجمی می‌توانند در مقیاس وسیع در سراسر خاورمیانه انجام شوند. از نظر استراتژیک، این اقدام همچنین در دیپلماسی‌های پشت پرده بر تهران فشار وارد می‌کند و نمایشی از عزم ایالات متحده پیش از هرگونه اقدام پیشگیرانه اسرائیل یا مشترک با ناتو است.

تلاقی سیگنال‌های سیاسی و لجستیک نظامی، بر یک لحظه بالقوه تعیین‌کننده در موضع دفاعی آمریکا تأکید دارد. پرواز فراروی اقیانوس اطلس ناوگانی از «کی‌سی-۱۳۵»ها و «کی‌سی-۴۶ای»‌ها رویدادی منفرد نیست، بلکه استقراری استراتژیک است که برای تضمین دسترسی جهانی و برتری هوایی فوری در صورت وقوع عملیات نظامی طراحی شده است. آنچه نامشخص باقی می‌ماند این است که آیا این مقدمه‌ای بر عملیاتی گسترده‌تر از سوی آمریکا یا ناتو است، یا نمایشی از قدرت با هدف بازدارندگی تهران.

استقرار بعدی بمب‌افکن‌ها یا جنگنده‌ها، و همچنین سیگنال‌های سیاسی از واشنگتن، در روزهای آینده پاسخ‌های روشن‌تری ارائه خواهند کرد.