«هر چیزی که به التماس آلوده باشد نمی‌خواهم، هر چه باشد، حتی زندگی!»

درود بر مردم شریف ایران اینجانب سیامک امینی زندانی سیاسی دهه ۶۰ از زندان اوین برایتان می‌نویسم. در کشوری که به گفته آمارهای داخلی ۴۰ درصد جمعیت در خط فقر مطلق به سر می‌برند؛ ۵ میلیون نفر حتی از خرید غذا نیز محروم هستند. ۴۳ هزار نفر از آلودگی هوا می‌میرند. هر روز از نقشه محیط زیست دریاچه و جنگلی حذف می‌شود. آمار ۲-۳ میلیونی کودکانی که در آستانه سال تحصیلی از مدرسه جا می‌مانند. بر روی دیوارهای بیمارستان‌های دولتی آگهی‌های فروش اعضای بدن دیدن می‌شود. خودروهای فرسوده و جاده‌ها جان هموطنان من را می‌گیرد. دزدی‌ها و اختلاس‌های میلیاردی و رانت و فساد در جامعه بیداد می‌کند. مردم از بی برقی بی‌آبی و نبود گاز رنج می‌برند.

هر کس صدای مخالف باشد و برای آزادی و برابری شعار دهد راهی زندان، اعدام و یا شکنجه می‌شود. دوستانم را با دست‌های بسته اعدام می‌کنند و زنان کشورم را بی‌گناه به جوخه‌های اعدام نزدیک می‌کنند ( وریشه مرادی، پخشان عزیزی و شریفه محمدی) دوستان و رفقای من را به صورت دسته جمعی اعدام و به خاوران‌ها روانه کردند و فرزندان، پدران، مادران، خواهران و برادرانشان را هنوز بعد از گذشت ۳۰ سال در داغ از دست دادنشان گذاشتند.

من هیچگاه برای عفو خویش نامه‌ای نخواهم نوشت و التماس نمی‌کنم و افتخار می‌کنم که در لیست استثنای عفو هستم، زمانی که ضحاک زمانه تمام ایران را به زندانی تبدیل کرده است. آزادی من از این زندان برایم اهمیت ندارد، با اینکه بیمار هستم و بند ۱۰ بخشنامه عفو، بیماری‌های صعب‌العلاج شامل حالم می‌شود اما با افتخار تا آخرین روز حکم ناعادلانه‌ام خواهم ماند و برای آزادی می‌جنگم، به یاد مهساها، زنان و مردان سرزمینم.

مرا از درمان منع کردند اما وقتی مردمان کشورم در صف بیمارستان‌ها تلف می‌شوند من نیز مانند آن‌ها خواهم جنگید؛ مرا از ملاقات حضوری با خانواده‌ام منع می‌کنند اما به یاد تمام هموطنان که به اجبار پناهند شده و از ایران مهاجرت کرده‌اند و سال‌ها در فراغ و دوری خانواده‌هایشان هستند، تحمل خواهم کرد. من نیز قطره کوچکی از مقاومت خواهم بود و در مقابل جبارها سر فرو نخواهم آورد. مقاومت ما مهر و امضای نابودی ستمگر است.

به نام زن زندگی آزادی درود بر مردم قهرمان ایران و به امید آزادی ایران و تمام مردم!
سیامک امینی، زندانی سیاسی اوین