مردم ایران با ناصر تقوایی وداع کردند
هزاران نفر در مراسم تشییع پیکر ناصر تقوایی، نویسنده و فیلمساز برجسته سینمای ایران شرکت کردند. مراسم با سنج و دمام، کف زدن مردم و سر دادن «کِل» زنان همراه بود و هنرمندان سفید پوشیدند.

«هر چیز که نو نشود، کهنه میشود ـ پیکر ناصر تقوایی، نویسنده و فیلمساز برجسته سینمای ایران آماده تشییع در میان هزاران نفر از مردم ـ عکس از «فرارو»
مراسم تشییع پیکر ناصر تقوایی کارگردان برجسته سینمای ایران امروز، پنجشنبه ۲۴ مهر با حضور هزاران نفر از مردم و هنرمندان از ساختمان شماره دو خانه سینما آغاز شد.
عده زیادی از چهرههای فرهنگی و هنری ایران، از جمله سینماگران کشور، با پوشیدن لباسسفید در این مراسم شرکت کردند. همچنین افرادی که پیکر تقوایی را حمل میکردند کت و شلوار سفید پوشیده و پاپیون بر گردن زده بودند. بر روی تابوت این هنرمند برجسته نیز نوشته شده بود: «هر چیز که نو نشود، کهنه میشود».
ناصر تقوایی، فیلمساز، نویسنده و عکاس برجسته و یکی از پیشگامان تأثیرگذار موج نوی سینمای ایران، صبح سهشنبه ۲۲ مهر در ۸۴ سالگی درگذشت.
در مراسم تشییع پیکر او حضور صدای سنج و دمام جلوه ویژهای به این مراسم داده بود. سنج و دمام در مناطق جنوبی ایران، بهویژه در استانهای بوشهر، خوزستان و هرمزگان رایج است و تقوایی نیز زاده آبادان بود.
همزمان با صدای سنج و دمام مردم کف زدند و زنها «کِل» سر دادند. «کِل» یا «هلهله» صدایی است که بهطور معمول زنان در مناطق جنوبی و غربی ایران و در جهان عرب، هنگام شادی سر میدهند.
گروهی از زنان هنرمند، از جمله مرضیه وفامهر، فیلمساز و بازیگر و همسر تقوایی، کتایون ریاحی، بازیگری که در جریان جنبش زن، زندگی، آزادی حجاب از سر برداشت و لیلی فرهادپور، بازیگر و نویسنده که در فیلم «کیک محبوب من» ایفای نقش کرده بود، بدون حجاب اجباری در مراسم وداع با پیکر ناصر تقوایی در خانه سینما شرکت کرده بودند.
پس از مشایعت هزاران نفری، پیکر ناصر تقوایی در محل امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.
نام ناصر تقوایی با آثاری چون سریال ماندگار «دایی جان ناپلئون» و فیلمهای شاخصی چون «آرامش در حضور دیگران»، «صادق کرده»، «نفرین»، «ناخدا خورشید» و «کاغذ بیخط» گره خورده است.
تقوایی که داستاننویس برجستهای بود، در طول عمر هنری خود جوایز معتبری از جمله پلنگ برنزی جشنواره فیلم لوکارنو برای «ناخدا خورشید» (۱۹۸۸)،شیر طلایی و نقرهای جشنواره ونیز برای فیلم کوتاه «رهایی» و فیلم سینمایی «آرامش در حضور دیگران» (۱۹۷۲) و نشان فیروزه سینما حقیقت (۱۳۹۲) را کسب کرد، با وجود کارنامه درخشان خود در سالهای پس از انقلاب تنها فرصت ساخت سه فیلم بلند را پیدا کرد: «ناخدا خورشید»، «ایران» و «کاغذ بیخط». بسیاری از پروژههای او، از جمله «زنگی و رومی» و «چای تلخ»، به دلایلی که عمدتاً به محدودیتهای فرهنگی و سانسور بازمیگشت، نیمهکاره ماند.
او از منتقدان صریح سیاستهای فرهنگی و نظارتی جمهوری اسلامی بود و هیچگاه به سانسور تن نداد.
تقوایی که همواره دغدغههای سیاسی و اجتماعی خود را داشت، در دی ۱۴۰۱ یکی از صدها هنرمندی بود که با امضای بیانیهای، خواهان توقف اعدام معترضان جنبش «زن، زندگی، آزادی» شد و در مصاحبهای نیز تأیید کرد که هنرمندان نمیتوانند خود را از ماجراهای سیاسی کنار بکشند.
نظرها
نظری وجود ندارد.